บทที่4 ฉันคือเขี้ยวสีขาวแห่งโคโนฮะงาคุเระ

วิ้ง!!

เสียงมีดกรีดอากาศและเส้นแสงแวบผ่านคอ เลือดเหนียวหนืด กระเซ็นไปโดนใบหน้า ศีรษะนินจาโคโนฮะปลิดปลิว

ริวอุนถอนหายใจแล้วเช็ดเลือดออกจากใบหน้า “จบแล้วสินะ”

การต่อสู้เริ่มต้นและจบในเวลาไม่นาน อย่างไรก็ตาม ทั้งสองฝ่ายก็มีการบาดเจ็บล้มตายกันไปไม่น้อยเลย ยกเว้นเขา จูนินสามคนที่อยู่ในทีมเขาก็ถูกสังหารไปหมด

ส่วนทางฝั่งโคโนฮะ มีเพียงนินจาสายตรวจจับคนเดียวที่ยังรอดอยู่

“ต่อไปคือการฆ่าเขี้ยวสีขาวแล้ว” ริวอุนหายใจลึก เขาเดินตรงไปด้านหน้า มือคว้าจับตัวนากาตะ นินจาตรวจจับที่หมดสติไป หลังจากดูแล้วว่าอีกฝ่ายจะไม่ฟื้นขึ้นมาแน่ ๆ เขาก็จากไป

ทางฝั่งสะพานเชื่อมสองแคว้น

การต้อสู้อันโหดร้ายก็ได้เกิดขึ้นเช่นกัน

หลังจากที่ริวอุนจุดพลุสัญญาณออกไป มันก็กระตุ้นความระมัดระวังของนินจาหมู่บ้านคิริงาคุเระและซึนะงาคุเระทันที

เดิมทีพวกเขาเห็นว่าไม่ดี เลยตกลงว่าวันนี้จะยุติข้อตกลงกันแล้วรอวันหลัง แต่ฮาตาเกะ ซาคุโมะเร็วเกินไป

ก่อนที่พวกเขาจะได้ทันแยกย้าย ซาคุโมะก็พาทีมมาลอบสังหารพวกเขาเสียก่อนแล้ว

เมื่อทั้งสามฝ่ายพบกัน พวกเขาย่อมต้องเข้าห้ำหั่นกันเป็นธรรดมา

นินจาของหมู่บ้านคิริงาคุเระและซึนะงาคุเระ ไม่ลังเลเลยที่จะกลุ้มรุมโจมตีนินจาจากโคโนฮะ แต่น่าเสียดายที่มีซาคุโมะนำทีมอยู่ด้วย

แม้ว่าทางฝั่งสองหมู่บ้านจะมีคนรวมกันเยอะกว่า แต่ก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ของโคโนฮะ

ผ่านไปกว่าสิบนาที คุโรกิ เรียวซาว่าก็ได้รับบาดเจ็บสาหัส

กลับกัน ทางซาคุโมะกลับไม่ได้รับบาดเจ็บอะไรเลย

“เวรเอ๊ย! เขี้ยวสีขาว แกมันเป็นปีศาจหรือไงวะ!!” คุโรกิสบถด่าทอออกมา สีหน้าแดงก่ำดูโมโหจนถึงขีดสุด

นินจาโคโนฮะคนอื่นไม่ได้แข็งแกร่งเท่าซาคุโมะ หากแต่ว่าซาคุโมะเพียงคนเดียวก็เก่งกว่าทั้งสองหมู่บ้านรวมกัน

หากเป็นแบบนี้ต่อไป พวกเขาจะเป็นอันตรายถึงชีวิตอย่างแน่นอน

“ทุกคน ถอยก่อน เราสู้เขี้ยวสีขาวไม่ได้!!” ชินโต นามิกิหรือหัวหน้าทีมนินจาของซึนะกล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงจริงจัง

เขารู้ว่าในเมื่อเขี้ยวสีขาวมาถึง การเจรจาพันธมิตรต้องล่มแน่นอน หากยังฝืนอยู่ต่อ มันจะมีแต่การบาดเจ็บล้มตายกันมากขึ้นเท่านั้น และในฐานะโจนินแห่งซึนะ เขารู้ถึงความเก่งกาจของซาคุโมะดี

