บทที่ 56 ตบหลังม้าผิดตัว!

กิ้ง!

เสียงโลหะสั่นสะเทือนก้องกังวาลไปทั่วท้องฟ้า คลื่นแบนโปร่งใสแผ่ขยายออกไปอย่างกว้างใหญ่ ไร้ขอบเขต สิ่งก่อสร้างต่างๆ ปรากฏรอยร้าวขึ้นมากมาย

ดาบยาวที่หลี่หวู่เจี๋ย ฟาดฟันออกมาอย่างสุดกำลัง ถูก เย่จุนหลิน ดีดออกด้วยปลายนิ้ว

"คำราม!" หลี่หวู่เจี๋ย ร่างกายถอยหลังไปหลายสิบจั้ง คำรามออกมา เตรียมที่จะรวบรวมพลังดาบอีกครั้งเพื่อโจมตี

โครม!

ในความว่างเปล่า มือขนาดใหญ่สีขาวสว่างจ้าตกลงมา รอยเส้นลายมือชัดเจน แผ่ซ่านไปด้วยอักษรรูนที่เปล่งประกายราวกับเทพเจ้า ราวกับภูเขาห้าลูกที่กดขี่ลิงซุนหงอคง กดหลี่หวู่เจี๋ย ที่ตกลงไปในความบ้าคลั่งโดยตรง

แผ่นดินไหวสะเทือน ฝุ่นทรายกลิ้งกระจายไปทั่ว

หลี่หวู่เจี๋ย คำรามอย่างบ้าคลั่ง ต้องการจะดิ้นรนออกจากมือขนาดใหญ่ แต่พลังของเขาต่อหน้า เย่จุนหลิน นั้นไม่คุ้มค่าที่จะกล่าวถึงเลย

"ระดับหลอมสูญตาธรรมดาๆ จะสามารถแสดงพลังเช่นนี้ออกมาได้อย่างไร"

ในที่เกิดเหตุ มีผู้อาวุโสไท่ซ่างแห่งสำนักธรรมะ ผู้ฝึกตนในระดับหลอมสูญตาขั้นสูงสุด เมื่อได้เห็นพลังที่หลี่หวู่เจี๋ย แสดงออกมาแล้ว เขาก็รู้สึกกลัวจนเหงื่อเย็นไหลออกมาจากหน้าผาก ปากแห้งผาก รู้สึกไร้เรี่ยวแรงจากใจจริง

หากดาบนั้นเปลี่ยนเป็นเขา แม้ว่าจะใช้ความสามารถทั้งหมด ก็ยากที่จะหลีกเลี่ยงชะตากรรมแห่งความตาย

"หลี่หวู่เจี๋ย ในฐานะอาจารย์ ข้าสั่งให้เจ้าฟื้นคืนสติโดยทันที!!" เย่จุนหลิน ใบหน้าเคร่งขรึม เสียงที่แฝงไปด้วยพลังแห่งกฎใหญ่หลวงส่งเข้าไปในหูของอีกฝ่าย

"อ๊ะ..." หลังจากได้ยินเสียงของอาจารย์ หลี่หวู่เจี๋ย ก็ตกใจไปชั่วขณะ สีหน้าเริ่มเปลี่ยนแปลงอย่างบ้าคลั่ง พลังมารอันเข้มข้นทั่วร่างค่อยๆ สลายไป สีแดงในดวงตาทั้งสองก็ค่อยๆ จางหายไป แสดงออกถึงความสับสน

"อาจารย์ ข้าเป็นอะไรไป"

หลี่หวู่เจี๋ย รู้สึกหวาดกลัวในใจ เขาจำได้อย่างเลือนลางว่าตัวเองเหมือนคนบ้า ฟันดาบใส่ชายหนุ่มผมสีเงินตรงหน้า!

ในขณะนั้น เขารู้สึกราวกับว่าสูญเสียตัวตน ความคิดเต็มไปด้วยการสังหาร แม้ว่าจะต้องเป็นศัตรูกับคนทั้งโลกก็ตาม!

"ตรวจสอบตัวเองให้ดี ดูว่ามีอะไรแตกต่างไปจากเดิมหรือไม่" เย่จุนหลิน กล่าว

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลี่หวู่เจี๋ย ก็รีบตรวจสอบตัวเอง ครู่หนึ่ง ใบหน้าก็แสดงออกถึงความประหลาดใจ "อาณาเขตของข้า ทะลุระดับมหายานขั้นสมบูรณ์แล้ว!"

