จอมปราชญ์นิรันดร์ บทที่ 6 ฆาตกร!

เสินหนานสวมชุดผ้าแพรสีขาว มีหยกห้อยอยู่ที่เอว คนผู้นี้ดูเหมือนลูกเศรษฐี

แต่ทุกคนในเมืองน้อยผิงหยางรู้ถึงเบื้องหลังของมัน เสินหนานเคยเป็นผู้จัดการร้านอาหารของตระกูลซู มันได้รับงานเพราะซูสือโม่ว

เสินหนานหยิบถ้วยสุราที่อยู่ด้านข้างและก้าวเท้าขึ้นไปยืนตรงหน้าซูสือโม่ว ส่งถ้วยสุราให้ พร้อมยิ้มแบบจอมปลอม "ยินดีต้อนรับนายน้อยรองซู อย่างไร ก็ต้องคารวะสุราให้ท่าน โปรดรับสิ่งนี้ด้วย"

"เกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้นวันนี้ เป็นความคิดของใคร?" ซูสือโม่วไม่สนใจแต่ถามเบาๆ

เสินหนานยังคงรักษารอยยิ้มบนใบหน้าไว้ เอียงศีรษะไปด้านข้าง ทำท่าไม่รู้เรื่อง "ข้าพเจ้าไม่เข้าใจว่านายน้อยรองซูพูดถึงอะไร"

"เสินหนาน ข้าพเจ้าต้องการคำอธิบาย ใครเป็นฆาตกร?" ซูสือโม่วจ้องไปที่ดวงตาของเสินหนาน แต่น้ำเสียงของมันยังคงสงบมาก

เสินหนานเลิกคิ้ว รักษารอยยิ้มไว้ เงยหน้าขึ้นดื่มสุราจนถ้วย ขณะที่มันพูดเบาๆ "เรื่องนั้นดูเหมือนว่านายน้อยรองซูต้องการทำให้เป็นเรื่องยาก!"

จากนั้น เสินหนานก็โยนถ้วยในมือลงบนพื้น ตกแตกเป็นชิ้นๆ

พวกอันธพาลทุกคนในลานบ้านยืนขึ้นเมื่อได้ยินเสียง ปลดอาวุธออกจากฝัก ทุกคนดูน่ากลัวและกระตือรือร้นที่จะต่อสู้

"บัดซบ ข้าพเจ้าทนผู้ชายคนนี้ไม่ไหวแล้ว มันคิดว่าตนเองเป็นนายน้อยจริงๆ หรือ? มันเป็นเพียงปุถุชนระดับล่างเท่านั้น เราได้ให้ทางออกแก่มันแต่มันปฏิเสธ!"

"ข้าพเจ้าคือโม่ซง ข้าพเจ้าคือคนที่สังหารชายแซ่กวนคนนั้นด้วย!"

"ข้าพเจ้าก็เหมือนกัน"

"ฮิฮิ น่าเสียดายที่ชายชราไม่ได้ตายอยู่ใต้ฝ่ามือของข้าพเจ้า"

ซูสือโม่วกวาดสายตามองทุกคนที่พูดขึ้นมา พยักหน้าและกล่าวว่า "ดีมาก ดีมาก"

เสินหนานเยาะเย้ย "ซูสือโม่ว อย่าหาปัญหาให้ตนเอง วันนี้ข้าพเจ้าจะคำนึงถึงความสัมพันธ์ของท่านกับน้องสาวของข้าพเจ้าและปล่อยให้… "

"ไสหัวไป!"

เสินหนานยังพูดไม่จบ ก็ถูกขัดจังหวะด้วยเสียงตะโกนของซูสือโม่ว

ทุกคนในลานบ้านพบว่านั่นแปลกและไม่น่าเชื่อ เสินหนานดูดุร้ายขณะที่พูดขึ้นอย่างเย็นชา "ท่านกล้าดีอย่างไรมาตะคอกใส่ข้าพเจ้า?"

ซูสือโม่วจ้องไปที่ฝ่ายตรงข้าม

เสินหนานตกตะลึงด้วยสายตาที่เฉียบคม มันยังไม่ฟื้นตัว และซูสือโม่วก็เคลื่อนไหว

ซูสือโม่วไม่ได้ทำการเคลื่อนไหวอื่นใด เพียงเหยียดฝ่ามือตบไปบนใบหน้าของเสินหนาน

เพี้ยะ!

หลังจากถูกซูสือโม่วตบ เสินหนานก็ถูกส่งออกไปสิบฉื่อภายใต้สายตาที่จับจ้องของทุกคน!

