จอมปราชญ์นิรันดร์ บทที่ 1 ชะตาเซียน

ในเมืองน้อยผิงหยาง หนึ่งในเมืองเล็กๆ จำนวนมากภายใต้เขตอำนาจการปกครองของเมืองชางหลางแคว้นต้าฉี

กลุ่มทหารม้าค่อยๆ เข้ามาในเมือง ผู้นำสวมชุดเกราะและสวมชุดที่แข็งแกร่งและมีสีหน้าเด็ดเดี่ยว มันคือเฉากัง หนึ่งในห้าผู้พิทักษ์หมาป่าแห่งเมืองชางหลาง

อีกคนเป็นชายหนุ่มที่มีดวงตาสว่างสดใสและมีผิวกายที่ละเอียดอ่อน มันสวมเสื้อคลุมสีเขียวและแสดงออกถึงกลิ่นอายปัญญาชนที่แข็งแกร่ง

ชายหนุ่มชื่อซูสือโม่ว นายน้อยรองของตระกูลซูในเมืองน้อยผิงหยาง เป็นชื่อที่โด่งดังในชุมชน ผ่านการสอบเข้าจังหวัดเมื่ออายุ17ปี

"นายน้อยรองซูแตกต่างจากปัญญาชนคนอื่นๆ ที่ข้าพเจ้ารู้จัก ท่านอาจดูอ่อนแอแต่ท่านมีทักษะการขับขี่ที่ยอดเยี่ยม พวกมันเก่งพอๆ กับม้าองครักษ์" เฉากังกล่าว

"ท่านเฉาใจกว้างเกินไปกับคำสรรเสริญ" ซูสือโม่วยิ้มจางๆ "พี่ชายใหญ่อยู่ในธุรกิจขายม้ามาเป็นเวลานาน ม้าเป็นเพื่อนข้าพเจ้ามาตั้งแต่เด็ก ข้าพเจ้าจึงมีรากฐาน ยิ่งกว่านั้น จุ้ยเฟิงค่อนข้างมีจิตวิญญาณ"

พูดแล้ว ซูสือโม่วก็ตบม้าตัวเก่งที่ขี่อยู่

ม้าตัวนั้นชื่อจุ้ยเฟิงดูเหมือนจะเข้าใจคำชมของซูสือโม่ว มันเงยหน้าขึ้นมองและตอบสนองด้วยการสูดจมูก เผยให้เห็นประกายอันชาญฉลาดในดวงตาของมัน

ขณะนี้ ได้ยินเสียงดังอยู่ใกล้ๆ มีคนตะโกนว่า "ข่าวใหญ่! ข้าพเจ้าได้ยินมาว่าเด็กหญิงคนนั้นของตระกูลเสินได้รับเลือกโดยเซียน นางจะได้รับการยอมรับเข้าสู่สำนักเซียน"

"หญิงสาวในตระกูลเสิน? ตระกูลเสินไหน?"

"เป็นเสินเมิ่งฉี คนที่กำลังจะแต่งงานกับนายน้อยรองซู"

ข่าวแพร่สะพัดอย่างรวดเร็ว ผู้คนในพื้นที่โดยรอบเริ่มที่จะพูดคุยเรื่องนี้แล้ว หลายคนส่งสายตาแปลกๆ ไปที่ซูสือโม่ว

"เซียนหรือ?" ซูสือโม่วพึมพำอย่างเงียบๆ ความรู้ของมันเกี่ยวกับเซียนยังคงอยู่กับผู้คนเหล่านั้นในตำนานลวงตา

มนุษย์จะมีพลังเรียกวายุพิรุณ เผานภาและต้มมหาสมุทรได้หรือ?

