ตอนที่ 4 ยาควบแน่นปราณขั้นสมบูรณ์
ตอนที่ 4 ยาควบแน่นปราณขั้นสมบูรณ์
ลู่อี้มองดูศิษย์ฝ่ายนอกรวมลมปราณขั้น 8 ที่กำลังขวางทางเขาอยู่และดูเหมือนเขาเองก็ไม่ได้อ่อนแอ ก่อนที่จะพูดด้วยรอยยิ้ม "ศิษย์พี่ ข้าอยากจะขึ้นไปดูแท่นบนยอดเขา ท่านช่วยหลีกทางหน่อยได้ไหม?"
“ไปที่แท่น?” ชายร่างกำยำชะงักไปครู่หนึ่งด้วยสีหน้าตกตะลึง
ศิษย์ฝ่ายนอกคนอื่นเองก็มีสีหน้าแปลกๆ และจากนั้นก็เกิดความโกลาหล
“เฮ้ เฮ้ เฮ้…นี่มันเรื่องจริงหรือ? ข้าคิดว่าเจ้าเด็กนี่แค่อยากจะขึ้นไปข้างบนเท่านั้น ไม่คิดว่าเขาจะอยากขึ้นไปบนแท่นจริงๆ?”
"เขาบ้าไปแล้วหรือ! ฐานการบ่มเพาะรวมลมปราณขั้นที่ 6 กลับต้องการไปอยู่บนแท่นเนี่ยนะ?"
“ศิษย์น้อง ฟังคำแนะนำของศิษย์พี่เถอะ น้ำบนแท่นนั้นมันลึกเกินไป เจ้ารับไม่ไหวหรอก เจ้าลงไปดีกว่า!” ศิษย์ฝ่ายนอกที่ดูใจดีเตือนลู่อี้
ลู่อี้ไม่สนใจความคิดเห็นของคนอื่น เขาพูดต่อด้วยรอยยิ้ม "ศิษย์พี่ ท่านคิดว่าอย่างไร"
ชายร่างกำยำปากกระตุก จากนั้นเขาก็พูดด้วยรอยยิ้ม "ข้าไม่คิดอย่างนั้น"
และในขณะที่พูด เขาก็เดินปราณไปทั่วร่างกายก่อนที่จะดึงดาบขนาดใหญ่ด้านหลังของเขาออกมา
"ข้าก็ว่างั้น" ลู่อี้หัวเราะพลางดึงดาบยาวในมือออกมาและมองดูชายร่างกำยำอย่างใจเย็น
ทว่าในตอนนั้นเอง ลู่อี้ก็คิดอะไรขึ้นมาได้อย่างหนึ่ง ก่อนที่เขาจะพูดออกภารกิจในใจอย่างไม่แน่ใจว่า "ข้าต้องการเอาชนะคู่ต่อสู้ที่อยู่ตรงหน้าข้า"
วินาทีต่อมา ภาพที่อยู่ตรงหน้าเขาก็เปลี่ยนไป
[ภารกิจ] : เอาชนะศิษย์ฝ่ายนอกรวมลมปราณขั้นที่ 8 (ความคืบหน้า: 0/1)
รางวัล : ยาควบแน่นปราณขั้นยอดเยี่ยม *10/ ยาควบแน่นปราณขั้นสมบูรณ์ *1
ยอมรับ : ใช่/ไม่ใช่
เมื่อลู่อี้ได้เห็นภารกิจ เขาก็รู้สึกราวกับว่าเขาได้เปิดประตูสู่โลกใหม่อีกครั้ง นี่...เป็นไปได้จริงหรือ?
ถ้าอย่างนั้นต่อจากนี้ไป ข้าก็แค่ออกไปท้าทายศิษย์ฝ่ายนอกแล้วรับรางวัลง่ายๆเลยนะสิ
แถมรางวัลเองก็ยังดีมากอีกด้วย! ไม่ต้องไปสนไอ้เม็ดยาขั้นยอดเยี่ยมนั่นหรอก แต่เม็ดยาขั้นสมบูรณ์นี่หนะมันคือเม็ดยาที่ไม่มีข้อเสีย!
