Chapter  29 โอกาสสังหาร

พวกเขาทั้งสามโกรธจัดและไล่ตามสิ่งที่เรียกว่าศัตรูอย่างสิ้นหวัง

เขาไม่รู้เลยว่าฆาตกรเดินมาถึงข้างหลังพวกเขาอย่างเงียบ ๆ

เฉินเหลียน ใช้เทคนิคอันอ่อนโยนของเขา ราวกับว่าเขากลายเป็นลมที่มองไม่เห็น โดยไม่ส่งเสียงใด ๆ ในขณะที่เขาเคลื่อนไหว

ไม่นานเขาก็ตามทันคนที่อยู่หลังสุด

กระบี่ไพลินโผล่ออกมาจากมือขวาของเขาทันที ดวงตาของ เฉินเหลียน เปลี่ยนเป็นเย็นชาและเขาก็ฟันกระบี่ออกไปโดยไม่มีลังเล

เพื่อที่จบการต่อสู้อย่างรวดเร็ว เขาได้ใช้เจตนากระบี่ในมือไปด้วย

"ฟิ้ว!"

เสียงแผ่วเบาดังก้องไปในอากาศ

ในท้ายที่สุด ชายคนนั้นก็ตัวแข็ง และไม่แม้แต่จะกรีดร้อง เขาถูกผ่าครึ่งในทันที และเลือดก็พุ่งออกมาอย่างรุนแรง

“นั้นใคร?”

"ระวัง……"

ทันใดนั้นคนทั้งสองที่อยู่ตรงหน้าก็ได้ยินเสียงแปลก ๆ พวกเขาหันศีรษะไปโดยไม่รู้ตัว

ก่อนที่เขาจะมองเห็นใบหน้าของ เฉินเหลียน ได้ชัดเจน เขาก็สังเกตเห็นแสงกระบี่สีน้ำเงินเข้ามาใกล้ราวกับสายฟ้า

เฉินเหลียน ฟันศัตรูด้วยกระบี่โดยไม่หยุด เมื่อทั้งสองหันหัวกลับมา เขาก็ก้าวไปข้างหน้าคนที่สองแล้ว

กระบี่หยกสีน้ำเงินพลิกและผ่าออกในแนวนอน

คู่ต่อสู้ตอบสนองอย่างเร่งรีบและไม่มีเวลาที่จะหลบ ดังนั้นเขาจึงชักกระบี่ยาวออกมาเพื่อสกัดกั้นโดยไม่รู้ตัว

น่าเสียดายที่เขาใช้เพียงกระบี่ยาวเหล็กธรรมดา ๆ เท่านั้น มันจะสู้กับกระบี่ไพลินที่ฟันเหล็กเหมือนโคลนได้อย่างไร?

“ติ๊ง!”

เช่นเดียวกับการตัดกระดาษ กระบี่หยกไพลินตัดกระบี่ยาวของคู่ต่อสู้ออกโดยตรงโดยไม่หยุดชะงัก

จากนั้นก็มีศีรษะลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า ตามมาด้วยเลือดที่สาดลงมา

คนสุดท้ายอยู่ไกลออกไปเล็กน้อย เดิมทีเขาต้องการร่วมมือกับเพื่อนเพื่อต่อสู้กับศัตรู แต่เมื่อเห็นเช่นนี้ เขาก็ตกใจมาก จึงรีบถอยหนีทันที

จนกระทั่งเขาวิ่งหนีไปไกลเขาก็กล้ามองย้อนกลับไปที่ เฉินเหลียน

“ไอ้เวร เจ้าเป็นใคร”

“นิกายชิงหยุนของเจ้าโจมตีเฉพาะด้านหลังเท่านั้นหรือ?”