ถ้ามันไม่เห็นด้วยตาของตนเอง ซูสือโม่วไม่เชื่อว่าเซียนมีอยู่ในโลกนี้

เมื่อได้ยินเสียงคำว่า 'เซียน' ตัวของเฉากังก็สั่นสะท้าน มันสวมสีหน้าแปลกๆ ความกังวลและความกลัวฉายแววไปทั่วทั้งดวงตา อย่างไรก็ตาม ซูสือโม่วไม่ได้สังเกตเห็นสิ่งนี้ในขณะที่ขมวดคิ้วและจมอยู่กับความคิดของตนเอง

ในขณะนั้นเอง ลำแสงพลันพุ่งผ่านท้องฟ้าด้วยความเร็วแสง ขณะที่มันบินข้ามหัวของซูสือโม่ว มันก็ถอยหลังและหยุดกลางอากาศ

ทุกคนเงยหน้าขึ้นมองตามสัญชาตญาณ เห็นคนสามคนยืนอยู่ในอากาศโดยไม่มีการสนับสนุนใดๆ ดูเหมือนมีพลังที่มองไม่เห็นกำลังรองรับพวกมันอยู่

สีหน้าของซูสือโม่วเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย

เซียน!

มนุษย์ธรรมดาจะไม่เข้าใจหรือสัมผัสกับทักษะดังกล่าว

"เซียนได้ปรากฏตัวแล้ว… "

"เซียน โปรดอวยพรพวกเราด้วย!"

ฝูงชนหนาแน่นจนไม่อาจเข้าไปได้ต่างคุกเข่าและคำนับในเวลาเดียวกัน พวกมันกำลังพึมพำคำอธิษฐาน ใบหน้าเต็มไปด้วยความกลัวและความเคารพ

เฉากังเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็วมาก มันลงจากหลังม้าแล้วคุกเข่าลงบนพื้น ตะโกนเสียงดัง "ปุถุชนของเมืองชางหลาง เฉากัง คารวะเซียน!"

ซูสือโม่วตกตะลึงกับการกระทำของเฉากัง

ในฐานะหนึ่งในห้าผู้พิทักษ์หมาป่า เฉากังมีพลังอำนาจและอำนาจสูงสุดภายในรัศมีหลายร้อยลี้จากเมืองชางหลาง ถึงกระนั้น เมื่อเห็นเซียนมันก็คุกเข่าลงโดยไม่ลังเล

ในชั่วพริบตา ซูสือโม่วก็ล้ำออกไปเหมือนนิ้วโป้งที่เจ็บบนม้า ดูสะดุดตาอย่างยิ่งในทะเลสีดำของผู้คนที่กำลังคุกเข่าอยู่

มีความกดดันทุกที่!

ซูสือโม่วเงียบไปครู่หนึ่ง กระโดดลงจากจุ้ยเฟิงแล้วเงยหน้าขึ้นมอง

กลางอากาศ ชายที่อยู่ตรงกลางทั้งสามคนสวมเสื้อคลุมยาวสีฟ้าคราม ดูเย็นชาและห่างเหิน ดวงตาที่แคบยาวคู่หนึ่งจ้องมองไปที่ผู้คนที่อยู่ด้านล่างเท้า ปลดปล่อยกลิ่นอายที่เย่อหยิ่งยากจะทนจากหว่างคิ้ว

ข้างชายชุดสีฟ้าครามยังมีชายและหญิง ทั้งคู่มาจากเมืองน้อยผิงหยาง ชายคนนั้นชื่อโจวติงอวิ๋น เป็นโจรที่โด่งดังที่สุดในเมืองที่ข่มเหงผู้ชาย ปล้นสะดมผู้หญิงและทำสิ่งชั่วร้ายทุกประเภท สองปีที่แล้ว ซูสือโม่วส่งมันเข้าคุก ตอนนี้ ชายในชุดสีฟ้าครามคนนั้นได้พามันออกจากคุก

ซูสือโม่วขมวดคิ้วเล็กน้อย ด้วยนิสัยและความประพฤติของโจวติงอวิ๋น มันมีโอกาสที่จะเข้าสู่สำนักเซียนด้วยหรือ? หากโจวติงอวิ๋นกลายเป็นเซียน ผลที่ตามมาจะมีคนทนทุกข์ทรมานกี่คน?

