บทที่32 ในที่สุด คาถานินจาระดับ S ก็มาสักที

“ฉันเห็นนะว่าใครกำลังอู้อยู่น่ะ!” ริวอุนนอนอยู่บนต้นไม้พลางชี้ไปที่เมย์ด้วยท่าทางเกียจคร้าน

“ไอ้ครูบ้า เห็นแก่ตัว!!” เมย์ตะโกนออกมาจนทุกคนได้ยิน ทว่ากลับไม่มีใครสนใจ

ที่พวกเขาต้องมาทำงานจับปลากันเป็นสัปดาห์ เป็นเพราะว่าริวอุนนั้นเกิดร่ำรวยขึ้นมาเมื่อไม่กี่วันก่อนหน้านี้ เพราะว่าเขาเห็นช่องทางรวยแล้ว

ไม่กี่วันต่อมา พวกเขาจึงจับเด็กสามคนมาทำงานเป็นแรงงานแบบนี้นี่เอง

ไม่นานเวลาก็ผ่านไปอีกหนึ่งวัน ทั้งกลุ่มก็กลับหมูบ้านด้วยความเหนื่อยล้า

“อาจารย์...” คุโมะพอกลับมาถึงก็เอ่ยปากถามคนเป็นครูด้วยความสงสัย “อาจารย์ขาดเงินเหรอ?”

พูดตามหลังแล้ว โจนินไม่ได้ขาดเงินเลย

การเป็นอาจารย์คุมทีมเด็กจบใหม่ ไม่เพียงได้รับเงินจากหมู่บ้านเท่านั้นแต่ยังได้รับส่วนแบ่งจากภารกิจเกะนินอีกด้วย

“เธอคิดว่าที๋ฉันปล่อยให้พวกเธอหาปลาเนี่ย ก็เพราะขาดเงินงั้นเหรอ?” ริวอุนขมวดคิ้ว

“ไม่ได้เป็นแบบนั้นเหรอครับ?” คุโมะเหลือบมองหน้าเพื่ออ่านอารมณ์ของริวอุนด้วยความระมัดระวัง

“ไม่ใช่แน่นอน” ริวอุนกดเสียงจริงจัง “แม้ว่าพวกเธอจะได้เรียนการเดินบนน้ำมาตั้งแต่วันแรก แต่การควบคุมจักระของพวกเธอยังไม่ดีพอ”

“หลังจากที่ฝึกมาสองสามวัน พวกเธอไม่เห็นความก้าวหน้าของตัวเองบ้างเลยเหรอ?”

“ความสามารถในการควบคุมจักระเป็นพื้นฐานของเหล่านินจา ขอเพียงรากฐานมั่นคง เราก็จะสามารถไปก้าวต่อไปได้”

หลังจากริวอุนกล่าวจบ สีหน้าของคุโมะก็ดูประหลาดใจ เขาคิดตามอยู่พักหนึ่งก็พบว่าตัวเองสามารถควบคุมจักระได้เก่งขึ้นจริง ๆ

‘หรือว่าอาจารย์เลือกให้ทำภารกิจจับปลาซ้ำ ๆก็เพื่อการนี้?’ คุโมะอดคิดในแง่นี้ไม่ได้ ในใจเริ่มรู้สึกผิดนิดหน่อย

ก่อนหน้านี้พวกเขายังสงสัยอยู่เลยว่าอาจารย์ของพวกเขาให้ไปจับปลาทุกวันเพื่อเงิน

เมย์อ้าปากงุบงิบแบบไม่มีเสียงออกมา “คุโมะคงไม่ได้เชื่อคำพูดเขาจริง ๆใช่ไหม?”

เมย์เป็นคนที่พบกับการสูญเสียมากที่สุดในบรรดาทั้งสามคน เธอจะไม่เชื่อคำพูดริวอุนอีกต่อไป

“โอเค ภารกิจวันนี้จบแล้ว พรุ่งนี้แปดโมงเช้าไปรวมตัวกันที่อาคารรับภารกิจเหมือนเดิม” ริวอุนปรบมือเป็นการแยกย้าย เขามองเห็นว่าคุโมะเริ่มมั่นใจในตัวเขาขึ้นแล้ว เขาก็แอบยิ้ม

สิ่งที่เขาพูดเป็นความจริงเพียงครึ่งเดียว อีกส่วนเป็นการหลอกเด็กโตคนนี้

นั่นเพราะเขาไม่ใช่คนรวยแบบเมย์และคุโมะ ถึงจะเป็นโจนินก็มีรายจ่ายเยอะเหมือนกัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อได้รับงานระดับสูง มักจะต้องเตรียมตัวรอบด้าน ค่าใช้จ่ายก็จะสูงขึ้นไปอีก

ดังนั้นถึงเขาจะเป็นโจนิน เขาก็ไม่ได้รวย

ตอนที่ริวอุนกำลังจะเดินแยกกับลูกศิษย์ไปขายปลาให้พ่อค้าหลังกลับจากทำภารกิจ เขาก็ได้ยินเสียงเรียกของหน่วยลับคนหนึ่ง

“โจนินริวอุน ท่านมิซึคาเงะเรียกตัวครับ” นินจาหน่วยลับปรากฏตัวขึ้นด้านหน้าและรายงานคำสั่งที่รับมา

