707-710(ฟรี)

บทที่ 707 คุณออกไปไม่ได้

อย่างไรก็ตาม ในระหว่างการเคลื่อนย้ายมวลสารครั้งที่สามซึ่งนำโดย หยางเถา พร้อมด้วย หวู่ปิน, เหม่ยลี่, เกาหมิง, เฉินกง, เซี่ยยี่, เจียงไป๋, ซูเฉิน และ หวังฮั่น หลังจากช่วงเวลาสั้นๆ ของความพร่ามัว เมื่อวิสัยทัศน์ของพวกเขาชัดเจน พวกเขา ตกใจมากเมื่อพบว่าพวกเขาไม่ได้ออกจากสุสาน แต่พวกเขาอยู่ที่ขอบสุดของสุสาน ห่างจากด้านนอกเพียงครึ่งก้าวเท่านั้น

“นี่มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย?” เซี่ยยี่ตื่นตระหนกทันที สถานการณ์ที่ไม่คาดคิดนี้บอกพวกเขาอย่างหนึ่งอย่างไม่ต้องสงสัย: พวกเขาไม่สามารถออกไปได้ เซี่ยยี่จะไม่ตื่นตระหนกได้อย่างไร? แน่นอนว่า เหม่ยลี่ และ เฉินกง ต่างก็ตื่นตระหนกไม่แพ้กัน ในขณะที่ หยางเถา, หวู่ปิน, เกาหมิง, เจียงไป๋, ซูเฉิน และ หวังฮั่น รู้สึกถึงความรู้สึกที่กำลังจมอยู่ในใจ พวกเขาทุกคนรู้ดีว่าการพึ่งพาเขตแดนผีของ หยางเถา อาจไม่สามารถพาพวกเขาออกไปได้

“เดี๋ยวก่อน ให้ฉันลอง!” เจียงไป๋เป็นคนแรกที่โต้ตอบโดยพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังมาก เขาอยากจะลองออกจากสุสานโดยตรงเพื่อดูว่าจะสามารถทำได้หรือไม่ ส่วนที่เหลือ รวมถึง หวู่ปิน, เหม่ยลี่, เกาหมิง, หยางเถา, เฉินกง, เซี่ยยี่, ซูเฉิน และ หวังฮั่น ต่างมองไปที่ เจียงไป๋

จากนั้น ภายใต้สายตาจับตามองของทุกคน เจียงไป๋ก็เดินไปที่ด้านนอกของสุสาน น่าเสียดายที่เมื่อเขาไปถึงขอบสุด เขาก็ถูกหยุดโดยสิ่งกีดขวางมิติที่มองไม่เห็น เขาไม่สามารถออกไปได้เลย สิ่งนี้ทำให้ หวู่ปิน, เหม่ยลี่, เกาหมิง, หยางเถา, เฉินกง, เซี่ยยี่, ซูเฉิน และ หวังฮั่น ดูกังวล เนื่องจากสถานการณ์ของพวกเขาบ่งบอกเป็นนัยว่าพวกเขาถูกขังอยู่ที่นี่ในสุสาน ไม่สามารถออกไปได้ ในขณะที่ร่างที่อยู่ห่างไกล เหล่าผีร้ายก็เข้ามาใกล้อย่างรวดเร็วและตั้งใจจะฆ่าพวกมัน พวกเขาจะไม่รู้สึกตึงเครียดและตื่นตระหนกอย่างยิ่งได้อย่างไร?

ในขณะที่ทุกคนกังวลอย่างใจจดใจจ่อ หยางเถาก็พูดว่า "ให้ฉันลองอีกครั้ง!" ความตั้งใจของเธอคือการพยายามเคลื่อนย้ายพวกเขาออกจากสุสานออกไปข้างนอกต่อไป หวู่ปิน, เหม่ยลี่, เกาหมิง, เฉินกง, เซี่ยยี่, เจียงไป๋, ซูเฉิน และ หวังฮั่น ต่างเข้าใจและอดไม่ได้ที่จะรู้สึกมีความหวัง พวกเขาหวังว่าหยางเถาจะพาพวกเขาออกไปจากที่นี่ นั่นคือ ออกจากสุสาน และอยู่ห่างจากผีร้ายที่มาโจมตีพวกเขา

