ตอนที่ 75 ยามเหยิน

สั่งเจ้าพ่อไปเป็นไอดอล

ตอนที่ 75 ยามเหยิน

บางทีการแอบแวบไปข้างนอกก็ไม่ใช่ความคิดที่ดีเท่าไหร่

จูนยืนอยู่หลังกำแพง ซ่อนตัวจากกล้องวงจรปิดในโถงทางเดิน

การแอบออกจากห้องของเขาก็ไม่ได้ยากหรอก

โชคดีที่จีซองเป็นพวกหลับลึกสุดในหมู่พวกเขา แถมยังเป็นเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ในห้องของพวกเขา

ถ้าแจยงอยู่ที่นี่ จูนมั่นใจได้เลยว่าเขาคงต้องเผชิญกับช่วงเวลาที่ยากลำบากกว่านี้โข

จูนมองดูมุมกล้องที่อยู่ตรงมุมกำแพง และวิเคราะห์ขอบเขตของมุมมองที่มันจับภาพได้ เท่าที่เขาจำได้ มีบางฉากที่ออกอากาศในรายการจากมุมมองเฉพาะพวกนี้ แต่มันก็ไม่ได้จับภาพโถงทางเดินทั้งหมด

เขาแค่ต้องยึดตามเส้นทางนี้ โดยพยายามแนบลำตัวชิดขอบผนังให้มากที่สุด

“ไปทางนี้ละกัน” เขาพึมพำ

เมื่อชาติก่อนจูนก็พอจะมีประสบการณ์แนวๆ นี้มาอยู่บ้าง เขาเคยต้องแอบหนีจากสถานที่สีเทาต่างๆ หลายครั้ง อีกอย่างมันมีความเสี่ยงสูงกว่านี้เยอะ

มองย้อนกลับไปตอนนั้นถ้าเกิดเขาถูกจับได้สักครั้งล่ะก็ เขาคงไม่รอดมาถึงตอนนั้น

เขานำประสบการณ์จากอดีตมาใช้อย่างเชี่ยวชาญ ใช้วิธีหลบเลี่ยงมุมกล้องโดยไม่ก่อเกิดเสียงใดๆ จูนต้องผ่านอุปสรรคมาไม่น้อยแต่สุดท้ายตอนนี้กลับต้องมาเจออุปสรรคที่ยากที่สุด

ณ ประตูหลัง

หอพักของไรส์ซิ่งสตาร์ มีทางออกสองทาง — ทางเข้าด้านหน้าและทางประตูหลัง

ทางเข้าด้านหน้ามักจะมียามเยอะกว่ามาก แถมทางทีมงานโปรดิวซ์ส่วนใหญ่ก็เข้าและออกทางประตูนั้นด้วยเสี่ยงเกินไป

จูนจึงรู้ว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะออกจากที่นั่นโดยไม่ถูกจับได้

ประตูหลังเป็นทางเลือกที่ดีกว่าแน่นอน

มีเด็กฝึกไม่มากนักที่รู้เกี่ยวกับทางออกที่ว่า จูนเองเดิมก็ไม่รู้เรื่องนี้เหมือนกัน ถ้าไม่ใช่เพราะซีเจย์ เขาก็คงไม่รู้อะไรเกี่ยวกับสถานที่นี้หรอก

จูนเห็นรปภ.คนหนึ่งยืนอยู่ข้างทางออกทำให้เขาต้องถอยไปซ่อนตัวอยู่หลังเสาใหญ่

[กำหนดเวลาสำหรับภารกิจ: 28 ชม. 8 นาที 34 วินาที]

จูนมองไปทางประตูต่อไป โดยหวังว่ารปภ.ผู้นี้จะรู้สึกอยากเข้าห้องน้ำสักครั้ง

โชคร้ายที่รปภ.นั่นนั่งชิลๆ บนเก้าอี้ของเขา และหัวเราะกับบางสิ่งในมือถือ

“เวรเอ๋ย เจ้าเหยินนั่นมาทำอะไรที่นี่เนี่ย?”

