จอมปราชญ์นิรันดร์ บทที่ 21 ภัยพิบัติ

ซูสือโม่วก้าวเท้ากว้างขึ้นแล้วเดินไปด้านหน้าของนักรบขอบเขตสกัดปราณผอม ทันทีที่พลิกมือ กระบวนท่าฝ่ามือทลายพสุธาก็พุ่งออกอย่างรุนแรงเข้าหาหน้าของฝ่ายตรงข้าม!

นักรบขอบเขตสกัดปราณตัวผอมนั้นตื่นตัวพร้อมกับตอบสนองอย่างรวดเร็ว เมื่อเห็นซูสือโม่วหลบกระบี่บิน คนผู้นี้ก็ค้นคันฉ่องออกจากถุงผ้าที่เอวพร้อมกับร่ายคาถาบางอย่าง

กระจกขยายขึ้นทันที แวววาวแจ่มกระจ่าง

ซูสือโม่วสังเกตมานานแล้วว่ามีถุงผ้าใบเล็กห้อยอยู่ที่เอวของผู้ฝึกเทพยุทธ์ สิ่งนี้ดูเหมือนจะเป็นกระเป๋ามิติ เมื่อใดก็ตามที่คนเหล่านี้แตะสิ่งนี้ ก็จะสามารถดึงบางสิ่งบางอย่างออกมาได้

อย่างไรก็ตาม ซูสือโม่วไม่พบว่าเหตุการณ์นี้ผิดปกติ เมื่อเทียบกับวิธีที่เตี๋ยเยว่ใช้ในการเปิดพื้นที่สำหรับการฝึกเทพยุทธ์ที่ใหญ่โตกว้างขวาง กระเป๋าผ้าใบเล็กเหล่านี้อ่อนด้อยกว่ามากอย่างเห็นได้ชัด

ด้วยความเร่งรีบ นักรบขอบเขตสกัดปราณร่างผอมยกกระจกในมือขึ้นเพื่อใช้เป็นเกราะป้องกันศีรษะ

ปัง!

แตก! แคร็ก! แคร็ก!

มือของซูสือโม่วทุบลงไปนกระจกของนักรบขอบเขตสกัดปราณ อันดับแรก มีเสียงระเบิดดังกึกก้อง ทันใดนั้นก็มีรอยแตกร้าวปรากฏบนพื้นผิวกระจก

"อา!"

นักรบขอบเขตสกัดปราณผอมแห้งร่ำร้องอย่างน่าสมเพช แขนของคนผู้นี้ถูกบดขยี้ทันทีด้วยพลังที่สะท้อนจากพื้นผิวของกระจก เส้นโลหิตและกระดูกแตกพร้อมกับร่างกายถูกเหวี่ยงออก!

ในเวลานี้ ซูสือโม่วกล้าทุบด้วยกำปั้นเปล่า

ในอีกด้านหนึ่ง เป็นเพราะมันสัมผัสได้ว่ากระจกไม่มีคุณสมบัติในการโจมตีใดๆ ในทางกลับกัน พื้นผิวของกระจกไม่ส่องแสงขณะที่ฝ่ายตรงข้ามดึงสิ่งนี้ออกมา

สมดังคาด กระจกนี้ถูกทำลายในครั้งเดียวโดยซูสือโม่ว นักรบขอบเขตสกัดปราณหุ่นผอมแห้งเกือบตายคาที่!

คนผู้นี้ล้มลงกับพื้น ดูซีดขาวราวกับกระดาษพร้อมกับกรีดร้อง "ท่านเป็นใคร? กล้าดีอย่างไรมาแทรกแซงในเรื่องของนิกายฮวนสี่!"

"ข้าพเจ้าจะสังหารคนของเจ้า!"

ซูสือโม่วเย้ยหยัน มันก้าวไปข้างหน้าก้าวใหญ่ ต้องการจบชีวิตของนักรบขอบเขตสกัดปราณผอมแห้งคนนี้

ในขณะนี้ ซูสือโม่วมองเห็นแววตาแปลกๆ ในดวงตาของนักรบขอบเขตสกัดปราณผอมแห้ง

"หือ? แย่แล้ว!"

