บทที่ 170 เพิ่งก้าวสู่ขอบเขตสิ่งมีชีวิตพิเศษอย่าเพิ่งอวดดี(ฟรี)
3/8
บทที่ 170 เพิ่งก้าวสู่ขอบเขตสิ่งมีชีวิตพิเศษอย่าเพิ่งอวดดี
เห็นได้ชัดว่าพ่อค้าลับอยู่ในอารมณ์ที่โกรธแค้นอย่างถึงที่สุด
และมันก็คาดไม่ถึง ว่าชูเฟิงจะสลัดการไล่ล่าของตัวเองได้จริงๆ
สำหรับมัน นี่เป็นเรื่องที่ยอมรับไม่ได้เด็ดขาด!
รู้ไว้เถอะว่า ตัวมันนั้นเป็นสิ่งมีชีวิตพิเศษ!
เมื่ออยู่ต่อหน้ามัน ชูเฟิงก็เป็นได้แค่เหยื่อ!
ตราบใดที่มันต้องการ ย่อมสามารถล่าชูเฟิงได้ตลอดเวลา และเปลี่ยนอีกฝ่ายให้กลายเป็นอาหารเพื่อวิวัฒนาการตัวเอง!
กระนั้น ตอนนี้เหยื่อที่ว่า ... กลับหลุดรอดจากเงื้อมมือ
แล้วจะให้พ่อค้าลับยอมรับเรื่องนี้ได้ยังไง?
เหตุผลที่พ่อค้าลับรีบไล่ชูเฟิงมาติดๆหลังจากลงสู่หุบเหว นั่นก็เพราะมันสูญเสียการรับรู้ทางพลังวิญญาณของตัวเองไป จึงต้องหาตัวชูเฟิงด้วยสองหูและสองตาเท่านั้น
แต่คำนวณจากระยะเวลาที่ลงมาถึงแล้ว มันมั่นใจมาก ว่าชูเฟิงต้องซ่อนตัวอยู่ในก้นเหวแห่งนี้แน่!
ตราบใดที่พลิกแผ่นดินก้นเหว จะต้องพบตัวอย่างแน่นอน
แต่ระหว่างที่พ่อค้าลับกำลังสำรวจรอบๆเพื่อหาตัวชูเฟิง เถาวัลย์ดำสองเส้นจู่ๆก็โผล่ออกมาจากในความมืด ตวัดเข้ารัดพันไปทางพ่อค้าลับ!
พ่อค้าลับตอบสนองทันที เพียงเอื้อมมือออกไป แล้วกำสองเถาวัลย์นั้นอย่างแรง
วินาทีถัดมา สองเถาวัลย์คล้ายถูกเงามืดกัดกร่อน สลายเป็นผงในพริบตา
แต่ในตอนนั้นเอง บนผนังหินเบื้องหน้า จู่ๆก็มีใบหน้าแก่ชราปรากฏขึ้น
ใบหน้ายักษ์บนผนังหินจับจ้องพ่อค้าลับเป็นเวลานาน ก่อนเอ่ยเสียงเรียบว่า “ท่านไม่ใช่มนุษย์ ไม่มีคุณสมบัติได้สืบทอดมรดก โปรดกลับไปเถิด”
หลังจากได้ยินแบบนั้น ใบหน้าของพ่อค้าลับก็เผยสีสันของความดุร้าย
เห็นเพียงมันเชิดหน้าขึ้น มองตรงไปยังใบหน้ายักษ์ แผดเสียงคำรามดั่งสัตว์ร้าย “ฉันไม่สนมรดกบ้าบออะไรของแกทั้งนั้น แต่มาที่นี่เพื่อฆ่าคนๆนึง มอบตัวเจ้าหมอนั่นมาให้ฉันซะ!”
ได้ยินคำด่าทอนี้ ใบหน้ายักษ์บนผนังหินเย็นชาลงทันที
“กล้าดูหมิ่นมรดกของท่านเจ้าของ เจ้าต้องตาย!”
เสียงนี้ยังไม่ทันแผ่วลง เถาวัลย์ดำนับหมื่น ก็ตรงเข้ามายังทิศทางของพ่อค้าลับ
เห็นภาพเหตุการณ์ตรงหน้า พ่อค้าลับไม่กังวลสักนิด แต่กลับแค่นเสียงเหยียดหยาม “ฉันคือสิ่งมีชีวิตพิเศษ!”
“แค่เถาวัลย์ไม่กี่เส้น มันจะทำอะไรฉันได้!”