ยังไม่จบแค่นั้น ปัญหาแฝงเร้นต่างๆ ที่มีอยู่ในร่างกายของเขาก่อนหน้านี้ รวมถึงรากฐานที่เสียหายก็ได้รับการแก้ไขทั้งหมด และยังแข็งแกร่งขึ้น ราวกับว่าได้เกิดใหม่

หลี่หวู่เจี๋ย รู้สึกตื่นเต้นมาก เขารู้ว่าทั้งหมดนี้เป็นเพราะอาจารย์ของเขา

"ศิษย์ขอขอบคุณอาจารย์!"

เย่จุนหลิน พยักหน้า ส่งเสียงอย่างลับๆ "หลี่หวู่เจี๋ย เจ้ามีสายเลือดแห่งความบ้าคลั่ง เมื่อกระตุ้นสายเลือดนี้ จะนำมาซึ่งพลังที่ยากจะจินตนาการได้ แต่ไม่สามารถรักษาไว้ได้นาน ต้องรู้จักควบคุมขอบเขต"

หลี่หวู่เจี๋ย ร่างกายสั่นสะเทือน เมื่อนึกถึงสภาพที่ตัวเองคลุ้มคลั่งเมื่อครู่ ใบหน้าก็ปรากฏความเข้าใจในทันที ตอบกลับทันทีว่า "ครับ ศิษย์จดจำคำสอนของอาจารย์ไว้แล้ว!"

เมื่อได้เห็นฉากนี้ เหล่าผู้ฝึกตนที่อยู่ในที่เกิดเหตุต่างก็แสดงออกถึงความอิจฉา

พวกเขารู้ว่าดาบปีศาจหลี่หวู่เจี๋ย ได้รับโชคลาภอันยิ่งใหญ่ และโชคลาภครั้งนี้มอบให้โดย เย่จุนหลิน!

"ฮ่าๆ ขอแสดงความยินดีกับเซียนเสมือนเย่ ที่ได้ลูกศิษย์ที่ดี!" บรรพบุรุษแห่งตระกูลเสวี่ย ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เดินเข้ามาอย่างกระตือรือร้นเพื่อสร้างความสัมพันธ์ "ในวันแห่งความสุขเช่นนี้ เหตุใดจึงไม่เข้าไปดื่มสักหน่อย"

เมื่อได้เห็นการกระทำของบรรพบุรุษแห่งตระกูลเสวี่ย ทุกคนก็แสดงออกถึงความแปลกประหลาด

ใครจะคิดว่าเมื่อครู่เขาได้ฆ่าคนของตนเองสองคนด้วยมือของเขาเอง

เย่จุนหลิน เหลือบมองเขาอย่างเฉยเมย "นี่ไม่ใช่การแย่งซีนหรือ เมื่องานเลี้ยงนี้จัดขึ้นโดยตระกูลเสวี่ยของเจ้า โดยหลักแล้วก็เพื่อเฉลิมฉลองที่เจ้าก้าวเข้าสู่ระดับก้าวผ่านทัณฑ์สวรรค์"

"ไม่เป็นไร ความสุขซ้อนความสุขได้!" บรรพบุรุษแห่งตระกูลเสวี่ย หน้าด้าน หน้าตาใจดี หันไปมองหลี่หวู่เจี๋ย กล่าวอย่างเป็นกันเองว่า "เจ้าหนูหลี่ เจ้าว่าอย่างไร"

หลี่หวู่เจี๋ย หัวเราะอย่างเย็นชา ขี้เกียจสนใจสุนัขแก่ตัวนี้ เขาเกลียดคนตระกูลเสวี่ยจากใจจริง

ท้ายที่สุด ก็เป็นอีกฝ่ายที่ลงมือ หยุดยั้งเขาจากการสังหารเสวี่ยเทียนยี่

"เอาล่ะ เรื่องราวได้จัดการเสร็จสิ้นแล้ว อยู่ต่อก็ไม่มีความหมายอะไรอีกแล้ว ตระกูลเสวี่ยของเจ้าฉลองต่อไปเถอะ กลับไปแล้วอย่าลืมจัดงานศพ"

"พวกเราไป!"

เย่จุนหลิน หันหลังแล้วจากไป

"คารวะเซียนเสมือนเย่!!"

เมื่อแขกที่อยู่โดยรอบได้เห็นเช่นนั้น ก็ป้องมือโค้งคำนับอย่างเคารพ

บรรพบุรุษแห่งตระกูลเสวี่ย ยิ้มแย้มแจ่มใส กล่าวว่า "เซียนเสมือนเย่ หากมีเวลาว่างก็มาเยี่ยมเยือนบ่อยๆ ประตูของตระกูลเสวี่ยของเราเปิดต้อนรับท่านตลอดเวลา!"

