บทที่17 ความตกใจของคนทั้งหมู่บ้าน

“ห๊ะ!” เมย์มองขึ้นไปบนฟ้าหลังจากได้ยินเสียงฟ้าร้องลั่น

ตอนนั้นเอง เมย์ก็ได้เห็นว่าท้องฟ้าที่เคยถูกหมอกปกคลุมได้สลายไปแล้วกลายเป็นเมฆดำก่อตัวขึ้นมาแทน ด้านในนั้นมีสายฟ้าแลบคล้ายงูสีม่วงดิ้นไปมา

ความกลัวและอำนาจทำลายล้างผุดขึ้นมาอย่างรุนแรงในใจของเธอ เพียงแค่มองก็รู้สึกราวกับว่ามีบางอย่างน่ากลัวกำลังก่อตัวขึ้นด้านในเมฆดำนั้น

“คาถานินจานี้เรียกว่ากิเลน” ริวอุนพูดขึ้นด้วยเสียงอ่อนโยน “เขี้ยวสีขาวก็ตายเพราะคาถานี้แหละ”

ถึงแม้มันจะฟังดูอ่อนโยน ทว่าความรู้สึกของเมย์มันกลับไม่ใช่

ใบหน้าเล็ก ๆของเมย์เต็มไปด้วยความกลัวและความตึงเครียด ในแววตาแฝงไปด้วยความเคารพ ความตื่นเต้นและความเข้าใจ

ครืนนนนน!!!!

เสียงฟ้าร้องก้องกังวานไปทั่วทั้งท้องฟ้า สายฟ้าสีม่วงพันกัน ก่อตัวเป็นรูปกิเลนพร้อมกับเสียงคำรามอันน่าสะพรึงกลัวของสัตว์ในตำนาน กิเลนสายฟ้ากระโดดลงมาจากท้องฟ้า วิ่งไปทั่วอากาศราวกับกำลังประกาศศักดาของตัวมันเอง

เทรูมิ เมย์มองดูสายฟ้าที่พุ่งผ่านเธอไป ใบหน้าเปลี่ยนกลายเป็นซีดขาวด้วยความหวาดกลัวต่อพลัง ร่างกายอันบอบบางของเธอสั่นสะท้าน

ไม่ว่าอนาคตจะเป็นอย่างไร แต่ตอนนี้เธอายุเพียงหกขวบเท่านั้นและเป็นเกะนินที่เพิ่งจะเรียนจบจากโรงเรียน

พอได้เห็นความยิ่งใหญ่ ทรงพลังแบบนี้เป็นครั้งแรก เธอรู้สึกเพียงแค่ว่าตัวเธอเองเป็นเหมือนท่อนไม้ ขยับตัวไม่ได้แม้แต่นิดเดียว

หัวอันว่างเปล่าของเธอ ได้แต่มองดูกิเลนที่พุ่งลงมาอย่างไร้พลัง

ตูม!!!

คนทั้งโลกนินจาต่างตกใจเสียงแห่งการทำลายล้างนี้ พลังอันน่ากลัวทำลายทุกอย่างในรัศมีรอบตัว ต้นไม้ใหญ่รอบ ๆสนามฝึกหมายเลข 5 ถูกถอนรากถอนโคนด้วยลมร้อนในอากาศ

ในสายตาของเมย์ตอนนี้ มันราวกับว่าโลกกำลังเกิดสงครามโลกครั้งใหญ่ขึ้น

สำนักงานมิซึคาเงะ

มิซึคาเงะรุ่นที่4 ยากุระ ก็กำลังทำหน้าที่เซ็นต์เอกสารตามปกติ หลังจากที่เขาลงนามในเอกสารผ่านไปฉบับหนึ่ง ตอนที่เขากำลังหยิบเอกสารฉบับใหม่ขึ้นมา สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปฉับพลัน

เขาผุดลุกขึ้นมาจากที่นั่งแล้วก้าวไปทางหน้าต่าง เขามองผ่านหน้าต่างขึ้นไปบนท้องฟ้า

แม้ว่าจะอยู่ห่างไกล แต่เขาก็ยังสัมผัสได้ถึงพลังอันน่ากลัวของสายฟ้า และฟ้าร้องฟ้าผ่านี้ก็ไม่ได้หายไปตามธรรมชาติ แต่มันได้รวมตัวกันอย่างบ้าคลั่ง ในที่สุดก็กลายเป็นสัตว์ขนาดยักษ์

“มันคืออะไรกันแน่?” ยากุระจ้องกิเลนบนฟ้าแล้วตะโกน “คังโก ส่งหน่วยลับไปสำรวจทางสนามฝึก...”