ซึ่งถ้าใครได้กินยาขั้นสมบูรณ์เข้าไป คนคนนั้นก็ไม่ต้องมากังวลเรื่องสิ่งตกค้าง และไม่ต้องเสียเวลากำจัดมันด้วย แถมรากฐานเองก็ยังแข็งแกร่งอย่างมากและมันก็ไม่ต่างไปจากการฝึกฝนเองเลยสักนิด!
ลู่อี้ไม่รู้ว่ามีเม็ดยาขั้นสมบูรณ์ในนิกายเมฆาขาวหรือเปล่า แต่เท่าที่เขารู้ในฐานะศิษย์ฝ่ายนอกก็คือ ทรัพยากรการฝึกฝนรายเดือนของเขาก็มีเพียงขวดยาควบแน่นปราณระดับกลาง 10 ขวดเท่านั้น ซึ่งไม่มีแม้กระทั่งระดับสูงเลยด้วยซ้ำ
แล้วรางวัลภารกิจนี้ล่ะ? ยาควบแน่นปราณขั้นยอดเยี่ยม 10 เม็ด หรือ ยาควบแน่นปราณขั้นสมบูรณ์ 1 เม็ด!
เพียงแค่เอาชนะศิษย์ฝ่ายนอกระดับรวมลมปราณขั้น 8 ยังได้รางวัลที่ดีขนาดนี้ แล้วถ้าเขาท้าทายคนที่แข็งแกร่งกว่านี้ล่ะ
ลู่อี้มองไปที่ชายร่างกำยำตรงหน้าเขาด้วยสีหน้าที่เปลี่ยนไปราวกับกำลังมองดูเม็ดยาขั้นสมบูรณ์อยู่
ซึ่งเมื่อชายร่างกำยำได้เห็นดวงตาของลู่อี้ เขาก็รู้สึกหนาวๆ เจ้าเด็กนี่...มันคงไม่มีนิสัยพิเศษอะไรหรอกใช่ไหม?
ชายร่างกำยำรู้สึกมึนงง เขาไม่กล้าคิดเรื่องนี้อีกต่อไปจากนั้นก็ตะโกนเสียงดัง "รับมือ!"
เขาก้าวไปข้างหน้าและฟันไปที่ลู่อี้ด้วยดาบของเขา
การโจมตีที่มีเสียงคำรามของเสือและเสียงลมจากใบดาบค่อยๆเคลื่อนเข้าไปหาลู่อี้
ดาบพยัคฆ์
ลู่อี้ รู้ดีว่าวิชาดาบนี้ก็เป็นเหมือนกับวิชาดาบเมฆาขาว ซึ่งเป็นวิชาพื้นฐานของนิกายเมฆาขาวและเหมาะสำหรับผู้ฝึกฝนระดับรวมลมปราณ
วิชาดาบนี้ดุร้ายราวกับพยัคฆ์ ว่ากันว่าเมื่อฝึกจนถึงระดับสูงก็จะมีเสียงพยัคฆ์คำรามออกมา กระแทกใจผู้คนและทำให้ผู้คนพ่ายแพ้โดยที่ยังไม่ได้สู้
แต่วิชาดาบของศิษย์พี่คนนี้ดูเหมือนจะไม่ได้มีระดับที่สูงมากนัก...
ในระหว่างการฝึกฝนตลอดที่ผ่านมาครึ่งเดือน สถานะของลู่อี้ก็เปลี่ยนไปเป็น
[ตัวละคร] : ลู่อี้
[ฐานการบ่มเพาะ]：รวมลมปราณขั้นที่ 6
[ทักษะการบ่มเพาะ]: "ทักษะบ่มเพาะเมฆาขาว" (ระดับ 6)
[ทักษะ] : "วิชาดาบเมฆาขาว" (ระดับ 6), "วิชาตัวเบาเมฆาขาว" (ระดับ 6)
ลู่อี้ ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาแข็งแกร่งแค่ไหน แต่ตอนนี้เขารู้แล้วว่าอย่างน้อยมันก็น่าจะแข็งแกร่งกว่าศิษย์พี่รวมลมปราณขั้นที่ 8 และเขาก็รู้สึกว่าตราบเท่าที่เขาต้องการ เขาก็มีหลายวิธีที่จะเอาชนะศิษย์พี่คนนี้ได้ในทันที
แต่ว่า...ตอนนี้ ลู่อี้กลับมีความคิดอื่น ถ้าเขาแสดงพลังมากเกินไป มันก็คงไม่มีใครกล้ามาหยุดเขาหลังจากนี้สิ จริงไหม?
