427-430(ฟรี)

บทที่ 427 ให้ตายเถอะ อย่าปล่อยให้ฉันกลับไปแบบมีชีวิตอีก

“เราจะทำอย่างไรดี ผีประหลาด 3 ตนนั้นขึ้นรถบัสแล้ว!” หลินเจียซินกล่าวด้วยความตื่นตระหนก

“ไม่นะ ถ้าผีพวกนี้ขึ้นรถบัส ผู้โดยสารจะเต็ม และรถบัสผีสิงก็จะเข้าสู่สถานะที่ไม่สามารถกู้คืนได้ แล้วเราจะต้องตาย!” เจียงไป๋ตอบด้วยเสียงสั่นเครือ

หากรถบัสผีสิงบรรทุกเกินพิกัด มันหมายถึงความตายสำหรับพวกเขา แม้ว่าพวกเขาจะมีสิบชีวิตก็ตาม พวกเขาไม่อาจรอดจากผีจำนวนมากขนาดนี้ได้

“เหลาเจียง เราควรทำอย่างไรดี?” หลินเจียซินถามอย่างกังวลใจ

“ฉัน... ฉันไม่รู้ ฉันจะมีวิธีแก้ปัญหานี้ได้อย่างไร?” เจียงไป๋เริ่มตื่นตระหนก แม้ว่าเขาจะคิดเกี่ยวกับกลยุทธ์ที่เป็นไปได้ในใจ เมื่อเผชิญกับผีจำนวนมาก แต่เขาก็ไม่สามารถสร้างทางเลือกที่เหมาะสมได้

“ให้ตายเถอะ! ฉันอยากกลับไปแบบมีชีวิตมากกว่าเผชิญกับสถานการณ์นี้ ฉันจะกลับไปฆ่าไอ้สารเลวนั่นแน่นอน!” ใบหน้าของซูเฉินซีดลง และเขาเริ่มสาปแช่งด้วยความโกรธ เห็นได้ชัดว่าเขาหมายถึงเหลาเต๋า

หลินเจียซิน, เจียงไป๋ และ หวังฮั่น รู้ดีว่าเขากำลังพูดถึงใคร มันคือเหลาเต๋า ในขณะนี้ ไม่เพียงแต่ซูเฉินเท่านั้น แต่อีกสามคนยังเต็มไปด้วยความโกรธอย่างรุนแรงต่อเหลาเต๋า พวกเขาถูกชักจูงให้เชื่อว่าคงเป็นภารกิจที่ง่ายในการได้รับสิ่งของเหนือธรรมชาติ แต่ตอนนี้การลงจากรถบัสหมายถึงความตาย

ขณะเดียวกันภายนอก:

หวู่ปิน, เหม่ยลี่ และ เกาหมิงที่เพิ่งออกจากคฤหาสน์เก่า เห็นร่างสี่ร่างยืนอยู่ในรถบัสผีสิง บุคคลเหล่านี้มองดูพวกเขาด้วยสีหน้าตื่นตระหนกและกังวล และพวกเขากำลังสังเกตสถานการณ์เบื้องหลังพวกเขา

ฮะ? มีคนอยู่ในรถบัสผีเหรอ? ไม่ พวกเขาคือมือปราบผีในโลกแห่งความเป็นจริง!

หากมีสองสิ่งที่หวู่ปิน เหม่ยลี่ และเกาหมิงกลัวมากที่สุด นั่นก็คือผีที่อยู่ข้างนอก และประการที่สอง มือปราบผีในโลกแห่งความเป็นจริง พวกเขาได้ยินจากหยางเถา และ เฉินกงว่าบุคคลที่รับผิดชอบในเมือง ซู ในจังหวัด ฟูปิง มีความไม่พอใจอย่างสุดซึ้งต่อพวกเขา และต้องการกำจัดพวกเขาโดยเร็วที่สุด ดังนั้น พวกเขาจึงไม่ชื่นชอบมือปราบผีในโลกแห่งความเป็นจริงเป็นพิเศษ และถึงกับรู้สึกรังเกียจพวกเขาด้วยซ้ำ

อย่างไรก็ตาม หวู่ปิน, เหม่ยลี่ และ เกาหมิงไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องขึ้นรถบัสผีสิงตอนนี้ ไม่เช่นนั้นพวกเขาจะตายทันที พวกเขาอยู่ห่างจากรถบัสผีสิงเพียงสามเมตรและก้าวขึ้นไปอย่างรวดเร็ว

