บทที่ 39 แค่นี้หรือ?

เย่ยู่ ก้าวเข้าสู่สนามรบ ทันทีที่ก้าวเข้ามา เขาก็ปลดปล่อยพลังที่ไม่ด้อยกว่าคนอื่นออกมารวมกัน เพื่อเสริมสร้างกำลังใจให้กับเก้าเทียนเก๋อ

ทั้งสองฝ่ายยังห่างกันสิบกว่าลี้ แต่สายตาของพวกเขาก็เปล่งประกายราวกับมีแสงสองลำทะลุผ่านท้องฟ้ามาชนกัน

"ปัง!"

เพียงแค่การปะทะกันของสายตาก็เหมือนกับคลื่นสึนามิสองลูกที่โหมกระหน่ำเข้าหากันจนทำลายทุกสิ่งให้กลายเป็นผงธุลี

เหล่าผู้ฝึกตนอิสระที่ลำบากยากเข็ญกว่าจะได้ติดตามเรือรบของห้าขั้วอำนาจเข้ามายังหลิงหยวน ยังไม่ทันได้ลงจอดพักผ่อนก็พบกับความขัดแย้งที่ยิ่งใหญ่นี้

"นี่จะทำอะไรกัน จะเปิดศึกกันหรือไม่"

"เมื่อกี้ท่าน ป๋าเตา ตะโกนว่า 'หอกพิโรธ' ไม่ใช่ว่าจะเป็นราชาแห่งหอกพิโรธที่ข้ารู้จักนะ"

"ใช่แล้ว ไม่ต้องสงสัยเลย เป็นราชาแห่งหอกพิโรธ... พูดให้ชัดเจนกว่านี้ก็คือตอนนี้คงไม่เรียกว่าราชาแห่งหอกพิโรธแล้ว แต่เป็น หอกพิโรธเทียนจุน"

"รีบไปเดี๋ยวจะโดนลูกหลงตายไปเปล่า ๆ"

ผู้ฝึกตนอิสระที่เดินทางมาที่หลิงหยวนเพื่อค้นหาสมบัติ ผู้ที่แข็งแกร่งที่สุดก็มีเพียงแค่ในระดับนักบุญรกร้าง เมื่อเทียบกับเทียนจุนแล้วก็ไม่ต่างอะไรกับมด

"เทียนจุนตอนปลาย... อย่างงั้นเองหรือ นี่คือสิ่งที่เจ้าวางใจได้อย่างเย่อหยิ่ง"

ป๋าเตา ยืนอยู่กลางอากาศ มองดู เย่ยู่ ที่ก้าวออกมาจากเรือรบสายฟ้าไหลเวียน สัมผัสได้ถึงพลังแห่งความแข็งแกร่งและความโดดเดี่ยว เขาหรี่ตามองอย่างเข้าใจ

"เจ้ากลัวหรือไม่"

เย่ยู่ เห็นว่าเขาเลิกดูถูกแล้วก็พูดอย่างสบายใจ

"ตลอดชีวิตของข้า ไม่มีคำว่ากลัว!"

ป๋าเตา คำรามด้วยเสียงอันดัง

" เย่ยู่  เอ๋อ เย่ยู่  เจ้าคงไม่รู้ว่าความแตกต่างระหว่างเทียนจุนตอนปลายกับเทียนจุนขั้นสมบูรณ์นั้นยิ่งใหญ่มากเพียงใด"

เมื่อพูดจบ เขาก็หัวเราะเยาะในใจ

เขาหยุดนิ่งอยู่ที่เทียนจุนขั้นสมบูรณ์มาหลายปีแล้ว ไม่ใช่ว่าเขาไม่มีความสามารถที่จะก้าวข้ามไปสู่ระดับจักรพรรดิ แต่เขาตั้งใจหยุดอยู่ที่ระดับนี้ โดยใช้ตัวตนของเทียนจุนเพื่อต่อสู้เพื่อพันธมิตรจักรพรรดิแห่งทิศใต้

คนหนุ่มอายุยี่สิบกว่าปีที่ต้องการเอาชนะเขาด้วยเทียนจุนตอนปลายนั้นเป็นเรื่องที่เพ้อฝัน

"เปรี้ยง!"

ในเวลานี้ เสียงฟ้าร้องดังกึกก้อง เทียนจุนแห่งสายฟ้าก็มาถึง

"ป๋าเตา ปล่อยให้ข้าจัดการเถอะ เจ้าหนุ่มคนนี้มันดูถูกเราเกินไปแล้ว!"