และถ้าเป็นแบบนั้น เขาจะไม่เสียเม็ดยาขั้นสมบูรณ์ไปมากมายเลยหรือ?! ซึ่งถ้ามันเป็นแบบนั้น ลู่อี้ยอมรับไม่ได้
ลู่อี้อดทนต่อความคิดที่จะจัดการชายร่างกำยำในทันที และใช้วิชาดาบเมฆขาวจัดการกับชายร่างกำยำเล็กน้อย แสดงให้เห็นว่าความแข็งแกร่งของเขาอยู่ในระดับใกล้เคียงกัน
เคร้ง เคร้ง เคร้ง!
เสียงโลหะและเหล็กกระทบกันดังก้องไปทั่วและร่างของทั้งสองก็สั่นไหวไปมา
ในขณะเดียวกัน ศิษย์ฝ่ายนอกที่กำลังดูอยู่ก็เบิกตาและอ้าปากค้าง
“เชี่ย?! ศิษย์น้องผู้นี้แข็งแกร่งขนาดนี้เลยงั้นหรือ?”
“รวมลมปราณขั้นที่ 6 สามารถต่อกรกับรวมลมปราณขั้นที่ 8 ได้จริงหรือ เด็กคนนี้มาจากไหนกัน”
“เขาใช้วิชาดาบเมฆาขาวงั้นหรือ? แต่วิชาดาบเมฆาขาวแข็งแกร่งขนาดนี้เลยหรือ?”
"ข้าเองก็ฝึกวิชาดาบเมฆาขาว ข้ามั่นใจว่าเขาเองก็ฝึกวิชาดาบเมฆาขาว แต่...วิชาดาบเมฆาขาวของศิษย์น้องคนนี้อาจได้รับการฝึกฝนจนถึงขอบเขตเปลี่ยนแปลงแล้วใช่ไหม!”
"ฮะ...ขอบเขตเปลี่ยนแปลง? ไม่แปลกใจเลยที่เจ้าเด็กนี่จะกล้าขนาดนี้"
ศิษย์หลายคนตกอยู่ในความโกลาหล
การฝึกวิชานั้นขึ้นอยู่กับความเข้าใจมากที่สุด แม้ว่าการฝึกฝนวิชาพื้นฐานจะง่ายที่สุด แต่มันก็ง่ายแค่ตอนเริ่มฝึกเท่านั้นแหละ จากนั้นมันก็จะยากขึ้นเมื่อต้องการฝึกฝนให้อยู่ในระดับสูง
มีศิษย์มากกว่า 100,000 คนในนิกายฝ่ายนอก และมีคนน้อยกว่าพันคนที่สามารถฝึกฝนวิชาพื้นฐานจนถึงขอบเขตความสำเร็จอันยิ่งใหญ่ได้ แล้วขอบเขตเปลี่ยนแปลงล่ะ? มีถึงร้อยคนหรือเปล่าก็ไม่รู้เลย
ซึ่งคนเหล่านั้นก็เป็นศิษย์ที่อยู่บนแท่นหรือไม่ก็เป็นผู้อาวุโสไปแล้วทั้งนั้น
โดยไม่คาดคิด ณ ตอนนี้กลับมีอีกหนึ่งคนเพิ่มขึ้นมา!
