ตอนที่ 17 มาถึง

ตอนที่ 17 มาถึง

ลานหยานหวู่ในวันนี้เต็มไปด้วยผู้คนเนื่องจากศิษย์ฝ่ายนอกจำนวนมากต่างก็มารวมตัวกัน ซึ่งบ้างก็มาเข้าร่วมการแข่งขัน บ้างก็มาดู

ผู้ที่มาดูไม่สามารถเข้าไปในลานหยานหวู่ได้และทำได้แค่ดูการประลองจากด้านนอกเท่านั้น ซึ่งก็มีหลายคนยืนอยู่บนภูเขาใกล้เคียง โดยทั้งหมดเป็นระดับรวมปราณ

นอกจากศิษย์ฝ่ายนอกที่มาแล้ว ยังมีผู้ช่วยและผู้อาวุโสที่ส่วนใหญ่ยืนอยู่บนดาบในอากาศโดยเอามือไขว้หลังพร้อมกับแผ่ออร่ากดดันออกมาบางๆ

เมื่อเทียบกับระดับรวมปราณที่ไม่สามารถบินด้วยดาบได้ การปรากฏตัวของพวกเขานั้นดูยิ่งใหญ่มาก

ไม่นานนัก แสงดาบสองเส้นก็พาดผ่านท้องฟ้าเข้ามา ไปถึงขอบด้านนอกของลานหยานหวู่

พวกเขาคือลู่เกาหยางและหวังซีฉีโดยที่ลู่เกาหยางยังคงอุ้มลู่อี้ไว้อยู่

ลู่อี้รู้สึกถึงสายตาของศิษย์ฝ่ายนอกที่อยู่ใกล้เคียงและหน้าแดงเล็กน้อย ท้ายที่สุดแล้ว เขาเองก็ถือเป็นคนที่น่านับถือในนิกายฝ่ายนอกอยู่นะ แต่ตอนนี้เขากลับถูกอุ้มมาเนี่ยนะ

ภาพลักษณ์เขาหายไปหมดแล้วแน่เลย

ลู่อี้ตั้งเป้าในใจ เขาจะต้องทะลวงไปสู่ระดับสร้างรากฐานและเรียนวิธีบินให้เร็วที่สุด!

ลู่เกาหยางวางลู่อี้ลงบนพื้นแล้วตบไหล่ของเขา “ไอ้หนู สู้ให้เต็มที่ซะ”

หวังซีฉียิ้ม “อี้เอ๋อ สู้ๆ แม่เชื่อว่าเจ้าเก่งที่สุด”

ลู่อี้ยิ้มตอบ "ขอรับ"

ลู่เกาหยางและหวังซีฉีพยักหน้าก่อนที่จะกลายเป็นแสงและบินไปหาเพื่อนร่วมงานของพวกเขา

ลู่อี้เดินเข้าไปในลานหยานหวู่และระหว่างทางศิษย์ฝ่ายนอกก็เข้ามาทักทายเขาด้วยรอยยิ้ม

“ศิษย์พี่ลู่อี้”

“ศิษย์พี่ลู่อี้ ท่านมาแล้ว!”

“ศิษย์พี่ลู่อี้…”

ลู่อี้พยักหน้าและยิ้มตอบไปจนถึงด้านในลานซึ่งมีผู้เข้าร่วมการแข่งขันอยู่

เมื่อเทียบกับศิษย์ฝ่ายนอกทั้งหมด จำนวนคนที่เข้าร่วมในการแข่งขันนั้นน้อยกว่ามาก แต่มันก็ยังมีนับหมื่นอยู่ดี

ทั่วทั้งลานนั้นเต็มไปด้วยผู้คน ซึ่งศิษย์ฝ่ายนอกเหล่านี้ต่างก็หลับตาและพักผ่อนตามลำพังหรือพูดคุยกันเป็นกลุ่ม ส่วนใหญ่พยักหน้าและยิ้มทักทายลู่อี้ เมื่อเห็นเขา

“ศิษย์น้องลู่อี้! ทางนี้!”

ลู่อี้ได้ยินเสียงที่คุ้นเคยและหันไปเห็นหลู่หลิง, หวังอู๋เหลียน และ หวังซินฉียืนอยู่ใกล้ๆ ก่อนที่จะเห็นหลู่หลิงโบกมือให้เขาด้วยรอยยิ้ม

ลู่อี้ยิ้มและเดินไปหาพวกเขา “สวัสดี ศิษย์พี่”

“ศิษย์น้องลู่ ในที่สุดเจ้าก็มาซักที รอบคัดเลือกกำลังจะเริ่มอยู่แล้ว ข้าคิดว่าเจ้าจะมาไม่ทันแล้ว” หวังอู๋เหลียนกล่าวด้วยรอยยิ้ม

หลู่หลิงยิ้ม “ศิษย์น้องลู่เป็นลูกชายของผู้ช่วยลู่เกาหยาง ผู้ช่วยลู่ต้องพาเขามาทันอยู่แล้ว เจ้าจะกังวลไปทำไม”

“ข้ากลัวว่าจะไม่มีคนสู้ด้วยไง” หวังอู๋เหลียนยิ้ม

หลู่หลิงกลอกตาแล้วพูดว่า "ครั้งสุดท้ายที่เราประลองกัน เราสองคนไม่ชนะเลยสักครั้งนะ"

“ครั้งนี้ไม่เหมือนเดิมแน่! วิชาดาบของข้ามาถึงขอบเขตเปลี่ยนแปลงแล้ว!” หวังอู๋เหลียนยิ้มด้วยความมั่นใจ "คราวนี้ เป้าหมายของข้าคือการติด 30 อันดับแรก!"

