Chapter 5 การคำนวณของมนุษย์ไม่ดีเท่ากับการคำนวณของผู้ฝึกตนเจ้า
“เจ้ารู้จักศิษย์หวังฮุยที่อาศัยอยู่ในห้องที่นี้หรือไม่”
ศิษย์ชั้นนอกยืนตัวตรงเมื่อเขาได้ยินหวังหยางลี่ถาม
เขารีบก้มลงทำความเคารพอีกครั้งและตอบด้วยความเคารพว่า " ศิษย์ผู้นี้จำหวังฮุยได้"
“ทำไมหวังฮุยไม่อยู่ในห้อง?”
หวังหยางลี่จึงถามต่อ
“นี่มัน...ศิษย์เองก็ไม่ทราบเช่นกัน”
สายนอกคนนั้นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า "แต่ข้าเห็นพี่ชายหวังฮุยตอนเที่ยง เขาออกไปพร้อมกับศิษย์สายนอกอีกคน เฉินเหลียน"
“ดูเหมือนว่าจะออกไปปฏิบัติภารกิจรวบรวมวัตถุดิบของนิกาย”
“ภารกิจรวบวรวม? เจ้าแน่ใจเหรอ?”
หวังหยางลี่ ขมวดคิ้ว
“ศิษย์ไม่แน่ใจ แต่ข้าเห็นเขาออกจากนิกายไปพร้อมกับ เฉินเหลียน”
ศิษย์ภายนอกพูดอย่างจริงจัง
อืม เจ้าไปได้”
เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่มีอะไรจะพูด หวังหยางลี่ก็โบกมือ
ศิษย์ทำความเคารพอีกครั้งแล้วจึงหันหลังกลับและจากไป
ในฐานะพ่อ หวังหยางลี่ตระหนักดีถึงนิสัยของลูกชายของเขา โดยปกติแล้ว เขาขี้เกียจเกินไปที่จะทำงานนิกาย ไม่ต้องพูดถึงในช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้
ต้องมีบางอย่างเกิดขึ้นที่ทำให้เขาคิดว่ามันสำคัญกว่า ดังนั้นเขาจึงไม่รอเขาอยู่ในห้องแล้วออกไปก่อน
“ลืมไปซะ รอจนถึงพรุ่งนี้เถอะ”
ในฐานะผู้ดูแลภายนอก หวังหยางลี่ยังคงมีหลายสิ่งหลายอย่างที่ต้องจัดการ และเขาไม่สามารถรออยู่ที่นี่ตลอดไปได้
เขาเดาเหตุผลไม่ออกจึงกลับไปก่อน วางแผนจะพบลูกชายพรุ่งนี้และถามเขาเป็นการส่วนตัว
อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ หวังฮุย ถูกเผาจนกลายเป็นเถ้าถ่านแล้ว ไม่มีทางที่เขาจะกลับมาได้อีก
หวังหยางลี่ กลับมาอีกครั้งในวันรุ่งขึ้นและพบว่าลูกชายของเขาก็ยังไม่กลับมาที่นิกาย
เขาอดไม่ได้ที่จะมีข้อสงสัยในใจ แต่เขายังคงไม่ได้คิดถึงสถานะการที่เลวร้ายที่สุด
จนกระทั่งไม่พบ หวังฮุย เป็นเวลาสามหรือสี่วัน ในที่สุดเขาก็รู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ปกติและอาจมีอะไรเกิดขึ้นกับลูกชายของเขา
เมื่อเขาคิดถึงเรื่องนี้ สีหน้าของ หวังหยางลี่ก็เย็นชาไปหมด
เขาค้นหาไปรอบ ๆ และในที่สุดก็พบว่าลูกชายของเขาออกไปพร้อมกับศิษย์ภายนอกชื่อ เฉินเหลียน และไม่เคยกลับมาที่นิกายอีกเลยหลังจากนั้น
เฉินเหลียน อาจเป็นคนเดียวที่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
น่าเสียดายที่ เฉินเหลียน ยังคงหายตัวไปและไม่ได้กลับมา
หวังหยางลี่รออย่างอดทนต่อไปอีกสัปดาห์ แต่ก็ยังไม่มีใครเห็น และในที่สุดก็ทนไม่ไหวอีกต่อไป
เขาไปที่สำนักงานบริหารด้านนอกเพื่อค้นหาบันทึกเกี่ยวกับ เฉินเหลียน เปิดหินรูปถ่าย จำการปรากฏตัวของ เฉินเหลียน จากนั้นจึงออกไปค้นหา
……
ในอีกด้านหนึ่ง เฉินเหลียน ไม่มีความคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้
เขาหมกมุ่นอยู่กับการฝึกฝนอย่างสมบูรณ์
เป็นเวลากว่าสิบวันติดต่อกัน ใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ใน ป่าเงา มองหาสัตว์ประหลาดต่าง ๆ ที่จะต่อสู้อย่างต่อเนื่อง
การฝึกฝนศิลปะการต่อสู้ทั้งเก้าทำให้เขาคุ้นเคยกับพลังการต่อสู้ของตัวเองมากขึ้น
การล่าสัตว์อย่างต่อเนื่องทำให้อารมณ์เย็นชาอันเป็นเอกลักษณ์ของเขาค่อย ๆ รุนแรงขึ้น
"เอ่อฮะ!"