สายตาของซูสือโม่วหันไปมองเด็กสาวที่ยืนอยู่กลางอากาศ

เด็กผู้หญิงชื่อเสินเมิ่งฉี ในอายุย่างวัยสาว16 ผิวของนางสวยยิ่งกว่าหิมะและนางก็มีเสน่ห์ที่เป็นธรรมชาติและอ่อนโยน

ซูสือโม่วถอดเจตนาของเสินเมิ่งฉีได้ผ่านสายตานาง

คำสัญญาครั้งหนึ่งของพวกมันกลายเป็นเรื่องอ่อนแอมากเมื่อเผชิญกับชะตาเซียนในตำนาน ซูสือโม่วไม่คิดว่าจะได้เห็นฉากเช่นนี้เมื่อทั้งสองได้พบกันอีกครั้ง

คนหนึ่งอยู่สูงและยิ่งใหญ่อยู่ในสวรรค์และอีกคนยืนอยู่บนพื้นดินของมนุษย์

เสินเมิ่งฉีก็จ้องมองไปที่ซูสือโม่วเช่นกัน ชายที่นางเคยชื่นชมอย่างมาก

ครั้งหนึ่ง ซูสือโม่วอยู่ยงคงกระพันในใจนาง หยั่งรู้เมื่ออายุสามขวบเชี่ยวชาญหนังสือสี่เล่มและคลาสสิกห้าเล่มเมื่ออายุเจ็ดขวบ ผ่านการสอบเข้าสถานศึกษาเมื่ออายุ12ปีและผ่านการสอบของจังหวัดเมื่ออายุ17ปี ความสามารถดังกล่าวไม่เคยมีมาก่อนในแคว้นต้าฉี มันจะกลายเป็นยักษ์ในหมู่มนุษย์อย่างแน่นอนในอนาคต

ภายใต้การแทรกแซงของนายน้อยคนแรกซู ซูสือโม่วไม่เคยเรียนศิลปะการต่อสู้ ถึงกระนั้น เสินเมิ่งฉีเชื่อว่าซูสือโม่วจะสามารถทะยานขึ้นอยู่ในลำดับอย่างเป็นทางการได้หากเลือกศิลปะการต่อสู้

อย่างไรก็ตาม เสินเมิ่งฉีพบว่านางคิดผิด

ความสำเร็จของซูสือโม่ว ในที่สุดก็เป็นของโลกมนุษย์ มันไม่คุ้มที่จะพูดถึงในสายตาของเซียน

มันเป็นเพียงโอกาสและนางก็มีคุณสมบัติที่จะดูถูกซูสือโม่วแล้ว

"มนุษย์เอ๋ย เหตุใดไม่คุกเข่า?!"

ทันใดนั้น เสียงการสอบสวนก็ดังขึ้นข้างหูของซูสือโม่วเหมือนนภากัมปนาทจู่โจมข้ามพสุธา มึนงงและเหน็บชา แทบจะล้มลงไปกับพสุธา

มันไม่รังเกียจที่จะคุกเข่าต่อเซียนในตำนาน อย่างไรก็ตาม ทัศนคติของชายชุดสีฟ้าครามนั้นเหมือนกับคนพาลมากเกินไป มันกระตุ้นให้เกิดความรู้สึกไม่ยุติธรรมในหัวใจของซูสือโม่ว!

ความรู้สึกไม่ยุติธรรมเหล่านี้เกิดขึ้นมาจากความเด็ดเดี่ยวในสายตาของเสินเมิ่งฉี มีความสงสัยในเกณฑ์ของเซียนในการเลือกศิษย์และความภาคภูมิใจของตนเอง

ซูสือโม่วสูดหายใจเข้าลึกๆ และยับยั้งความรำคาญในใจ กล่าวด้วยเสียงอันดังว่า "ข้าพเจ้าได้รับเกียรติคุณทางวิชาการตลอดชีวิต ข้าพเจ้าสามารถเลือกที่จะไม่คุกเข่าต่อผู้ปกครองต้าฉีได้ เหตุใดข้าพเจ้าต้องคุกเข่าให้ท่านด้วย!"

ยิ่งอยากให้คุกเข่า มันยิ่งไม่ยอม!