หลังจากนั้น เมื่อแสงสีเทาแวบวับรอบๆ หยางเถา เธอพร้อมด้วย หวู่ปิน, เหม่ยลี่, เกาหมิง, เฉินกง, เซี่ยยี่, เจียงไป๋, ซูเฉิน และ หวังฮั่น ก็หายตัวไปจากจุดนั้นทันที อย่างไรก็ตาม ในช่วงเวลาถัดมา พวกเขาก็ปรากฏตัวอีกครั้งในที่เดิมโดยไม่เปลี่ยนตำแหน่งเลย

"นี้ไม่ดีแล้ว!" “เราออกไปไม่ได้!” “คงเป็นเขตแดนผีของผีในสุสานที่ขัดขวางไม่ให้เราออกไป!” ใบหน้าของ เจียงไป๋ กลายเป็นเคร่งขรึม และน้ำเสียงของเขาก็มืดมนมาก ในขณะนี้ แม้แต่เขตแดนผีของ หยางเถา ก็ไม่มีประโยชน์ ดังนั้นพวกเขาจะออกไปได้อย่างไร?

อย่างไรก็ตาม เจียงไป๋จำได้ว่าพวกเขาบุกทะลวงเขตแดนผีครั้งสุดท้ายในบ้านพักเก่านั้นได้อย่างไรโดยใช้ความสามารถของทุกคน ดังนั้นเขาจึงแนะนำให้พวกเขาลองทำสิ่งที่คล้ายกันอีกครั้ง

บทที่ 708 วิกฤติกำลังมา

"ทุกคน"

“ลองใช้ความสามารถของผีในตัวเราต่อสู้กับเขตแดนผีของผีเหล่านี้ เพื่อดูว่าเราจะฝ่าฟันมันไปได้หรือเปล่า” เจียงไป๋แนะนำทันที

หวู่ปิน, เหม่ยลี่, เกาหมิง, หยางเถา, เฉินกง, เซี่ยยี่, ซูเฉิน และ หวังฮั่น ต่างมองไปที่ เจียงไป๋ หยางเถา, ซูเฉิน และ หวังฮั่น ซึ่งก่อนหน้านี้เคยใช้พลังผีของพวกเขาเพื่อทะลวงผ่านเขตแดนผีในระหว่างภารกิจก่อนหน้านี้ พยักหน้าเห็นด้วย: "เอาล่ะ ลงมือทำเลย"

แม้ว่า หวู่ปิน, เหม่ยลี่, เกาหมิง, เฉินกง และ เซี่ยยี่ จะไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร เมื่อเห็นข้อตกลงของ หยางเถา พวกเขาทั้งหมดก็พยักหน้าและเตรียมพร้อมที่จะดำเนินการ

“เอาล่ะ! มาใช้ความสามารถของผีกันเถอะ” เจียงไป๋กล่าวพร้อมกับเพิ่มเสียงของเขาเล็กน้อย

เมื่อคำพูดของเขาจบลง หวู่ปิน, เหม่ยลี่, เกาหมิง, หยางเถา, เฉินกง, เซี่ยยี่, ซูเฉิน, หวังฮั่น และคนอื่น ๆ ก็กระตุ้นพลังที่น่ากลัวในตัวพวกเขาทันที พลังอันทรงพลังและน่าขนลุกระเบิดออกมาจากร่างกายของพวกเขา เปล่งออร่าที่แปลกประหลาดและเยือกเย็นอย่างยิ่งที่ดูเหมือนจะบอกเป็นนัยแม้แต่การสัมผัสเพียงเล็กน้อยก็อาจส่งผลให้เสียชีวิตได้ในทันที

อย่างไรก็ตาม เมื่อพลังอันทรงพลังอันน่าสะพรึงกลัวนี้โจมตีเขตแดนผีที่ปกคลุมทั่วทั้งสุสาน ซึ่งดูเหมือนเกือบจะเป็นชั้นของผิวหนังที่ขึงแน่นเหนือกระดูก คล้ายกับโครงกระดูกของผิวหนังมนุษย์ มันก็เหมือนกับก้อนหินที่จมลงสู่ทะเลโดยไม่มีผลกระทบใด ๆ ทั้งหมดไม่ก่อให้เกิดระลอกคลื่นด้วยซ้ำ

เหตุการณ์นี้ทำให้ หวู่ปิน, เหม่ยลี่, เกาหมิง, หยางเถา, เฉินกง, เซี่ยยี่, เจียงไป๋, ซูเฉิน และ หวังฮั่น ต่างหายใจไม่ออกด้วยความตกใจ และรู้สึกหนาวสั่นในใจ มันไม่ได้ผลเลย!