ในป่า แสงเย็นแวบวาบเหมือนสายฟ้าแลบแล้วดับไป
"ปัง!"
จากนั้นก็มีเสียงของหนักบางอย่างตกลงไปที่พื้น
เฉินเหลียน เก็บดาบของเขา รูปร่างของเขาตอนนี้สง่างามมาก
ข้างหลังเขามีสุนัขจิ้งจอกตัวหนึ่งมีความสูงครึ่งหนึ่งของผู้ชายโตเต็มวัย ซึ่งกลายเป็นศพนอนอยู่กับพื้น
ขนบนตัวสุนัขจิ้งจอกมีสีแดงเพลิงและเรียบเนียนมาก ไม่มีบาดแผลบนร่างกาย ยกเว้นรูเลือดในรูม่านตาซ้าย โดยมีเลือดไหลออกมาอย่างต่อเนื่อง
หากมีคนอื่นอยู่ด้วยในตอนนี้ พวกเขาจะประหลาดใจอย่างยิ่งที่เห็นภาพเช่นนี้
ข้าสงสัยว่าตาข้าจะพร่า
สุนัขจิ้งจอกตัวนั้นถูกเรียกว่า ปีศาจจิ้งจอกบิน และความแข็งแกร่งของมันอยู่ที่ระดับที่สิบของการขัดเกลาร่างกาย
ความแข็งแกร่งของมันเองนั้นไม่มากนัก แต่ความเร็วของมันนั้นกลับเร็วมากจนน่าตกใจ
เนื่องจากจับยากมากขนจึงมีราคาแพงมาก
ผู้ฝึกตนธรรมดาที่อยู่ในขั้นขัดเกลาร่างกายอาจไม่สามารถสัมผัสเจ้านี่ได้หากต้องเผชิญหน้า
อย่างไรก็ตาม เฉินเหลียน ไม่เพียงแต่ตัดศีรษะได้เท่านั้น เขายังใช้เทคนิคของเขาอย่างแม่นยำ เจาะดวงตาของมันด้วยดาบเล่มเดียว เขาต้องแข็งแกร่งแค่ไหนที่สามารถทำสิ่งนี้ได้?
“ก็ไม่เลว เมื่อข้าขายสิ่งนี้ ข้าอาจจะได้รับทักษะศิลปะการต่อสู้อื่นเพิ่ม”
เมื่อมองดูร่างของ ปีศาจจิ้งจอกบิน แล้ว เฉินเหลียน ก็แสดงสีหน้าพึงพอใจ
เขาฝึกฝนในป่าเงามานานกว่าสิบวันติดต่อกัน ในช่วงเวลานี้ เขาขายวัสดุของเหยื่อที่เขาฆ่าและได้รับทักษะศิลปะการต่อสู้ทั้งหมดสองทักษะ
พวกมันล้วนเป็นวิชาดาบระดับสีเหลืองเกรดต่ำที่ เฉินเหลียน เรียนรู้และได้ปรับปรุงให้อยู่ในระดับที่สมบูรณ์แบบ
ข้าสงสัยว่าอาจเป็นเพราะเขาเรียนรู้วิชาดาบมากที่สุดหรือเปล่าที่ทำให้ความเข้าใจของเขาดีขึ้น
ทักษะดาบทั้งสองนี้ใช้เพียงสิบสี่คะแนนทักษะเพื่อให้อยู่ในระดับสมบูรณ์ และ เฉินเหลียน เพิ่มคะแนนที่เหลืออีกหกคะแนนให้กับเทคนิคการฝึกร่างกาย
“น่าเสียดายที่ทักษะที่ขายข้างนอกยังแพงเกินไปและไม่ดีนัก มิฉะนั้น คงจะกลายเป็นผู้บ่มเพาะได้แบบสบาย ๆ คงจะดี อย่างน้อยก็จะได้อิสระมากขึ้น”
เฉินเหลียน ครุ่นคิดและส่ายหัว
ใส่ร่างของจิ้งจอกบินปีศาจลงในถุงเก็บของแล้วคำนวณเวลา การคัดเลือกสาวกภายในของสำนัก ชิงหยุน ในปีนี้กำลังจะเริ่มขึ้น
ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจกลับไปที่เมืองเซียงหยง เปลี่ยนทักษะศิลปะการต่อสู้ของเขา จากนั้นจึงกลับไปที่นิกายเพื่อเข้าร่วมในการคัดเลือก
ระหว่างทาง ออร่าสังหารอันแผ่วเบาที่เล็ดลอดออกมาจากร่างกายของเขาทำให้สัตว์ประหลาดธรรมดา ๆ ไม่กล้าเข้าใกล้
หลังจากกลับไปยังขอบป่าเงาได้สำเร็จ ก็ออกจากป่าไปไม่ไกล ในเวลานี้ จู่ ๆ ก็มีร่างสีเหลืองสดใสปรากฏขึ้นตรงหน้าของเขาและก้าวเข้าสู่ป่าอย่างรวดเร็ว
เมื่อเห็นรูปแบบเสื้อคลุมของอีกฝ่ายแล้ว เฉินเหลียน ก็รีบยืนด้วยความเคารพและก้มลงทำความเคารพ
อีกฝ่ายเดินผ่าน เฉินเหลียน และไม่ได้สนใจในตอนแรก
แต่หลังจากเดินไปเพียงไม่กี่ก้าว เขาก็ร้องออกมาเบา ๆ แล้วหันกลับมา
"เงยหน้าขึ้นมา!"