แน่นอนว่าสิ่งที่เรียกว่าเกียรติคุณทางวิชาการนั้นเป็นเพียงข้อแก้ตัวของซูสือโม่ว

ถูกปกคลุมไปด้วยกลิ่นอายที่กดดันของชายชุดสีฟ้าคราม ปุถุชนที่อยู่รอบข้างต่างนิ่งเงียบไปด้วยความหวาดกลัว ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้น ในทางกลับกัน กลิ่นอายจากซูสือโม่วดูเหมือนจะไม่อ่อนแอไปกว่านี้แม้ว่าจะเผชิญหน้ากับเซียนในฐานะคนธรรมดาก็ตาม

"จริงสิ เจ้ามันคนโง่เขลา"

มุมปากของชายชุดสีฟ้าครามโค้งขึ้นเล็กน้อย สายตาเย็นชาและห่างเหินในขณะที่พูดอย่างสงบ "ในเมื่อเป็นเช่นนั้น ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป เกียรติคุณทางวิชาการของเจ้า… จะถูกยกเลิก"

น้ำเสียงของมันดูไร้อารมณ์แต่ก็ไม่มีข้อสงสัยเกี่ยวกับเรื่องนี้

ชายชุดสีฟ้าครามพูดต่อว่า "ไม่ว่ารัฐใดที่กล้ายอมรับบุคคลนี้ในฐานะเจ้าหน้าที่ย่อมหมายถึงการประกาศตนเป็นศัตรูของวังเมฆาสีรุ้งและข้าพเจ้า ผู้สมบูรณ์แบบชางล่าง!"

เพียงคำพูดสองสามคำ 'วังเมฆาสีรุ้งและผู้สมบูรณ์แบบชางล่าง' เฉากัง ที่กำลังคุกเข่าอยู่ ก็ตกตะลึง รีบพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ "ผู้สมบูรณ์แบบ มั่นใจได้ ในแคว้นต้าฉี ซูสือโม่วจะเป็นคนธรรมดาสามัญต่ำต้อยไปตลอดชีวิต!"

ปุถุชนที่ต่ำต้อยตลอดชีวิต!

เพียงคำพูดไม่กี่คำ ชะตากรรมของซูสือโม่วก็ได้ถูกตัดสินแล้ว

มีความไม่เต็มใจในสายตาของเสินเมิ่งฉี ในทางกลับกัน คนสารเลวโจวติงอวิ๋นดูตื่นเต้นมาก

ซูสือโม่วดูสงบมาก ราวกับว่าสิ่งนี้ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อมัน

หลังจากนั้นไม่นาน ซูสือโม่วก็หัวเราะเยาะหยันตนเอง "ถ้าเกียรติคุณทางวิชาการราคาถูกขนาดนี้ ข้าพเจ้าจะต้องการมันไปเพื่ออะไร?"

"หือ?"

ดวงตาแคบยาวของผู้สมบูรณ์แบบชางล่างค่อยๆ ก่อตัวเป็นเส้น ลำแสงอันเย็นเยียบกระพริบอยู่ในนั้น

การยั่วยุของซูสือโม่วได้กระตุ้นจิตสังหารของฝ่ายตรงข้าม!

ขณะนี้ จุ้ยเฟิง ที่ยืนอยู่ข้างซูสือโม่ว พลันเริ่มกระวนกระวายใจและไม่สบายใจ กีบของมันถูไปบนพื้นและหายใจฟืดฟาดอย่างต่อเนื่อง

ซูสือโม่วไม่แสดงสีหน้าแต่หัวใจมันเต้นแรง

จุ้ยเฟิงก็มีพฤติกรรมเช่นนี้เช่นกันในช่วงเวลาสองสามครั้งขณะที่ต้องเผชิญกับอันตรายในอดีต

"มันถึงกับเป็นสัตว์อสูรจิตวิญญาณ ฮึ่ม กล้าดีอย่างไรมาก่อความวุ่นวายต่อหน้าข้า!"

ผู้สมบูรณ์แบบชางล่างตะโกนเบาๆ เหยียดนิ้วชี้ออกไปแล้วชี้ไปที่จุ้ยเฟิงเบาๆ

ไม่มีเวลาตอบโต้ แสงสีแดงแวบหนึ่งก็เข้าสู่ร่างของจุ้ยเฟิงแล้ว

ภายใต้การจ้องมองของทุกคน เปลวไฟที่แผดเผาพุ่งออกมาจากภายในร่างของจุ้ยเฟิงและกลืนกินจุ้ยเฟิงในเวลาไม่นาน

พรึบ!