แม้ว่าจะมีโจนินขั้นสูงสองคนคือเขาและคุโรกิ ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะสู้กับเขี้ยวสีขาว

“ได้ เข้าใจแล้ว” คุโรกิ เรียวซาว่าพยักหน้า เขาหยิบพลุ เตรียมส่งสัญญาณถอยให้กับนินจาคนอื่น แต่ทันทีที่เขาพยักหน้าจบ เขาก็เห็นคุไนถูกเขวี้ยงมายังเขาและเลยเขาไปปักอยู่ระหว่างตัวเขาและซาคุโมะ

นอกจากนี้ ที่ด้ามคุไนก็มียันต์ระเบิดผูกเอาไว้

ตูม!!!

ยันต์ระเบิดทำงาน ควันหนาทึบจากแรงระเบิดลอยคลุ้ง

ทั้งสามฝ่ายที่ประจันหน้ากันอยู่ก็มองไปยังทิศทางที่คุไนถูกขว้างมา

พวกเขาเห็นเด็กหนุ่มอายุราวสิบห้า สิบหกปีปรากฏตัวมายืนบนต้นไม้

เด็กคนนี้มีผมดำยาวประบ่า ดูหล่อเหลาและสวมชุดรวมไปถึงกระบังหน้าผากของคิริงาคุเระ แถมในมือยังหิ้วนินจาตรวจจับของโคโนฮะอยู่ด้วย

“ริวอุน?” คุโรกิสะดุ้ง

“เขี้ยวสีขาวแห่งโคโนฮะ ฮาตาเกะ ซาคุโมะ!” ริวอุนไม่สนใจคุโรกิ เขาพูดชื่อซาคุโมะออกมาแล้วมองลงด้านล่างจากบนต้นไม้

เขากระชับตัวนากาตะแล้วกอดเอาไว้

“ถ้ายังอยากให้เขามีชีวิตก็มากับฉัน” ริวอุนจ้องซาคุโมะเขม็ง “จำไว้ว่าคนเดียว ห้ามให้นินจาคนอื่นตามมาด้วย ไม่อย่างนั้นหากตุกติก ฉันจะฆ่าเขาซะ!”

หลังพูดจบ เขาก็หยิบคุไนมาจ่อคอนินจาโคโนฮะทันที

“สกปรกนี่พวกนินจาหมู่บ้านสายหมอก” ฮาตาเกะ ซาคุโมะถือดาบสั้นไว้ในมือพร้อมกับส่งสายตาเย็นชาไปให้ริวอุน

ซาคุโมะแอบส่งสัญญาณบางอย่างโดยไม่มีใครรู้ตัว ยกเว้นนินจาโคโนฮะด้วยกัน นินจาที่ไม่ได้ปรากฎตัวออกมาค่อย ๆย่องไปด้านหลังริวอุนอย่างลับ ๆ

“ขอแนะนำนะว่าอย่าทำอะไรที่มันเปล่าประโยชน์เลย” ริวอุนสะบัดคุไนฟัน

ใบหูของนินจาตรวจจับขาดสะบั้น เลือดไหลทะลักออกมาราวกับน้ำ

“แก…” ดวงตาของเขี้ยวสีขาวเปลี่ยนเป็นเย็นชาถึงขีดสุด เนื่องจากอีกฝ่ายยังเด็ก ซาคุโมะไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะเด็ดขาดขนาดนี้ ชั่วพริบตาเด็กหนุ่มตรงหน้าก็ตัดหูของนากาตะทิ้งทันทีเพื่อเป็นการเตือน

ตอนนี้หากเขาเล่นไม่ซื่ออีก เขาไม่สงสัยเลยว่าเด็กคิริงาคุเระตรงหน้าจะฆ่านากาตะจริง ๆ

“ลุงคุโรกิ เขี้ยวสีขาวปล่อยให้เป็นหน้าที่ผมเอง พวกลุงรีบไปจัดการนินจาโคโนฮะคนอื่นเถอะ”