ซูสือโม่วตะลึง มันเคลื่อนที่ถอยหลังอย่างรวดเร็ว

นี่เป็นครั้งแรกที่ซูสือโม่วมีส่วนร่วมในการต่อสู้กับผู้ฝึกเทพยุทธ์ มันต้องใช้ความระมัดระวังเป็นอย่างยิ่ง ด้วยเกรงว่าฝ่ายตรงข้ามอาจจะเล่นงานมันได้ในขณะที่ไม่ทันระวังด้วยวิธีการบางอย่างที่มันไม่รู้

สแปลช!

นักรบขอบเขตสกัดปราณผอมบางพลันยกมือขึ้นพร้อมกับกระจายแป้งที่ส่งกลิ่นหอมจางๆ

อย่างไรก็ตาม ซูสือโม่วเคลื่อนที่ไปข้างหลังได้เร็วกว่าหนึ่งก้าวและไม่ได้สัมผัสกับผงหมอกนี้

"สหาย นี่คือผงร่วมสัมพันธ์ฮวนสี่ ท่านต้องไม่หายใจเอาสิ่งนี้เข้าไป!" ได้ยินเสียงของสตรีชุดเหลืองดังมา เสียงนี้อ่อนโยนสวยงาม แฝงไปด้วยความกังวล

ซูสือโม่วขมวดคิ้วมองไปที่นักรบขอบเขตสกัดปราณผอมแห้งที่ซ่อนอยู่ในหมอกแป้ง หยุดไปชั่วขณะ

ถ้าต้องรอชั่วขณะ ผงเหล่านี้จะกระจายตัวตามธรรมชาติและไม่ก่อให้เกิดภัยคุกคาม อย่างไรก็ตาม ซูสือโม่วไม่สามารถเสียเวลาได้เพราะมีผู้ฝึกเทพยุทธ์อีกสามคนอยู่ใกล้ๆ

ซูสือโม่วหันหลังอย่างเฉียบขาดและยอมแพ้สหายคนนั้นชั่วคราว จากนั้นก็พุ่งเข้าหาบุคคลที่อยู่เบื้องหลัง

ขณะที่เห็นนักรบขอบเขตสกัดปราณผอมแห้งถูกเปลี่ยนสภาพเหลือเป็นคนพิการด้วยการโจมตีเดียวด้วยฝ่ามือ ชายที่อยู่ข้างหลังซูสือโม่วก็หน้าซีดไปนานด้วยความตกตะลึง คนผู้นี้ควบคุมกระบี่บินอย่างรวดเร็วให้พุ่งไปที่หว่างคิ้วของซูสือโม่วด้วยพลังทั้งหมด!

ไม่มีการกะพริบหรือแสงส่องสว่างในกระบี่บินนี้

ซูสือโม่วหลับตาและไม่ตั้งใจจะหลบสิ่งนี้ รักษาท่าทางของการผลักลง มันยื่นมือขวาแล้วค่อยๆ วางลงบนกระบี่บินที่กำลังจะมาถึง

รวบ ตบ ดึง!

วาบ!

แม้ว่ากระบี่บินนี้จะไม่แตกหักแต่ก็ถูกซูสือโม่วโยนทิ้ง ลงไปในโคลน ปักเฉียงๆ

นักรบขอบเขตสกัดปราณนี้ตะลึง

แม้ว่าคนผู้นี้จะควบคุมได้เพียงวัตถุวิญญาณระดับล่างเท่านั้น มันก็ไม่เคยเห็นผู้ใดได้รับอาวุธวิญญาณด้วยมือเปล่าโดยไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆ

นี่มันสัตว์ประหลาดแบบไหน?

หลังจากงงงันอยู่ครู่หนึ่ง ซูสือโม่วก็ปรากฏตัวข้างชายคนนี้ ร่างกายโน้มไป เข่าข้างหนึ่งดูราวกับกำลังคุกเข่า ฝ่ามือประสานกันแล้วยกขึ้น!

วานรโลหิตถวายผลไม้!

ปัง!