เมื่อเห็นสหายของเขาถูกตัดศีรษะเหมือนแตงและผัก ชายหนุ่มก็ตกใจมากจนตับและถุงน้ำดีของเขาระเบิด

แต่ข้าก็ไม่เต็มใจที่จะวิ่งหนีไปเล็กน้อย

เขาแอบคำนวณระยะห่างระหว่างตัวเขากับ เฉินเหลียน โดยคิดว่าถ้า เฉินเหลียน ยังคงโจมตีเขาต่อไป เขาจะสามารถตอบสนองได้และจะสามารถใช้ประโยชน์จากเขาง่าย ๆ ดังนั้นเขาจึงถอนหายใจด้วยความโล่งอกและสาปแช่งเสียงดัง

ดวงตาของ เฉินเหลียน สงบและเขาไม่สนใจอีกฝ่าย เขาหันหลังกลับ และเริ่มเก็บเกี่ยวของที่ริบมาจากสงครามตามปกติ

เขาหยิบถุงเก็บของออกจากศพทั้งสองแล้วยัดไว้ในอ้อมแขนของเขา

"เจ้า……"

เมื่อเห็นฉากนี้ ชายหนุ่มก็ยิ่งโกรธมากขึ้น แต่เขาทำอะไรไม่ถูก

เขาทำได้เพียงสาปแช่งและระบายอารมณ์ออกมา "ให้ตายเถอะ เจ้ามันคนโกงที่ใช้แต่วิธีที่น่ารังเกียจในการลอบโจมตี"

“เจ้ากล้าที่จะทิ้งชื่อของเจ้าหรือไม่ ข้า หุบเขาอัสนี จะไม่มีวันปล่อยเจ้าไป”

"โอ้?"

เฉินเหลียน เก็บถุงเก็บของของเขาออก ตบหน้าอกของเขา และมองไปที่อีกฝ่ายอย่างเกียจคร้าน

“จริง ๆ แล้ว นอกเหนือจากการลอบโจมตี ข้ายังค่อนข้างเก่งในการต่อสู้ซึ่งหน้า ทำไมเจ้าไม่ลองเข้ามาลองกับข้าดูล่ะ?”

"เจ้า……"

น้ำเสียงของชายหนุ่มนิ่งงันและเขาสำลักน้ำลายไปครึ่งหนึ่ง

ล้อเล่นนะ เขาไม่ได้โง่ เขารู้จากการโจมตีของ เฉินเหลียน เมื่อกี้ว่าความแข็งแกร่งของเขาน่ากลัว เขาไม่สามารถเอาชนะคู่ต่อสู้ได้ แล้วเขาจะกล้ากลับไปท้าทายเขาได้อย่างไร

เมื่อเห็นว่าเขาเงียบ เฉินเหลียน ก็แยกฟันขาวของเขาออก ยิ้มอย่างเฉยเมย และพูดว่า "ถ้าไม่กล้า งั้นก็วิ่งไป"

"อะไร?"

ชายหนุ่มตกตะลึง

ก่อนที่เขาจะทันโต้ตอบ เฉินเหลียน ก็เคลื่อนไหวในวินาทีถัดไป

ร่างนั้นกลายเป็นภูตผีอีกครั้งในทันที และเข้าใกล้ชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว

"ไม่……"

ชายหนุ่มสะดุ้งและเขาไม่กล้ากดดันอีกต่อไป เขารีบหันหลัง และวิ่งหนีไปอย่างบ้าคลั่ง

เขาไม่เคยคิดเลยว่าด้วยความแข็งแกร่งในการฝึก ปราณ ระดับเก้าอันสง่างามของเขาจะต้องมาวิ่งหนี

โอ้พระสงฆ์ ข้าจะถูกผู้คนไล่ล่าและวิ่งหนีเหมือนสุนัขหลงทาง

เขากลัวมากจนอยากจะมีขาเพิ่มขึ้นมาอีก

อย่างไรก็ตาม ถึงกระนั้น ระยะห่างระหว่างเขากับ เฉินเหลียน ก็ยังคงสั้นลงอย่างช้า ๆ

เทคนิค ย่างก้าวเบาลิงโบได้รับการจัดอันดับจากระบบว่าเป็นเทคนิคการเคลื่อนไหวขั้นสูงระดับมนุษย์ ซึ่งไม่ใช่แค่การพูดโม้

