บทที่ 17 ผู้ตรวจการไร้ยางอาย
บทที่ 17 ผู้ตรวจการไร้ยางอาย
กงอู่ถูกกระแทกจนล้ม ทำให้ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นประหลาดใจอย่างมาก
หลี่จิ้งเองก็คาดไม่ถึงเหมือนกัน
ถ้าไม่เห็นว่ากงอู่นอนอยู่ตรงนั้นโดยหน้ากระตุกเป็นครั้งคราว หลี่จิ้งคงสงสัยด้วยซ้ำว่าชายคนนี้กำลังแกล้งอ่อนแอ
ด้วยฝ่ามือสายฟ้านี้ เขาเกือบจะลดการส่งออกพลังวิญญาณของเขาลงแล้ว
กงอู่ผู้ซึ่งมีความแข็งแกร่งอยู่ที่ขอบเขตที่สาม ล้มลงตั้งแต่สัมผัสแรก จะเป็นอะไรได้อีกถ้าอีกฝ่ายไม่ได้แกล้ง?
โดยไม่คาดคิด การที่กงอู่ล้มลงกับพื้นและกระตุกนั้นสมจริงมากจนดูเหมือนไม่ใช่การแกล้งทำ
หลี่จิ้งวิเคราะห์สถานการณ์ปัจจุบันอย่างรวดเร็วและในที่สุดก็ได้ข้อสรุป
กงอู่คงไม่ได้เสริมการป้องกันมากนัก
ความเป็นจริง
กงอู่อาศัยระดับการฝึกฝนที่สูงของเขา เขาจึงไม่ได้ใส่ใจกับผู้สมัคร รวมถึงตัวหลี่จิ้งเองด้วย
ทุกคนต่างก็คิดว่าหลี่จิ้งคิดอย่างไร
ครู่หนึ่ง ทุกคนมองไปที่กงอู่ที่นอนกระตุกอยู่ตรงนั้น และทุกคนก็รู้สึกยินดีเล็กน้อยกับความโชคร้ายของเขา
ขอบเขตที่สองไม่สามารถสู้กับขอบเขตที่สามได้จริงๆ
ช่องว่างหนึ่งขอบเขตนั้นกว้างอย่างมาก
แต่ใครล่ะที่อยากจะโดนดูถูก?
ลู่หยางเฉิงผู้เคย "หวาดกลัว" มาก่อนเพียงยิ้มด้วยความดีใจ
กงอู่เพิ่งบอกว่าคาถาโจมตีระดับแรกเริ่มทั้งหกของเขาไม่มีค่าประเมิน น้ำเสียงนั้นน่ารำคาญแค่ไหน?
ถ้าไม่ใช่เพราะเขาไม่สามารถเอาชนะกงอู่ได้ เขาคงกระโดดขึ้นมาตบหน้ากงอู่นานแล้ว
ตอนนี้กงอู่โดนโจมตีจนชักกระตุกตรงพื้น แน่นอนว่าเขาต้องมีความสุข
อี้ซิวจู่ซึ่งดูเหมือนจะแตกต่างไปจากเดิมมากในตอนแรก ไม่ค่อยพอใจกับมัน แต่มองดูหลี่จิงด้วยความสนใจที่เพิ่มขึ้น
ตอนนี้ หลี่จิ้งไม่ได้สนใจคนอื่นนอกจากกงอู่
เป็นความผิดพลาดของกงอู่ที่จะดูถูกศัตรู
แต่ไม่ว่ายังไง เขาก็ยังเป็นผู้ตรวจการ!
เขาทำให้ผู้ตรวจการตกใจ เขามีความปรารถนาที่จะเอาชีวิตรอดบ้างไหม?
ขณะที่เขากำลังจะก้าวไปข้างหน้าเพื่อช่วยกงอู่ขึ้นมา ทันใดนั้นกงอู่ก็หยุดกระตุกและเงยหน้าขึ้นด้วยใบหน้าที่มืดมน
หัวใจของหลี่จิ้งเต้นรัวเมื่อเห็นสิ่งนี้ และเขาก็หัวเราะออกมาดัง ๆ
“ผู้ตรวจการกง คุณโอเคไหม?”