การยกขึ้นนี้เกิดขึ้นเพื่อรองรับคางของนักรบขอบเขตสกัดปราณนี้

ได้ยินเสียงแตกหักดังมาจากกระดูกคอจากคางของชายคนนี้ คนผู้นี้ศีรษะหักไปข้างหลังและแขวนไว้ด้านหลัง ดวงตาเบิกกว้าง เต็มไปด้วยความสยดสยอง สิ้นชีวิต

มีนักรบขอบเขตสกัดปราณอีกสองคนที่กำลังโจมตีผู้หญิงชุดเหลือง เมื่อเห็นสิ่งนี้ คนเหล่านี้ก็หวาดหวั่นขวัญผวาทันที

ซูสือโม่วยืดตัวแล้วพุ่งไปหาหนึ่งในนั้น มือซ้ายป้องหน้าอก มือขวากำเป็นกำปั้นแน่น เส้นเอ็นขนาดใหญ่เต้นเป็นจังหวะ เลือดเนื้อขยายออก จนกำปั้นกลายเป็นตราประทับแล้วตกลงมาจากท้องนภาด้วยเสียงอันดังกึกก้อง

เงาขนาดใหญ่กลืนกิน ปกคลุมท้องนภาและดวงอาทิตย์!

นักรบขอบเขตสกัดปราณนี้ตกตะลึงอย่างมากจากกลิ่นอายของซูสือโม่วทำให้ปอดและความกล้าแตกสลาย คนผู้นี้จะกล้าโจมตีหรือป้องกันได้อย่างไร? รีบหันหลังหนี

ด้วยความเชื่อว่ากำลังจะหลุดพ้นจากขอบเขตของตราประทับขนาดใหญ่ที่อยู่เหนือขึ้นไป คนผู้นี้จึงรู้สึกปลาบปลื้มใจ

ในเวลาแทบจะทันที คนผู้นี้ก็ได้ยินเสียงสายธนูสั่น นั่นยิ่งน่ากลัวมาก

ปัง! ปัง! ปัง!

เส้นเอ็นจำนวนมากของซูสือโม่วยืดออกพร้อมกับแขนมันก็บวมและขยายใหญ่ขึ้น ตราประทับขนาดยักษ์ตกลงมา ตามทันนักรบขอบเขตสกัดปราณที่กำลังหลบหนีด้วยความเสียขวัญ และตกลงไปบนศีรษะ

ฉูด!

หลังจากกะโหลกระเบิด ก็ยังมีพลังงานเหลืออยู่ในตราประทับขนาดยักษ์ สิ่งนี้บดขยี้ร่างของชายผู้นี้แตกสลายทันที

เมื่อเห็นเพื่อนร่วมนิกายห้าคนเสียชีวิตและมีคนหนึ่งได้รับบาดเจ็บสาหัส นักรบขอบเขตสกัดปราณที่เหลือก็สูญเสียความเยือกเย็น ขณะที่คนผู้นี้วอกแวก สตรีชุดเหลืองก็ควบคุมกระบี่บินกวาดผ่านคอของชายผู้นี้หนึ่งครั้ง

ศีรษะขนาดใหญ่ถูกเหวี่ยงออกไปและโลหิตสดก็กระเซ็น ศพไร้หัวล้มลงกับพื้นพร้อมกับกระตุกเป็นครั้งคราวอย่างไร้วิญญาณ

สตรีชุดเหลืองถูกปกคลุมไปหยาดเหงื่อเล็กละเอียด หลังจากสังหารชายคนนี้แล้ว หน้าอกของนางก็สั่นสะท้านพร้อมกับหอบเล็กน้อย ดูเหมือนว่าจะถึงขีดจำกัดของร่างกายนางแล้ว

ซูสือโม่วหันไปมองนักรบขอบเขตสกัดปราณผอมแห้งที่เสียแขน

อย่างไรก็ตาม มันค้นพบว่าฝ่ายตรงข้ามได้คว้าโอกาสที่จะหลบหนีไปไกล มือขวาคนผู้นี้กดลงบนบาดแผล มีกระบี่บินใต้เท้า เดินทางผ่านท้องนภาและหายไปในป่าทันที

ซูสือโม่วขมวดคิ้ว

ณ ตอนนี้ สายเกินไปที่จะไล่ล่า อีกประการหนึ่ง แม้ว่าจะตามทันก็ตาม ซูสือโม่วก็ไม่สามารถจะทำอะไรกับคนผู้นี้ได้เพราะอีกฝ่ายลอยอยู่ในอากาศสูง

ฉับพลันนั้นเอง ซูสือโม่วก็ค้นพบว่าตนเองมีจุดอ่อนร้ายแรง

มันไม่สามารถบินไปบนท้องนภา

ถ้านักรบขอบเขตสกัดปราณออกกระบวนท่ากระบี่เหินทันทีก่อนที่จะสู้กับมัน มันจะถูกโจมตีข้างเดียวโดยไม่สามารถโจมตีกลับคืนไปได้