สรุปคือเพราะฐานการบ่มเพาะของศิษย์น้องคนนี้ยังต่ำ ไม่เช่นนั้นเขาคงเอาชนะคู่ต่อสู้ไปนานแล้ว
ศิษย์หลายคนเริ่มเฝ้ามองการต่อสู้ของลู่อี้อย่างตั้งใจ
ชายร่างกำยำที่กำลังต่อสู้กับลู่อี้อยู่ แน่นอนว่าเขาเองก็ตระหนักได้ถึงความแข็งแกร่งของลู่อี้เช่นกัน และเขาก็ยิ่งตกใจมากขึ้นเมื่อเผชิญหน้ากับวิชาดาบเมฆขาวที่อยู่ในขอบเขตเปลี่ยนแปลง
อย่างไรก็ตาม การพ่ายแพ้ศิษย์น้องรวมลมปราณขั้นที่ 6 นั้นมันน่าอับอาย เพราะฉะนั้นชายร่างกำยำจึงรู้สึกว่าเขาไม่สามารถพ่ายแพ้ได้และใช้กำลังทั้งหมดที่มีในการต่อสู้
ทั้งสองต่อสู้กันเป็นเวลานานและในที่สุด ลู่อี้ก็ชนะด้วยความได้เปรียบเล็กน้อย และจ่อดาบไปที่คอของชายกำยำ
ชายร่างกำยำมีใบหน้าขมขื่น: "...ข้าแพ้แล้ว"
ลู่อี้ดึงดาบของเขากลับ ถอนหายใจเล็กน้อยพลางมองไปที่ชายร่างกำยำ แล้วพูดอย่างจริงจัง "ศิษย์พี่แข็งแกร่งจริงๆ ข้าขอชื่นชม! ถ้าไม่ใช่เพราะวิชาดาบของข้าดีกว่าเล็กน้อย ข้าก็คงจะแพ้ไปแล้ว"
เขาต้องแสดงให้เห็นว่าเขาทุ่มสุดแรงแล้ว เพื่อที่คนอื่นจะได้หยุดเขาในภายหลัง มิฉะนั้นเขาคงไม่สามารถท้าทายคนอื่นได้อีก
แถมการทำตัวสูงส่งเองก็ไม่ใช่ทางของเขาด้วย ลู่อี้คิดว่าเขาจะเป็นคนถ่อมตน เป็นมิตร หล่อเหลา ไม่ผูกมัดและอ่อนโยน... และเหตุผลหลักก็คือเขากลัวที่จะถูกทุบตีเพราะทำตัวสูงส่งเกินไปและเขาก็ยังไม่ได้ไร้เทียมทาน
ชายร่างกำยำที่พ่ายแพ้ให้กับลู่อี้รู้สึกละอายใจในตอนแรก แต่เขาก็รู้สึกโล่งใจเมื่อได้ยินคำพูดของลู่อี้ เขายิ้มและพูดด้วยรอยยิ้ม "ความเข้าใจของศิษย์น้องนั้นน่าทึ่งมาก ไม่คิดว่าจะฝึกวิชาดาบเมฆาขาวจนถึงขอบเขตเปลี่ยนแปลง ศิษย์พี่ขอชื่นชม"
“ศิษย์พี่ ท่านปล่อยให้ข้าชนะแล้ว!”
“ศิษย์น้องเชิญไปต่อได้เลย!”
เขาหลีกทางให้ด้วยความเป็นมิตร จากนั้นลู่อี้ก็เดินไปด้วยรอยยิ้มและในขณะเดียวกันก็เหลือบมองระบบของเขาเอง
แน่นอนว่าภารกิจเสร็จสิ้นแล้ว ส่วนเรื่องการเลือกรางวัล? นี่ยังต้องเลือกอยู่อีกหรือ? มันต้องเลือกยาควบแน่นปราณขั้นสมบูรณ์อยู่แล้ว แม้ว่ายาควบแน่นปราณขั้นยอดเยี่ยมจะไม่เลว แต่สุดท้ายมันก็ยังมีสิ่งเจือปนอยู่ดี
ลู่อี้ไม่ได้รับรางวัลทันที เนื่องจากตอนนี้เขายังไม่ต้องใช้มัน และการที่จู่ๆก็มีเม็ดยาโผล่ขึ้นมาในมือของเขาอย่างกะทันหันเองก็อาจเกิดเรื่องได้
ลู่อี้กำลังคาดหวังในใจให้มีคนมาขวางทางเขาอีก เพราะเขาจะได้ยาขั้นสมบูรณ์อีกเม็ด
โอ้ จริงสิ!
ลู่อี้ มีความคิดอีกอย่างและพูดกับตัวเองว่า "ข้าต้องการขึ้นไปนั่งแท่นบนยอดเขาไป๋หยาง!"
วินาทีต่อมา ภารกิจก็ปรากฏขึ้นมาบนระบบ ลู่อี้เหลือบมองและหลังจากเห็นรางวัล ดวงตาของเขาก็เบิกกว้างและหัวใจของเขาก็มีความสุข
คาดไม่ถึงเลยว่ารางวัลมันจะดีขนาดนี้!?