…”
กงอู่ขยับริมฝีปาก ลุกขึ้นราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น และพูดอย่างใจเย็น
“ฉันไม่เป็นไร นายคิดว่านายทำร้ายฉันได้จริงๆ หรือ ฉันแค่แกล้งนายก็เท่านั้น”
ในขณะที่เขาพูดนั้น กงอู่ก็เหลือบมองหลี่จิ้งโดยไม่ได้ตั้งใจ
เช่นเดียวกับที่หลี่จิ้งและผู้สมัครเข้าร่วมคาดหวัง
เมื่อกี้เขาไม่ได้ตั้งใจมากนัก
กงอู่ไม่ใช่หลี่จิ้งที่มีมีแถบสถานะ
คาถาที่เรียนรู้จะแบ่งออกเป็นแบบทักษะใช้งานและติดตัว
แม้ว่าคาถาป้องกันที่เขาเรียนรู้จะทำงานอยู่ตลอดเวลา แต่ก็ใช้งานได้เฉพาะในระดับต่ำสุดซึ่งอยู่ไกลจากระดับสูงสุด
แต่ความจริงก็คือความจริง
กงอู่เป็นคนประมาทซึ่งเป็นข้อบกพร่องใหญ่
ในขอบเขตที่สาม ขอบเขตที่สองธรรมดาไม่สามารถทำลายการป้องกันของเขาได้แม้ว่าเขาจะไม่ได้ระวังก็ตาม
แต่ตอนนี้..
หลี่จิ้งตีเข้าที่หน้าของเขาอย่างแรง ทะลวงการป้องกันของเขาได้อย่างง่ายดาย
แค่นี้ก็เพียงพอที่จะแสดงให้เห็นว่าหลี่จิ้งซ่อนความแข็งแกร่งไว้ลับมาก
การป้องกันของเขาไม่สามารถทำลายได้อย่างง่ายดายด้วยฝ่ามือสายฟ้าระดับแรกเริ่ม
หลี่จิ้งใช้วิธีไหน
กงอู่อยากจะถามเหลือเกิน แต่ก็อายเกินกว่าจะเอ่ยปากถาม
ประการแรก มันเกี่ยวข้องกับความเป็นส่วนตัว
ประการที่สอง เขาถูกทำให้อับอายอย่างมาก
ถ้ามีข่าวเรื่องนี้ออกไป เกรงว่าเขาจะกลายเป็นตัวตลกของแผนกผู้ช่วยผู้ตรวจการในวันพรุ่งนี้
หลังจากสังเกตว่าหน้าของตนไม่แดงแล้ว เขาจึงบอกกับทุกคนว่าเขาแค่พยายามทำให้หลี่จิ้งตกใจเท่านั้น ผู้สมัครทุกคนนแอบสาปแช่งเขาว่าไร้ยางอาย แต่ไม่มีใครกล้าพูดอะไรสักคำ
ใครเรียกใครสักคนว่าผู้ตรวจสอบ?
หลี่จิ้งฉลาดและแสร้งทำเป็นเข้าใจ
“ปรากฎว่าผู้ตรวจการกงแค่ล้อเล่น มันทำให้ฉันกลัวแทบตาย ฉันคิดว่า...”
พูดไปได้ครึ่งคำ หลี่จิ้งก็ไม่พูดอะไรอีก
กงอู่กัดฟันตอบ
“นายเก่งมากที่ทำให้ฉันประหลาดใจได้ นายผ่านการทดสอบภาคปฏิบัติแล้ว ถอยออกไปรอก่อน”
"ครับ"
หลี่จิ้งพยักหน้าอย่างรวดเร็วและถอยกลับเข้าไปในฝูงชน
ในอีกด้านหนึ่ง กงอู่แสร้งทำเป็นสงบและตบฝุ่นรอบตัวเขา
“เริ่มการประเมินต่อไป ฉันจะเริ่มจริงจังแล้ว พวกนายควรแสดงทักษะที่แท้จริงออกมาให้หมดซะ”
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ทุกคนก็อดไม่ได้ที่จะดุกงอู่ในใจว่าไร้ยางอายอีกครั้ง
ทุกคนที่ได้ยินล้วนเข้าใจทั้งหมด
คำพูดของกงอู่ดูเหมือนพูดลอยๆ แต่จริงๆ แล้วเขาต้องการทำให้การทดสอบยากขึ้นและระบายความโกรธของเขา!
