บทที่ 50 ดาบปีศาจ หลี่หวู่เจี๋ย!
ประมุขตระกูลเสวี่ยมองไปที่แขนที่ขาดเลือดออกของลูกชาย รู้สึกเจ็บปวด "ขอแค่คนยังอยู่ก็ดีแล้ว ตราบใดที่เจอแขนของเจ้าแล้ว ต่อกลับเข้าไปใหม่ก็พอแล้ว!"
"แล้วของของลูกชายข้าล่ะ ตอบข้ามา!" ประมุขตระกูลเสวี่ยหันไปถามผู้ติดตามด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง
"รายงานท่านประมุข มือของท่านชายเหมือนจะตกลงไปในทะเลสาบแล้ว!" ผู้ติดตามคนนั้นพูดด้วยเสียงสั่นเครือ
"ยืนงงอยู่ทำไม ไปตามหาเร็ว!"
"รับทราบ!"
สีหน้าของประมุขตระกูลเสวี่ยหม่นหมอง สายตาจ้องมองไปที่ชายสวมหมวกสานที่กำลังสิ้นใจและเต็มไปด้วยเลือด
แววตาของอีกฝ่ายเต็มไปด้วยความแค้น ทำให้หัวใจของเขาเต้นรัว
ฉับพลัน
บรรพบุรุษแห่งตระกูลเสวี่ยเดินเข้ามาข้างๆ ด้วยมือประสานไว้ข้างหลัง กล่าวอย่างเย็นชาว่า "หากข้าไม่ออกมือ ลูกชายที่ไร้ค่าของเจ้าคงตายไปนานแล้ว"
"คารวะบรรพบุรุษ!"
ประมุขตระกูลเสวี่ยโค้งคำนับด้วยความเคารพ
"ขอบพระคุณบรรพบุรุษที่ช่วยชีวิตไว้ เทียนยี่จะไม่มีวันลืม!" เสวี่ยเทียนยี่กล่าวด้วยความตื่นเต้น
"ไม่เป็นไร ล้วนแล้วแต่เป็นคนในครอบครัวเดียวกัน"
บรรพบุรุษแห่งตระกูลเสวี่ยโบกมือ สายตาเย็นชาจับจ้องไปที่ชายสวมหมวกสาน น้ำเสียงของเขาแผ่ซ่านไปด้วยความน่าเกรงขามที่ยากจะต้านทาน
"พูดมา เจ้าเป็นใคร กล้าดียังไงถึงได้มาก่อเรื่องในงานเลี้ยงของข้า เจ้าไม่สนใจข้าด้วยซ้ำ!"
เขาพัฒนาฝีมือทะลุขึ้นไปถึงเซียนเสมือน ประกาศไปทั่วทั้งแผ่นดิน ผลลัพธ์ก็คือมีคนมาลอบสังหารหลานชายแท้ๆ ของเขาในช่วงเวลาที่สำคัญเช่นนี้หรือ
นี่คือการยั่วยุอย่างโจ่งแจ้ง!
ไม่ว่าจะเป็นกองกำลังใดที่อยู่เบื้องหลัง เขาจำเป็นต้องใช้มาตรการที่รุนแรงเพื่อแก้แค้น!
"ใครส่งมางั้นเหรอ ฮ่าๆๆๆๆ..." ชายสวมหมวกสานหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง เสียงหัวเราะนั้นเต็มไปด้วยความเยาะเย้ย
ในนั้นยังแฝงไปด้วยความเศร้าโศกเล็กน้อย!
"ไอ้สุนัขตัวนี้ทำชั่วมากมาย ไม่คู่ควรกับสวรรค์ น่าเสียดายที่เจ้าลงมือ ไม่งั้นข้าคงฆ่ามันไปแล้ว!" ชายสวมหมวกสานตะโกนด้วยความโกรธ
จากลักษณะเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าเป็นความแค้นส่วนตัว
บรรพบุรุษแห่งตระกูลเสวี่ยขมวดคิ้ว "เทียนยี่ เจ้ารู้จักเขาหรือ"
เสวี่ยเทียนยี่กล่าวด้วยความโกรธแค้น "บรรพบุรุษ เขาเป็นคนบ้า ข้าไม่รู้จักเขาเลย! บ้าที่สุด สมองมีปัญหา ต้องการฆ่าข้าให้ตายถึงจะยอมหยุด!"
ในสายตาของเสวี่ยเทียนยี่ นี่คือภัยพิบัติที่ไม่คาดคิด!
