บทที่ 90 ปิ่นงาม (2)

ในที่สุดจวงซื่อก็หวีผมให้เสร็จ

เสิ่นเยว่กำลังคิดจะเอียงศีรษะส่องกระจก ดูว่าท่านป้าทำทรงผมอะไรให้ตนเอง จวงซื่อก็จับศีรษะนางให้หันกลับมาอีกครั้ง "ช้าก่อน"

เสิ่นเยว่เห็นว่านางหยิบปิ่นปักผมออกมาจากผมบนศีรษะนาง

"ท่านป้า?" เสิ่นเยว่อยากเอ่ยห้าม

จวงซื่อเลือกตำแหน่งที่เหมาะสมแล้วค่อยๆ ปักให้เสิ่นเยว่ "ปิ่นหยกผีเสื้อนี้เป็นท่านยายของเจ้าให้ในตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ เข้ากับชุดเจ้าพอดี"

"ท่านป้า นั่นเป็นปิ่นที่ท่านยายให้ท่านไว้" เสิ่นเยว่ฟังออกถึงความหมายที่แฝงในคำพูดของจวงซื่อ

จวงซื่อยิ้มพลางกล่าวอย่างอ่อนโยน "ป้ามีเจ้าเป็นหลานสาวเพียงคนเดียว หากไม่ให้เจ้าแล้วจะให้ใคร?"

เสิ่นเยว่รีบร้อนดึงออกมา "ให้ลูกสะใภ้อย่างไรล่ะเจ้าคะ พี่สะใภ้ของข้า อย่างไรเสียข้าก็ไม่รับไว้! หากท่านยายอยากให้ข้าก็คงมอบให้ท่านแม่ ท่านยายไม่ลำเอียง นางให้กำไลหยกกับท่านแม่ข้า หรือไม่เดี๋ยวข้าจะเอาให้ท่านดู~"

เสิ่นเยว่หัวเราะคิกคัก

จวงซื่อกลั้นหัวเราะ เข้าใจความหมายของนาง จึงไม่ได้บังคับอีก "เช่นนั้นข้าจะไปเปลี่ยนอีกอันมา"

"ท่านป้า ข้ามีปิ่นแล้ว ค่อยปักเถอะเจ้าค่ะ" ก่อนหน้านี้เหลียงเย่ให้นางมาแล้วหนึ่งชิ้น

จวงซื่อยิ้ม “ก็ดี”

เดิมทีนี่ก็เป็นห้องที่เตรียมไว้ให้เสิ่นเยว่ จวงซื่อดึงลิ้นชักออกมา ด้านในมีทั้งแป้งสีชาดทั้งแป้งน้ำ

"นี่!" เสิ่นเยว่ประหลาดใจ

จวงซื่อยิ้มพลางกล่าว "เตรียมไว้ให้เจ้าทั้งหมด คิดว่าครั้งนี้ที่เจ้ากลับมาควรจะแต่งตัวให้ดูดีสักหน่อย คืนนี้ได้ใช้พอดี"

จวงซื่อพูดพลางส่งสัญญาณให้นางหลับตา

เสิ่นเยว่จำต้องหลับตาลง

จวงซื่อทำอย่างระมัดระวัง บางครั้งก็ให้นางลืมตา เอียงหน้า ก้มหน้า เงยหน้า เป็นต้น อย่างไรแล้ว ทันใดนั้นเสิ่นเยว่ก็รู้สึกว่าในแต่ละวันที่ท่านป้าแต่งหน้าคงจะใช้เวลามากกว่านาง...

เสิ่นเยว่รู้สึกละอายใจเล็กน้อย

เวลาผ่านไปนาน ในที่สุดจวงซื่อก็หยุดลงแล้วให้นางลืมตาอีกครั้ง นางลืมตาขึ้นอย่างเชื่อฟัง อุทาน "อาเยว่ เจ้าต้องพิจารณาดูแล้ว นี่ถือได้ว่างามที่สุดในละแวกนี้เชียว"

เสิ่นเยว่หัวเราะ "ท่านป้า นี่ท่านเป็นป้าหวังขายแตง [1] หรือ"

จวงซื่อสงสัย "ป้าหวังไหนกัน?"

เสิ่นเยว่ชะงักไป พูดอ้ำๆ อึ้งๆ "ก็คือ...ที่จิ้นโจวเคยมี...นานมากแล้ว จำไม่ค่อยได้แล้วเจ้าค่ะ..."