…
วิธีการประเมินของกงอู่ยังคงเหมือนเดิม เรียบง่ายและหยาบคาย
เพียงแต่ว่าเดิมทีเป็นดาบธรรมดาๆ แต่ตอนนี้กลายเป็นดาบที่เต็มไปด้วยพลังวิญญาณ
แน่นอน
กงอู่ก็ยังประเมินทุกคนได้อย่างเฉียบขาด
ไม่ว่าจะเบาหรือหนักก็ขึ้นอยู่กับประเภทและความเชี่ยวชาญของคาถาป้องกันที่ผู้สมัครลงทะเบียนไว้
ผู้ที่มีพลังป้องกันสูงก็จำเป็นต้องใช้แรงมากขึ้น
ถ้าพลังป้องกันน้อย เขาก็จะใช้แรงน้อยลง
จากนั้น ก็เกิดฉากไล่ทุบตีคนเกิดขึ้น
ในเรื่องนี้ ผู้สมัครทุกคนต่างโกรธแค้นแต่ไม่กล้าพูดอะไร
คุณสามารถใช้ความแข็งแกร่งของคุณเพื่อโจมตีกงอู่เมื่อทดสอบคาถาโจมตี
อย่างไรก็ตาม ไม่ใช่ทุกคนที่มีโอกาสนั้น
กงอู่จะไม่ให้โอกาสใครเลย หากความเชี่ยวชาญของพวกเขาอยู่ต่ำกว่าระดับแรกเริ่ม
เฉพาะผู้ที่เชี่ยวชาญในคาถาโจมตีที่สูงกว่าระดับแรกเริ่มเท่านั้นที่สามารถตอบโต้กลับมาได้บ้าง
แต่ก็แค่นั้นแหละ
หลังจากมีประสบการณ์ไม่คาดคิดจากหลี่จิ้งแล้ว กงอู่จะยังผ่อนคลายได้อย่างไร?
ไม่ว่าจะเป็นคาถาโจมตีแบบไหน มันก็ถูกพัดหายไปทันที
หลังจากผ่านไปนานกว่าหนึ่งชั่วโมง การประเมินทักษะภาคปฏิบัติก็สิ้นสุดลง
ยกเว้น ลู่หยางเฉิง, อี้ซิวจู่ และหลี่จิ้ง ที่เป็นคนแรกที่ทำการทดสอบ ผู้สมัครทุกคนถูกกงอู่ทรมานทั้งหมด
มีข้อร้องเรียนมากมายในหมู่ผู้สมัคร
แต่ในตอนท้ายของการสอบก็ไม่มีใครสนใจเรื่องนี้
เพราะกงอู่จำเป็นต้องผ่านการทดสอบข้อเขียนและการประเมินภาคปฏิบัติโดยทันที เพื่อตัดสินว่าใครสามารถอยู่เป็นผู้ช่วยผู้ตรวจการหรือต้องเดินจากไป
มีความเงียบชั่วครู่
กงอู่ ผู้ทำให้ผู้สมัครหลายคนรู้สึกสบายใจทั้งทางร่างกายและจิตใจ ตรวจสอบผลการทดสอบข้อเขียนที่แสดงบนแท็บเล็ตและเงยหน้าขึ้นเพื่อมองผู้คนที่อยู่ตรงนั้นทีละคน
“พวกนายทุกคนเก่งมาก และนายจะเห็นผลของการอ่านหนังสือหลายวันเพื่อสอบข้อเขียน”
กงอู่เริ่มพูด
“นอกจากทักษะเชิงปฏิบัติแล้ว มีหกคนที่สอบข้อเขียนไม่ผ่าน แต่พวกนายโชคดี แผนกผู้ช่วยผู้ตรวจการไม่มีเด็กฝึกงานมาสักพักแล้ว และกลุ่มต่อไปจะไม่มาจนถึงเดือนมีนาคม ฉันจะให้ข้อยกเว้นครั้งนี้ ให้พวกนายทุกคนได้อยู่ต่อ”
พูดแล้วเขาก็พูดต่อ
“ฉันคิดว่าทุกคนเข้าใจแล้วว่าทำไมฉันถึงมีข้อยกเว้น เหตุการณ์ปีศาจเกิดขึ้นบ่อยครั้งในเขตเป่ยเฉิงเมื่อวานนี้ และแผนกผู้ช่วยผู้ตรวจการอยู่ภายใต้ความกดดันอย่างมากและต้องการกำลังคนอย่างเร่งด่วน ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า พวกนายจะต้องปรับตัวโดยเร็วที่สุด และเตรียมจิตใจให้พร้อมเผชิญหน้ากับปีศาจได้ทุกเมื่อ . แผนกผู้ช่วยผู้ตรวจการของเราไม่จำเป็นต้องเผชิญหน้ากับปีศาจโดยตรง แต่ถ้าเราเจอพวกมัน เราก็ทำได้เพียงพึ่งพาตนเองเพื่อช่วยชีวิตเราเท่านั้น”