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ลู่อี้ก็ยิ้มและพูดว่า "ขอให้สมหวังนะ ศิษย์พี่หวัง"

“ขอบใจศิษย์น้องลู่” หวังอู๋เหลียนกล่าวอย่างซาบซึ้ง

ในขณะที่ทั้งสี่คนกำลังคุยกัน ชายชราผมหงอกสีหน้าจริงจังและสวมเสื้อคลุมสีขาวก็บนลงมาบนลานกลาง เขาคือตู่กู่ฟาง ผู้อาวุโสของนิกายฝ่ายนอกของนิกายเมฆาขาว โดยมีการฝึกฝนที่จุดสูงสุดของระดับแก่นทองคำ

ด้วยการปรากฏตัวของตู่กู่ฟาง ทั่วทั้งลานที่เคยเสียงดังก็ค่อยๆเงียบลง ทุกคนมองเขาด้วยความเคารพ

ตู่กู่ฟางเหลือบมองฝูงชนแล้วพูดว่า "ถึงเวลาสำหรับการแข่งขันฝ่ายนอกประจำปีอีกครั้ง ข้าหวังว่าจะมีคนสร้างชื่อให้กับตัวเองในนิกายเมฆาขาวในครั้งนี้...เอาล่ะมาเริ่มรอบคัดเลือกกันเลย ในเวลาเพียงหนึ่งก้านธูปให้ต้านทานแรงกดดันของชายชราก็พอ”

จากนั้นธูปธรรมดาก็ปรากฏขึ้นมาในมือของตู่กู่ฟาง ก่อนที่เขาจะจุดมันแล้วโยนมันไปปักตรงลานกลาง

"เริ่มกันเลย"

ตู่กู่ฟางปลดปล่อยแรงกดดันอันรุนแรงกระจายไปทุกทิศทุกทาง และค่อยๆ ปกคลุมไปทั่วลานหยานหวู่

ศิษย์ที่เข้าร่วมการแข่งขันรู้สึกแน่นหน้าอก หลายคนหน้าซีด และบางคนถึงกับไอเป็นเลือดและเป็นลม

ผู้ฝึกฝนส่วนใหญ่ที่อยู่ระดับ 5 หรือสูงกว่าสามารถต้านทานแรงกดดันได้ แต่ศิษย์ที่ระดับน้อยกว่าและบ้าบิ่นบางคนไม่สามารถต้านทานได้

ส่วนลู่อี้ที่มีฐานการฝึกฝนที่สูงกว่าพวกนั้นรู้สึกราวกับว่ามีสายลมพัดมาบนใบหน้าของเขา เขามองไปที่คนรอบข้างและพบว่าหวังอู๋เหลียนและหลู่หลิง ต่างก็แสดงท่าทางผ่อนคลาย หวังซินฉีค่อนข้างหน้าซีด แต่ก็ยังดีกว่าคนอื่นๆ อีกหลายคน

ในขณะนี้เอง ลู่อี้ก็คิดอะไรบางอย่างได้และพึมพำกับตัวเองว่า "ข้าอยากผ่านรอบคัดเลือก"

แม้ว่าเขาจะได้ภารกิจการแข่งขันแล้ว แต่จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเขาทำภารกิจรอบคัดเลือกได้ล่ะ?

อย่างไรก็ตาม หลังจากรอไปสักพัก ระบบก็ไม่ตอบสนอง สงสัยมันคงง่ายเกินไปและระบบคงไม่ให้ผ่าน

ลู่อี้ล้มเลิกความคิดนั้นและมุ่งความสนใจไปที่การคัดเลือกที่กำลังดำเนินอยู่

เมื่อเวลาผ่านไป ผู้ฝึกฝนระดับ 5 จำนวนมากก็เริ่มทรงตัวไม่อยู่ แม้แต่บางคนก็ล้มลงกับพื้นไม่สามารถผ่านการคัดเลือกได้

หวังอู๋เหลียนและหลู่หลิงเริ่มใช้พลังปราณของพวกเขา และพวกเขาก็มองไปที่ลู่อี้อย่างยอบรับ แม้จะเป็นผู้ฝึกฝนระดับ 7 แต่เขากลับต้านทานแรงกดดันของผู้อาวุโสได้อย่างง่ายดายโดยไม่ต้องใช้พลังปราณเลย

ไม่นานธูปก็ดับลง ก่อนที่ตู่กู่ฟางจะคลายแรงกดดันในลานหยานหวู่ออกและมีศิษย์ไม่ถึงครึ่งที่ยังคงยืนอยู่

ผู้ฝึกฝนระดับ 5 ส่วนใหญ่ไม่สามารถผ่านรอบคัดเลือกได้และโดยปกติแล้วผู้ที่ผ่านจะอยู่เหนือระดับ 5

ตู่กู่ฟางมองไปที่ศิษย์ที่เหลือพลางรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย คุณภาพโดยรวมของนิกายฝ่ายนอกยังไม่ดีขึ้นเลย

เขาไม่แปลกใจมากนัก เพียงพูดว่า "ผู้ที่ผ่านการคัดเลือกอยู่ต่อ ส่วนคนอื่นๆ ออกจากลานหยานหวู่ซะ"

ศิษย์ฝ่ายนอกที่ไม่ผ่านเริ่มช่วยเหลือกันออกจากลาน และผู้ที่เป็นลมก็ถูกพาตัวไป มีเพียงศิษย์ที่ผ่านการคัดเลือกเท่านั้นที่ยังคงอยู่

ในอดีต การแข่งขันแต่ละครั้งจะกินเวลาหลายวัน ซึ่งเข้าใจได้เมื่อพิจารณาจากจำนวนศิษย์จำนวนมากในนิกายเมฆาขาว