ตอนที่ 18 ทะลวงระดับพลัง
“ไร้ยางอาย!”
หลินเซี่ยวอันแสดงสีหน้าเย็นชา
ดาบยาวในมือของเธอก็แทงไปที่อีกฝ่ายทันที
ราวกับดาวตกที่พุ่งผ่านท้องฟ้า ทิ้งร่องรอยนับไม่ถ้วนไว้เบื้องหลัง
มันคือทักษะดาบดาราร่วงโรย!
อย่างไรก็ตาม ฝั่งตรงข้ามหวังห่าวไม่ได้มองด้วยซ้ำ
เมื่อเผชิญหน้ากับทักษะดาบนี้ เขาก็แค่ยกหมัดขึ้นอย่างช้าๆ
ในชั่วพริบตาต่อมา ออร่าที่น่าสะพรึงกลัวอย่างยิ่งก็พุ่งออกมาจากร่างกายของเขา
และในขณะเดียวกัน ก็มีนิมิตปรากฏอยู่ข้างหลังเขา
เป็นฉากของสี่พลังปราณ ธาตุน้ำลอยมาอย่างต่อเนื่อง เปลวไฟเผ่ามหม่ คลื่นลมที่พัดผ่านเหมือนคมดาบ และหิมะอันหนาวเหน็บ!
ทักษะหมัดนี้ไม่เหมือนทักษะธรรมดา
ในสายตาของหลินเซียวอัน ดูเหมือนว่าพลังของธาตุทั้งสี่กำลังปราบปรามเธอ
ในเวลาเพียงชั่วครู่ ทักษะดาบของเธอก็พังทลายลง
มันไม่ใช่พลังที่สามารถรับมือได้
ปัง!
อั๊ค!
หลินเซียวอันถูกโจมตี ไอเป็นเลือด กระเด็นออกไปจากตรงนั้น และตกลงไปนอกสังเวียน
เธอตกใจมากพร้อมกล่าวออกมา
“เจ้ามาถึงระดับที่ห้าของขอบเขตก่อกำเนิดแล้ว!”
เธออดไม่ได้ที่จะตกตะลึง
เมื่อสามปีที่แล้ว หวังห่าวเพิ่งเข้าสู่ขอบเขตวิญญาณเท่านั้น
สามปีต่อมา เขายังก้าวไปสู่ขอบเขตก่อกำเนิด ไม่เพียงแค่นั้นยังอยู่ในระดับที่ห้า!
“ฮ่าฮ่า พรสวรรค์ของข้าเป็นสิ่งที่เจ้าไม่สามารถจินตนาการได้รึ?”
หวังห่าวยิ้มอย่างเย็นชา
พลังของสี่ธาตุที่ปรากฏด้านหลังเขาได้ดึงดูดความสนใจของประมุขนิกายไป่ลั่วและผู้อาวุโสระดับสูงที่กำลังเฝ้าดูการต่อสู้อยู่
ดวงตาของประมุขนิกายไป่ลั่วสว่างขึ้น
“นี่คือพลังสี่ธาตุ! ใครคือชายหนุ่มผู้มีร่างกายเช่นนี้!”
ร่างวิญญาณปฐพีสี่ธาตุเป็นร่างกายที่ทรงพลังซึ่งสูงกว่าร่างวิญญาณหนึ่งระดับ
ตราบใดที่ผู้มีพรสวรรค์นี้ไม่ล่วงหล่นไปก่อน
ในอนาคตความเป็นไปได้ที่จะกลายเป็นปรมาจารย์ขอบเขตนภามีมากกว่าแปดส่วน!