โครม...

เมื่อได้รับการเรียก คุนเผิง ก็โบยบินออกมาจากภูเขาแห่งหนึ่ง แบก เย่จุนหลิน พวกเขาพุ่งตรงขึ้นไปโบยบินอยู่บนฟ้า

เมื่อเห็นว่าทุกคนจากไปแล้ว รอยยิ้มของบรรพบุรุษแห่งตระกูลเสวี่ย ก็ค่อยๆ หายไป เมื่อนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นในวันนี้ เขาก็โกรธจนใบหน้ามืดครึ้ม อารมณ์ดีๆ เดิมก็พังทลายลง

"ผู้นำตระกูล! ผู้นำตระกูล! ในที่สุดข้าก็พบแขนของนายน้อยแล้ว!" ทันใดนั้น ก็มีเสียงตะโกนอันน่าตื่นเต้นดังมาจากที่ไกล

มีองครักษ์คนหนึ่งถือท่อนแขนขาดอยู่ในมือ ยกขึ้นเหนือศีรษะอย่างตื่นเต้น วิ่งเข้ามาอย่างกระตือรือร้น

คนอื่นๆ อดกลั้นเสียงหัวเราะไว้ไม่ได้ ใบหน้าแดงก่ำ

"ผู้นำตระกูลอยู่ที่ไหน" องครักษ์รู้สึกงุนงง รู้สึกว่าบรรยากาศค่อนข้างแปลกประหลาด

"นำแขนของคนชั่วช้าคนนี้ ไปโยนให้สุนัขกินที่สวนหลังบ้าน!!" บรรพบุรุษแห่งตระกูลเสวี่ย โกรธจัด ตะโกนออกมา

"ครับ!" องครักษ์ตัวสั่นด้วยความกลัว ไม่รู้ว่าเหตุใดผู้นำตระกูลจึงโกรธขนาดนี้

"บรรพบุรุษ แล้วงานเลี้ยงนี้..." ผู้อาวุโสแห่งตระกูลเสวี่ย ถามอย่างกังวล

"แยกย้ายกันไป! ออกไปให้หมด!!" บรรพบุรุษแห่งตระกูลเสวี่ย ทนไม่ไหวแล้ว คำรามออกมาด้วยอารมณ์ที่เกือบจะควบคุมไม่ได้

"ขอลา!" แขกที่อยู่ในที่เกิดเหตุรู้สึกหนังศีรษะชา รีบหนีออกจากเกาะลอยฟ้าของตระกูลเสวี่ยราวกับว่ากำลังหลบหนี

งานเลี้ยงอันหรูหราและยิ่งใหญ่นี้ก็จบลงอย่างง่ายดาย

และเรื่องราวที่เกิดขึ้นในครั้งนี้ จะแพร่กระจายไปทั่วหลายรัฐในดินแดนตะวันออกตามการแพร่กระจายของกลุ่มผู้ฝึกตนเหล่านี้ ก่อให้เกิดความฮือฮา!

ท้องฟ้าสีคราม เมฆหมอกลอยฟุ้ง

คุนเผิงขนาดใหญ่โบยบินอยู่บนความว่างเปล่า

หลี่หวู่เจี๋ย ยืนอยู่ด้านบน รู้สึกราวกับว่าทุกอย่างเหมือนฝัน

ทันใดนั้น สายตาก็หยุดอยู่ที่ร่างสีแดงนั้น เห็นได้ว่าใบหน้าของนางนั้นงดงาม ประณีต คิ้วดั่งภาพวาด ไม่ใช่ความงามที่ควรมีในโลกมนุษย์ ผิวพรรณขาวละเอียด เป็นธรรมชาติแต่กำเนิด

เพียงแค่ยืนอยู่ที่นั่น ก็มีอารมณ์ที่ทำให้ผู้คนหลงใหล

ในชั่วพริบตา หลี่หวู่เจี๋ย ก็ถอนหายใจในใจ "นางฟ้าแดง งดงามและน่าหลงใหลอย่างที่ข่าวลือกล่าวไว้จริงๆ"

ตอนนี้ โลกภายนอก พูดถึงสำนักซวนเทียนมากที่สุด นอกจาก เย่จุนหลิน แล้ว ก็คือลูกศิษย์ของเขา หงเฉียนเย่

มีคนกล่าวว่านางมีอาการเกลียดผู้ชาย เมื่อใดก็ตามที่ผู้ชายแปลกหน้าเข้ามาทักทาย นางก็จะไม่แสดงสีหน้าที่ดีให้เห็น มีคนกล่าวอีกว่านางมีสายตาที่สูงมาก มีเพียงผู้ชายที่ไม่เหมือนใครเท่านั้นที่จะสามารถพิชิตนางได้...

เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่ง

หลี่หวู่เจี๋ย ตัดสินใจ เดินเข้าไปทักทาย เพราะว่าเป็นความสัมพันธ์ในสำยักเดียวกัน ต่อไปก็คงจะได้พบหน้ากันบ่อยๆ

"อะแฮ่ม..."

หลี่หวู่เจี๋ย ไอสองสามครั้ง เดินเข้าไปด้วยรอยยิ้ม "ไม่เพียงแต่พี่สาวหงจะมีพรสวรรค์ที่โดดเด่นเท่านั้น แต่ความงามก็ยังกล่าวได้ว่าเป็นสุดยอด ในอนาคต ด้านการบำเพ็ญเพียร โปรดชี้แนะน้องชายด้วย"

ใครจะคิดว่า หงเฉียนเย่ เหลือบมองเขาอย่างเย็นชา หันหน้าหนีไปโดยตรง ทิ้งไว้เพียงหลี่หวู่เจี๋ย ที่ยืนอยู่กลางสายลม

"อ๊ะ" มุมปากของหลี่หวู่เจี๋ย กระตุก แม้ว่าเขาจะเตรียมใจไว้แล้ว แต่ก็ไม่คาดคิดว่าหญิงสาวผู้นี้จะเย็นชาถึงเพียงนี้

สิ่งที่ข้าพูดมีปัญหาหรือไม่ ชมว่าเจ้าสวยแล้วไม่ชอบงั้นหรือ

นี่มันจิตใจของผู้หญิงจริงๆ

"สวัสดี! น้องชายหลี่ผู้มาใหม่!"

ในเวลานี้ มีเสียงที่น่ารักและเด็กๆ ดังขึ้นจากด้านล่าง หลี่หวู่เจี๋ย ก้มลงมอง ก็พบว่าเป็นสิ่งมีชีวิตที่หัวเป็นหนูแต่ตัวเป็นหญิงสาว กำลังทักทายเขาอย่างเป็นมิตร

"สวัสดีพี่สาวไป่!" หลี่หวู่เจี๋ย รู้จักตัวตนของนาง ท่าทางของเขาเคารพ

เมื่อถูกเรียกว่าพี่สาว ไป่เสี่ยวซี ก็รู้สึกยินดีมาก ใบหน้าหนูขนฟูก็แสดงออกถึงความเขินอายเล็กน้อย มือทั้งสองประสานกันแล้วบิดตัวเล็กน้อย กล่าวว่า "โอ้ ไม่ต้องเกรงใจกับหนูหรอก"

หลี่หวู่เจี๋ย กล่าวอย่างจริงจังว่า "ต่อหน้าพี่สาวไป่ มารยาทก็ยังต้องมี"

"อืม"

ไป่เสี่ยวซี พยักหน้า กล่าวอย่างจริงจังว่า "จริงๆ แล้วหนูมาบอกเจ้าว่า ศิษย์พี่ใหญ่ของอาจารย์นั้นเป็นผู้ชาย เจ้าต้องเรียกว่าพี่ชายหง มิฉะนั้น เขาจะโกรธนะ"

"อะไรนะ?!"

เมื่อได้ยินเช่นนั้น หลี่หวู่เจี๋ย ก็ราวกับถูกฟ้าผ่า ฟ้าผ่าจนด้านนอกจนไหม้เกรียม ใบหน้าแสดงออกถึงความตกใจ ปากอ้ากว้าง

หากไม่ใช่เพราะไป่เสี่ยวซี เป็นคนพูดด้วยตนเอง หากเป็นคนอื่น เขาคงจะชักดาบฟันออกไปแล้ว รู้สึกว่าเป็นการใส่ร้ายอย่างโจ่งแจ้ง!

ในข่าวลือ นางฟ้าแดงที่มีชื่อเสียงโด่งดังนั้น กลับกลายเป็นชายหนุ่มงั้นหรือ!

แตงโมนี้สุกแล้วหรือยัง?

"เป็นเช่นนี้เอง ไม่แปลกใจเลยที่ชายหนุ่มที่เข้ามาหาเขา ทุกคนจะถูกเขามองด้วยสายตาเย็นชา ที่แท้ก็เพราะว่าเขาเป็นผู้ชาย"

หลี่หวู่เจี๋ย เกาหัว หัวเราะอย่างขมขื่น "เมื่อครู่ที่ข้าพูดออกไป คงจะตบหลังม้าผิดตัวแล้ว..."