หยางเถา, เจียงไป๋, ซูเฉิน และ หวังฮั่น ตกตะลึงเป็นพิเศษ หากความพยายามของพวกเขาไร้ประโยชน์ นั่นหมายความว่าพวกเขาติดอยู่ในโลกวิญญาณนี้! และหากเป็นเช่นนั้น พวกเขาถึงวาระที่จะถูกผีโจมตีและสังหารหรือไม่?

ผิวของพวกเขาดูเคร่งขรึมมาก

"ตอนนี้เราจะทำอย่างไร?" เซี่ยยี่ถามด้วยความสิ้นหวัง น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความเร่งด่วน

เสียงฝีเท้าที่หนักหน่วงเหมือนเครื่องจักรของผีกำลังเข้ามาใกล้มากขึ้น บัดนี้เป็นเพียงระยะทางสั้นๆ เท่านั้น ที่น่าตกใจยิ่งกว่านั้นคือกลุ่มยังมองเห็นร่างที่คลุมเครือและน่าขนลุกหลายร่างปรากฏให้เห็นมากขึ้นเรื่อยๆ ซึ่งอยู่ไม่ไกลจากพวกเขา ซึ่งทำให้ใจของพวกเขาจมลงไปอีก

“ใช่ เราไม่สามารถรับมือกับผีมากมายขนาดนี้ได้” เหม่ยลี่กล่าวด้วยความตื่นตระหนก

มือที่บอบบางและซีดเซียวของเธอจับมือที่ใหญ่กว่าของ หวู่ปิน โดยสัญชาตญาณเพื่อแสวงหาความสบายใจ แม้จะมีท่าทางที่ชาญฉลาดและมีความสามารถ แต่เธอก็ยังคงเป็นผู้หญิงที่เผชิญกับสถานการณ์ที่อยู่นอกเหนือการควบคุมของเธอโดยสิ้นเชิง สัญชาตญาณตามธรรมชาติในการแสวงหาความคุ้มครองในช่วงเวลาแห่งความกลัวบังคับให้เธอแสวงหาการสนับสนุนที่มั่นคงและเชื่อถือได้

“เหม่ยหลี่ อย่าเพิ่งตกใจไป เรายังมีแผ่นจารึกผีที่สามารถปกป้องเราได้....” หวู่ปินเริ่มพูดแต่จู่ๆ ก็หยุดลง เมื่อตระหนักว่าเฉินกงและเซี่ยยี่ ไม่มีแผ่นจารึกผีไว้บังตนจากการถูกผีโจมตี

บทที่ 709 หนีไม่พ้น

ไม่ใช่แค่ เฉินกง และ เซี่ยยี่ เท่านั้น แต่ เจียงไป๋, ซูเฉิน และ หวังฮั่น ยังขาดเครื่องรางของขลังเพื่อหลบเลี่ยงวิญญาณที่มุ่งร้าย นอกจากนี้ พวกเขาทั้งสามยังมีเงินผีจำนวนจำกัด มีแนวโน้มว่าหากผีโจมตี ทั้งสามคนนี้อาจถูกฆ่าทันที แน่นอนว่านั่นคือสถานการณ์

ในขณะนี้ ซูเฉินและหวังฮั่น นอกจากดูเป็นทุกข์แล้ว ยังเต็มไปด้วยความวิตกกังวลและไม่สบายใจ พวกเขาตระหนักดีถึงความเลวร้ายของสถานการณ์ของพวกเขา โดยกลัวว่าพวกเขาจะถูกทำลายล้างไปทันที พวกเขาจะไม่กังวลได้อย่างไร?

เจียงไป๋มีสีหน้าเคร่งขรึม กำลังวางแผนในใจอย่างต่อเนื่องว่าจะหลีกเลี่ยงอันตรายที่ใกล้เข้ามาได้อย่างไร คนที่กังวลน้อยที่สุดเกี่ยวกับการเอาชีวิตรอดของตนเองคือหยางเถา เธอครอบครองแผ่นจารึกผีและสามารถระงับการฟื้นคืนชีพของมันได้อย่างไม่มีกำหนดโดยใช้ความสามารถของผีที่ถูกปราบในตัวเธอแล้ว ดังนั้นเธอจึงไม่เสี่ยงต่อการเสียชีวิต เธอจะกังวลเรื่องตัวเองไปทำไม?