( 凌波 (língbō) – คลื่น  微步 (wēibù) – ย่างก้าวเบา)

แม้ว่าคุณจะไม่นับความสามารถในการเสกเงาลวงตา ในแง่ของความเร็วเพียงอย่างเดียว มันเป็นเทคนิคที่ยอดเยี่ยมที่สุดในบรรดาเทคนิคที่อยู่ระดับล่างของการสร้างรากฐาน

แม้ว่าทักษะทางร่างกายของชายหนุ่มจะดีมากเช่นกัน แต่พวกเขาก็ตามหลัง ย่างก้าวเบาลิงโบ อยู่มาก

ทั้งสองฝ่ายใช้เวลาครึ่งถ้วยชาโดยเว้นระยะห่างจากกันหนึ่งร้อยเมตร ตอนนี้ เฉินเหลียน อยู่ห่างออกไปไม่ถึงสิบเมตรแล้ว

"เจ้า……"

“ไอ้สารเลว หยุดวิ่งตามได้แล้ว…”

“ข้า ข้า ข้า...ของเขา...”

ศีรษะของชายหนุ่มปกคลุมไปด้วยเหงื่อเย็น และเขายังคงให้ความสนใจ เฉินเหลียน จากหางตาของเขา

เมื่อ เฉินเหลียน เข้ามาใกล้มากขึ้นเรื่อย ๆ เขาก็กลัวมากจนเริ่มตัวสั่นเมื่อพูด

เมื่อเห็นว่าเขาวิ่งหนีไม่ได้ เขาก็เกิดความคิดขึ้นมาและเอื้อมมือไปหยิบถุงเก็บของออกจากอ้อมแขนของเขา

“ใช่แล้ว นี่ไง ความมั่งคั่งทั้งหมดของข้าอยู่ในนั้น อย่าไล่ตามมาเลย”

ด้วยการใช้พลังวิญญาณ เขาจึงใช้กำลังทั้งหมดเพื่อโยนถุงเก็บของทิ้งไป

เขาคิดว่า เฉินเหลียน จะหยุดแล้วหันกลับไปหยิบถุงเก็บของ ท้ายที่สุด ทุกคนต่างก็ฆ่ากันเพื่อสิ่งเล็ก ๆ น้อย ๆ นี้

โดยไม่คาดคิด ดวงตาของ เฉินเหลียน เย็นชาและไม่ขยับเขยื้อนเลย และเขายังเข้าใกล้อีกสองเมตรในขณะที่เขากำลังทิ้งถุงเก็บของ

"เจ้า……"

“ข้าให้ถุงเก็บของไปแล้ว ทำไมยังไล่ตามข้าอีก”

"เจ้าต้องการอะไร?"

ชายหนุ่มอยากจะร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตาและตะโกนเสียงดัง

“ก็แค่กำจัดวัชพืช ถุงเก็บก็เป็นของข้าอยู่ดี ข้าจะฆ่าเจ้าแล้วเก็บมันขึ้นมาใหม่เมื่อกลับไป”

เฉินเหลียน ตอบอย่างเงียบ ๆ

หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้ ชายหนุ่มก็หมดหวังในที่สุด

เมื่อรู้ว่าเขาหนีไม่พ้น เขากัดฟันด้วยสายตาที่บ้าคลั่ง

“ไม่ ถ้าเจ้าคิดว่าข้ากลัวจริง ๆ ข้าจะสู้กับเจ้า”

“ซูม~~!”