จู่ๆ จูนก็ได้ยินเสียงที่คุ้นเคย

“ช่วงเวลานี้เขามักจะไปเทียวไล้เทียวขื่อแม่บ้านสาวไม่ใช่หรอ? เลิกกันแล้วหรือไงนะ?” อีกเสียงถาม

จูนขมวดคิ้วและหันไปมองด้านหลัง

เสียงแบบนั้น...ถ้าเขาเดาไม่ผิด

จูนถอนหายใจเหลือจะเชื่อ เขาเห็นจางมุนกับซีเจย์อยู่บนผนังติดกับเสาอีกด้าน พวกเขาซ่อนอยู่มุมตู้ พ้นจากมุมอับสายตารปภ.คนดังกล่าว

อย่างไรก็ตาม จูนเห็นและได้ยินพวกเขาชัดเจน

“ฉันหิวแล้วนะ อยากกินไส้กรอก” จางมุนบ่น “แถมฉันก็อยากกินน้ำซ่าๆ พวกเขาเล่นไม่มีพวกจั๊งฟู้ดเก็บไว้ที่นี่เลย”

ซีเจย์เดาะลิ้น “อดทนไว้พวก รอจนกว่าเจ้ายามฟันเหยินนั่นหลับก่อนละกัน”

จางมุนบ่น “แล้วเมื่อไหร่ล่ะ? ตาของยามนั่นส่องมือถือใสแจ๋วซะขนาดนั้น กว่ายามจะหลับเราได้หลับที่นี่กันซะก่อนแน่”

“งั้นมาพรุ่งนี้เป็นไง?” ซีเจย์ถาม “พรุ่งนี้เราน่าจะแอบออกไปร้านสะดวกซื้อได้”

“แต่อยากกินอะไรสักอย่างตอนนี้” จางมุนบ่น

จูนสังเกตเห็นพวกเขาทั้งคู่ ดูเหมือนไม่ใช่ครั้งแรกที่พวกเขาทำอะไรแบบนี้

ทันใดนั้น จูนก็บังเกิดไอเดียยอดเยี่ยมขึ้นมาได้

เขาควานกระเป๋าของเขาและหยิบเหรียญมาสองสามเหรียญ จูนยิ้มและมองกลับไปกลับมาระหว่างรปภ.กับเพื่อนสองคนของเขา

'โทษทีนะ' เขาคิด 'แค่ซะคิดว่าเป็นค่าตอบแทนสำหรับการปล่อยให้ฉันต้องทนทุกข์ทรมารตอนเราอยู่ทีมเดียวกันละกันพวก'

รปภ.ปิดมือถือสักพักแล้วลุกขึ้นยืน ยืดตัวและหาว

นี่แหละโอกาสของเขา

จูนเล็งไปทางจางมุนและซีเจย์แล้วดีดเหรียญข้ามทางไป เกิดเสียงดังกริ๊กพร้อมกับเสียงครวญครางเว่อร์วังของจางมุน

"ชู่ว!" ซีเจย์แอบเขิน แต่นั่นกลับดังกว่าเดิมอีก

จูนยิ้มเมื่อได้ทั้งคู่รับความสนใจจากรปภ. เขาหยิบไฟฉายออกมาแล้วชี้ไปทางจางมุนกับซีเจย์โดยตรง

พวกเขาตัวแข็งทื่ออยู่ครู่หนึ่งขณะที่ยามส่ายหัวพลางเดาะลิ้น

“เด็กฝึกไรส์ซิ่งสตาร์ใช่ไหม?” รปภ.เอ่ยถาม เสียงของเขาชวนให้นึกถึงคนที่สูดฮีเลียมเข้าไป

"เผ่น!" จางมุนกรีดร้อง และทั้งสองก็รีบวิ่งหนีรปภ.ทันที

รปภ.ยืนอึ้งแดกอยู่ครู่นึง แต่ไม่นานเขาก็เริ่มวิ่งตามพวกนั้นไป

จูนถือโอกาสเดินผ่านประตูหลังด้วยความชื่นชมยินดีภายในใจเมื่อรู้สึกถึงลมเย็นยามค่ำคืนที่ปะทะผิวของเขา

เขาสวมหน้ากากแล้วคลุมเสื้อฮู้ดไว้เพราะเขาไม่อยากเสี่ยงที่จะเจอใครในทีมงานโปรดิวซ์ จูนจึงเดินต่อไปจนเห็นร้านสะดวกซื้ออยู่ข้างทาง

น่าจะมีคนจำเขาได้บ้างใช่ไหมที่นี่?