“เราควรทำยังไงดี ผี 3 ตนเพิ่งขึ้นรถบัสมา!” หลินเจียซินตื่นตระหนกมากจนเธอสูญเสียการตัดสินใจว่า หวู่ปิน, เหม่ยลี่ และ เกาหมิงอาจเป็นมือปราบผีในโลกแห่งความเป็นจริงหรือไม่

และความจริงก็คืออาการตื่นตระหนกของเธอ ความสนใจของ เจียงไป๋, ซูเฉิน และ หวังฮั่น เกือบทั้งหมดมุ่งเน้นไปที่ผีจำนวนมากที่อยู่ข้างหลังพวกเขา ทำให้พวกเขามองข้าม หวู่ปิน, เหม่ยลี่ และ เกาหมิงโดยไม่รู้ตัว

ท้ายที่สุดแล้ว หวู่ปิน, เหม่ยลี่ และ เกาหมิงเป็นเพียงผีสามตัว ในขณะที่ทางเข้าคฤหาสน์เก่ามีผีมากกว่าสิบตัว... ไม่ต้องพูดถึงผีที่อยู่ด้านหลังซึ่งมีจำนวนเป็นร้อย ความแตกต่างในระดับภัยคุกคามปรากฏชัดเจน

บทที่ 428 เป้าหมายของมือปราบผี

ทันทีที่ หวู่ปิน, เหม่ยลี่ และ เกาหมิงก้าวขึ้นไปบนรถบัสผีสิง ความสามารถที่น่ากลัวของพวกเขาก็ถูกระงับโดยรถบัสทันที ฝีเท้าที่หนักหน่วงและแข็งทื่อของพวกเขากลับมาเป็นปกติในทันที และพวกเขาก็เปลี่ยนกลับเป็นร่างมนุษย์

“เดี๋ยวก่อน... พวกคุณคือมือปราบผีใช่ไหม!” หลินเจียซินอุทานด้วยความประหลาดใจเมื่อเธอสังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลง

จากการจ้องมองของเธอ เจียงไป๋, ซูเฉิน และ หวังฮั่น ก็มองไปที่แผ่นไม้ของผู้มาใหม่ ซึ่งพวกเขาเห็นกระดาษสีเขียวและสีเหลืองติดอยู่

เงินผี?

หลินเจียซิน, เจียงไป๋, ซูเฉิน และ หวังฮั่น ต่างก็สับสนกับภาพประหลาดนี้ พวกเขาไม่เข้าใจว่าทำไมมือปราบผีเหล่านี้ถึงมีเงินผีอยู่ในแผ่นไม้

หวู่ปิน, เหม่ยลี่ และ เกาหมิงสัมผัสได้ถึงความระมัดระวังจากอีกสี่คน จึงรีบเก็บแผ่นจารึกของพวกเขาทิ้งทันที พวกเขาระมัดระวัง เพราะพวกเขารู้ว่าการถูกระบุว่าเป็นมือปราบผีในโลกแห่งความเป็นจริงอาจเป็นปัญหาได้

อย่างไรก็ตาม พวกเขาไม่ตอบสนองต่อผู้มาใหม่ แต่หันความสนใจไปที่ด้านนอกของรถบัสแทน ซึ่งพวกเขาเฝ้าดูผีที่กำลังเข้ามาใกล้อย่างใกล้ชิด ความกังวลหลักของพวกเขาคือวิญญาณเหล่านี้จะขึ้นรถบัสหรือไม่

ในทางกลับกัน หลินเจียซิน, เจียงไป๋, ซูเฉิน และ หวังฮั่น รู้สึกโล่งใจเมื่อสังเกตเห็นว่าผีที่อยู่ด้านนอกรถบัสหยุดอยู่ห่างจากรถประมาณห้าเมตร โดยไม่แสดงความตั้งใจที่จะขึ้นรถ

พวกเขายังคงเฝ้าสังเกตต่อไปเมื่อมีผีโผล่ออกมาจากทางเข้าคฤหาสน์ และเดินออกไปทีละคน การเห็นผีเหล่านี้ทำให้กระดูกสันหลังของพวกเขาหนาวสั่น ทำให้พวกเขารู้สึกหวาดกลัวอย่างอธิบายไม่ถูก

พวกเขามองไปที่ หวู่ปิน, เหม่ยลี่ และ เกาหมิงโดยไม่รู้ตัว และสงสัยว่าทั้งสามคนนี้สามารถหลบหนีอย่างปลอดภัยจากคฤหาสน์ผีสิงที่เต็มไปด้วยผีมากมายได้อย่างไร ดูเหมือนเป็นไปไม่ได้สำหรับพวกเขา