"หึ ลูกชายของข้าไม่รู้จักเจ้า เจ้าเป็นเทพเจ้าองค์ใดกัน" ประมุขตระกูลเสวี่ยโกรธจนสะบัดแขนเสื้อตะโกนด่า
ชายสวมหมวกสานถ่มน้ำลายออกมาพร้อมกับเลือด กล่าวอย่างโหดเหี้ยม "ฟังให้ดีนะ ข้าไม่เปลี่ยนชื่อไม่เปลี่ยนนามสกุล หลี่หวู่เจี๋ย!"
"อะไรนะ เจ้าคือ หลี่หวู่เจี๋ย?!"
กลุ่มคนที่เฝ้าดูต่างก็ร้องอุทานด้วยความตกใจ
มีแขกคนหนึ่งพึมพำว่า "เขา เขาคือดาบปีศาจ หลี่หวู่เจี๋ย!"
ดาบปีศาจหลี่หวู่เจี๋ย มีชื่อเสียงมากในหลายๆ รัฐในแถบตะวันออก เนื่องจากเทคนิคดาบของเขาที่รวดเร็วและแม่นยำ การกระทำของเขาไม่มีกฎเกณฑ์ใดๆ ทั้งสิ้น ตราบใดที่เขาไม่ชอบ ก็จะชักดาบออกมาสังหาร ไม่ว่าเจ้าจะมีภูมิหลังหรือสถานะใด!
แม้กระทั่งในช่วงเวลาที่อยู่ในรัฐยุน ยังเป็นเหมือนคนบ้าที่ออกตามหาผู้แข็งแกร่งมาประลองฝีมือเพื่อฝึกฝนวิถีดาบ บ่อยครั้งที่ผู้คนที่ถูกตามหาต่างก็โชคร้าย ลงเอยด้วยการพ่ายแพ้!
เป็นเวลานาน ทำให้ผู้ฝึกตนในรัฐยุนจำนวนมากหวาดกลัว พวกเขากลัวว่าจะถูก หลี่หวู่เจี๋ย จับตามอง!
ดังนั้น จึงได้รับการขนานนามว่าดาบปีศาจ!
ไม่นึกเลยว่าท่านผู้นี้จะมาลอบสังหารคุณชายตระกูลเสวี่ย!
หากเรื่องนี้แพร่สะพัดออกไป คงเป็นข่าวที่น่าตื่นเต้นแน่นอน!
"แล้ว บัตรเชิญของตระกูลเสวี่ยของเรา ไปอยู่ในมือของผู้ฝึกตนมารแบบนี้ได้อย่างไร"
สีหน้าของประมุขตระกูลเสวี่ยไม่สู้ดีนัก ตะโกนโกรธเกรี้ยวกับผู้ติดตาม
"หยุดตะโกนได้แล้ว ข้าแย่งมาเอง" หลี่หวู่เจี๋ย กล่าวอย่างเย็นชา
ประมุขตระกูลเสวี่ยพูดไม่ออกเมื่อได้ยินเช่นนั้น
"ดาบปีสาจ หลี่หวู่เจี๋ย?"
เสวี่ยเทียนยี่กล่าวด้วยความโกรธแค้น "ข้าเคยได้ยินชื่อของเจ้า แต่ไม่เคยเห็นเจ้ามาก่อน! ข้าไม่มีเวรไม่มีกรรมกับเจ้า เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาเสี่ยงชีวิตเพื่อลอบสังหารข้า!"
"ไม่มีเวรไม่มีกรรม?"
อารมณ์ของ หลี่หวู่เจี๋ย แทบจะควบคุมไม่อยู่ ตะโกนว่า "น้องสาวของข้าตายเพราะน้ำมือของเจ้า!!"
"น้องสาวของเจ้า?"
