ตอนที่ 435 นิกายเจี้ยนออกจากเขาและบันทึกอักษรคำทำนาย

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ผู้นำนิกายเจี้ยน ก็พยักหน้ารับเล็กน้อย

ผู้นำนิกายเจี้ยนได้พูดออกมา: "ในเมื่อเป็นเช่นนี้ นิกายเจี้ยนของเราสมควรที่จะครอบครองสถานที่ใดก็ได้ได้ในที่ราบตอนกลางของทวีปนี้ ถึงเวลาแล้วที่นิกายเจี้ยนของเราจะออกสู่โลกภายนอกแล้ว!"

เมื่อได้ยินคำพูดของ ผู้นำนิกายเจี้ยน คนทั้งสิบรวมทั้งผู้อาวุโสใหญ่ผู้นำนิกายเจี้ยน ต่างก็ตื่นเต้นยินดี

นิกายเจี้ยน ซ่อนตัวจากโลกมาหลายร้อยปีแล้วและเหล่าผู้อาวุโสผู้นำนิกายเจี้ยน เหล่านี้ก็เริ่มที่จะเหนื่อยแล้วเหมือนกัน นี่ทำให้พวกเขาแสดงท่าทางแทบรอไม่ไหวที่จะลงจากภูเขาและปรากฏตัวต่อหน้าชาวโลกอีกครั้ง

แน่นอนว่านี่ไม่ใช่เพราะพวกเขาหลงใหลในความเจริญและความมั่งคั่งของโลก แต่เพราะชีวิตที่เก็บตัวในภูเขาและหลีกหนีจากโลกนั้นช่างน่าเบื่อเสียจริง

"ทุกคนออกจาก ผากระบี่ ก่อน เราจะไปที่ โถงกระบี่ เพื่อหารือเกี่ยวกับเรื่องที่ นิกายเจี้ยน จะออกจากภูเขากัน"

ผู้นำนิกายเจี้ยน มองไปที่ทุกคนก่อนจะพูดออกมา

ตำแหน่งของยอดกระบี่อยู่เหนือหน้าผากระบี่และห้องโถงการประชุมเหล่านิกายเจี้ยน ก็สร้างบนยอดกระบี่นี้เช่นกัน

ครึ่งชั่วโมงต่อมา ทุกคนมาที่ โถงกระบี่ และพวกเขานั่งรอบโต๊ะกลม

"นิกายเจี้ยน ต้องการออกไปจากภูเขา ซึ่งตามธรรมดาแล้วนี่สมควรไม่มีปัญหา แต่ข้าต้องการให้เจ้ายับยั้งสาวกผู้นำนิกายเจี้ยน ทุกคนว่าอย่าสร้างปัญหาในทวีปนี้ แม้ว่าอีกฝ่ายจะเป็นเพียงการดำรงอยู่เหมือนมดผู้นำนิกายเจี้ยนของเราก็ตาม"

“แน่นอน หากอีกฝ่ายลงมือยั่วยุนิกายเจี้ยนของเรา เราก็ย่อมโจมตีด้วยสายฟ้าเป็นธรรมดา จำไว้ นิกายเจี้ยนของเราไม่ก่อปัญหา และเราไม่กลัวปัญหา! ยิ่งไปกว่านั้น สาวกแห่งกระบี่อย่างเราเหล่าสาวกนิกายเจี้ยนสามารถลงไปที่ภูเขาเพื่อสัมผัสรับรู้ถึงสิ่งต่างๆ แต่จะไม่ยอมให้สิ่งต่างๆมาส่งผลกระทบต่อพวกเรา”

ผู้นำนิกายเจี้ยน กล่าวออกมา

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ทุกคนก็พยักหน้ารับเล็กน้อย และแนวคิดผู้นำนิกายเจี้ยน ก็สอดคล้องกับพวกเขามากเช่นกัน

แม้ว่าพวกเขาจะเป็นคนที่กระตือรือร้นที่จะออกจากภูเขา แต่สำหรับพวกเขาแล้ว การบ่มเพาะในสถานที่ที่มีสภาพแวดล้อมที่เหมาะสมเองก็เป็นสิ่งสำคัญเช่นกัน

เมื่อเห็นว่าทุกคนไม่คัดค้าน ผู้นำนิกายเจี้ยน ก็พูดอย่างมีความสุขเช่นกัน: "เนื่องจากเป็นกรณีนี้ จากนี้ไป นิกายเจี้ยน จะออกจากภูเขาอย่างเป็นทางการ และเรื่องที่เกี่ยวข้องกับสาวกผู้นำนิกายเจี้ยนจะลงจากภูเขาเพื่อให้ได้รับประสบการณ์นี้จะมอบให้พวกเจ้าเป็นคนดูแล"

ผู้อาวุโสสูงสุดลุกขึ้นอย่างรวดเร็วก่อนจะพูดออกมา "พวกเราทั้งเก้าคนจะทำงานได้ดีอย่างแน่นอนในการตัดสินกิจการทั้งหมดผู้นำนิกายเจี้ยน โปรดวางใจได้ ท่านผู้อาวุโสสูงสุด!"