เสินหนานฝึกฝนศิลปะการต่อสู้มาตลอดสามเดือน และได้มีการพัฒนาอย่างมาก โดยบรรลุหลังกำเนิดขั้นต้น ไม่สามารถจินตนาการว่าตนเองจะบินออกไปหลังจากถูกซูสือโม่วตบ

ฝ่ายตรงข้ามไม่ได้มีความรวดเร็วในการโจมตี เหตุใดมันถึงตอบสนองไม่ทัน?

ในสายตาของพวกคนอันธพาล พวกมันมีมุมมองที่แตกต่างกันในการโจมตีของซูสือโม่ว

ไม่มีมนุษย์ธรรมดาคนใดที่สามารถส่งผู้คนออกไปสิบฉื่อด้วยความแข็งแกร่งของฝ่ามือได้

แต่ทุกคนในปัจจุบันรอดชีวิตจากการปะทะและการต่อสู้ หลายคนคือยอดฝีมือหลังกำเนิด โม่ซงและคนอื่นๆ อีกหลายคนคือผู้สมบูรณ์แบบหลังกำเนิด คนเหล่านั้นไม่ได้คิดอะไรกับซูสือโม่ว

"สังหารมันให้ข้าพเจ้า!"

แก้มของเสินหนานบวมและมีเลือดที่มุมของริมฝีปาก มันนอนอยู่บนพื้นและตะโกนขณะที่ชี้นิ้วไปที่ซูสือโม่ว

โดยไม่ต้องรอคำสั่งของเสินหนาน โม่ซงนำชายกลุ่มหนึ่งไปฟาดฟันซูสือโม่ว พวกมันโจมตีจากทุกทิศทุกทาง สิ่งนั้นน่ากลัวมาก!

แม้ว่าซูสือโม่วจะฝึกฝนมาเป็นเวลาสามเดือน แต่มันรู้เพียงสามกระบวนท่าเท่านั้นและไม่เคยต่อสู้กับผู้อื่นเลย

ซูสือโม่วรู้สึกตื่นตระหนกเล็กน้อยกับสถานการณ์ปัจจุบัน มันใช้ก้าวไถสวรรค์โดยอัตโนมัติ และพุ่งเข้าหาโม่ซง

วูบ!

ซูสือโม่วก้าวไปข้างหน้าสองก้าว ครอบคลุมระยะทางกว่าสิบฉื่อ ความเร็วของมันน่าตกตะลึงและสามารถหลบหนีจากการโจมตีส่วนใหญ่ที่มุ่งเป้าไปที่มันได้

คนอื่นๆ ดูเหมือนจะมีการมองเห็นที่ไม่ชัดเจน มีเงาแวบผ่านพวกมันและกระบี่ก็พลาดเป้าหมาย

"ไม่!"

เปลือกตาของโม่ซงกระตุกตลอดเวลา สีหน้าเปลี่ยนไป

คนอื่นๆ ไม่สามารถบอกได้ แต่โม่ซงที่อยู่ด้านหน้าตัวสั่นเมื่อเห็นพลังอันยิ่งใหญ่ที่พุ่งตรงมาในตอนที่ซูสือโม่วก้าวไปข้างหน้าสองก้าว!

ซูสือโม่วไม่ใช่ปัญญาชนที่อ่อนแออีกต่อไป เห็นได้ชัดว่ามันเป็นสัตว์อสูรที่กลืนกินมนุษย์!

โม่ซงยังไม่หายจากการตกตะลึง ดังนั้นมันจึงตอบสนองช้า

ถึงตอนนั้น ซูสือโม่วก็มาถึงฝั่งโม่ซง เหยียดแขนออกจากใต้ท้อง กำหมัดด้วยข้อนิ้วชี้ที่ยกขึ้นเล็กน้อย ผลักและดันไปข้างหน้า!

ซูสือโม่วคุ้นเคยกับการเคลื่อนไหวเหล่านี้เป็นอย่างดี สามารถออกกระบวนท่าได้อย่างแม่นยำกระทั่งในยามที่หลับตา

และตอนนี้ ซูสือโม่วได้นำความคับข้องใจที่เก็บกดไว้ทั้งหมดในช่วงสามเดือนที่ผ่านมาในการโจมตี

ฟุบ!

ทุกคนตกอยู่ในภาวะเงียบงัน

โม่ซงมีสีหน้าแปลกๆ บนใบหน้า ก้มหน้าลงอย่างช้าๆ และตระหนักว่ามีโพรงเลือดสองอันขนาดใหญ่เท่ากับชามในอก แขนที่มีกล้ามสองข้างยื่นออกมาจากโพรง

เลือดไหลออกจากหน้าของโม่ซง มันเอียงศีรษะและเสียชีวิตทันที!