รู้ว่านางแสร้งทำไม่รู้เรื่อง จวงซื่อยื่นมือไปลูบหน้าม้าของนาง ยิ่งรู้สึกพึงพอใจ แล้วถามอีกครั้ง "ปิ่นล่ะ?"

เมื่อเสิ่นเยว่นึกขึ้นได้ ก็หยิบเอาปิ่นดอกเหมยชิ้นนั้นที่เหลียงเย่เพิ่งให้นางมาจากปลายแขนเสื้อ

จวงซื่อพินิจ พูดด้วยความรู้สึกลังเล "ดูเรียบไปสักหน่อย หรือจะใช้ปิ่นปักผมเมื่อครู่ ถึงเรียบแต่สวยงาม หรือไม่ก็ใช้ปิ่นสีแดง ดูเข้ากันพอดี..."

เสิ่นเยว่ยิ้มพลางกล่าว "เอาละ ท่านป้า ใช้ชิ้นนี้ปักเถอะเจ้าค่ะ"

จวงซื่อถอนหายใจ ปักปิ่นให้นางแล้วหยิบกระจกที่อยู่ด้านข้างมาให้

เสิ่นเยว่มองกระจกผ่านๆ รอยยิ้มที่ปรากฏก่อนหน้ากลายเป็นความตกตะลึง

เมื่อขยับเข้าใกล้อีกนิด ภาพในกระจกก็ขยับเข้ามาใกล้เช่นกัน หากนางขยับออกห่าง คนในกระจกก็ขยับออกห่างเช่นกัน...นางไม่ต้องสงสัยเลย

เสิ่นเยว่ประหลาดใจ

จวงซื่อหัวเราะพลางกล่าว "อาเยว่ พรุ่งนี้เป็นต้นไป เจ้าต้องใช้เวลาเรียนกับป้าสักหน่อยแล้ว"

"โอ้..." เสิ่นเยว่รับคำเงียบๆ

ยังไม่ดึกมากนัก จวงซื่อพูดขึ้นอีกครั้ง "ยังมีอีกหลายชุด ลองดูทั้งหมดเถอะ ถ้ามีชุดที่ไม่พอดี ก่อนปีหน้าร้านยังมีเวลาแก้ไขให้ ถ้ารอปีหน้า เกรงว่าจะไม่ทันเจ้ากลับเมืองหลวง"

เสิ่นเยว่เห็นด้วย

นานแล้วที่จวงซื่อไม่ได้เจอนาง จึงใช้โอกาสในตอนที่นางลองชุดพูดคุยกับนางอยู่นานสองนาน เมื่อลองเสื้อผ้าครบทุกชุดก็เป็นเวลาดึกมากแล้ว

"ท่านป้าสายตาแหลมคมจริงๆ ไม่ต้องเปลี่ยนสักชุดเลยเจ้าค่ะ" ยังคงพูดประจบประแจง

จวงซื่อยิ้ม "เช่นนั้นเจ้าก็รีบอาบน้ำ พรุ่งนี้ยังต้องไปที่อี้กว่านอีกมิใช่หรือ?"

เสิ่นเยว่เองก็เพิ่งนึกขึ้นได้ "ใช่เจ้าค่ะ ยังมีอีกหลายเรื่องที่ต้องจัดการ วันนี้เกรงว่าคงจะดึก พรุ่งนี้พวกเขาจะไปเมืองสวี่แล้ว ข้าต้องเตรียมอุปกรณ์คืนนี้ พรุ่งนี้ออกไปไม่นาน อีกประเดี๋ยวจะดับไฟ ท่านป้าไม่ต้องกังวลเจ้าค่ะ"

"อืม" จวงซื่อตบมือนางเบาๆ "พรุ่งนี้ให้เย่เอ๋อร์ไปกับเจ้า ต้องรู้จักตอบแทนบุญคุณ อย่างไรท่านอ๋องก็มาถึงที่นี่แล้ว ให้เขาไปขอบคุณสักหน่อย"

เสิ่นเยว่ยิ้ม

จวงซื่อลุกขึ้น ขณะที่เดินใกล้ถึงประตูก็หันมาพูดกับนางอีกครั้ง "อย่าอยู่ดึกมากนักล่ะ"

"เจ้าค่ะ" เสิ่นเยว่ตอบรับ

เมื่อส่งจวงซื่อเสร็จแล้ว เสิ่นเยว่ถึงปิดประตูห้องลง

-----------------------------------------------------

(1) ป้าหวังขายแตง เป็นการเปรียบเปรยถึงชายคนหนึ่งที่พูดจาเหมือนสตรี โอ้อวดสรรพคุณสินค้าตนเอง