เมื่อเห็นว่าฮาตาเกะ ซาคุโมะหยุดแล้ว ริวอุนก็หันไปหาหัวหน้าทีมคุโรกิ

“ริวอุน นี่นาย...” คุโรกิ เรียวซาว่าขมวดคิ้ว เขาไม่รู้ว่าริวอุนคิดอะไรอยู่

“เชื่อผมสักครั้งสิ” ริวอุนพยักหน้าให้เขาเพื่อเพิ่มความมั่นใจ จากนั้นก็กระชับตัวนากาตะวิ่งหายเข้าไปในป่า “เขี้ยวสีขาวแห่งโคโนฮะ หากอยากให้เพื่อนร่วมทีมของแกมีชีวิตรอดก็ตามมา คนเดียวล่ะ!”

“ถ้าฉันรู้ว่าตุกติก ไอ้หมดนี่ตายแน่” หลังพูดจบ เขาก็หายไป

“หัวหน้าฮาตาเกะ ระวังพวกมันซุ่มโจมตีด้วยนะครับ” นินจาโคโนฮะข้าง ๆกล่าวเตือนเขา จากนั้นเขาก็มีท่าทีลังเลนิดหน่อย “งานของเราตอนนี้คือการกำจัดนินจาสองหมู่บ้านนี้ หากปล่อยพวกมันไป มันจะส่งผลร้ายแรงต่อหมู่บ้านนะครับหัวหน้า”

ด้วยคำพูดนี้เองหลุดจากปาก มันก็ทำให้ซาคุโมะคิ้วขมวด เขารู้ว่างานนี้มันสำคัญมาก แต่นินจาคิริงาคุเระคนนั้นมีเจตนาฆ่าของจริง ถ้าเขาไม่ไป นากาตะลูกทีมของเขาคงไม่รอดแน่

‘พวกนายอยากเห็นเพื่อนร่วมทีมตัวเองตายหรือไง?’ ซาคุโมะคิดในใจ

“การที่นินจาของคิริมาอยู่ที่นี่ได้ แสดงว่าอีกทีมตายหมดแล้ว นั่นแสดงว่าเด็กนั่นจะต้องเก่งพอตัว หากไม่จัดการจะลำบากทีหลัง” ซาคุโมะรีบตัดสินใจทันที เขาต้องการผลลัพธ์ที่ดีที่สุด

ภารกิจครั้งนี้สำคัญและเป็นความลับ ดังนั้นจึงจำเป็นต้องสังหารนินจาที่อยู่ที่นี่ทั้งหมด

ต่อให้ฆ่าตรงนี้ แต่ริวอุนยังมีชีวิตอยู่ นั่นก็ไร้ค่า เพราะฉะนั้นซาคุโมะมีแต่จะต้องตามไปอย่างเดียว

“แต่ว่า...” นินจาอีกคนดูอึกอัก

“ห้านาที” ซาคุโมะมองไปยังนินจาคนนั้นด้วยสายตามาดมั่น “ขอเวลาให้ฉันห้านาที เดี๋ยวฉันจะกลับมาให้เร็วที่สุด”

แม้ว่านินจาจากคิริงาคุเระและซึนะงาคุเระจะมีจำนวนมากกว่า แต่พวกเขาก็ได้รับบาดเจ็บมาก่อนแล้ว ในทางกลับกัน นินจาจากโคโนฮะยังคงสบายดีอยู่

ถ้าเพียงแค่เพื่อถ่วงเวลาให้เขากลับมา  แค่นั้นก็ไม่มีปัญหาเลยสักนิดเดียว

ด้วยระดับของซาคุโมะ เขามีความมั่นใจในตัวเองค่อนข้างสูงพอตัว

ถึงจะมีการซุ่มโจมตีในป่า เขาก็มั่นใจว่าจะปลอดภัย

เพราะเขาคือ... เขี้ยวสีขาวแห่งโคโนฮะ นินจาที่ถือได้ว่าแข็งแกร่งระดับบนสุดลในโลกนินจาตอนนี้

ที่สำคัญกว่านั้น เขาไม่สามารถปล่อยให้เพื่อนร่วมทีมของตัวเองตายไปต่อหน้าต่อตาได้ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจละทิ้งภารกิจชั่วคราวแล้วไปช่วยเหลือนากาตะก่อนเป็นอันดับแรก