“อืม เข้าใจแล้ว” ริวอุนพยักหน้า เขาโบกมือให้คิซาเมะแล้วชี้ไปที่ปลาในถัง “คิซาเมะ นายมาขายปลาให้ฉันหน่อย จำไว้นะ อย่าโดนคนรับซื้อปลาพวกนั้นหลอกเอา หนึ่งตัวราคายี่สิบเรียว”

“ขี้งก...” เมย์กระซิบด่าคนเป็นอาจารย์

“ครับอาจารย์” คิซาเมะตอบรับ ดูจริงจังกับคำสั่งมาก

ทันทีที่คิซาเมะรับคำสั่ง ริวอุนและหน่วยลับคนนั้นก็หายตัวไปทันที

-----------------------------

อาคารมิซึคาเงะ

ริวอุนมาถึงกเคาะประตูหน้าห้อง

         

          “เข้ามา!” มีเสียงอนุญาตมาจาด้านใน

ริวอุนเปิดประตูเข้าไปก็พบว่ายากุระนั่งอยู่กับกองเอกสารที่สูงเท่าหัว

“มาสิ” ยากุระเงยหน้ามองแล้วยิ้มต้อนรับ

“ท่านมิซึคาเงะ มีเรื่องอะไรหรือเปล่าครับ” ริวอุนถามเข้าเรื่องหลังจากเดินเข้าไปนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงข้ามกับยากุระ

“เมื่อไม่กี่วันก่อน มีจดหมายจากโคโนฮะแจ้งมาว่าจะส่งนินจาเข้ามาเก็บศพของฮาตาเกะ ซาคุโมะ” ยากุระกล่าว “ฉันตอบตกลงไป คิดว่าพวกเขาน่าจะมาถึงวันพรุ่งนี้”

“หืม?” ความประหลาดใจแวบผ่านแววตาของชายหนุ่ม เขารู้ว่าสิ่งนี้จะเกิดขึ้นไม่ช้าก็เร็ว แต่ไม่คิดว่าพวกระดับสูงของโคโนฮะจะตกลงมาเร็วขนาดนี้

“แล้วรู้ไหมว่าใครถูกส่งมา” ยากุระถามอีกครั้ง

“เอ่อ... คงไม่ใช่สามนินจาหรอกใช่ไหมครับ?” ริวอุนขมวดคิ้ว

ยากุระดีดนิ้ว “ถูกต้องเลย! โฮคาเงะรุ่นที่สามส่งโอโรจิมารุกับจิไรยะมาที่คิริงาคุเระของเรา”

ริวอุนแทบจะล้มทั้งยืน

ทั้งโอโรจิมารุและจิไรยะต่างก็แข็งแกร่งในระดับเดียวกับคาเงะ ส่งนินจาสองคนนี้มา เห็นได้ชัดว่าต้องการกดดันคิริงาคุเระ

“แล้วจุดประสงค์ของท่านมิซึคาเงะคือ...” ริวอุนหรี่ตาถามเกร็ง ๆ

“ไม่ว่าจะจิไรยะหรือโอโรจิมารุจะทรงพลังแค่ไหน พวกเขาก็เป็นตัวแทนของโคโนฮะ ตามกฎแล้วเราต้องส่งนินจาไปพบเขา เพราะฉะนั้น ฉันเลยเลือกนายไปพบพวกเขา” ยากุระยิ้มน้อย ๆ ท่าทางลึกลับ

“ผม?” ริวอุนตกใจอีกครั้งหนึ่ง จากนั้นเขาก็พอจะเข้าใจแล้วว่ามิซึคาเงะต้องการอะไร

ในเมื่อเขาฆ่าเขี้ยวสีขาวของโคโนฮะ ยากุระก็เลยส่งเขาไปพบจิไรยะและโอโรจิมารุ เห็นได้ชัดว่ายากุระต้องการบอกโคโนฮะว่าไม่ควรกดดันอะไรคิริงาคุเระ เพราะคิริงาคุเระไม่กลัวพวกเขา

“ว่ายังไง?” ยากุระเร่ง

[ติ๊ง!]

          [ได้รับคำถามของยากุระ โปรดเลือกหนึ่งในสามข้อต่อไปนี้]

          [1. บอกเขาว่าขอเวลาคิดสักหน่อย จากนั้นก็หลบหนีภารกิจ รางวัล: สัตว์อัญชิญแบบสุ่ม]

          [2. ปฏิเสธไปตรง ๆ รางวัล: คาถาสายฟ้า: กิเลน]

          [3. ยอมรับภารกิจ รางวัล: ดาวกระจายวงจักร]

ครั้งนี้ตาของริวอุนเป็นประกายแวววาว

‘ครั้งนี้ภารกิจให้รางวัลแบบใจกว้างมาก’ ชายหนุ่มคิดในใจ

ตัวเลือกแรกคือสัตว์อัญเชิญ หากมีสัตว์อัญเชิญที่ทรงพลังก็สามารถต่อกรกับคาเงะได้ในระดับหนึ่ง หากจับคู่กับนินจาที่มีความสามารถ ก็สามารถระเบิดพลังการต่อสู้อันทรงพลังได้ไม่ยาก

ตัวเลือกที่สองและสามยิ่งกว่านั้นอีก มันบังเอิญเป็นคาถานินจาระดับ S ที่เขาขาดไป

รางวัลดีงามแบบนี้ ทำให้ริวอุนลังเลไปพักหนึ่งเลยทีเดียว

************************