ผู้อาวุโสคนหนึ่งตอบว่า
“ท่านประมุข ชายหนุ่มคนนี้มีนามว่าหวังห่าว เขาเป็นบุตรชายของเจ้าเมืองชิงหมิง”
“เขาเข้าร่วมสำนักไป่ลั่วของเราเมื่อสามปีก่อน ก่อนได้เข้าสู่ความสันโดษตั้งแต่นั้นมา และออกมาแสดงความแข็งแกร่งในวันนี้”
“เมืองชิงหมิงเหรอ ข้าจำได้ว่ามันเป็นเพียงเมืองชายแดนเล็ก ๆ แต่ข้าไม่ได้คาดหวังว่าจะมีร่างปฐพีสี่ธาตุแบบนี้”
ประมุขนิกายไป่ลั่วรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
ทันใดนั้น เขาค่อยๆ ลอยลงมาจากท้องฟ้า ไปหาหวังห่าว กล่าวอย่างอ่อนโยนว่า
“หวังห่าว เจ้ายินดีจะรับข้าเป็นอาจารย์ของเจ้าหรือไม่?”
หวังห่าวตระหนักโดยธรรมชาติว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเขาคือประมุขนิกายไป่ลั่ว
ซึ่งอีกฝ่ายเป็นตัวตนที่น่าสะพรึงกลัวที่มีความแข็งแกร่งในครึ่งก้าวขอบเขตนภา
หวังห่าวรีบคุกเข่าลงข้างหนึ่งเข่าโดยไม่ลังเลใจ
“ศิษย์ ยินดีเป็นอย่างยิ่งท่านอาจารย์!”
“ฮ่าฮ่า จากนี้ไป เจ้าจะเป็นประมุขน้อยของนิกายไป่ลั่วของข้า!”
ประมุขนิกายไป่ลั่วหัวเราะออกมาอย่างมีความสุขมาก
เหล่าสาวกที่อยู่รอบๆ เต็มไปด้วยความอิจฉาเมื่อได้ยินสิ่งนี้
“มีอาจารย์ครึ่งก้าวขอบเขตนภาคอยชี้แนะ!”
“หวังห่าวคนนี้ก็โชคดีอย่างมาก!”
“ไม่ใช้แค่นั้น เขาไม่ได้พึ่งแค่โชค แต่เพราะเขาได้ปลุกร่างกายพิเศษออกมา”
“เจ้าไม่เห็นนิมิตที่อยู่ข้างหลังเขามาก่อนหรือ? มันเป็นนิมิตที่ไม่เหมือนใครสำหรับร่างกายพิเศษ!”
“ร่างกายพิเศษ? มีพรสวรรค์เช่นนั้น ไม่น่าแปลกใจเลยที่ประมุขนิกายจึงมีความสุขมาก!”
"......"
มีเสียงพูดคุยกันมากมายจากเหล่าสาวกและสายตาอิจฉาจับจ้องมา
ในขณะนี้ หวังห่าวรู้สึกเพียงว่าเขากำลังเปล่งประกาย
ดวงดาวกำลังจับดวงจันทร์ และความเย่อหยิ่งระหว่างคิ้วของเขายิ่งใหญ่ยิ่งขึ้น
โดยทันที
เขาเดินไปที่ขอบเวที มองไปที่หลินเซี่ยวอันซึ่งมีใบหน้าซีดราวกับกระดาษ
หวังห่าวกลาวอย่างเย่อหยิ่งว่า
“กลับไปบอกหลินซือเฉียน ว่าข้าจะรอให้มันมาต่อสู้กับข้าที่นิกายไป่ลั่วเป็นการส่วนตัว! ถ้ามันไม่กล้ามา ข้าจะไปหามันที่ตระกูลหลิน!”