เปลวไฟนี้แรงมากและถึงกับจะกลืนกินซูสือโม่วด้วย!

ซูสือโม่วไม่ได้อ่อนแอเหมือนกับปัญญาชนทั่วไป อย่างไรก็ตาม มันไม่เคยเห็นวิธีการแปลกประหลาดเช่นนี้มาก่อน จึงตกตะลึงอย่างสิ้นเชิงและยืนนิ่งขึงอยู่กับพื้น

ขณะที่ซูสือโม่วเกือบถูกไฟกลืนกิน จุ้ยเฟิงก็ร้องอย่างโศกเศร้าและควบตะบึงออกไปอย่างบ้าคลั่ง

ด้วยความแตกตื่น ฝูงชนต่างหนีไปทุกทิศทุกทาง เพียงไม่กี่ก้าว จุ้ยเฟิงก็ล้มลงกับพื้นอย่างแข็งทื่อ ในพริบตา มันก็ถูกเผาจนกลายเป็นฝุ่นเถ้า ไม่เหลือทั้งศพและกระดูก!

กระบวนการทั้งหมดเกิดขึ้นภายในสองสามวินาที เปลวไฟดังกล่าวไม่ได้เป็นของโลกมนุษย์แน่นอน!

ใครๆ ก็จินตนาการได้ ถ้าจุ้ยเฟิงควบตะบึงออกไปไม่ทันและซูสือโม่วโดนเปลวไฟสักส่วนหนึ่ง ชีวิตของมันจะไม่มีวันรอดอย่างแน่นอน

"นี่คือม้าดีที่คอยปกป้องนายของมัน ช่างน่าสงสาร" เฉากัง ทหารรักษาการณ์หมาป่า ร้องอุทาน เสียใจอย่างเงียบๆ

มีลมพัดเบาๆ เถ้าของจุ้ยเฟิงก็ลอยอยู่ในอากาศและไม่กระจายหายไปเป็นเวลานาน ดูเหมือนเป็นการบอกลานาย

ซูสือโม่วมองไปยังฝ่ายตรงข้ามอย่างมึนงง น้ำตาไหลออกมาจากดวงตาของมัน ท่าทางที่ทำอะไรไม่ถูกและฟุ้งซ่านของมันทำให้ใจของผู้คนเจ็บปวด

ผู้สมบูรณ์แบบชางล่างไม่สามารถสังหารซูสือโม่วได้ในครั้งนี้ ก็มีความหนาวเย็นเป็นประกายอยู่ในดวงตา มีจิตสังหารเกิดขึ้นอีกครั้ง!

"อาจารย์ ลืมมันไปเถอะ คนผู้นั้นเป็นเพียงมนุษย์ธรรมดา เหตุใดท่านต้องลดระดับตนเองลงไปยังระดับของคนผู้นั้น?"

เสินเมิ่งฉีพูดด้วยเสียงเบาขณะที่นางมองไปที่ซูสือโม่วข้างใต้นาง ในที่สุดนางก็ทนไม่ไหวที่จะทำร้ายมัน

ผู้สมบูรณ์แบบชางล่างลังเลเล็กน้อย

ถ้าตนเองต้องดำเนินการอย่างต่อเนื่องเพื่อจัดการกับใครสักคน มันจะลดสถานะตนเองลงอย่างแน่นอน

โจวติงอวิ๋นไม่ต้องการที่จะปล่อยให้ซูสือโม่วไปอย่างง่ายดาย พูดขึ้นอย่างรวดเร็วว่า "อาจารย์ ท่านต้องหยุดปัญหานี้ไว้ตั้งแต่ต้นเพื่อกำจัดมันให้หมดไป เผื่อว่าบุคคลนี้จะกลายเป็นปัญหาใหญ่ที่สุดในอนาคต!"