ผู้อาวุโสนิกายเจี้ยนพากันพยักหน้ารับ หลังจากนั้น เขาก็มองไปที่ร่างๆหนึ่งที่นิ่งเงียบอยู่ไม่ไกล

เมื่อ ฟางไค และคนอื่นๆได้รับคำสั่งจากผู้นำนิกายเจี้ยน ผู้อาวุโสที่ทำหน้าที่คุมกฎก็ไม่ได้พูดอะไรราวกับว่าเรื่องนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเขา

“ผู้อาวุโสซูอยู่ก่อน คนอื่นออกไปกันได้แล้ว”

ผู้นำนิกายเจี้ยน กล่าวกับอีกเก้าคน

เมื่อผู้อาวุโสใหญ่และคนอื่น ๆ เห็นเหตุการณ์นี้ พวกเขาไม่ลังเลที่จะจากไป ไม่สิ ต้องบออกว่าออกจะรีบเร่งออกไปเสียด้วยซ้ำ

หลังจากที่ทุกคนออกไป ผู้นำนิกายเจี้ยน ยังคงยืนอยู่ที่นั่นมองไปที่ผู้อาวุโสผู้คุมกฎด้วยท่าทางเคร่งขรึม

หลังจากนั้น ไม่นาน สีหน้าผู้นำนิกายเจี้ยน ก็อ่อนลง และเขาพูดเบา ๆ : "ผู้อาวุโสซู เจ้าควรเข้าใจความจริงเกี่ยวกับ นิกายเจี้ยน ของเราที่ปิดภูเขาและหลีกเลี่ยงโลก"

เมื่อได้ยินคำพูด ผู้อาวุโสซูจูเหนียง ผู้คุมกฎก็พยักหน้ารับเล็กน้อยก่อนจะพูดออกมา "ข้าเดาได้นิดหน่อย ด้วยความแข็งแกร่งผู้นำนิกายเจี้ยน ของเรา แม้ว่าเจ้าจะต้องการเก็บตัว ก็ไม่มีความจำเป็นอย่างยิ่งที่เราจะต้องปิดภูเขาเพื่อหลีกเลี่ยงโลก นิกายเจี้ยนของเราปิดภูเขาและหลีกเลี่ยงโลก มันต้องมีเหตุผลอื่น ตัวอย่างเช่น อาจเกิดวิกฤตในทวีปนี้”

“สำหรับครั้งนี้ สำนักกระบี่ของเราออกไปจากภูเขา ไม่ใช่แค่เพราะผู้นำนิกายเช่นเจ้าได้ทะลวงเข้าสู่ระดับบ่มเพาะเทพแห่งการต่อสู้ หรือเพราะเจ้าคาดไว้วิกฤติครั้งนีไม่ใช่สิ่งที่เราเลี่ยงได้ด้วยการปิดภูเขา หากจะหลีกเลี่ยงจริงๆก็คงจะต้องปิดทวีปเพื่อซ่อนตัวจากโลกเสียกระมัง”

ซูจูเหนียง มองเข้าไปในดวงตาของ ผู้นำนิกายเจี้ยน อย่างไม่คิดจะบ่ายเบี่ยงหลบตา

เมื่อได้ยินคำพูดของซูจูเหนียง ผู้นำนิกายเจี้ยนก็ไม่อาจทำสิ่งอื่นได้นอกเสียจากถอดถอนลมหายใจออกมา

ดังที่ ซูจูเหนียง กล่าว ผู้นำนิกายเจี้ยน ปิดภูเขาเมื่อหลายร้อยปีก่อนเพื่อหลบหนีจากโลก ไม่ใช่เพราะเขาจำเป็นต้องการฟื้นฟูระดับบ่มเพาะของนิกาย แต่เพราะวิกฤตที่ทวีปนี้กำลังจะเผชิญ

มิฉะนั้นด้วยความแข็งแกร่งของจำนวนผู้บ่มเพาะระดับในปัจจุบันผู้นำนิกายเจี้ยน ไม่มีความจำเป็นที่พวกเขาจะต้องปิดผนึกภูเขาและหลบหนีจากโลก ท้ายที่สุดด้วยความแข็งแกร่งผู้นำนิกายเจี้ยน พวกเขาสามารถรวมทวีปทั้งหมดเข้าด้วยกัน

หลังจากที่ผู้นำนิกายเจี้ยน ตกลงกับ ผู้อาวุโสนิกายเจี้ยน ที่จะออกไป เขาก็สั่งสาวกผู้นำนิกายเจี้ยน ซ้ำ ๆ ว่าอย่าสร้างปัญหา นี่ไม่ใช่เพราะ นิกายเจี้ยน กลัวกองกำลังอื่น ๆ ในทวีป แต่เพราะพวกเขาจำเป็นต้องรวมพลังทั้งหมดผู้นำนิกายเจี้ยน เพื่อจัดการกับวิกฤตที่กำลังจะเกิดขึ้น

มิฉะนั้นกองกำลังทั้งหมดในทวีปนี้อาจไม่เพียงพอสำหรับวิกฤตการณ์ในครั้งนี้

ซูจูเหนียง มองตรงไปที่ ผู้นำนิกายเจี้ยน และพูดต่อ: "อย่างไรก็ตาม ข้าไม่เข้าใจว่าอันตรายที่เจ้าคาดคิดนั้นคืออะไร เจ้าถึงกับต้องกันตนเอง จากพี่น้องของเราเป็นเวลาหลายร้อยปี แม้แต่ตอนนี้ เจ้าก็ยังไม่คิดที่จะบอกความจริงอีกงั้นรึ!"