ในสายตาของพวกเขา หวู่ปิน, เหม่ยลี่ และ เกาหมิงได้ทำสิ่งที่เกินความเชื่อสำเร็จ พวกเขาไม่สามารถหาคำใดมาอธิบายความประหลาดใจของพวกเขาได้ คำอธิบายเดียวที่พวกเขาคิดได้คือแผ่นจารึก – แบบเดียวกับที่ เหลาเต๋า เคยใช้ แผ่นจารึกเหล่านี้อนุญาตให้พวกเขาแลกเปลี่ยนร่างกายกับผี ซึ่งเป็นพลังที่คล้ายกับรูปผี

หลินเจียซิน, เจียงไป๋, ซูเฉิน และ หวังฮั่น เชื่อมโยงกันอย่างรวดเร็ว พวกเขาตระหนักว่า หวู่ปิน, เหม่ยลี่ และ เกาหมิงได้เข้าไปในคฤหาสน์ผีสิงเพื่อจุดประสงค์เดียวกัน – เพื่อรับแผ่นจารึก

แผ่นจารึกเหล่านี้ถูกกล่าวถึงโดย เหลาเต๋า และในเวลานั้น พวกเขาบอกว่าแผ่นจารึกเหล่านั้นถูกใช้โดยผีชายชราเพื่อฆ่าผู้คน ดังนั้นวัตถุประสงค์หลักของพวกเขาคือการได้รับภาพผี อย่างไรก็ตาม ตอนนี้พวกเขาเข้าใจแล้วว่าแผ่นจารึกเหล่านี้ยังมีความสามารถในการแลกเปลี่ยนร่างกายกับผีอีกด้วย

การเปิดเผยนี้ทำให้ หลินเจียซิน, เจียงไป๋, ซูเฉิน และ หวังฮั่น ตกตะลึงโดยสิ้นเชิง พวกเขาไม่เข้าใจว่าบุคคลทั้งสามนี้ทำงานดังกล่าวสำเร็จได้อย่างไร ซึ่งพวกเขาคิดว่าเป็นไปไม่ได้

บทที่ 429 ระงับ

อย่างไรก็ตาม หลินเจียซิน, เจียงไป๋, ซูเฉิน และ หวังฮั่น ต่างรู้ว่าแผ่นไม้เหล่านี้หรือค่อนข้างจะเป็นแผ่นจารึกนั้นมีความคล้ายคลึงกับรูปผีและอนุญาตให้พวกเขาแลกเปลี่ยนร่างกับผีได้ เมื่อสังเกตเห็นถุงที่ หวู่ปิน, เหม่ยลี่ และ เกาหมิงถืออยู่ ดวงตาของพวกเขาก็เป็นประกายด้วยความโลภ หากพวกเขาไม่สามารถรับรูปผีได้ การได้รับแผ่นจารึกเหล่านี้ก็เพียงพอแล้ว หัวใจของพวกเขาเต็มไปด้วยความปรารถนาที่จะคว้าแผ่นไม้

แน่นอนว่าพวกเขาไม่สามารถแสดงตัวได้ขณะอยู่บนรถบัสผีสิง หลินเจียซิน, เจียงไป๋, ซูเฉิน และ หวังฮั่น ตระหนักดีถึงเรื่องนี้ ดังนั้นพวกเขาจึงวางแผนที่จะคว้าโอกาสนี้ไว้เมื่อพวกเขาลงจากรถ

ในทางกลับกัน หวู่ปิน, เหม่ยลี่ และ เกาหมิงไม่ได้กลัว หลินเจียซิน, เจียงไป๋, ซูเฉิน และ หวังฮั่น เพราะพวกเขาเข้าใจว่าทั้งสี่คนนี้ไม่ใช่สมาชิกระดับสูงของสมาคมเหนือธรรมชาติของเมืองใหญ่ ในความเป็นจริง องค์กรของพวกเขา ไห่เฉิงซุปเปอร์เนเชอรัลคลับ เป็นหนึ่งในองค์กรควบคุมผีที่ไม่เป็นทางการที่มีอิทธิพลมากที่สุดในประเทศ พวกเขามีหัวหน้าและผู้ช่วยที่ทรงพลัง โดยมีสมาชิกควบคุมผีมากถึง 20 คน ทำให้พวกเขากลายเป็นองค์กรที่น่าเกรงขามเป็นอันดับสองรองจากสำนักงานใหญ่ที่เมืองหลวง