เสวี่ยเทียนยี่ตกใจ
"น้องสาวของข้าชื่อ หลี่เสี่ยวเฟย นางพึ่งพาอาศัยข้ามาตั้งแต่เด็ก ต่อมาพวกเราเข้าสู่เส้นทางการฝึกตน พี่น้องทั้งสองออกเดินทางท่องเที่ยวไปทั่วแถบตะวันออก ปีนั้นน้องสาวของข้าพัฒนาฝีมือทะลุขึ้นไปถึงระดับแก่นทองคำ คิดจะเดินทางไปท่องเที่ยวในรัฐหลิงโจว กล่าวว่าต้องการชมทุ่งดอกไม้ที่สวยที่สุดในแถบตะวันออก ส่วนข้าในเวลานั้นได้โอกาสบางอย่าง หมกมุ่นอยู่กับการฝึกฝนวิถีดาบ จึงไม่ได้ไปกับนาง ผลลัพธ์ก็คือไม่กี่เดือนต่อมา หยกที่นางมอบให้ข้าแตกละเอียด ข้าจึงตระหนักได้ว่านางประสบอุบัติเหตุในรัฐหลิงโจว"
ดวงตาของ หลี่หวู่เจี๋ย เต็มไปด้วยเส้นเลือด น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเสียใจอย่างสุดซึ้ง "ข้ารีบเดินทางไปยังรัฐหลิงโจว ถามไถ่จากหลายๆ ทาง แทบจะใช้เงินทั้งหมดที่มี ถึงได้ข้อมูลที่สำคัญมาชิ้นหนึ่ง นั่นคือ น้องสาวของข้าเคยมีปากเสียงกับเจ้าที่หอสุราเมาเซียนในเมือง อันหยาง ต่อมาถูกองครักษ์ตระกูลเสวี่ยของพวกเจ้าจับตัวไป และไม่เคยปรากฏตัวอีกเลย"
"ผู้คนในเมือง อันหยาง ต่างรู้ดีว่าเจ้า เสวี่ยเทียนยี่ คุณชายตระกูลเสวี่ยนั้นหลงใหลในเรื่องกามารมณ์อย่างมาก แม้กระทั่งมีข่าวลือว่าเจ้าแอบฝึกวิชามารเพื่อบำรุงหยินและบำรุงหยาง ผู้ฝึกตนหญิงผู้บริสุทธิ์จำนวนมากถูกเจ้าทรมานจนตาย และน้องสาวของข้าเป็นผู้ฝึกตนระดับแก่นทองคำ แน่นอนว่าในเวลานั้นต้องตกอยู่ในเงื้อมมือของเจ้า!"
"ข้าไม่สามารถจินตนาการได้ว่าน้องสาวของข้าต้องเผชิญกับการทารุณกรรมที่ไร้มนุษยธรรมใดก่อนที่นางจะตาย ทั้งหมดนั้นเป็นเพราะเจ้า เสวี่ยเทียนยี่! ตั้งแต่นั้นมา ข้าสาบานว่าจะต้องล้างแค้น ไม่ว่าจะต้องจ่ายราคาเท่าใดก็ตาม!"
"ต่อมาข้าฝึกฝนอย่างหนักมากยิ่งขึ้น ออกตามหาผู้คนเพื่อประลองฝีมือเพื่อยกระดับความแข็งแกร่ง ในที่สุดก็พัฒนาฝีมือทะลุขึ้นไปถึงระดับหลอมสูญตาเมื่อร้อยกว่าปีก่อน จากนั้นข้าก็เริ่มหาโอกาสแก้แค้น แต่ข้าพบว่าทุกครั้งที่เจ้าออกเดินทาง จะมีองครักษ์ที่แข็งแกร่งกลุ่มหนึ่งติดตามไปด้วย หากข้าลงมืออย่างประมาท ก็จะต้องพ่ายแพ้แน่นอน ดังนั้นข้าจึงได้แต่ซุ่มตัวอยู่ หาโอกาสอยู่ตลอดเวลา และงานเลี้ยงที่ตระกูลเสวี่ยของเจ้าจัดขึ้นในครั้งนี้คือโอกาสที่ดีที่สุดสำหรับข้าที่จะลอบสังหารเจ้า!"
"ดังคำกล่าวที่ว่า ที่ที่อันตรายที่สุดคือสิ่งที่ปลอดภัยที่สุด ข้าจะลงมือกับเจ้าที่ดินแดนของตระกูลเสวี่ย เพราะนั่นคือช่วงเวลาที่เจ้ารู้สึกผ่อนคลายที่สุด โอกาสที่ข้าจะประสบความสำเร็จจะสูงขึ้น แต่ข้าไม่คาดคิดว่า..."
เมื่อพูดถึงตรงนี้ หลี่หวู่เจี๋ย คำรามด้วยความไม่เต็มใจ "ชีวิตของเจ้าสัตว์เดรัจฉานช่างแข็งแกร่งจริงๆ! เจ้าฆ่าได้ยากจริงๆ! ข้าเกือบจะทำได้แล้ว! เกือบจะแล้ว!!"
เมื่อได้ยินเรื่องราวทั้งหมด แขกหลายคนต่างก็แสดงท่าทางเข้าใจ มองไปที่ หลี่หวู่เจี๋ย ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเคารพ
ทุกคนรู้ดีว่าคุณชายตระกูลเสวี่ยมีชื่อเสียงในทางที่ไม่ดีนักในต่างแดน ได้รับการขนานนามว่าเป็นลูกชายคนโตที่เกเรที่สุดในรัฐหลิงโจว มีข่าวลือว่าเขาฝึกฝนวิชาลับเพื่อบำรุงหยินและบำรุงหยาง ผู้ฝึกตนหญิงผู้บริสุทธิ์จำนวนมากถูกเขาทรมานจนตาย แต่ด้วยภูมิหลังที่แข็งแกร่งของเขา จึงสามารถเดินไปมาในรัฐหลิงโจวได้อย่างอิสระ ไม่มีใครกล้าไปยุ่ง
หลี่หวู่เจี๋ย แม้ว่าจะเป็นดาบปีสาจที่น่ากลัว แต่ในด้านชื่อเสียงนั้นดีกว่าพวกอย่างเสวี่ยเทียนยี่ไม่รู้กี่เท่า!