จูนเข้าไปในร้านสะดวกซื้อและในที่สุดก็ถอดเสื้อฮู้ดและหน้ากากออก โดยหวังว่าจะมีคนจำเขาได้และขอลายเซ็นทันที

อย่างไรก็ตาม ขณะที่เขาเปิดประตู เขากลับไม่พบใครเลย ยกเว้นเด็กวัยรุ่นร่างผอมบางที่กำลังเล่นเกมบนโทรศัพท์ของเขา

เขาไม่แม้แต่จะเงยหน้ามองดูจูนตอนที่เข้ามา

“ยินดีต้อนรับ” พนักงานพาร์ทไทม์พูดอย่างไม่ใส่ใจเล่นมือถืออยู่ เสียงเอฟเฟ็กต์ในเกมของเขาดังเต็มที่ เพราะงั้นจึงสามารถได้ยินไปทั่วทั้งร้าน

จูนกัดลิ้นและนั่งลงบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง หวังว่าจะมีคนที่ดูไรส์ซิ่งสตาร์เข้ามาเมื่อไรก็ได้

พนง.พาร์ทไทม์ซึ่งน่าจะเป็นนักเรียนมัธยมปลายที่ต้องการเพียงงานซื้อสกินให้กับตัวละครในเกมของตน ในที่สุดก็เงยหน้าขึ้นมองเมื่อตัวละครในเกมของเขาเสียชีวิต เวลาเกิดใหม่ของเขาต้องรอมากกว่าหนึ่งนาที ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจสังเกตลูกค้าใหม่

พนง.มัธยมปลายประหลาดใจเมื่อเห็นว่าลูกค้าคนนี้หล่อมาก

“โชคดีจังนะไอ้เวร” เขาพึมพำและสังเกตใบหน้าของจูนต่อไป

สำหรับพนง.พาร์ทไทม์คนนี้ หน้าจูนดูคุ้นๆ ชอบกล คล้ายเคยเห็นเขาในทีวีตอนที่พี่สาวกับแม่ของเขาดูรายการไร้ประโยชน์ของพวกเธอ

แต่แล้วก็เป็นอีกครั้งบางทีพี่ชายคนนี้อาจจะแค่หล่อเว่อร์เกินก็เลยดูเหมือนพวกคนดังก็ได้

จูนรู้สึกถึงการจ้องมองของเด็กพนง. เขาจึงเงยหน้าขึ้นพร้อมเลิกคิ้วเป็นการสอบถาม

“จะไม่ซื้ออะไรหน่อยเหรอ?” เขาถาม

“ทำไมล่ะ?” จูนถามกลับ

“ร้านมีกฏไม่อนุญาตให้ใครนั่งอยู่ตรงนั้น หากพวกเขาไม่ได้ซื้ออะไรเลย” พนักงานพาร์ทไทม์กล่าว แล้วเกมเขาล่ะ? เมื่อเห็นว่าตัวละครเขาเกิดใหม่แล้ว เขาจึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอีกครั้ง “ถ้าจะไม่ซื้ออะไรก็ควรออกไป”

จูนพูดไม่ออก

ไอ้เด็กน้อยขี้ตืดนี่.. ในนี้ไม่มีหมาซักตัว!

จูนเลยเดินไปที่แผนกช็อกโกแลตแล้วหยิบอันแรกที่เขาเห็น เขาเดินไปที่เคาน์เตอร์และวางช็อกโกแลตลง

ทันใดนั้น ประตูก็เปิดออก และเสียงกระดิ่งร้านก็ดังขึ้น เป็นสัญญาณการมาถึงของลูกค้าใหม่

“ยินดีต้อนรับ” พนักงานพาร์ทไทม์พูดด้วยน้ำเสียงไม่ใส่ใจเหมือนเดิม

จูนเหลือบมองที่ประตูแต่รีบเบือนหน้าหนีอย่างไว เมื่อเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยสองคน เขารีบสวมหมวกและหน้ากากกลับเข้าที่ทันที

อเล็กซ์กับฮยอนวูมาทำบ้าอะไรที่นี่?

[A/N: ขออภัยที่หายไปหลายวันนะฮะ ไข้หวัดใหญ่เล่นซะยับเลย แถมอากาศจู่ๆ ก็หนาวขึ้นมาเสียอย่างนั้น ดูแลสุขภาพกันด้วยนะครับ]

___________________________

เพจถ้าเช่นนั้นข้าขอลา