ผู้สมบูรณ์แบบชางล่างไม่แน่ใจในตอนแรก เมื่อได้ยินคำพูดของโจวติงอวิ๋น ความเย่อหยิ่งก็ผุดขึ้นในใจ ยิ้มและกล่าวว่า "คนผู้นั้นเป็นเพียงปุถุชนที่ไม่มีรากวิญญาณ มันจะไม่สามารถฝึกเทพยุทธ์ได้ตลอดชีวิต ในแง่ของศักยภาพ เทียบกับสัตว์อสูรก่อนหน้านี้ไม่ได้ด้วยซ้ำ!"

"แล้วถ้าข้าพเจ้าไว้ชีวิตที่ต่ำต้อยของมันล่ะ?! มันคู่ควรที่จะเป็นปัญหาใหญ่ที่สุดในชีวิตของข้าพเจ้าหรือไม่? อาจจะเป็นชาติหน้า!"

โจวติงอวิ๋นแอบสาปแช่ง ไม่ได้คาดหวังว่าคำพูดของตนเองจะทำให้เกิดการต่อต้าน

ซูสือโม่วนิ้งเงียบ หยิบขี้เถ้าของจุ้ยเฟิงจำนวนหนึ่งขึ้นมาอย่างเงียบๆ หันหลังและจากไป

คำเสียดสีแวบเข้ามาในดวงตาของผู้สมบูรณ์แบบชางล่าง กล่าวเบาๆ ว่า "ถึงแม้มดตัวต่ำต้อยจะโหยหาท้องฟ้า พวกมันจะแตะปีกนกอินทรีได้อย่างไร?"

เมื่อเห็นซูสือโม่วจากไปโดยไม่ได้รับบาดเจ็บ โจวติงอวิ๋นก็ดูขุ่นเคือง

ถ้าไม่ใช่เพราะคนนี้ มันคงไม่ต้องทรมานหนักขนาดนี้ในคุกหรอก เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ ดวงตาของโจวติงอวิ๋นก็เปลี่ยนเป็นขุ่นเคืองและชั่วร้าย สีหน้าของมันเปลี่ยนแปรไปดังเช่นสภาพอากาศ ทำให้ผู้คนไม่แน่ใจว่ามันกำลังวางแผนอะไรอยู่

มองความเหงาของซูสือโม่วและภาพเงาเศร้าสร้อย เสินเมิ่งฉีก็ถอนหายใจอย่างเงียบๆ อยู่ในใจ

ในเวลาไม่ถึงครึ่งชั่วโมง ชายคนนี้ก็สูญเสียทุกอย่างไป บางทีมันอาจจะเหลือเพียงความภาคภูมิใจอันน่าสมเพชเท่านั้น

อย่างไรก็ตาม นั่นจะมีประโยชน์อะไร?

"เฮ้อ นายน้อยรองซูสูญเสียเกียรติยศและกลายเป็นคนธรรมดาสามัญที่ต่ำต้อย ไม่ต่างจากคนไร้ค่าในตอนนี้"

"ทั้งสองนายน้อยของตระกูลซู คนหนึ่งเก่งศิลปะการต่อสู้ส่วนอีกคนเป็นปัญญาชน ในช่วงสองสามปีที่ผ่านมา พวกท่านมีศักยภาพที่จะเพิ่มอำนาจและชนชั้น โดยไม่คาดคิด พวกท่านต้องเผชิญกับเรื่องเคราะห์ร้ายเช่นนี้ โชคดี นายน้อยคนโตซูเป็นยอดฝีมือโดยกำเนิด"

"การเป็นยอดฝีมือโดยกำเนิดจะมีประโยชน์อะไร? ท่านเฉาแห่งชางล่างก็เป็นยอดฝีมือโดยกำเนิดเช่นกัน ไม่ใช่ว่าท่านก็คุกเข่าด้วยความกลัวเมื่อเห็นเซียนหรือ?"