ดังนั้น หลินเจียซิน, เจียงไป๋, ซูเฉิน และ หวังฮั่น จึงกล้าที่จะปิดบังความคิดที่จะปล้นพวกเขาเพราะพวกเขารู้ว่าพวกเขาไม่สามารถดำเนินการบนรถบัสผีสิงได้

เมื่อ หวู่ปิน, เหม่ยลี่ และ เกาหมิงสังเกตเห็นความโลภในดวงตาของ หลินเจียซิน, เจียงไป๋, ซูเฉิน และ หวังฮั่น พวกเขาก็ระมัดระวังมากขึ้น แต่พวกเขาก็เข้าใจด้วยว่าพวกเขาไม่สามารถเคลื่อนไหวบนรถบัสได้

หลังจากนั้นไม่นาน หวู่ปินและเหม่ยลี่ก็เลือกที่นั่งแถวหลังใกล้กับประตูรถบัส หลินเจียซินเห็นว่า หวู่ปิน และ เหม่ยลี่ ไม่ได้สนใจกลุ่มของเธอเลย ซึ่งทำให้เธอยิ่งไม่พอใจมากขึ้น เมื่อพิจารณาว่าพวกเขาพลาดโอกาสที่จะได้รับสิ่งของเหนือธรรมชาติเนื่องจากมีผีจำนวนมากในคฤหาสน์เก่า เธอรู้สึกถึงความโกรธที่ก่อตัวขึ้นและตัดสินใจพูดออกมา

เธอพูดกับหวู่ปิน เหม่ยหลี่ และเกาหมิงด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างรุนแรง “เฮ้ คุณทั้งสาม! เราเป็นมือปราบผีจาก ไห่เฉิงซุปเปอร์เนเชอรัลคลับ คุณมาจากสมาคมเหนือธรรมชาติแห่งเมืองไหน”

หลินเจียซินแนะนำตัวเองก่อน โดยพยายามยืนยันอำนาจของเธอ โดยคิดว่าเนื่องจาก หวู่ปิน, เหม่ยลี่ และ เกาหมิงไม่ใช่ผู้นำเมือง พวกเขาจึงต้องเป็นสมาชิกของสมาคมเหนือธรรมชาติในท้องถิ่น เธอเชื่อว่าชื่อเสียงของสโมสรของเธอในฐานะองค์กรควบคุมผีที่ไม่เป็นทางการที่ใหญ่ที่สุดในประเทศจะคุกคามพวกเขาได้

ในใจของเธอ หลินเจียซินต้องการสร้างอำนาจเหนือภูมิหลังของเธอ อย่างไรก็ตาม เจียงไป๋, ซูเฉิน และ หวังฮั่น ยังคงไม่แยแสเมื่อดูสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

หาก หวู่ปิน, เหม่ยลี่ และ เกาหมิงเป็นผู้นำเมือง พวกเขาอาจไม่กล้ายั่วยุพวกเขาเพราะสำนักงานใหญ่ของเหมืองหลวงเป็นผู้นำในประเทศ และไม่มีใครกล้ารุกรานสำนักงานใหญ่

บทที่ 430 ถ้าอยากรู้ว่าเราเป็นใครก็ฝันไปเถอะ

“อิอิ ถ้าคุณไม่บอกเรา เมื่อเรากลับมาแล้ว เราจะทราบได้อย่างรวดเร็วว่าคุณอยู่ในองค์กรไหน!” หลินเจียซินเริ่มขู่เมื่อเธอสังเกตเห็น หวู่ปิน, เหม่ยลี่ และ เกาหมิงยังคงนิ่งเงียบ

แน่นอนว่าสิ่งที่เธอพูดเป็นเรื่องจริง แม้ว่าประเทศจะกว้างใหญ่ แต่ก็มีเมืองใหญ่เพียงไม่กี่เมือง ทำให้ง่ายต่อการระบุองค์กรของตน นอกจากนี้ ไห่เฉิงซุปเปอร์เนเชอรัลคลับของพวกเขายังมีความร่วมมืออันยาวนานกับสำนักงานใหญ่ แม้ว่าความขัดแย้งจะเกิดขึ้นระหว่างพวกเขาในอนาคต สำนักงานใหญ่ก็จะเมินเฉยตราบใดที่มันไม่บานปลายมากเกินไป ดังนั้น หลินเจียซินจึงรู้สึกมั่นใจในตำแหน่งของเธอ