อย่างไรก็ตาม พ่อค้าลับยังไม่ทันเอ่ยจบ เถาวัลย์ดำหลายเส้น ก็พุ่งทะลุร่างเงาดำของมัน!
ทั้งๆที่การโจมตีทางกายภาพไม่น่าจะส่งผลกระทบใดๆ แต่วินาทีถัดมา สีหน้าของพ่อค้าลับก็แปรเปลี่ยนไป
นั่นเพราะ มันรู้สึกได้ ว่าเถาวัลย์ดำพวกนี้ กำลังกลืนกินพลังวิญญาณของตัวเองอย่างเป็นบ้าเป็นหลัง!
ในโลกนี้ มีเถาวัลย์พิสดารพันลึกเช่นนี้อยู่ได้อย่างไร!?
“ไม่ ... เป็นไปไม่ได้!”
ชั่วขณะนี้ สีสันในดวงตาของพ่อค้าลับ สะท้อนสัมผัสของความกลัว
หากยังเป็นเช่นนี้ต่อไป ไม่ช้าก็เร็ววิญญาณทั้งหมดในตัวมันจะถูกดูดกลืนหายไป!
“นั่นมันพลังของฉัน ... เอาคืนมา!” พ่อค้าลับร้องโวยวาย เปลี่ยนสองมือเป็นกรงเล็บ ฉีกทึ้งเถาวัลย์ดำอย่างคลุ้มคลั่ง
“เมื่อเจ้าขอ ข้าก็ยินดีสนอง!”
เสียงแก่ชราดังขึ้นอีกครั้งในหูของพ่อค้าลับ
แทบจะในทันทีหลังจากนั้น พลังงานอันมหาศาลที่เพิ่งถูกดูดออก ก็ใช้เถาวัลย์เป็นสื่อกลาง ฉีดกลับเข้าไปเงามืดซึ่งเป็นร่างของพ่อค้าลับ
อย่างไรก็ตาม พลังงานเหล่านี้ มันไม่ใช่พลังงานที่สงบเสงี่ยมแบบเดิมของตัวเอง แต่ถูกเปลี่ยนเป็นพลังทำลายล้างที่รุนแรงถึงขีดสุด!
เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายต้องการระเบิดร่างเขา!
บรึ้มมมมม!
หลังจากพลังงานทั้งหมดถูกถ่ายเทเข้ามา ร่างเงาดำของพ่อค้าลับ ก็เกิดระเบิดขึ้นทันที กลายเป็นเม็ดฝนสีดำกระเซ็นทั่วท้องฟ้า กระจายไปทุกทิศทาง
เดิมที ใบหน้ายักษ์บนผนังหินยังเปิดโอกาสให้พ่อค้าลับจากไป
แต่น่าเสียดาย แทนที่จะรับข้อเสนอนั้น พ่อค้าลับกลับเลือกยั่วโมโหอีกฝ่าย จึงนำมาซึ่งจุดจบของตัวเอง
เกรงว่า กระทั่งชูเฟิงก็ยังไม่อาจคาดคิด ว่าพ่อค้าลับที่เขาหลบหนีมาตั้งนาน จะถูกกำจัดได้ง่ายดายเช่นนี้
จากนั้น ใบหน้ายักษ์ก็เงยขึ้น มองจุดที่พ่อค้าลับสลายไป พูดพึมพำกับตัวเองว่า “ความผิดร้ายแรงที่สุดของเจ้า คือการดูหมิ่นมรดกที่ท่านเจ้าของทิ้งไว้”
“เป็นแค่มดปลวกที่เพิ่งเข้าสู่ขอบเขตพิเศษ กล้าโหวกเหวกโวยวายต่อหน้าท่านเจ้าของ เจ้าสมควรตายแล้ว!”
เมื่อพ่อค้าลับสลายหายไป ใบหน้ายักษ์ก็ผลุบหายเข้าไปในผนังหิน
หากไม่มีอะไรผิดพลาด มนุษย์เมื่อครู่นี้ น่าจะเข้าสู่เส้นทางแห่งการสืบทอดแล้ว
แต่ไม่ทราบเหมือนกัน ว่าเขาจะโชคดีทำสำเร็จหรือไม่
เพราะด้วยพลังรบที่มนุษย์ผู้นั้นมี ขนาดผ่านด่านทดสอบของตนยังยากเลย
แล้วแบบนี้เขาจะผ่านการทดสอบของเส้นทางแห่งการสืบทอดได้หรือไม่?
...
ทางด้านชูเฟิง ตอนนี้เขาก้าวเข้าสู่เส้นทางแห่งการสืบทอดแล้ว และกำลังเริ่มบททดสอบแรก!