น่าเสียดายที่ดาบปีศาจที่มีชื่อเสียงโด่งดังผู้นี้ กำลังจะล้มลงที่คฤหาสน์ตระกูลเสวี่ยในวันนี้!
"หอสุราเมาเซียน, หลี่เสี่ยวเฟย..."
เสวี่ยเทียนยี่สงบสติอารมณ์ลง ขมวดคิ้วและจมดิ่งลงไปในความทรงจำ จากนั้นเขามองไปที่ หลี่หวู่เจี๋ย ที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็น ยิ้มอย่างมีเลศนัย "ที่แท้เป็นอย่างนี้เอง ข้าจำได้แล้ว น้องสาวตัวแสบคนนั้นเป็นน้องสาวของเจ้าสินะ!"
ผู้ฝึกตนหญิงที่เขาทำร้ายนั้นนับไม่ถ้วน โดยพื้นฐานแล้ว เมื่อเวลาผ่านไป คนทั่วไปจะถูกลืม แต่ก็มีผู้ฝึกตนหญิงบางคนที่มีความประทับใจมากกว่า แม้ว่าจะผ่านไปหลายปีก็ยังเป็นที่จดจำ
เช่นเดียวกับน้องสาวของ หลี่หวู่เจี๋ย ซึ่งเป็นหนึ่งในนั้น!
"ข้ายังจำได้จนถึงตอนนี้เลยว่ารูปร่างของนางนั้นร้อนแรงมาก น่าเสียดายที่อารมณ์ของนางเหมือนประทัด จุดไฟนิดเดียวก็ระเบิด แต่ผู้หญิงแบบนี้ ยิ่งฝึกฝนก็ยิ่งรู้สึกประสบความสำเร็จ!"
"ตอนนั้นข้าไปหาเธอที่หอสุราเมาเซียน แต่เธอกลับไม่รู้จักยกย่อง ต่อมาข้าก็สั่งให้ลูกน้องไปจับตัวนางมา มัดไว้บนเตียงของข้า ในเวลานั้นสีหน้าของนางโกรธมาก ด่าข้าเสียยกใหญ่ ต่อมาข้าก็ทำอะไรกับนาง นางทนไม่ไหว ร้องไห้ขอความเมตตา เสียงนั้นช่างไพเราะจริงๆ..."
เสวี่ยเทียนยี่ดูเหมือนกำลังรำลึกความหลัง กล่าวว่า "ม้าตัวเมียตัวนั้นดุร้ายพอสมควร แต่ในมือของข้า ในที่สุดก็จะถูกฝึกฝนอย่างเชื่อฟัง ยอมให้ข้าควบขี่ไปตามใจชอบ!"
"หยุดพูดได้แล้ว! หยุดพูดได้แล้ว!" ใบหน้าของ หลี่หวู่เจี๋ย เต็มไปด้วยความเจ็บปวด น้ำตาสองสายไหลลงมา
ยิ่งอีกฝ่ายเป็นเช่นนี้ เสวี่ยเทียนยี่ก็ยิ่งตื่นเต้น "ข้าทรมานนางอยู่สามวันสามคืน ในเวลานั้นพลังการฝึกตนของนางหมดสิ้นแล้ว สติก็ไม่ค่อยดีแล้ว ข้ารู้สึกว่ามันน่าเบื่อ ก็เลยบีบคอของนางโดยตรง และจบชีวิตของนางด้วยวิธีที่เมตตาที่สุด"
"หลี่หวู่เจี๋ย เจ้าโชคดีมากที่ข้าปฏิบัติต่อน้องสาวของเจ้าเช่นนี้ เจ้ายังกล้าฆ่าข้าอีกหรือ เจ้าไม่ควรขอบคุณข้าหรือ ฮ่าๆๆๆๆ..."
โครม!
เมื่อได้ยินเช่นนั้น
หลี่หวู่เจี๋ย ก็พังทลายลงโดยสิ้นเชิง น้ำตาไหลอาบแก้ม ตะโกนอย่างบ้าคลั่งว่า "เจ้าสัตว์เดรัจฉาน! เจ้าสัตว์เดรัจฉานที่สมควรตาย! ทำไมเจ้าไม่ตาย ทำไมเจ้ายังมีชีวิตอยู่ได้! ข้าจะฆ่าเจ้า ฆ่าเจ้า อ้าาาาาา!"