ในสายตาคนอื่น ทั้งสองฝ่ายทะเลาะกันแค่รอบเดียวเท่านั้น โม่ซงยังไม่ได้ใช้ดาบฟาดฟันไปที่ซูสือโม่ว และคนหลังก็ได้แทงแขนเข้าที่หน้าอกของโม่ซงแล้ว!

เห็นหมัดเปื้อนเลือดสองหมัดยื่นออกมาจากด้านหลังหน้าอกของโม่ซง สิ่งนี้เป็นภาพที่น่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่ง

แม้ว่าพวกอันธพาลจากยุทธภพจะผ่านการต่อสู้มาหลายครั้ง แต่พวกมันไม่สามารถจินตนาการถึงฉากที่เพิ่งเห็นได้ หมัดเดียวจะสามารถทะลุเลือดเนื้อได้อย่างไร?

ยอดฝีมือหลังกำเนิดผู้สมบูรณ์แบบถูกปัญญาชนผู้อ่อนแอจัดการ!

ใครจะเชื่อถ้าคนเหล่านี้ไม่ได้เห็นด้วยตนเอง?

ฆาตกร!

ซูสือโม่วอยู่ในอาการงุนงง สิ่งที่มันจำได้ก็คือเตี๋ยเยว่เคยบอกเบาๆ ว่า "กระบวนท่าส่วนใหญ่ในคัมภีร์ลับ12ราชันอสูรมหาแดนทุรกันดารคือเคล็ดวิชาสังหาร… "

เคล็ดวิชาสังหาร หากใช้สิ่งนี้ นั่นคงคร่าชีวิตแน่นอน!

จนถึงตอนนี้ ซูสือโม่วก็เข้าใจถ้อยคำของนางในที่สุด

มีคนโบกมีดฟันไปที่คอของซูสือโม่วขณะที่มันอยู่ในอาการงุนงง ในขณะที่อีกคนโจมตีด้วยกระบี่ แทงไปที่ตรงกลางหลัง

เคล้ง! เคล้ง!

แทนที่จะเป็นเสียงที่เกิดจากอาวุธเมื่อเจาะทะลุเนื้อมนุษย์ ได้ยินเพียงเสียงที่คล้ายกับการปะทะกันของโลหะเท่านั้น

มีดเหล็กที่อยู่บนคอของซูสือโม่วเด้งขึ้นมาอย่างน่าประหลาด ในขณะที่กระบี่ยาวตรงกลางหลังงอโค้ง ไม่สามารถแทงเข้าไปในเนื้อได้!

"ซี๊ดดด!" "

ทุกคนในปัจจุบันต่างอ้าปากค้าง

ซูสือโม่วอาจสวมชุดเกราะที่เหนือกว่า ด้วยเหตุนี้กระบี่จึงไม่สามารถแทงทะลุเนื้อได้ มีดเหล็กที่ฟันคอล่ะ? ไม่มีทางอธิบายได้ว่าเหตุใดสิ่งนั้นถึงเด้งกลับ?

วิชายุทธ์ฝึกฝนร่างกายหรือ?

วิชายุทธ์ฝึกฝนร่างกายแบบไหนที่จะทรงพลังเพียงนี้?

แม้ว่ามีดและกระบี่จะไม่ทำให้ซูสือโม่วได้รับบาดเจ็บ แต่มันก็โซเซจากพลังของสิ่งนั้น

เคล็ดวิชาการขัดเกลาผิวสามารถสกัดกั้นคมตัดของมีดและกระบี่ได้ แต่ไม่สามารถสกัดกั้นแรงที่พุ่งเข้าใส่ผ่านมีดและกระบี่ ซูสือโม่วรู้สึกเจ็บปวดอย่างมากตรงกลางหลังและคอ มันกัดฟันเพื่ออดทนต่อความเจ็บปวด

"ตัววายร้าย เจ้ากำลังรนหาที่ตาย!"

ซูสือโม่วตะโกน ใช้ก้าวไถสวรรค์และพุ่งเข้าหาคนทางซ้าย

ปัง! ปัง!

ซูสือโม่วไถและสร้างหุบเหวลึกสองแห่งขึ้นมาจากพื้นพสุธาที่ทำจากหินสีเขียวที่แข็งมาก กรวดและก้อนหินเล็กๆ ปลิวไปรอบๆ นั่นช่างเป็นภาพที่น่าสะพรึงกลัว!