สายตาของ เรย์ยูล เป็นประกายด้วยความเย็นชาและน่ากลัว

เย่ยู่ คนนี้บรรลุเทียนจุนตอนปลายแล้ว ความเร็วในการก้าวหน้าเช่นนี้ถือได้ว่าน่าตกใจ

หากไม่กำจัดเจ้าหนุ่มคนนี้ทิ้งเสียตั้งแต่ตอนนี้ เมื่อเขาเติบใหญ่ขึ้นก็จะกลายเป็นหายนะในภายหลัง

"ยืนห่าง ๆ อย่าให้ไอ้โง่สองตัวนั้นคิดว่าเรากำลังรุมมัน"

ป๋าเตา เหลือบมองเขาอย่างเย็นชา สายตาของเขาแล่นผ่านไปเห็นเทียนจุนแห่งแผ่นดินไหว(จงเจี๋ย) และเทียนจุนแห่งความมืดมิด(เน็ตหมิง) ที่กำลังเฝ้าดูอยู่ห่าง ๆ

"เจ้าไปเฝ้าระวังความมืดมิดและแผ่นดินไหว อย่าให้พวกมันแทรกแซง เจ้าหนุ่มคนนี้ไม่รู้จักความเคารพ ไม่รู้จักการปกปิดซ่อนเร้น หาทางตายเอง ข้าจะให้มันรู้ว่าความโหดร้ายคืออะไร"

เมื่อพูดจบ เขาก็ส่งเสียงสื่อสารกับเทียนจุนแห่งสายฟ้า

"ข้ารับมือพวกมันสองตัวไม่ไหว แต่สามารถรับมือพวกมันได้ชั่วครู่"

เทียนจุนแห่งสายฟ้าได้รับการสื่อสารนี้และตอบกลับ

ในฐานะคู่ปรับกันมาหลายปี ความคิดของพวกเขาก็สอดคล้องกันอย่างน่าประหลาดในเวลานี้

เย่ยู่ พุ่งขึ้นอย่างรวดเร็ว พลังการต่อสู้ของเขานั้นรุนแรงมาก ในระดับเดียวกันก็ไม่มีใครเทียบได้ แม้แต่พญามังกรแท้ก็ยังไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา

โอกาสนี้หาได้ยาก หากไม่สามารถหาโอกาสได้ในอดีตก็ช่างเถอะ ครั้งนี้เขาบุกทะลวงไปยังเทียนจุน จึงได้โอกาสที่ดีที่จะกำจัดภัยร้ายนี้

ไม่ว่า เย่ยู่ จะเคยเป็นราชาหนุ่มผู้โด่งดังและสร้างชื่อเสียงให้กับเผ่าพันธุ์มนุษย์เมื่อตอนที่ยังเป็นเด็ก แต่ก็ไม่ได้สร้างชื่อเสียงให้กับสำนักลึกลับ แล้วสำนักลึกลับจะเกี่ยวข้องอะไรด้วย

"พูดออกไปแล้ว เจ้าต้องรับมือให้ได้ แม้ว่าเจ้าจะรับมือไม่ไหวก็ต้องรับมือให้ได้ ห้าสิบครั้ง... ไม่สิ ยี่สิบครั้งก็พอ"

เมื่อเห็นว่าพวกเขาสามารถบรรลุฉันทามติได้  ป๋าเตา ก็รู้สึกยินดี แต่การเปลี่ยนแปลงกะทันหันไม่ใช่สไตล์ของเขา

พูดมายาวขนาดนี้ แต่การสื่อสารนี้เกิดขึ้นเพียงชั่วพริบตา

"อย่าทะเลาะกันเลย พวกท่านขึ้นมาด้วยกันเถอะ"

เย่ยู่ ไม่สนใจเลยว่าพวกเขากำลังวางแผนอะไรอยู่ แต่เร่งเร้า

เมื่อพูดจบ เขาก็เรียกแผงข้อมูลตัวละครออกมา

"ติ๊ง เปิดใช้งานเจาะเกราะแล้ว"

"ติ๊ง เปิดใช้งานการโจมตีกลับแล้ว"

แม้ว่าเขาจะคิดว่า ป๋าเตา นั้นอ่อนแอ แต่ก็ไม่ได้ขัดขวางไม่ให้เขาจริงจัง

"ไม่รู้จักความสูงและต่ำ วันนี้ข้าจะสอนให้เจ้ารู้จักความเคารพ!"

ป๋าเตา เห็นท่าทางของเขา ก็แบมือออกแล้วปัดไปในอากาศ

ในวินาทีถัดมา มีดาบเลือดที่ร้องไห้ปรากฏขึ้นกลางอากาศ

ดาบที่บ้าคลั่งนี้ช่างน่ากลัวเหลือเกิน เมื่อปรากฏขึ้น ก็ทำให้เกิดสายลมและสายฝนที่เปื้อนเลือดราวกับปีศาจร้ายกำลังเข้ามาเยือน พร้อมกับพลังอันชั่วร้าย

ดาบเล่มนี้ราวกับเป็นสิ่งต้องห้าม เลือดไหลนอง เมื่อมองดูนาน ๆ ก็ทำให้จิตวิญญาณสั่นสะเทือนและจิตใจเน่าเปื่อย

โหดเหี้ยมและน่ากลัว ใบมีดดาบสีเข้มที่เปื้อนเลือดราวกับว่าได้ดื่มเลือดของสิ่งมีชีวิตนับล้าน พลังสังหารพุ่งขึ้นสูง

"ข้าไม่อยากตายยยยย!!!"

"ช่วยด้วย ช่วยด้วย!"