หลินเซียวอันได้รับบาดเจ็บสาหัสในเวลานี้
ไม่สามารถตอบโต้อะไรได้ แม้ว่าจะได้รับความช่วยเหลือจากสาวกหญิงบางคน
ปรมาจารย์นิกายของนิกายบิลัวถามผู้อาวุโสที่อยู่ข้างๆ เขาว่า
“เจ้าหลินซือเฉียนผู้นี้คือใคร”
“เรียนท่านประมุข ว่ากันว่าเขาเป็นอัจฉริยะอันดับหนึ่งในเมืองชิงหมิง ปีนี้เขาอายุสิบเจ็ดปี…”
“โอ้ อายุเพียงสิบเจ็ดปี เขามาถึงขอบเขตก่อกำเนิดระดับหนึ่ง นี่เป็นอัจฉริยะที่ยอดเยี่ยมเช่นกัน”
ประมุขนิกายไป่ลั่วรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ส่ายหัว
“น่าเสียดาย เมื่อเทียบกับร่างวิญญาณปฐพีสี่ธาตุ มันก็เหมือนกับความแตกต่างระหว่างสวรรค์และกับพื้นดิน”
ระหว่างหลินซือเฉียนและหวังหห่าว
เขาเลือกหวังห่าวโดยไม่ลังเลใจ
สำหรับหลินซือเฉียนมันจะกลายเป็นก้าวสำคัญของหวังห่าว
เส้นทางการเติบโตของอัจฉริยะที่ไม่มีใครเทียบได้ทุกคนมักจะก้าวไปอยู่เหนืออัจฉริยะคนอื่นๆเสมอ!
……….
ณ ดินแดนรกร้างว่างเปล่า
ในส่วนลึกของป่านิรันดร์
หลินซือเฉียนตื่นขึ้นมาอย่างช้าๆ ใบหน้าของเขามึนงงเล็กน้อย
ทันใดนั้นเขาก็จำบางสิ่งบางอย่างได้และตรวจดูตัวเองอย่างกะทันหัน
ถ้าเขาไม่ตรวจสอบก็ไม่ทราบ แต่เมื่อตรวจสอบแล้วเขาก็แปลกใจ
“ข้า ข้ามาถึงระดับหนึ่งขอบเขตรู้แจ้งแล้ว!”
มันช่างมหัศจรรย์ยิ่งนัก
สิ่งที่ทำให้หลินซือเฉียนตกตะลึงจริงๆ ก็คือภายในทะเลจิตวิญญาณของเขา เหมือนมีดวงตะวันอยู่ภายในจริงๆ
ปลดปล่อยเปลวเพลิงอันไร้ขอบเขต ส่องสว่างทุกตารางนิ้วของเนื้อและเลือดของเขาอยู่ตลอดเวลา
นอกจากนี้เขายังค้นพบว่าเลือดของเขาเปลี่ยนจากสีแดงเข้มเป็นสีทอง!
แม้ในกระแสน้ำก็ยังได้ยินเสียงเหมือนแม่น้ำสายยาวไหลเชี่ยว และความหวาดกลัวนั้นไร้ขอบเขต
“มันแข็งแกร่งและน่าเหลือเชื่อเกินไป ไม่ใช่แค่ความก้าวหน้าในการฝึกฝน แต่แม้แต่ร่างกายและจิตวิญญาณก็ยังแข็งแกร่งกว่าเดิมมาก…”
ยิ่งหลินซือเฉียนรับรู้มากเท่าไรก็ยิ่งตกใจมากขึ้นเท่านั้น
เขาแน่ใจว่าถ้าเขาอยู่ในขอบเขตเดียวกันกับศัตรู พลังนี้เพียงพอที่จะฆ่าอีกฝ่ายภายในไม่กี่วินาที!
ความแตกต่างนั้นกว้างใหญ่เกินไป!
นี่คือความน่ากลัวของร่างเพลิงตะวันใช่ไหม!
นอกจากนี้ ในใจของเขายังมีบทสวดอยู่ด้วย
เรียบง่ายและดุร้าย อัศจรรย์และไม่มีใครเทียบเคียง มีความหมายลึกซึ้งอันไม่มีที่สิ้นสุด
มันเป็นคัมภีร์สืบทอดที่มาพร้อมกับร่างเพลิงตะวัน!
สำหรับเขา นี่เป็นเพียงการเปลี่ยนแปลงที่น่าตกใจ และเป็นเหมือนการเกิดใหม่!
เมื่อคำนึงถึงเรื่องนี้
หลินซือเฉียนก็รีบไปหาหลินอี้เฉินและทักทายด้วยความเคารพ
“ขอบคุณท่านบรรพบุรุษ ข้าจะไม่ลืมบุญคุณนี้จนวันตาย!”