หลังจากการสังหารรอบนี้ ค่ำคืนก็ค่อยๆ ตกลง ผู้คนสามารถได้ยินเสียงคำรามของสัตว์วิญญาณสั่นสะเทือนทั้งฟ้าดินอย่างคลุมเครือ

เมื่อมองไปที่ด้านหลังของนักรบขอบเขตสกัดปราณผอมแห้งในความมืด แววตาของซูสือโม่วก็เต็มไปด้วยความกังวล

การหลบหนีของชายคนนี้จะกลายเป็นหายนะในที่สุด

ไม่มีใครรู้ว่าภัยพิบัตินี้จะเริ่มปะทุขึ้นเมื่อใด

อย่างไรก็ตาม ความคิดอีกอย่างหนึ่งก็ผุดขึ้นมาในใจของซูสือโม่ว ค่ำคืนได้ผ่านมาแล้วและก็เป็นเวลาที่สัตว์วิญญาณและอสูรวิญญาณจะออกมาล่าเหยื่อ แขนที่หักของชายผู้นี้ส่งกลิ่นเหม็นโลหิตออกมา คนผู้นี้อาจไม่สามารถจากเทือกเขาชางหลางไปแบบมีชีวิต

"โอว! โอว!"

เสียงตะโกนของวานรวิญญาณขัดจังหวะความคิดลึกๆ ของซูสือโม่ว

วานรวิญญาณถูกมัดไว้ กระโดดขึ้นลงบนพื้นที่ยืนอยู่ ตะโกนใส่ซูสือโม่ว สัตว์ตัวนี้ต้องการให้มันช่วยถอดห่วงเหล็กรอบแขนขาอย่างรวดเร็ว

"จงอยู่ที่นั่นอย่างเชื่อฟังก่อน ผู้ใดบอกให้เจ้าวิ่งเล่น?"

เป็นสิ่งที่หาได้ยากสำหรับวานรวิญญาณที่จะพ่ายแพ้ ซูสือโม่วจงใจโยนเรื่องนี้ไปข้างๆ และไปที่ศพของผู้ฝึกเทพยุทธ์สองสามคน ถอดถุงผ้าเล็กๆ หกใบออกจากตัวแล้วเก็บไว้ในอ้อมแขนโดยไม่แม้แต่จะมอง

แม้ว่าจะไม่รู้ว่าสิ่งเหล่านี้คืออะไร ซูสือโม่วรู้สึกได้ว่าถุงผ้าใบเล็กเหล่านี้ค่อนข้างมีค่าและดูเหมือนว่าจะเป็นกระเป๋ามิติ สิ่งนี้มีสมบัติมากมายอย่างแน่นอน

ซูสือโม่วหันตัวกลับมาหยิบกระบี่บินที่ตกลงไปบนพื้นขึ้นมา

รูปร่างของกระบี่บินนี้ดูเฉพาะตัวเล็กน้อย สิ่งนี้ไม่มีด้ามจับมีเพียงใบมีดที่คมมากเท่านั้น

คนทั่วไปคงมีปัญหาในการถือสิ่งนี้

อย่างไรก็ตาม นี่ไม่ใช่ปัญหามากนักสำหรับซูสือโม่ว

ซูสือโม่วจับคมมีดด้วยมือเปล่าแล้วเดินไปที่วานรวิญญาณ เล็งไปที่ห่วงเหล็กที่มัดแขนขาของวานรวิญญาณแล้วฟันอย่างแรง!

เคล้ง!

ประกายไฟปลิวไปทั่วทุกที่

มีริ้วสีขาวปรากฏบนห่วงเหล็กแต่สิ่งนี้ก็ไม่แตกหัก

ซูสือโม่วขมวดคิ้วเล็กน้อย

กระบี่บินนี้ถึงกับสามารถทำให้ดาบสายฟ้าแตกได้ อย่างไรก็ตาม สิ่งนี้ไม่สามารถทำลายห่วงเหล็กบนแขนขาของวานรวิญญาณ

เรื่องนี้ค่อนข้างลำบากเล็กน้อย

ซูสือโม่วรู้สึกได้แผ่วเบาว่านี่ไม่ใช่เพราะกระบี่บินไม่คมพอ แต่เป็นเพราะมันไม่ได้ใช้สิ่งนี้อย่างถูกต้อง