เมื่อ ป๋าเตา ยื่นมือไปจับดาบเลือดที่ร้องไห้และถือไว้ในมือ ก็ยิ่งมีเสียงคร่ำครวญและคำรามที่บ้าคลั่งดังขึ้น

เสียงที่น่ากลัวนี้เพียงพอที่จะทำให้ทารกหยุดร้องไห้ในตอนกลางคืน ทำให้ผู้คนรู้สึกเหมือนอยู่ในฝันร้าย

"ป๋าเตา เจ้าหยิบอาวุธจักรพรรดิออกมาเกินไปแล้ว!"

เมื่อเห็นฉากนี้ เทียนจุนแห่งแผ่นดินไหวก็อดไม่ได้ที่จะนั่งไม่ติด

นี่คืออาวุธจักรพรรดิ ที่เรียกเทียนจุนขั้นสมบูรณ์ว่าจักรพรรดิก็เป็นเพราะสามารถควบคุมและใช้พลังของอาวุธจักรพรรดิได้

การที่ ป๋าเตา ใช้อาวุธจักรพรรดิ แสดงให้เห็นว่าเขาต้องการเอาจริงตั้งแต่แรก ไม่เหลือพื้นที่ให้เจรจา หากไม่ระวังก็อาจมีคนตายได้

แม้ว่าราชาหอกพิโรธจะหยิ่งผยอง แต่ใครจะไม่บ้าบิ่นในวัยหนุ่มสาว ความผิดไม่ถึงตาย

เพียงแต่เมื่อเขาเพิ่งจะเคลื่อนไหวเพื่อขัดขวาง เทียนจุนแห่งสายฟ้าก็ขวางทางเขาไว้

ในเวลาเดียวกัน  ป๋าเตา ก็ลงมืออย่างไม่ลังเล โดยลากอาวุธจักรพรรดิเลือดที่ร้องไห้ในมือของเขา กลายเป็นลำแสงสีเลือด พุ่งตรงไปที่ เย่ยู่

เมื่อเห็นสถานการณ์เช่นนี้  เย่ยู่ ก็รับรู้ถึงความคิดของพวกเขา แต่ก็ไม่กลัวเลย เขาถือหอกเงินในมือของเขา กลายเป็นลำแสงสีทอง พุ่งตรงเข้าไป

ระยะทางสิบกว่าลี้ ควรจะไกลมาก แต่ในสายตาของพวกเขาก็เป็นเพียงชั่วพริบตา

ในวินาทีถัดมา เงาสีทองและสีแดงก็ปะทะกัน

"ตู้ม!"

ราวกับอุกกาบาตพุ่งชนกัน ปลายแหลมปะทะกับปลายแหลม เมื่อพวกมันปะทะกัน ท้องฟ้าก็ดูเหมือนจะระเบิดออก รอยแยกในอากาศแผ่ขยายออกไป การผันผวนของพลังหยวนที่รุนแรงก็ทำให้เกิดเสียงดังกึกก้องมากกว่าเสียงฟ้าร้อง กวาดล้างไปทั่วทั้งทะเล

แสงศักดิ์สิทธิ์ระเบิด ท้องฟ้าก็ถูกการปะทะของพวกเขาย้อมเป็นสีทองและสีแดง

การปะทะกันครั้งนี้ช่างน่ากลัวราวกับการต่อสู้ของเทพและปีศาจ ทำลายล้างโลก

แสงที่เจิดจ้า ผู้ที่ต่ำกว่าเทียนจุนก็ไม่สามารถมองเห็นภาพการต่อสู้ได้อย่างชัดเจน

แต่เทียนจุนจากห้าขั้วอำนาจกลับมองเห็นได้อย่างชัดเจน

"ฮ่า..."

เทียนจุนแห่งความมืดมิดสูดลมหายใจเข้าอย่างแรง

ในแสงจ้าอันไกลโพ้น มีเงาถูกหอกแทงทะลุ นั่นคือ ป๋าเตา!

ในทันทีนั้น วังวนแสงจ้าอันเจิดจ้าก็แตกสลาย ปรากฏต่อหน้าผู้คน

"แค่ก..."

หน้าอกของ ป๋าเตา ถูกหอกแทงทะลุ ร่างกายของเขาก็ถูกยกขึ้นสูง มีเลือดไหลไม่หยุดหย่อน ความเย่อหยิ่งเมื่อครู่ก็หายไปสิ้น

"ท่านมีเพียงแค่นี้หรือ"

เย่ยู่ ถือหอกอยู่แล้ว จับเขาไว้กลางอากาศ มองดูคนที่เขาอาเจียนเป็นเลือดอย่างรุนแรง สายตาของเขาก็เย็นชาและผิดหวัง

เดิมทีเขาคิดว่า ป๋าเตา มีเทคนิคการต่อสู้บางอย่าง และสามารถต่อสู้กับเขาได้หลายยก แต่สุดท้ายเขาก็ยังไม่ได้ใช้เทคนิคการใช้หอกเลย เพียงแค่แทงไปครั้งเดียวก็สามารถเอาชนะได้แล้ว