ตอนที่ 44 การรวมตัวของหลากหลายสำนัก (ฟรี)

ตอนที่ 44 การรวมตัวของหลากหลายสำนัก

ณ โรงเตี้ยมบริเวณทางเข้ากรมตรวจการ

ซูหยาง ซุนเทียนเผิง และเย่เจียงนั่งอยู่ในโต๊ะเดียวกัน

ดังที่ซูหยางคาดเดา เย่เจียง และซุนเทียนเผิงรู้จักกันจริงๆ แต่พวกเขาเป็นศัตรูกันมาตั้งแต่เด็ก

คนหนึ่งเชี่ยวชาญทักษะ และวิชาการต่อสู้ต่างๆ แต่ร่างกายไม่ได้แข็งแกร่งนัก

อีกคนหนึ่งมีร่างกายที่แข็งแกร่ง แต่ไม่ค่อยเชี่ยวชาญในด้านของทักษะ

ในการต่อสู้กันไม่มีใครมั่นใจว่าจะชนะ

ด้วยเหตุนี้ทั้งสองจึงมีความสัมพันธ์อย่างที่เห็น

สองสามวันนี้ ทุกครั้งที่เย่เจียงกลับมา เขาจะพาทั้งสองไปดื่มกินในโรงเตี้ยม และพูดคุยเกี่ยวกับความคับข้องใจของผู้คนในเมืองภายใต้การปกครองของเขา

เมื่อได้พบหน้ากับหลายครั้งก็ถือว่าคุ้นเคยกันดี

แม้ว่าซุนเทียนเผิงจะเป็นคนเหลาะแหละ แต่เขาก็ยังเป็นคนดี ชอบธรรม และเป็นวีรบุรุษ

โดยพื้นฐานแล้วท่าทียั่วยุของเขามักมุ่งเป้าไปที่เย่เจียงหรือคนที่ทำให้เขาไม่สบายใจ แต่เป็นเรื่องปกติที่จะเข้ากับคนอื่นๆ ได้

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา หลายคนพูดถึงวิธีจัดการกับความคับข้องใจของผู้คน และวิธีการหยุดผู้ที่แสวงหาผลประโยชน์จากประชาชน

สำหรับซูหยาง เขาพูดเพียงสิ่งเดียว ถ้าเจ้าไม่เชื่อฟัง ‘เจ้าจะถูกทุบตี ถ้าเจ้าไม่เชื่อฟัง เจ้าจะถูกทำลาย’

พวกเขาทั้งสองชื่นชมการกระทำของซูหยาง แต่พวกเขาไม่เห็นด้วย

แม้แต่ซุนเทียนเผิงก็ไม่กล้าทำตัวเหมือนซูหยาง

บ้าบิ่นก็เรื่องหนึ่ง แต่เขาไม่ใช่คนโง่

หลังจากทำให้หลายคนขุ่นเคืองแล้วเขาจะยังอยู่รอดในอนาคตได้หรือไม่?

ตระกูลของเขาจะต้องประสบปัญหาอะไรจากสิ่งนั้น?

หลังจากคุยกันหลายวันไม่มีผลลัพธ์อะไรเลยวันนี้จึงเปลี่ยนเรื่อง

นั่นคือ เมืองเทียนเฟิงค่อยๆ เป็นที่ร่วมกลุ่มของศิษย์สำนักจำนวนมาก

“ดังนั้น ศิษย์จากสำนักต่างๆ ที่รวมตัวกันในเมืองเทียนเฟิงต่างมาเพื่อทรัพยากร?” หลังจากทำความเข้าใจแล้ว ซูหยางก็พูดเบาๆ

"ไม่ทั้งหมด" ซุนเทียนเผิงพูดอย่างระมัดระวัง "บางคนมาเพื่อสร้างชื่อเสียง และหาประสบการณ์"

“หลังจากฝึกฝนมานานนับสิบปี บางคนไม่ต้องซ่อนตัว และอยู่อย่างเงียบๆ พวกเขาต้องการสร้างชื่อให้ตัวเองอย่าง และได้รับการถูกเรียกขานว่ายอดฝีมือ”