เมื่อได้ยินว่าไม่มีใครจำเป็นต้องออกไป ผู้สมัครทุกคนก็โล่งใจ
ปีศาจ ไม่มีใครอยากพูดว่ากลัวพวกมัน
ถ้ากลัวจริงๆคงไม่มาสอบที่แผนกผู้ช่วยผู้ตรวจการหรอก
เมื่อเห็นว่าไม่มีใครสั่นคลอน กงอู่จึงพูดอีกครั้ง
“คนที่ฉันเรียกชื่อให้อยู่ที่นี่ต่อ และคนอื่นๆจงไปที่เคาท์เตอร์รับสมัครในล็อบบี้เพื่อหาผู้ช่วยผู้ตรวจการฉู่หานเหยียน แล้วเธอจะจัดตำแหน่งให้คุณ”
หลังจากพูดอย่างนั้น กงอู่ก็เริ่มขานชื่อ
“ลู่หยางเฉิง”
“อี้ซิวจู่”
“หลี่จิ้ง”
“เติ้งหยิง”
…
ในที่สุดกงอู่ก็ขานชื่อเก้าชื่อออกมาและไม่พูดอะไรอีก
ผู้ที่ถูกเรียกโดยกงอู่คือผู้ที่ฝึกฝนคาถาควบคุมลมและเชี่ยวชาญในระดับเล็กน้อย
ผู้สมัครที่เหลือก็เข้าใจเช่นกัน
ผู้ที่สามารถอยู่ได้หลังจากขนาชื่อคือผู้ที่จะเข้าร่วมกับแผนกผู้ตรวจการพิเศษ
ผู้ที่ไม่ได้ถูกเรียกควรออกไปด้วยความสมัครใจ
หลังจากที่ผู้สมัครคนอื่น ๆ ทั้งหมดจากไปแล้ว กงอู่ก็มองไปที่กลุ่มของหลี่จิ้ง
“สำหรับเหตุการณ์พิเศษ ผู้ช่วยผู้ตรวจการฉู่น่าจะบอกไปแล้วเมื่อคุณกรอกแบบฟอร์ม ฉันจะอธิบายให้คุณฟังโดยละเอียด เนื่องจากเหตุการณ์ปีศาจเกิดขึ้นบ่อยครั้ง สำนักตรวจสอบจึงตกอยู่ภายใต้แรงกดดันอย่างมาก และเราต้องการกำลังพลจากแผนกผู้ช่วยผู้ตรวจการมาจัดตั้งหน่วยลาดตระเวนพิเศษ เพื่อร่วมมือกับหน่วยลาดตระเวนทางอากาศทุกวัน”
“ตอนนี้มีคนประมาณเจ็ดสิบคนในหน่วยลาดตระเวน แบ่งออกเป็นแปดกลุ่ม นับพวกนายเพิ่มอีกเก้าคน ก็จะมีทั้งหมดเจ็ดสิบเก้าคน”
“ต่อไป พวกนายทั้งเก้าคนจะอยู่ภายใต้เขตอำนาจของฉันและกลายเป็นกลุ่มลาดตระเวนที่เก้า ภารกิจชั่วคราวของกลุ่มของเราคือการลาดตระเวนตอนกลางคืน และเราจะเริ่มปฏิบัติหน้าที่ลาดตระเวนคืนนี้”
ทุกคนมีการแสดงออกที่แตกต่างกันหลังจากฟังสิ่งที่กงอู่บอกมา
ในหมู่พวกเขา หลี่จิ้งเสียใจอย่างมาก
กงอู่เป็นคนที่ยอดเยี่ยมอย่างไม่ต้องสงสัย
แต่ยังไง พี่ชายคนนี้ก็ยังใจแคบนิดหน่อย
การติดตามกงอู่จะสบายรึเปล่า?
ไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไง แต่เขาเป็นคนเดียวที่ทำให้กงอู่ขุ่นเคือง
ราวกับว่าเขารู้ว่าหลี่จิ้งกำลังคิดอะไรอยู่ในขณะนี้ กงอู่ก็ยิ้มให้เขาอย่าง "ใจดี"
“หลี่จิ้ง ดูเหมือนนายจะมีข้อโต้แย้งที่จะติดตามฉันใช่ไหม ไม่เป็นไรหากนายมีข้อโต้แย้ง นายสามารถพูดออกมาได้”
หลี่ จิ้ง “.…”
เขาไม่คิดว่ากงอู่จะเริ่มแก้แค้นเร็วชนาดนี้
เมื่อเขาไม่รู้ว่าจะตอบคำถามอย่างไร กงอู่ก็พูดอีกครั้ง
“ให้ฉันบอกสิ่งที่น่าเกลียดก่อน คะแนนสอบปรนัยของนายคือหกสิบคะแนน นายต้องมีคะแนนอย่างน้อยเจ็ดสิบห้าคะแนนจึงจะผ่านการทดสอบแบบปกติ เมื่อนับคะแนนโบนัสแล้ว นายแทบจะไม่ผ่านเลย หากนายไม่เต็มใจที่จะเข้าร่วมหน่วยลาดตระเวนพิเศษ คะแนนโบนัสจะไม่นับรวม”