สีหน้าของบุคคลนั้นเปลี่ยนไป ในที่สุดมันก็รู้ถึงความกลัวสยดสยองที่โม่ซงรู้สึกในช่วงเวลาสุดท้ายก่อนที่จะเสียชีวิต

ซูสือโม่วยิ่งใหญ่และน่ากลัวเกินไป!

เพียงก้าวไปข้างหน้า แต่กลิ่นอายการคุกคามรอบตัวก็เพียงพอที่จะทำให้ฝ่ายตรงข้ามหายใจไม่ออก

ฟุบ!

มันออกกระบวนท่ากาสรชมจันทร์ สร้างโพรงสองช่องที่หน้าอกของยอดฝีมือหลังกำเนิดขั้นปลาย คนผู้นี้เสียชีวิตทันที

เมื่อเห็นว่าซูสือโม่วดูเหมือนจะต้านทานกระบี่และมีดได้ ทุกคนก็ไม่รู้ว่าจะโค่นมันลงได้อย่างไร

ซูสือโม่วสังหารชายสองคนติดต่อกันในเวลาไม่นาน เลือดของมันดูเหมือนจะเดือดพล่าน ความตื่นตระหนกและความตึงเครียดในช่วงแรกหายไป

"และเจ้า!"

ซูสือโม่วหันกลับมาและจ้องมองด้วยสายตาที่รุนแรงไปที่คนสุดท้าย

ก่อนหน้านี้บุคคลนั้นอวดว่าทำให้ลุงเจิ้งบาดเจ็บ คนผู้นั้นรู้สึกหนาวที่ด้านหลังและขนลุกไปทั้งตัว เมื่อซูสือโม่วได้จ้องมองไปที่มัน

"ทุกคน เราต้องรีบโจมตีมัน ไม่ว่าวิชายุทธ์ฝึกฝนร่างกายของมันจะทรงพลังแค่ไหน ย่อมต้องมีประตูชีวิตอย่างแน่นอน และความอดทนก็ต้องมีขีดจำกัด!" ชายคนนั้นตะโกน

ทุกคนในลานบ้านทำตัวเหมือนกำลังจะโค่นฝ่ายตรงข้ามไปด้วยกัน แต่พวกมันยังคงระวัง หวาดกลัวกลิ่นอายที่กำลังคุกคามและไม่ได้โจมตีทันที

ต้า! ต้า! ต้า!

ซูสือโม่วก้าวเท้าไปสามก้าวก็มาถึงหน้าชายคนนั้นทันที ออกกระบวนท่ากาสรชมจันทร์โดยไม่มีถ้อยคำอะไรอีก

ชายคนนั้นตระหนักว่าซูสือโม่วใช้เพียงไม่กี่กระบวนท่าเท่านั้น

แม้ว่ามันจะหวาดกลัวกับพลังที่แท้จริงของก้าวไถสวรรค์ แต่ก็สามารถหลีกเลี่ยงการโจมตีได้ด้วยการล้มลงกับพื้นอย่างว่องไว มันไม่สนใจที่จะรักษาศักดิ์ศรี แต่กลับออกกระบวนท่าลาเกียจคร้านพลิกตัว

กาสรชมจันทร์มีจุดมุ่งหมายเพื่อโจมตีเอวและหน้าท้องส่วนบน

ชายคนนั้นตอบโต้ด้วยการเคลื่อนไหวนี้และสามารถหลีกเลี่ยงหมัดของซูสือโม่วได้

ถึงกระนั้น มันก็ยังคงได้กลิ่นเลือดที่แรงและเหม็นอับในอากาศ ดับความปรารถนาทั้งหมดของมันที่จะต่อสู้กลับ

"วิ่ง! มันอยู่ยงคงกระพัน!"

ชายคนนั้นสามารถหลบหนีจากกาสรชมจันทร์ได้ ซูสือโม่วมองดูคู่ต่อสู้กลิ้งไปมาบนพื้น รู้สึกค่อนข้างสับสน

นี่เป็นเคล็ดวิชาการเคลื่อนไหวเดียวที่มันรู้

ถ้ากาสรชมจันทร์ไม่สามารถสังหารคู่ต่อสู้ได้ ซูสือโม่วก็ไม่มีทางอื่นที่จะเอาชนะฝ่ายตรงข้ามได้

จากนั้น ก็มีความคิดหนึ่งผุดขึ้นมาในความคิดของซูสือโม่วและมันก็ก้าวย่างออกไปก้าวใหญ่เพื่อไล่ตามคู่ต่อสู้ให้ทัน