ผู้นำนิกายเจี้ยน กล่าวด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์: "เอาจริงๆข้ายังไม่ค่อยเข้าใจเกี่ยวกับวิกฤตที่ว่านี้สักเท่าไหร่นัก การปิดภูเขาเพื่อหนีจากโลกก่อนหน้านี้เองก็เป็นสิ่งที่บรรพบุรุษของบอกให้ข้าทำก่อนที่จะปิดประตูบ่มเพาะ เขาบอกข้าแค่ว่า นี่เป็นวิกฤตที่จะกวาดล้างทวีปทั้งหมดเพียงเท่านั้น”

"บรรพบุรุษเคยกล่าวไว้ก่อนปิดประตูบ่มเพาะว่า คำทำนายบางอย่างเกี่ยวกับวิกฤตนี้ถูกจารึกไว้บนผากระบี่โดยกองกำลังก่อนที่จะมีการก่อตั้งนิกายเจี้ยนเสียอีก และที่นั่นยังมีอักขระวงเวทย์ของอักษรที่แตกต่างกันหลายร้อยวง อย่างไรก็ตาม ข้าไม่สามารถเข้าใจอักษรพวกนั้นได้แต่อย่างใด”

"จนกระทั่งข้าทะลวงเข้าสู่อาณาจักรบ่มเพาะเทพแห่งการต่อสู้ ข้าจึงเข้าใจความหมายของอักษรพวกนั้นบางตัว อักษรที่ข้าเข้าใจนี้บอกข้าว่าแม้ว่าเราจะปิดภูเขาและหนีจาก โลกเราก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงวิกฤตที่กำลังจะกวาดล้างทั้งทวีปได้  นี่คือเหตุผลที่ข้าตัดสินใจเปิดภูเขา!”

"เมื่อวิกฤตที่คาดการณ์ไว้มาถึง นิกายเจี้ยน ของเราสามารถอยู่รอดได้โดยการรวมพลังทั้งหมดในทวีปนี้เข้าด้วยกัน นี่คือเหตุผลที่ นิกายเจี้ยน ของเราลังเลที่จะเข้าร่วมในสิ่งชั่วร้ายกับกองกำลังอื่น "

น้ำเสียงของ ผู้นำนิกายเจี้ยน เปลี่ยนจากความขมขื่นในตอนแรกเป็นความเคร่งขรึมในภายหลัง

เขาจ้องที่ดวงตาของ ซูจูเหนียง เขามีความสุขอย่างมาก จนกระทั่งเขาพูดออกมา  สุดท้าย เขาไม่เห็นความสั่นไหวแม้แต่น้อยในดวงตาของอีกฝ่าย

"อักษรบน ผากระบี่งั้นรึ?! ขอดูหน่อยได้รึเปล่า?!"

ซูจูเหนียง ถาม

ในฐานะผู้อาวุโสที่นั่งอยู่ใน ผากระบี่ เขาอยู่ใน ผากระบี่ มาหลายร้อยปีแล้วและไม่เคยจากไปไหน แต่เขาไม่เคยเห็นอักษรที่ ผู้นำนิกายเจี้ยน กล่าวถึง

ผู้นำนิกายเจี้ยน ก็พยักหน้ารับก่อนจะพูดออกมา "แน่นอน!"

ดังนั้น  ผู้นำนิกายเจี้ยน จึงกลับไปที่ ผากระบี่ พร้อมกับผู้อาวุโสซูจูเหนียง

เขามองไปที่กำแพงหินขนาดใหญ่ และพลังของจิตวิญญาณก็กวาดไปทั่วกำแพงหิน หลังจากนั้น อักษรแปลก ๆ ที่มีรูปร่างประหลาดได้ กระพริบพร้อมแสงพิเศษปรากฏขึ้นบนกำแพงหิน

ซึ่งรวมกันเป็นร้อยชนิดและอักษรนับหมื่น จัดเรียงอย่างเป็นระเบียบและสม่ำเสมอเป็นพิเศษ

และตำแหน่งของกำแพงหินนี้อยู่ด้านหลังตำแหน่งที่พวกเขาคุกเข่าและรอให้ ผู้นำนิกายเจี้ยน ทะลวงข้ามขั้นก่อนหน้านี้!

หลังจากเห็นกำแพงหินที่จารึกด้วยอักษร ในที่สุด ซูจูเหนียง ก็เข้าใจว่าไม่ใช่พวกเขาที่ ผู้นำนิกายเจี้ยน มองหลังจากการทะลวงข้ามขั้น แต่เป็นอักษรที่บันทึกคำทำนายนั้นถูกจารึกไว้ที่ด้านหลังพวกเขา!