“เมื่อเหล่าผู้ฝึกฝนมารวมตัว บางคนมีฉายา ทันทีที่พูดขึ้น พวกเขาจะรู้ว่าคนๆ นี้ได้ทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่อะไร และผู้ฝึกฝนปีศาจที่ทรงพลังคนไหนที่เขาได้ฆ่าไป เมื่อมัน เมื่อถึงคราวของเจ้า และเจ้าไม่มีฉายาอะไรเลย มันคงจะน่าอายมาก”

“ในเวลาเดียวกัน ประสบการณ์ก็มีความสำคัญมาก ข้ากับเย่เจียงเข้ากองตรวจการเพื่อจุดประสงค์ของการหาประสบการณ์”

“ในช่วงเวลาการฝึกฝนที่ยาวนาน การฝึกอย่างสันโดษตลอดเวลาไม่มีประโยชน์อะไร เจ้าต้องมีประสบการณ์ในการต่อสู้จริง ต่อสู้อย่างต่อเนื่อง และได้รับข้อมูลเชิงลึกใหม่ๆ ก่อนที่จะเข้าสู่ความสันโดษเพื่อที่จะพบโอกาสก้าวหน้า”

ซุนเทียนเผิงยังอธิบายเหตุผลอย่างชัดเจนในไม่กี่ประโยค

ซูหยางก็พยักหน้าเห็นด้วยเมื่อเขาได้ยินสิ่งนี้

ส่วนหนึ่งเพื่อชื่อเสียง?

สำหรับการหาประสบการณ์ เขาไม่ได้รู้สึกอะไรมากนัก และไม่มีปัญหาคอขวดในการแกว่งดาบ

“เมืองเทียนเฟิงเริ่มวุ่นวายมากขึ้นเรื่อยๆ เมื่อเร็วๆ นี้” เย่เจียงยกแก้วขึ้น และจิบ “ผู้ฝึกฝนปีศาจของสำนักกลั่นโลหิตผล่ขึ้นมาเพื่อสร้างปัญหา ไม่มีใครรู้ว่ามีอยู่กี่คน พวกเขาอาจได้รวมตัวกันทั่วทั้งจังหวัดเทียนเฟิง”

“สถานการณ์ในตอนนี้ได้บอกเป็นนัยถึงสิ่งที่เกิดขึ้นในจังหวัดจู้หลิวเมื่อสิบสองปีก่อนแล้ว”

“เดิมทีข้าคิดว่าสำนักกลั่นโลหิตได้ถูกกำจัดออกไปแล้ว แต่คิดไม่ถึงว่ามันจะกลับมาในอีกสิบสองปีต่อมา”

“มีการออกคำสั่งจากเบื้องบนเพื่อให้เราติดตามสถานการณ์ในจังหวัดเทียนเฟิงอย่างใกล้ชิด หากมีการค้นพบผู้ฝึกฝนปีศาจแห่งสำนักกลั่นโลหิตต้องจัดการกับมันโดยเร็วที่สุด และในเวลาเดียวกัน มีคำเชิญชวนเหล่าชาวยุทธให้มาร่วมมือกัน”

“เป็นเพราะคำเชิญชวนนี้ ผู้คนจากหลายสำนักจึงรวมตัวกันในเมืองเทียนเฟิง”

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ซูหยางก็อดไม่ได้ที่จะสงสัยว่า: "ตอนนี้มีคนของสำนักกลั่นโลหิตมากมายในจังหวัดเทียนเฟิงงั้นรึ? ทำไมข้าไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับเรื่องนี้?"

เย่เจียงอธิบายว่า "ถ้ามองแค่ผิวเผินอาจไม่เห็น เพราะไม่ได้เกิดในตัวเมือง แต่หลายหมู่บ้านถูกสังหารหมู่อย่างทารุณ และไม่มีใครรอดชีวิต มีหลายกรณีที่เป็นเช่นนี้ เดิมทีถ้าเราตรวจสอบอย่างละเอียดควรสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติมานานแล้ว”

“แต่กองเจิ้นหวู่ละเลยหน้าที่ เป็นเรื่องน่าหดหู่จริงๆ ที่คดีใหญ่เช่นนี้ยังถูกเพิกเฉยได้”

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เย่เจียงก็โกรธเล็กน้อยเช่นกัน

“หลังจากผู้ฝึกฝนปีศาจถูกค้นพบในเมืองหยงเหอเมื่อครั้งที่แล้ว คดีเก่าๆ ถูกหยิบยกขึ้นมาตรวจสอบ และคนร้ายคงเป็นผู้ฝึกฝนปีศาจแห่งสำนักกลั่นโลหิตเช่นกัน”

หลังจากที่ซูหยางได้ยินสิ่งนี้ เขาก็คิดทันทีว่าเรื่องเช่นนี้เกิดขึ้นภายในสี่เมืองที่เขาต้องดูแลหรือไม่?