อย่างไรก็ตาม หยางเถา เป็นห่วง เฉินกง, เซี่ยยี่ และทั้งสามคนของ เจียงไป๋, ซูเฉิน และ หวังฮั่น หากไม่มีวิธีใดที่จะหลบเลี่ยงผีได้ การโจมตีจะหมายถึงความตายสำหรับพวกเขา และหยางเถาก็กังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้มาก เฉินกง และ เซี่ยยี่ เป็นเพื่อนร่วมทีมที่มีค่าสำหรับเธอ และเธอเป็นหนี้บุญคุณเป็นการส่วนตัวกับ เจียงไป๋, ซูเฉิน และ หวังฮั่น

ดังนั้น หยางเถา จึงมีความกังวลอย่างมากต่อทั้งห้าคนนี้ โดยไตร่ตรองว่าจะช่วยพวกเขาให้รอดพ้นจากวิญญาณอันชั่วร้ายและเอาชีวิตรอดจากการทดสอบนี้ได้อย่างไร

เสียงฝีเท้าของผีก็ใกล้เข้ามามากขึ้น หยางเถา, เฉินกง, เซี่ยยี่, หวู่ปิน, เหม่ยลี่, เกาหมิง, เจียงไป๋, ซูเฉิน และ หวังฮั่น ต่างก็เห็นใบหน้าที่น่าสะพรึงกลัวของเหล่าผีที่นำหน้ามา เบื้องหลังผีที่น่าสะพรึงกลัวเหล่านี้ยังมีอีกนับไม่ถ้วน ร่างที่คลุมเครือและน่าสะพรึงกลัวของพวกมันปรากฏขึ้น

ภาพที่เห็นทำให้ทุกคนอ้าปากค้างด้วยความตกใจโดยไม่ตั้งใจ หัวใจของพวกเขาเต้นแรงราวกับจะระเบิดออกจากอก นี่เป็นความกลัวที่ไม่เคยเกิดขึ้นมาก่อนสำหรับพวกเขา ความกดดันและความหวาดกลัวที่เกิดจากผีที่น่ากลัวจำนวนนับไม่ถ้วนทำให้หายใจไม่ออกอย่างแน่นอน

"เราจบแล้ว เราไม่สามารถหลีกหนีจากสิ่งนี้ได้" ในที่สุด เซี่ยยี่ ก็พังทลายลงหลังจากพลังวิญญาณที่รวมกันของพวกเธอไม่ส่งผลกระทบต่อเขตแดนผีเลย ใบหน้าของเธอซีดลงอย่างมาก ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความกลัวอันยิ่งใหญ่—ความกลัวความตาย มันเป็นภาพที่น่าสงสาร ทำให้เกิดความเห็นอกเห็นใจจากผู้ที่เห็นมัน

ในขณะนั้น ท่ามกลางความกลัวของเขาเอง เฉินกง มองเห็นความสิ้นหวังของ เซี่ยยี่ และพยายามระงับความกลัวของเขา เขาจับมือที่ซีดเซียวและอ่อนแรงของเธอไว้แน่นด้วยมือขวาของเขา ปลอบใจเธอว่า "ไม่ต้องกลัว ฉันอยู่นี่แล้ว ถ้าเป็นเช่นนี้ เราจะต้องเผชิญความตายด้วยกัน คุณจะไม่โดดเดี่ยวบนถนนสู่ ยมโลก”

เมื่อเห็นสิ่งนี้ หวู่ปิน, เหม่ยลี่, เกาหมิง และ หยางเถา ก็รู้สึกเห็นอกเห็นใจอย่างลึกซึ้ง พวกเขาทั้งหมดใช้สมองอย่างหนัก และคิดหาวิธีช่วยชีวิตทั้งคู่อย่างสิ้นหวัง

บทที่ 710: การใช้ถุงทอทองอีกครั้ง

ซูเฉิน และ หวังฮั่น เช่นเดียวกับ เฉินกง และ เซี่ยยี่ ต่างเต็มไปด้วยความสิ้นหวัง ใบหน้าของพวกเขาซีดเผือด ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความพ่ายแพ้ และกระดูกสันหลังที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นตรงของพวกเขาตอนนี้โค้งงอด้วยน้ำหนักของความท้อแท้ พวกเขาไม่เคยคาดหวังว่าจะไม่สามารถหลบหนีไปได้ พวกเขาเสียใจที่ต้องมีส่วนร่วมในภารกิจต้องสาปนี้ และสาปแช่งชะตากรรมของพวกเขาอย่างเงียบๆ