อย่างไรก็ตาม หวู่ปิน, เหม่ยลี่ และ เกาหมิงอดไม่ได้ที่จะหัวเราะในใจเมื่อรู้ว่าพวกเขาถูกระบุตัว พวกเขารู้ดีว่าถ้ามีใครสามารถเปิดเผยความจริงเกี่ยวกับ โรงแรมผี ได้ พวกเขาจะไม่กลัวภัยคุกคามของ หลินเจียซิน

“ฮึ่ม! เราจะได้เห็นกันว่าคุณจะเป็นอย่างไรเมื่อเรากลับสู่โลกแห่งความเป็นจริง คุณจะชดใช้สิ่งนี้!” ซูเฉินซึ่งเย่อหยิ่งและอวดดีอยู่แล้วได้เพิ่มคำพูดที่รุนแรงลงไป

ปัง

ผ่านไปสามนาที รถบัสผีก็ปิดประตูทันที ผีที่อยู่ข้างนอกยังไม่สามารถขึ้นรถบัสได้ สิ่งนี้ทำให้ หลินเจียซิน, เจียงไป๋, ซูเฉิน และ หวังฮั่น รู้สึกโล่งใจอย่างมาก เนื่องจากนั่นหมายความว่ารถบัสจะไม่แออัดจนเกินไป

หลินเจียซิน, เจียงไป๋, ซูเฉิน และ หวังฮั่น ได้เข้าที่นั่งแล้ว

"วรูม! วรูม! วรูม!"

รถบัสผีสิงเริ่มเคลื่อนตัวช้าๆ หวู่ปิน, เหม่ยลี่ และ เกาหมิงกำลังหมกมุ่นอยู่กับสถานการณ์ที่เกี่ยวข้องกับ หลินเจียซิน, เจียงไป๋, ซูเฉิน และ หวังฮั่น ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้สังเกตเห็นว่าเกิดอะไรขึ้นภายในรถบัส

ในที่สุดพวกเขาก็ได้มองไปรอบๆ รถบัสในที่สุด

ประการแรก พวกเขามองไปที่หน้าจอแสดงผลผู้โดยสารแบบอิเล็กทรอนิกส์ที่อยู่ตรงกลางรถบัส โดยมีเลข 6 บ่งชี้ว่ามีผี 6 ตัวอยู่บนรถ จากมุมมองของพวกเขา ดูเหมือนว่ามีผีอยู่บนรถบัสมากขึ้น แต่เนื่องจาก หวู่ปิน, เหม่ยลี่ และ เกาหมิงนั่งไปทางด้านหลัง พวกเขาจึงมองไม่เห็น หลินเจียซิน, เจียงไป๋, ซูเฉิน และ วังฮั่นอยู่แถวสุดท้าย ดังนั้นพวกเขาจึงโล่งใจเนื่องจากไม่มีผีอยู่ข้างหลังพวกเขา

ผีทั้งหกตัวนี้นั่งอยู่ที่ด้านหน้าของรถบัส ทำให้ หวู่ปิน, เหม่ยลี่ และ เกาหมิงเข้าใจได้ชัดเจน โชคดีที่ครั้งนี้ไม่มีผีล่องหน ดังนั้นพวกเขาจึงไม่รู้สึกไม่สบายใจหรือระมัดระวัง

นอกจากนี้ เนื่องจากผีชายชราถูกกักตัวอยู่ในถุงผ้าสีทอง ขัดขวางการตรวจจับของรถบัสผี จึงไม่มีผีเพิ่มเติมบนรถบัส

“เฮ้! ฉันถามว่ามีผีอยู่ในถุงผ้าสีทองของคุณใช่หรือเปล่า?” เสียงที่น่ารำคาญของ หลินเจียซินดังขึ้นอีกครั้ง น้ำเสียงของเธอรุนแรงและไม่สุภาพ

พูดตามตรง หวู่ปิน, เหม่ยลี่ และ เกาหมิงดูเหมือนจะมีความสามารถที่ดีในการสำรวจคฤหาสน์ที่เต็มไปด้วยผี อย่างไรก็ตาม พวกเขาเสียคะแนนไปบางส่วนเนื่องจากความสามารถพิเศษของแผ่นจารึก สิ่งนี้ทำให้ หลินเจียซิน, เจียงไป๋, ซูเฉิน และ หวังฮั่น เชื่อว่าแผ่นจารึกเหล่านี้เป็นเหตุผลที่ทั้งสามสามารถเคลื่อนไหวได้อย่างอิสระท่ามกลางผีจำนวนมาก สิ่งนี้ทำให้พวกเขาคิดว่า "ถ้าฉันมีแผ่นจารึกพวกนั้น ฉันก็จะทำแบบเดียวกันได้!"