ถ้าเป็นเช่นนั้น มีคนของสำนักกลั่นโลหิตอยู่ด้วยหรือไม่?

ตัวเขาเองเก่งมากในการค้นหาคนพวกนี้ ท้ายที่สุด ผู้ฝึกฝนปีศาจมักจะมีบาปอยู่เหนือหัว

เว้นแต่ว่าอีกฝ่ายที่ไม่เคยฆ่าคนธรรมดา พวกเขาอาจไม่ถูกค้นพบ

หลังจากผ่านช่วงครึ่งเดือนที่ให้กองเจิ้นหวู่ในแต่ละเมืองสะสางคดีต่างๆ เขาคงต้องดำเนินการตรวจสอบอย่างละเอียดอีกครั้งหนึ่ง

"ยังไงก็ตาม เนื่องจากชาวยุทธเหล่านั้นมาที่นี่เพื่อรับแต้มผลงานของกองเจิ้นหวู่"

“ถ้าข้าเสนอแต้มผลงานเพื่อแลกกับผู้ฝึกฝนปีศาจในราคาที่สูงกว่า มันจะปัญหาอะไรไหม?”

จู่ๆ ซูหยางก็จำได้ว่าเขายังมีแต้มผลงานในมืออีก 30,000 แต้มที่เขาไม่ได้ใช้ เดิมทีเขาวางแผนที่จะแลกเป็นวัตถุดิบสำหรับสูตรน้ำยาสกัดห้าพิษในภายหลัง แต่ตอนนี้มีวิธีใช้ที่ได้ประโยชน์กว่า เขาก็จะเลือกมัน

"นี่" เย่เจียงพูดอย่างแปลกใจ "มันเป็นไปได้ เพียงว่าราคาจะต้องสูงกว่าราคาที่กำหนดโดยกองเจิ้นหวู่"

“นั่นไม่มีปัญหา” ซูหยางเข้าใจดีว่าเจตจำนงแห่งสรรพชีวิตมีความสำคัญอย่างยิ่ง ตราบที่มีมากพอ เขาจะสามารถใช้มันสร้างวิชาดาบที่เสริมความแข็งแกร่งได้อย่างก้าวกระโดด

สำหรับเขา การแลกเปลี่ยนแต้มผลงานกับตัวผู้ฝึกฝนปีศาจแห่งสำนักกลั่นโลหิตนั้นถือเป็นการลงทุนที่คุ้นค่า

“สหายซู แม้ว่าเจ้าจะเกลียดผู้ฝึกฝนปีศาจเหล่านั้น แต่ก็ไม่จำเป็นต้องทำเช่นนี้หรอกจริงไหม?”

ซุนเทียนเผิงทนไม่ไหว และพูดตรงๆ ว่ามีบางอย่างผิดปกติ

ในความเห็นของเขา ซูหยางทำสิ่งนี้เพียงเพื่อระบายความโกรธ ซึ่งไม่จำเป็นเลย

ซูหยางส่ายหัวแล้วพูดว่า "เจ้าไม่เข้าใจ"

เป็นเรื่องยากสำหรับซูหยางที่จะอธิบาย ดังนั้นเขาจึงทำได้แค่แสร้งทำเป็นว่าลึกลับเท่านั้น

เมื่อซุนเทียนเผิง และทั้งสองเห็นสิ่งนี้ พวกเขาก็หยุดพูด

ทุกคนมีวิถีชีวิตเป็นของตัวเอง ในฐานะสหาย พวกเขาสามารถให้คำแนะนำได้แต่ไม่สามารถล้ำเส้นได้