“ไม่สิ ฉันจะไปที่นั่นเอง!” ยากุระพูดจบก็กระโดดออกทางหน้าต่าง

หลังจากกระโดดไปบนหลังคาบ้านไม่กี่ครั้งก็หายลับไป

“ท่านมิซึคาเงะ!” หลังจากยากุระออกไป ร่างของชายคนหนึ่งในหน้ากากหน่วยลับก็เผยตัวออกมา สีหน้าภายใต้หน้ากากของเขาดูกังวลกับยากุระไม่น้อย จากนั้นเขาก็หายตัวตามไปในทันที

โรงเรียนนินจาหมู่บ้านคิริงาคุเระ

ในสนามเด็กเล่น นักเรียนปีหนึ่งที่เพิ่งเข้าโรงเรียนเป็นปีแรกก็ได้กำลังรับการฝึกฝนอยู่

เด็กคนหนึ่งร่างกายเปลือยเปล่าตั้งแต่ส่วนบนขึ้นไป บนหน้าพันด้วยผ้าพันแผล เขาสามารถเอาชนะคู่ต่อสู้ในรุ่นเดียวกันได้ด้วยความเก่งกาจของเขา

“อ่อนแอ... อ่อนแอเกินไป!” เสียงนั้นกล่าวด้วยความเย็นชา ดูเหมือนว่าเขาจะไม่พอใจกับคู่ต่อสู้ที่ครูฝึกจัดให้เขา มันไม่ได้ท้าทายเลย

ตูม!!

ในขณะนั้นก็มีเสียงระเบิดดังขึ้น ครูที่อยู่ไม่ไกลรวมทั้งกลุ่มนักเรียนมองหน้ากัน

บนท้องฟ้าที่ห่างไกล เกิดเสียงฟ้าร้องคำราม ไม่นานก็ก่อเกิดเป็นสัตว์ขนาดยักษ์อันน่ากลัว ผลกระทบจากการทำลายล้างของมันสามารถสัมผัสได้แม้จะอยู่ห่างออกไปไกล

“น นี่คือตัวอะไร?” ครูฝึกสอนในโรงเรียนนินจาคนหนึ่งตกตะลึง จากนั้นความคิดหนึ่งก็แวบเข้ามาในหัว

‘นินจาต่างหมู่บ้านบุกโจมตีหรือเปล่า?’

ความคิดนั้นทำให้เขาตะโกนออกมา “การฝึกต่อสู้จริงจบลงแล้ว ทุกคนรีบกลับเข้าไปในห้องเรียนเร็วเข้า!!”

เขาไม่รู้หรอกว่าเป็นนินจาต่างหมู่บ้านหรือไม่แต่ก็ไม่มีอะไรผิดที่จะเตรียมตัวตั้งรับเอาไว้ก่อน

หลังจากได้ยินคำสั่ง นักเรียนแต่ละคนก็เผยสีหน้าหวาดกลัว หน้าซีดเผือด แต่ละคนรีบวิ่งกลับห้องเรียนอย่างรีบร้อน สุดท้ายก็เหลือเพียงเด็กคนเดียวที่ยังยืนอยู่ที่สนามฝึกซ้อมในโรงเรียน

หัวเล็ก ๆของเขาเงยหน้ามองท้องฟ้า เพ่งดูสัตว์ร้ายขนาดยักษ์ ไม่เพียงเขาไม่กลัวเท่านั้นแต่ยังมีสีหน้าตื่นเต้นเผยออกมาด้วย

เขารู้ดีว่าคนที่ใช้คาถานี้ได้ต้องเป็นนินจาระดับสูงแน่ ไม่อย่างนั้นคงสร้างสัตว์ร้าย พลังน่ากลัวขนาดนี้ออกมาไม่ได้

“ยืนอะไรอยู่ตรงนั้นอีก อยากตายงั้นเหรอ!” ครูประจำชั้นตะโกนใส่เด็กพันผ้าพันแผล แต่เขาไม่สนใจและยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับ

เพราะเขาต้องการเห็นว่าการทำลายล้างของสัตว์ร้ายตัวนี้มันรุนแรงขนาดไหนด้วยตาตัวเอง

รอบ ๆสนามฝึก

นินจาในหมู่บ้านที่กำลังฝึกฝนกันอยู่หยุดฝึกกันทีละคน พวกเขามองดูฟ้าร้องด้านบนและก็เห็นกิเลนยักษ์

“มันคืออะไรน่ะ?”

“ทำไมหมู่บ้านเราถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้กัน?”

“นั่นคือทางสนามฝึกใกล้ ๆเราเลยนี่?”

“ศัตรูโจมตีเหรอ?”

“มีศัตรูบุกหมู่บ้าน!!!”

เสียงตะโกนกระจายไปทั่วคิริงาคุเระทันที ใบหน้าของนินจาหมู่บ้านหมอกเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา จากนั้นก็เผยสีหน้ากระหายเลือดออกมา

เสียงดาบและคุไนถูกชักออกมาเตรียมพร้อมและรีบวิ่งไปหาจุดที่กิเลนตกลงมา แต่กิเลนก็ไม่ได้รอให้นินจาคนไหนมารวมตัวกันที่สนามซ้อม มันได้พุ่งลงมากระแทกพื้นอย่างรุนแรง

ตูม!!

ทุกคนได้ยินเสียงคำรามอันน่าสยดสยองเท่านั้น จากนั้นดวงตาก็เห็นแสงจ้าราวกับดวงอาทิตย์ พริบตาต่อมาพวกเขาก็ไม่เห็นอะไรอีกต่อไป

ทุกคนมีเพียงความคิดเดียวอยู่ในใจ

ใครจะอุกอาจโจมตีคิริงาคุเระแบบนี้ได้?

********************************