หยางเถา, หวู่ปิน, เหม่ยลี่ และ เกาหมิง ได้นำแผ่นจารึกผีของพวกเขาออกมาแล้ว คิ้วของพวกเขาขมวดพร้อมที่จะแปลงร่างเป็นผีเพื่อหลบเลี่ยงการโจมตีที่ใกล้เข้ามา ในช่วงเวลาวิกฤตินั้น เจียงไป๋ผู้ไม่เต็มใจที่จะยอมแพ้และยังคงคิดหาทางออก จู่ๆ ก็มีความคิดขึ้นมา “เร็วเข้า! ใช้ถุงผ้าสีทองใส่ตัวเข้าไปข้างใน…”

ก่อนที่เขาจะพูดจบ ผีชั้นนำก็เปิดการโจมตีของมัน เงินผี เริ่มลอยออกมาจากกระเป๋าของ หยางเถา, เฉินกง, เซี่ยยี่, หวู่ปิน, เหม่ยลี่, เกาหมิง, เจียงไป๋, ซูเฉิน และ หวังฮั่น เพื่อตอบสนองต่อภัยคุกคามที่ใกล้เข้ามา

การได้ยินคำแนะนำของเจียงไป่จุดประกายความหวังให้กับทุกคน และคว้ามันไว้ราวกับเป็นเส้นชีวิตแม้จะมีการโจมตีอย่างต่อเนื่องก็ตาม เจียงไป๋คว้าถุงผ้าสีทองมาแล้ว พยายามคลุมตัวเองพร้อมกับสั่งอย่างเร่งด่วนว่า "ถ้าอย่างนั้น คุณหยางก็ช่วยมัดถุงให้เราหน่อยสิ!"

แท้จริงแล้วหากผู้ใดจับปากถุงไว้แน่นจากด้านในโดยไม่ให้มีช่องว่าง ผีก็ไม่สามารถตรวจจับได้ นี่คือเจียงไป๋ที่เพิ่มการป้องกันอีกชั้นหนึ่ง นอกจากนี้เชือกที่ใช้ผูกถุงยังทำด้วยทองคำเพื่อเพิ่มมาตรการป้องกัน

ใช่ ถ้าถุงผ้าสีทองสามารถกักขังผีได้ ทำให้พวกเขาลืมโลกภายนอก การซ่อนตัวเองอยู่ข้างในก็จะเป็นเกราะป้องกันพวกเขาจากการรับรู้ของผีเช่นเดียวกัน ความฉลาดของ เจียงไป๋ ได้รับการยกย่องอย่างเงียบ ๆ จากทุกคน

ซูเฉิน, หวังฮัน, เฉินกง และเซี่ยยี่รีบหยิบถุงผ้าสีทองของพวกเขาออกมา และพยายามปกปิดตัวเองอย่างเมามัน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เซี่ยยี่ พยายามดิ้นรนมากที่สุด เพียงจัดการเอาถึงมาปิดหัวของเธอ แต่ไม่สามารถดึงมันลงไปได้อีกต่อไป ไม่ใช่เพราะลักษณะทางกายภาพใด ๆ แต่เพราะมันติดอยู่บนไหล่ของเธอ

“เอ้า? ให้ตายเถอะ เร็วเข้า” เซี่ยยี่ ตื่นตระหนกและสาปแช่งในขณะที่เงินผีเริ่มสลายตัวเป็นเถ้าถ่านจากกระเป๋าของเธอ

เมื่อเห็นการต่อสู้ของเซี่ยยี่ หยางเถาก็รีบก้าวเข้ามาช่วย "อย่าขยับ ให้ฉันช่วยคุณเถอะ!" ด้วยการกระตุ้น เซี่ยยี่ ที่เร่งรีบ หยางเถา จึงคลุมถุง เซี่ยยี่ ไว้อย่างมีประสิทธิภาพ

“นั่งลงแล้วเหน็บขาของคุณ ฉันจะผูกปิดช่องให้คุณ” ในขณะเดียวกัน หวู่ปิน, เหม่ยลี่ และ เกาหมิง กำลังช่วย เฉินกง, เจียงไป๋, ซูเฉิน และ หวังฮั่น ผูกถุงผ้าทอทองไว้แล้ว โดยทำงานร่วมกันเพื่อให้แน่ใจว่าทุกคนจะถูกซ่อนไว้อย่างปลอดภัยภายในเขตศักดิ์สิทธิ์ที่ถักทอสีทองของพวกเขา