"มา มา มาดื่มกันเถอะ" ซุนเทียนเผิงยกแก้วขึ้นแล้วเปลื่ยนเรื่อง

หลังจากดื่ม และรับประทานอาหารสักพัก การรวมตัวของวันนี้ก็สิ้นสุดลง

หลังจากออกจากโรงเตี้ยม ซูหยางก็ไปที่แผงขายผลไม้ของชายชรา และซื้อผลไม้ป่าตามปกติ

ต้องบอกเลยว่าผลไม้ป่ายุคนี้หวานอร่อยจริงๆ

“ใต้เท้า นี่ขอรับ” ชายชรายิ้มแล้วยื่นผลไม้ให้ และใส่เพิ่มอีกเล็กน้อยตามปกติ

จากนั้น ซูหยางกลับไปที่ลานบ้านของตน

แกว่งดาบต่อไป

เนื่องจากความคุ้นเคย การเคลื่อนไหวของซูหยางจึงโปร่งสบายขึ้นเล็กน้อย และแข็งทื่อน้อยลงกว่าเดิม

แต้มความชำนาญ +1 … +1 … +1

ในเมือง มีโรงเตี้ยมแห่งหนึ่งเต็มไปด้วยแขกผู้มั่งคั่ง

นอกจากศิษย์ของสำนักใหญ่แล้ว ผู้ฝึกฝนอิสระบางคน และคนจากสำนักเล็กๆ ก็มารวมตัวกัน

เมื่อมีคนมากขึ้น ก็จะมีการพูดคุยมากขึ้นตามธรรมชาติ

มีการคุยโวอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ว่าตนแข็งแกร่งแค่ไหน และสำนักของตนแข็งแกร่งมากเพียงใด

ถ้าคุยกันอยู่ในพื้นที่ส่วนตัวที่มีแต่คนจากสำนักเดียวกันก็คงไม่สร้างปัญหาอะไร

แต่ในโรงเตี้ยมแห่งนี้ที่ศิษย์จากหลายสำนักมารวมตัวกัน บางถ้อยคำย่อมสร้างความขุ่นเคืองใจ

เช่นเดียวกับเต้าหู้หวาน และเต้าหู้เค็ม เมื่อคนสองคนที่มีความคิดเห็นต่างกันมาถึงหัวข้อนี้ข้อพิพาทก็เริ่มขึ้น

ปัง

ในห้องโถงของโรงเตี้ยม ชายที่แข็งแกร่งกลุ่มหนึ่งก็ลุกขึ้นยืน และมองไปที่กลุ่มผู้ฝึกฝนดาบ

“เจ้าบอกว่านักสู้อย่างเราเป็นเหมือนคนโง่ และหมีป่าที่จัดการได้โดยง่ายงั้นรึ เฮอะ”

“ข้า ศิษย์ของสำนักกายเหล็ก หลู่เล่ยต้องการขอคำชี้แนะจากเจ้า”

หลู่เล่ยสูงหกฟุต และดูแข็งแกร่งมาก เมื่อยืน เขาก็เป็นเหมือนกำแพงหินที่เปล่งแรงกดดัน สหายที่รอบๆ ตัวเขาก็เช่นเดียวกัน

ขณะที่หลู่เล่ยพูด เขาได้ขอให้สหายทั้งสี่ปิดล้อมอีกฝ่ายไว้แล้ว

ในห้องโถง คนอื่นๆ มองดูความขัดแย้งแล้วรู้สึกพึงพอใจ

มีอาหารให้กิน และการแสดงดีๆ ให้ดู ทุกคนย่อมเบิกบานใจ

“ข้าพูดเช่นนั้นแล้วยังไงล่ะ ข้า ศิษย์ของสำนักหั่วเจี้ยน จางซูเฟิง เจ้าแน่ใจหรือว่าต้องการต่อสู้กับข้า” จางซูเฟิงมองหลู่เล่ยอย่างเย้ยหยัน

สำนักกายเหล็กเป็นเพียงสำนักเล็ก ๆ จะสามารถเปรียบเทียบกับสำนักหั่วเจี้ยนได้อย่างไร?

ความแตกต่างในทักษะบ่มเพาะก็เพียงพอที่จะเอาชนะคู่ต่อสู้ในแง่ของรากฐาน

หากไม่เชื่อก็สามารถลองมองดูผู้คนรอบตัว ใครที่คิดว่าเจ้ามีโอกาสชนะบ้าง?

เมื่อได้ยิน ทุกคนรู้สึกว่าเรื่องนี้จะจบลงแค่นี้ และจะไม่มีการแสดงที่ดีให้ชม