ลาเกียจคร้านพลิกตัวอาจเป็นการเคลื่อนไหวที่ยอดเยี่ยมและเมื่อใช้เป็นครั้งคราว สิ่งนั้นก็ค่อนข้างมีประสิทธิภาพ อย่างไรก็ตาม ความเร็วในการกลิ้งบนพื้นของฝ่ายตรงข้ามจะไม่เร็วเท่ากับขาที่วิ่ง

ซูสือโม่วคำรามและตามชายคนนั้นทันเวลา

ชายคนนั้นได้ยินเสียงคำรามของซูสือโม่วและรู้ว่ามันกำลังประสบปัญหาร้ายแรง เงยหน้ามองฝ่ายตรงข้าม

มุมมองของมันถูกบดบังด้วยกรวดและก้อนหินที่ลอยอยู่ ทันใดนั้น พลังมหาศาลก็พุ่งเข้าใส่หน้าอก

ปัง!

ครู่ต่อมา ชายคนนั้นก็กระแทกกับกำแพง และก็ค่อยๆ หลุดออกจากกำแพงในไม่กี่วินาทีต่อมา หน้าอกของคนผู้นั้นถูกกระแทกและเสียชีวิตทันที

ซูสือโม่วสามารถตอบสนองตามสถานการณ์ได้ โดยใช้กำลังอันดุร้ายของก้าวไถสวรรค์เพื่อเตะชายคนนั้น

เคล็ดวิชาสังหาร!

ก้าวไถสวรรค์ก็เป็นเคล็ดวิชาสังหารเช่นกัน!

ยอดฝีมือหลายคนที่ลานบ้านที่กำลังเยาะเย้ยซูสือโม่วต่างเงียบไป มีความกลัวในดวงตาของพวกมัน ทุกคนถอยกลับไปอย่างช้าๆ เพราะกลัวจะเป็นเป้าหมายต่อไปของซูสือโม่ว

เป็นที่เข้าใจได้ว่าทุกคนกลัว ซูสือโม่วได้แสดงความกล้าหาญที่น่าเกรงขามอย่างมาก

เพียงสิบนาทีนับตั้งแต่มันเคลื่อนไหวครั้งแรกและได้สังหารยอดฝีมือหลังกำเนิดผู้สมบูรณ์แบบไปสองคนและยอดฝีมือหลังกำเนิดขั้นปลายหนึ่งคน!

ซูสือโม่วหัวเราะเยาะขณะที่หันไปหาเสินหนานที่หน้าซีดด้วยความตกตะลึง

"ท่-ท่านต้องการอะไร?"

เสียงของเสินหนานสั่น มันอยากจะหันหลังหนี แต่ขามันนั้นอ่อนเกินไป คนเหล่านั้นหลีกทางให้มันและมันก็ทำได้เพียงนั่งขาอ่อนอยู่บนพื้น ในขณะที่ค่อยๆ ถอยห่างจากซูสือโม่วอย่างช้าๆ

"เรื่องในวันนี้เป็นความคิดของใคร?" ซูสือโม่วยืนตระหง่านเหนือเสินหนาน มองลงไปที่ฝ่ายตรงข้าม ขณะที่ตั้งคำถามและออกเสียงแต่ละคำอย่างช้าๆ

"มะ-ไม่ ไม่ใช่ข้าพเจ้า… "

"มันคือใคร?!" ซูสือโม่วคำรามด้วยความโกรธ

เสินหนานตัวสั่น หายใจไม่ออก มีความอาฆาตพยาบาทในดวงตาของมันขณะที่มันพูดผ่านฟันที่กัดไว้ "ถ้าท่านกล้าทำร้ายข้าพเจ้า ตระกูลซูจะถูกกำจัด!"

"หือ?"

สีหน้าของซูสือโม่วมืดลง หรี่ตาลง "ท่านกำลังขู่ข้าพเจ้าหรือ?"

ซูสือโม่วเกือบจะไม่สามารถยับยั้งจิตสังหารได้ มันรู้สึกได้ถึงแรงกระตุ้นอันแรงกล้าที่จะสังหารอีกครั้ง

จากนั้น ก็ได้ยินเสียงที่น่าขนลุกและเศร้าโศกดังมาจากห้องโถงด้านในของที่อยู่อาศัยของตระกูลเสิน

"ท่านเป็นผู้เยาว์ ท่านกำลังรนหาที่ตาย ท่านกล้าดีอย่างไรถึงทำตัวโหดร้ายที่นี่!"