ด้วยพลังวิญญาณทั่วร่างกายของเขา ชายหนุ่มก็หันกลับมา และดูเหมือนว่าจะมีดวงจันทร์ที่สว่างขึ้นข้างหลังเขา

เมื่อถูกบังคับให้ตกอยู่ในสถานการณ์ที่สิ้นหวัง ชายหนุ่มไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากใช้กลอุบายที่แข็งแกร่งที่สุดของเขา

ดูเหมือนว่าสิ่งนี้จะเข้ากับแก่นแท้ของการเคลื่อนไหวของกระบี่โดยไม่คาดคิด

ในขณะนี้ แก่นแท้ พลังงาน และจิตวิญญาณผสานเข้าด้วยกันอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน และพลังของ ท่าฟันเงาจันทรา ก็เพิ่มขึ้นอย่างบ้าคลั่ง

เมื่อรู้สึกเช่นนี้ ความหวังก็ปรากฏขึ้นในดวงตาของชายหนุ่มทันที

“บางทีการแสดงที่ไม่ธรรมดานี้สามารถฆ่าคู่ต่อสู้ได้จริง ๆ เหรอ?”

เขาคิดอย่างตื่นเต้น

น่าเสียดายที่ความคิดนี้เพิ่งเกิดขึ้นในใจของข้า

วินาทีถัดมา——

"เอ่อฮะ!"

แสงกระบี่กระพริบ

ร่างกายของชายหนุ่มแข็งทื่ออยู่ครู่หนึ่ง

ข้างหลังเขา พระจันทร์เต็มดวงเพิ่งขึ้นเพียงครึ่งทางก่อนจะพังทลายและหายไปในทันที

“ข้าบอกเจ้ามานานแล้วว่าความสามารถในการต่อสู้ซึ่ง ๆ ของข้าค่อนข้างดีจริง ๆ”

เฉินเหลียน พูดอย่างเงียบ ๆ

"ตู้ม!"

ทันทีที่สิ้นคำพูด ร่างของชายหนุ่มก็ระเบิด กลายเป็นศพสองซีกและล้มลงกับพื้น

ในไม่ช้า เลือดก็เปื้อนพื้นที่ขนาดใหญ่เป็นสีแดง

ดวงตาของ เฉินเหลียน สงบและเขาไม่สนใจกลิ่นเลือดรอบตัวเขา เขาก้าวไปข้างหน้า และค้นหาสิ่งของอย่างระมัดระวังครู่หนึ่ง

หลังจากยืนยันว่าอีกฝ่ายโยนถุงเก็บของออกไปจริง ๆ และไม่ทิ้งสมบัติไว้เลย เขาก็ยืนขึ้นและเตรียมที่จะกลับไปหยิบถุงเก็บของ

อย่างไรก็ตาม ขณะที่เขาก้าวก้าวไป ทันใดนั้น พื้นที่โดยรอบก็สั่นสะเทือน และความกดดันมหาศาลที่ไม่อาจต้านทานได้ก็เข้าโจมตีเขา ทำให้ เฉินเหลียน แข็งตัวอยู่กับที่ทันที

เขายืนอยู่ที่นั่นอย่างแข็งทื่อ ไม่สามารถแม้แต่จะขยับนิ้วได้ เขาทำได้เพียงขยับตาช้า ๆ และเขาก็อดไม่ได้ที่จะมองด้วยความกลัว

“เกิดอะไรขึ้น?”

เฉินเหลียน รู้สึกงุนงง

เขาไม่เคยมีประสบการณ์การปราบปรามออร่าที่น่าสะพรึงกลัวเช่นนี้จากปรมาจารย์คนใดในขั้นแก่นทองคำ

มันเหนือจินตนาการโดยสิ้นเชิง

“บัซ~~~~~”

จู่ ๆ พื้นที่ก็สั่นไหวเล็กน้อย จากนั้นร่างของ เฉินเหลียน ก็หายไปทันที ราวกับว่าเขาไม่เคยปรากฏตัวมาก่อน

มีเพียงสองซีกของร่างกายที่ยังคงอบอุ่นยังคงอยู่กับที่