ตอนที่ 27 หมาป่าขาว เจโรลต์

ในขณะที่งานประมูลประกายแสงกำลังจะเริ่มขึ้นในอีกไม่ช้า รีไวล์ก็หาพื้นที่ว่างเพื่อตั้งร้านค้า

ค่าเช่าแผงขายไม่ต้องจ่ายแยกต่างหาก รวมอยู่ในค่าเครื่องดื่มต้อนรับของโรงเตี๊ยมแล้ว

"โรงเตี๊ยมประกายแสงนี้ร่ำรวยมหาศาล คงรวยล้นฟ้าไม่แพ้เจ้าผู้ครองแผ่นดิน" รีไวล์นึกอิจฉาขณะวางดาบอัศวินที่ตั้งใจจะขายไว้ตรงหน้า

เมื่อเทียบกับโรงเตี๊ยมประกายแสงแล้ว สมาคมการค้าเอมเมอรัลด์ดูเหมือนจะไม่ใช่สิ่งใดเลย รีไวล์ประมาณการคร่าว ๆ ว่ารายได้จากค่าเครื่องดื่มเพียงอย่างเดียวของโรงเตี๊ยมเล็ก ๆ แห่งนี้ในเมืองน้ำแข็งคงจะได้ถึงวันละหลายร้อยเหรียญทองคำ ตลอดทั้งปีก็หลายหมื่นเหรียญทองคำ ซึ่งเทียบเท่ากับรายได้ต่อปีของอาณาจักรเคานต์ชั้นสูง

พ่อของรีไวล์เคยคิดจะเข้าร่วมกับโรงเตี๊ยมประกายแสง แต่ถึงแม้จะมีตำแหน่งอัศวินอาวุโส แต่เขาก็ไม่สามารถหาวิธีเข้าร่วมได้ และดูเหมือนว่าโรงเตี๊ยมประกายแสงก็ไม่เคยรับผู้ถือหุ้นรายใหม่

"เพื่อนเอ๋ย ดาบนี้ขายเท่าไหร่" ชายสวมหน้ากากหมาป่าขาวคนหนึ่งยืนอยู่หน้าแผงขายของรีไวล์

"ดาบยาวสุดยอด สองเหรียญทองต่อหนึ่งเล่ม ไม่ต่อราคา รับทำตามสั่งและซื้อจำนวนมาก ต้องมีแบบให้ด้วย" รีไวล์กดเสียงพูด

"แพงไปหน่อย" ชายคนนั้นพูดจบก็หันหลังเดินจากไป

รีไวล์ยังไม่รีบร้อน เขามั่นใจในดาบอัศวินที่ตัวเองสร้างขึ้นมาก 2 เหรียญทอง ไม่แพงเกินไปแน่

ผู้ที่เข้ามาในโรงเตี๊ยมประกายแสงได้ ส่วนใหญ่เป็นบุคคลสำคัญหรืออัศวินผู้สูงศักดิ์ในท้องถิ่น รีไวล์เชื่อว่าจะมีคนรู้คุณค่า

ไม่นานนัก อัศวินร่างกำยำล่ำสัน สวมหมวกเหล็กและคาดลูกตุ้มเหล็กหนักไว้ที่เอว ก็ยืนอยู่ตรงหน้ารีไวล์ จากลักษณะท่าทางแล้ว เห็นได้ชัดว่าเป็นอัศวินอย่างเป็นทางการ "เพื่อนเอ๋ย ได้ยินว่าท่านรับทำอาวุธและชุดเกราะตามสั่ง"

รีไวล์เงยหน้าขึ้น หน้ากากหมาป่าขาวปิดบังสีหน้าที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย

"อัศวินอย่างเป็นทางการอีกแล้ว แถมยังดูเก่งกว่าอัศวินที่ขายน้ำมันชะมดให้ข้าเสียอีก ใช้ลูกตุ้มเหล็กด้วย คงฝึกวิชาหายใจแบบเน้นพละกำลัง" รีไวล์วิเคราะห์ในใจ

"ใช่ ต้องมีแบบให้ อาวุธ ชุดเกราะ แม้กระทั่งอาวุธพิเศษบางอย่าง... ตราบใดที่มีแบบ ข้าก็ทำได้" รีไวล์พูดด้วยความมั่นใจ

"ดูเหมือนท่านจะเป็นนักตีเหล็กที่เก่งกาจ" อัศวินอย่างเป็นทางการกล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย

"ก็พอได้"

"ดาบสองเล่มนี้ ข้าซื้อแล้ว นอกจากนี้ ข้าอยากให้เราเป็นพันธมิตรกันในระยะยาว อาวุธและชุดเกราะที่ท่านตีขึ้น ขอให้ขายให้ข้าก่อน ห้ามขายให้ขุนนางอื่น ส่วนเรื่องราคา ข้ายินดีซื้อในราคาที่สูงกว่าราคาตลาดสองส่วนสิบ"

อัศวินกล่าว

พร้อมกับโยนเหรียญทองห้าเหรียญลงบนแผงขาย ทำให้รีไวล์ได้เงินค่าเครื่องดื่มคืนมา

"ได้ สถานที่ซื้อขายก็ที่โรงเตี๊ยมประกายแสงนี่แหละ" รีไวล์กล่าว

หากซื้อขายกันข้างนอก ด้วยความสามารถของเขา อาจโดนคนอื่นปล้นได้ง่าย ๆ

ทว่าที่โรงเตี๊ยมแห่งนี้ ไม่มีผู้ใดอาจก่อเรื่องได้

ตลาดมืดก็มีกฎเกณฑ์ของตลาดมืด

"ตกลง ความร่วมมืออันแสนยินดี ท่านมีนามว่าอย่างไรหรือ?"

"หมาป่าขาว เจโรลต์" รีไวล์ลูบหน้ากากของตนเอง แล้วก็พลันนึกถึงเกมในชาติก่อน จึงหลุดปากออกมา

"ดี ท่านเจโรลต์ งั้นทุก ๆ สามเดือน วันสุดท้าย ณ โรงเตี๊ยมแห่งนี้ ขอให้ท่านเจโรลต์มาให้ตรงเวลา ข้าต้องการอาวุธ ชุดเกราะ และเครื่องประดับม้าจำนวนมาก นี่คือแบบแปลน"

"แล้วก็ ท่านหมาป่าขาว ท่านสนใจที่จะเข้าร่วมองค์กรอันยิ่งใหญ่ที่มีอนาคตอันไร้ขีดจำกัดและสดใสหรือไม่..."

อัศวินผู้นั้นถามขึ้นอย่างฉับพลัน แต่ยังไม่ทันพูดจบ รีไวล์ก็ขัดขึ้น

"ไม่" รีไวล์ปฏิเสธอย่างเด็ดขาด

อัศวินผู้นั้นเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วก็หัวเราะ "หากเปลี่ยนใจแล้ว เมื่อพบกันอีกครั้งก็บอกข้าได้"

แล้วอัศวินผู้นั้นก็จากไปจากโรงเตี๊ยม รีไวล์เฝ้ามองแผ่นหลังของบุรุษผู้นั้นด้วยความตื่นเต้น

"อย่างนี้ก็หมดปัญหาเรื่องตลาดขายแล้ว ข้ารู้ว่าคุณภาพงานตีเหล็กของข้าไม่น่ากังวลเรื่องการขายอยู่แล้ว เอฟเฟกต์ [ผลิตภัณฑ์คุณภาพเยี่ยม] นี่ไม่ใช่เรื่องเล่น ๆ แน่"

"ท่านผู้นั้นน่าจะเป็นอัศวินของดินแดนใดสักแห่ง ดูเหมือนว่าเขาจะมีความทะเยอทะยานไม่น้อย ซื้ออาวุธและชุดเกราะมากมายขนาดนี้ ยังอยากให้ข้าเข้าร่วมด้วยกันอีก คงวางแผนอะไรบางอย่างอยู่แน่ แต่เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับข้าเล่า" รีไวล์ส่ายหัว เพราะอย่างไรเสียก็ไม่มีใครรู้จักตัวตนของเขา แม้ว่าบุรุษผู้นั้นจะซื้ออาวุธและชุดเกราะเพื่อก่อกบฏ ก็คงไม่เกี่ยวข้องกับเขา

และที่คฤหาสน์แห่งหนึ่งในเมืองน้ำแข็ง อัศวินเกราะหนาผู้นั้นที่เพิ่งทำการค้ากับรีไวล์ ถอดหมวกเหล็กออก เผยให้เห็นใบหน้าที่เต็มไปด้วยรอยแผลเป็น เขาคุกเข่าลง ที่ด้านหน้าของเขา ชายร่างกำยำล่ำสันที่เปลือยท่อนบนเผยให้เห็นกล้ามเนื้ออันมหาศาลกำลังหายใจเป็นไอสีขาว