"จากคำพูดของเซียน นายน้อยรองซูไม่เหมาะกับฝึกเทพยุทธ์ด้วยซ้ำ ข้าพเจ้าเกรงว่าท่านจะตายด้วยความโศกเศร้าในที่สุด"

ซูสือโม่วก้มหน้าลง เดินต่อไปอย่างเงียบๆ ดูเหมือนไม่สนใจการสนทนาของผู้คนที่เดินผ่านไปมา

"สือโม่ว เดี๋ยวก่อน"

เสียงนี้คุ้นเคยมาก แต่ ตำแหน่งอยู่ค่อนข้างแปลก ก่อนจะถึงวันนี้ เด็กผู้หญิงที่อยู่ข้างหลังตนเองมักจะเรียกมันอย่างสนิทสนมว่าพี่ชายสือโม่ว

ซูสือโม่วเดินต่อไป โดยไม่หยุดแม้แต่ก้าวเดียว

เสินเมิ่งฉีตามทัน มีเม็ดเหงื่อบางๆ ที่ปลายจมูกและนางก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย หอบหายใจ นางพูดว่า "สือโม่ว ท่านกลายเป็นคนโง่ที่เรียนหนักเกินไปแล้วงั้นหรือ? มันจะสำคัญอะไรถ้าท่านคุกเข่าลงสักพัก?"

"นั่นไม่สำคัญหรอก เพียงแต่ข้าพเจ้าไม่เต็มใจ" ซูสือโม่วพูดอย่างใจเย็น

เสินเมิ่งฉีโกรธซูสือโม่วที่ไม่หยุดให้กับนาง เมื่อได้ยินสิ่งนี้ นางก็โกรธมาก นางเร่งฝีเท้าและขวางเส้นทางของซูสือโม่ว

"ซูสือโม่ว ใจเย็นๆ!"

เสินเมิ่งฉีจ้องตาของซูสือโม่วแล้วพูดเสียงดัง "อย่าคิดที่จะแก้แค้น มันเป็นไปไม่ได้ ท่านอายุ17ปีแล้วและพลาดช่วงอายุที่ดีที่สุดในการเรียนรู้ศิลปะการต่อสู้ ยิ่งกว่านั้น ท่านไม่มีรากวิญญาณและไม่สามารถฝึกเทพยุทธ์ได้ แม้ว่าท่านจะบรรลุระดับหลังกำเนิดหรือโดยกำเนิดก็ตาม สิ่งเหล่านี้ยังเป็นความสามารถของมนุษย์ มันยังไร้ค่าต่อหน้าเซียน!"

ซูสือโม่วเงียบ มองดูเสินเมิ่งฉีอย่างเงียบๆ

เสินเมิ่งฉีไม่สามารถทนต่อการจ้องมองของซูสือโม่วได้ นางก้มศีรษะลงแล้วพูดเบาๆ "ใช่ เราได้สัญญากันไว้แล้ว" ข้าพเจ้ายังรู้สึกขอบคุณที่ท่านช่วยเหลือตระกูลเสินตลอดหลายปีที่ผ่านมา แต่ มันเป็นเรื่องของอดีตไปแล้ว ยิ่งกว่านั้น เราคือผู้คนจากสองโลกที่แตกต่างกันจากนี้ไป"

ซูสือโม่วหัวเราะ เลิกคิ้ว "โลกของเจ้ายิ่งใหญ่เหลือเกินใช่ไหม?"

เสินเมิ่งฉีกล่าวว่า "โจวติงอวิ๋นและข้าพเจ้าจะออกจากเมืองน้อยผิงหยางพร้อมกับผู้สมบูรณ์แบบในวันพรุ่งนี้ ข้าพเจ้ามาเพื่ออำลาท่าน ข้าพเจ้าไม่ต้องการที่จะโต้แย้งกับท่านเกี่ยวกับเรื่องไร้สาระเหล่านี้"

"ไปเถอะ ข้าพเจ้าไม่สามารถส่งท่านจากไปได้ เราจะได้พบกันอีกหากเรามีโชคชะตา"

ซูสือโม่วรู้สึกท้อแท้ เดินผ่านเสินเมิ่งฉีและเดินต่อไป

ในขณะที่ทั้งสองเฉียดไหล่กัน ได้ยินเสินเมิ่งฉีพึมพำเบาๆว่า "ชะตากรรมของเราได้สิ้นสุดลงแล้ว เราถูกแยกจากกันดังเช่นมนุษย์และเซียน ข้าพเจ้าเกรงว่า… เราจะไม่ได้พบกันอีก"

ซูสือโม่วหยุดก้าวชั่วขณะ ในท้ายที่สุด มันก็เดินจากไปโดยไม่พูดอะไรอีก