“ไม่เป็นไร มันเป็นแค่ร่างกาย อย่าได้คิดมาก” หลินอี้เฉิน โบกมือของเขา
ด้วยท่าทีและรูปลักษณ์ความมั่งคั่งของบรรพบุรุษ
หลินซือเฉียนไม่สามารถกล่าวอะไรได้นอกจากรอยยิ้มบิดเบี้ยว
ทันใดนั้น หลินซือเฉียนก็สัมผัสได้ถึงบางสิ่งบางอย่าง จึงยกมือขึ้น และหยิบใบหยกออกมาจากแหวนมิติ
ในขณะนี้ แผ่นหยกนี้กะพริบแสงสีแดงตลอดเวลาพร้อมคำเตือน
หืม?
เมื่อหลินซือเฉียนเห็นสิ่งนี้ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป
นี่คือแผ่นหยกติดต่อที่บิดาของเขา หลินเทียนคุนมอบให้เขาก่อนที่เขาจะออกจากตระกูล
มันสามารถส่งข้อมูลได้ ตราบใดที่มันไม่ได้แยกจากกันหลายหมื่นลี้ ก็สามารถไม่ถูกขัดขวางจากการสื่อสารได้
อย่างไรก็ตาม ต้องใช้ทรัพยากรจำนวนหนึ่ง และโดยทั่วไปจะใช้ในกรณีฉุกเฉินเท่านั้น
หลินซือเฉียนมองไปที่แผ่นหยกนี้และมีความรู้สึกไม่ดีอยู่ในใจ
ดังนั้นเขาจึงเปิดใช้งานมันทันที
ทันใดนั้น แสงก็ลอยออกมาจากมัน ก่อตัวเป็นข้อความกลางอากาศ
[หวังห่าวปลุกพลังร่างปฐพีสี่ธาตุและกลายเป็นประมุขน้อยของนิกายไป่ลั่ว เขาทำร้ายน้องสาวของลูก เขาต้องการต่อสู้กับลูกในนิกายไป่ลั่ว]
[ลูกอย่าได้ตอบรับคำท้านั่น หวังห่าวไปถึงขอบเขตก่อกำเนิดระดับห้าแล้ว ด้วยความแข็งแกร่งระดับนี้ ข้าเกรงว่ามันไม่ดีสำหรับเจ้า รีบกลับมาหาน้องสาวเจ้า! 】
หวังห่าว!
หลังจากที่หลินซือเฉียนอ่านข้อความ ใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นเย็นชา
“แกกล้าดียังไงมาทำร้ายเสี่ยวเซียว!”
สำหรับเขา การทำร้ายครอบครัวของเขา
ศัตรูได้แตะต้องจุดเดือดของเขาแล้ว!
เขากำหมัดแน่น ก่อนหันหน้าไปปรึกษาหลินอี้เฉินทันที
“ท่านบรรพบุรุษ ข้าน้อยอาจไม่สามารถรับใช้ท่านได้ในขณะนี้ ข้าต้องการกลับไปยังตระกูลด่วน!”
“ไปเถอะ อย่าให้เสียหน้าบรรพบุรุษอย่างข้าเสียละ?”
หลินอี้เฉินพยักหน้าตอบ
ตอนนี้เขาเห็นข่าวพร้อมกับหลินซือเฉียนโดยธรรมชาติ
แต่เขาก็ไม่สนใจ
ร่างปฐพีสี่ธาตุมีอะไรที่สามารถเทียบเคียงกับร่างวิญญาณเพลิงตะวันได้?
ในทันที หลินอี้เฉินก็หยิบแท่งไม้เล็กๆ ขึ้นมาจากพื้นข้างๆแล้วส่งให้กับหลินซือเฉียน
“เฉียนน้อย เจ้ากำลังลงจากภูเขา บรรพบุรุษไม่มีของขวัญมากมายอะไรให้เจ้า เอาไม้เล็กๆนี้ไปเพื่อป้องกันตัว”
หลินซือเฉียน “เอ่อ?...........”