"รองประธาน ข้าพบช่างตีเหล็กฝีมือดีอีกคนหนึ่ง และได้เจรจาความร่วมมือกับเขาแล้ว" อัศวินผู้นั้นก้มหัวกล่าว

"ดีมาก อัศวินหมูป่า เจ้าทำได้ดีมากในช่วงหลังนี้ เจ้าแห่งแดนรกร้างจงสถิตอยู่เหนือหัวของเจ้า พระองค์จะทรงเห็นความซื่อสัตย์และความพยายามของเจ้า" ชายร่างกำยำล่ำสันที่ถูกเรียกว่ารองประธานสวมเสื้อผ้า เขาผงาดตัวขึ้น ยืนสูงถึงสองเมตรห้าสิบ ราวกับยักษ์น้อย แม้แต่อัศวินหมูป่าก็ยังดูตัวเล็กเมื่อเทียบกับเขา

"ข้าไม่ได้ไปที่สำนักงานใหญ่ของสมาคมมานานแล้ว สถานการณ์อุปกรณ์ของสมาคมของเราเป็นอย่างไรบ้างในตอนนี้" ชายร่างกำยำล่ำสันถามขณะสวมเกราะ

"ปัจจุบัน สมาคมของเรามีชุดเกราะและอาวุธรวมสองพันห้าร้อยชุด ม้าศึกบนภูเขาหนึ่งพันตัว หลังจากความพยายามในช่วงหลายปีที่ผ่านมา ทุก ๆ วันจะมีช่างตีเหล็กหลายสิบคนตีเหล็กอุปกรณ์ที่เราต้องการให้ ตอนนี้เรายังคงค้นหาช่างตีเหล็กใหม่ ๆ ทั่วประเทศด้วยวิธีต่าง ๆ ซื้ออาวุธและอุปกรณ์ เร่งความเร็วในการพัฒนาของเรา"

อัศวินหมูป่ากล่าว เขาเป็นผู้บังคับบัญชาตัวน้อยที่รับผิดชอบการผลิตอาวุธและชุดเกราะ เพราะนอกจากจะเป็นอัศวินอย่างเต็มตัวแล้ว เขายังเป็นช่างตีเหล็กผู้เชี่ยวชาญอีกด้วย

"อืม ดี แต่ยังไม่เพียงพอ หากต้องการโค่นล้มขุนนางผู้โลภและน่าชังเหล่านี้ เราต้องมีทหารม้าที่สวมชุดเกราะครบครันอย่างน้อยหนึ่งหมื่นคน และอัศวินอย่างเต็มตัวที่พร้อมจะบุกตะลุยอีกหลายร้อยคน! ยังต้องมีผู้นำที่แข็งแกร่งพอที่จะต่อกรกับอัศวินผู้ยิ่งใหญ่ของเหล่าขุนนางด้วย ตอนนี้ข้าเหลือเพียงก้าวเดียวก็จะได้เป็นอัศวินผู้ยิ่งใหญ่แล้ว เมื่อข้าก้าวขึ้นเป็นอัศวินผู้ยิ่งใหญ่ สมาคมภราดรแห่งแดนรกร้างของเราก็จะมีอัศวินผู้ยิ่งใหญ่สองคน การกระทำของเราจะไม่ต้องปิดบังปิดป้องอีกต่อไป" รองประธานกล่าว

"ขอแสดงความยินดีกับท่านผู้ใหญ่!" อัศวินหมูป่าแสดงความยินดีอย่างจริงใจ

"แล้วก็ การค้ากับยักษ์โคมไฟครั้งก่อนดีมาก ภายใต้การช่วยเหลือของยักษ์โคมไฟ ข้าก็ก้าวจากอัศวินชั้นสูงขึ้นเป็นอัศวินระดับสูงสุดได้สำเร็จ วิธีการหายใจก็ก้าวหน้าขึ้นอีกขั้น ข้าคาดว่าการก้าวขึ้นเป็นอัศวินผู้ยิ่งใหญ่ของข้าคงต้องให้ยักษ์โคมไฟช่วยอีกครั้ง เรื่องนี้คงต้องรบกวนเจ้าอีกครั้ง" รองประธานหยิบขวดใส่ยาสูบสีดำโบราณออกมาจากอกเสื้อ