ร่างสีเหลืองสดใสยืนอยู่ต่อหน้า เฉินเหลียน และพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มลึก
เฉินเหลียน เงยหน้าขึ้นมองตามที่เขาบอก และเห็นใบหน้าวัยกลางคนที่สง่างาม
เขาไม่รู้จักอีกฝ่าย แต่เขารู้เพียงว่าเสื้อผ้าแสดงถึงตัวตนของผู้ดูแลของนิกายชั้นนอกของสำนักชิงหยุน
อย่างไรก็ตาม หลังจากที่เห็นรูปลักษณ์ของ เฉินเหลียน อย่างชัดเจน ก็มีแสงสองดวงก็สว่างจ้าออกมาในดวงตาของอีกฝ่าย
เพราะชายวัยกลางคนคนนี้ไม่ใช่ใครอื่นนอกจาก หวังหยางลี่พ่อของ หวังฮุย
เขาออกจากสำนัก ชิงหยุน เป็นเวลาหลายวันเพื่อตรวจสอบ แต่ไม่พบเบาะแสใด ๆ
เมื่อข้าเห็น เฉินเหลียน เมื่อกี้ ข้าไม่ได้สนใจมากนักในตอนแรก ท้ายที่สุด มีสาวกภายนอกหลายคนจากสำนัก ชิงหยุน ที่มาที่ ป่าเงา เพื่อฝึกฝน
ข้าแค่รู้สึกว่าร่างนั้นคุ้นเคย ข้าเลยกลับไปตรวจสอบ แต่ไม่คิดว่าจะเป็น เฉินเหลียน จริง ๆ
“เจ้าชื่อเฉินเหลียน?”
หวังหยางลี่พูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม
“กลับมาหาผู้ดูแลได้แล้ว เจ้าเป็นลูกศิษย์ของข้า”
เฉินเหลียน ดูสับสน พยักหน้าและพูด
“ห่างหายจากนิกายไปนานแค่ไหนแล้ว?”
หวังหยางลี่ กล่าวต่อ
“เอ่อ...สิบสามวัน”
เฉินเหลียน ได้ตอบกลับ
“เจ้าออกไปคนเดียวเหรอ?”
“ไม่ มีพี่ชายอาวุโสหวังฮุยด้วย”
“หวังฮุย แล้วคนอื่น ๆ อยู่ที่ไหน?”
“หลังจากที่เราออกมา เราก็แยกย้ายและทำงานของเราเอง ศิษย์ไม่รู้ว่าพี่หวังอยู่ที่ไหน?”
……
ทั้งสองสนทนากันอย่างรวดเร็วพร้อมคำถามและคำตอบ
ด้วยคำถามเหล่านี้ เฉินเหลียน จึงเดาจุดประสงค์ของการเดินทางของอีกฝ่ายได้
เขาเตรียมตัวมาอย่างดีสำหรับสิ่งนี้ ใบหน้าของเขาสงบ และคำตอบของเขาก็ไร้ที่ติไม่มีข้อบกพร่องใด ๆ
หวังหยางลี่จ้องไปที่ เฉินเหลียน อย่างระมัดระวัง
เขาอดไม่ได้ที่จะรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยเมื่อพบว่าดวงตาของเขาซื่อสัตย์และคำตอบของเขาก็ไม่มีจุดน่าสงสัยและดูเหมือนไม่ได้โกหก
หากเป็นกรณีนี้ เบาะแสเดียวที่เขาพบก็ถูกกำจัด
จะหาหวังฮุยได้ที่ไหนอีก?
“บ้าไปแล้ว ไอ้เวรนั่นไปไหนแล้ว”
หวังหยางลี่สาปแช่งในใจและมองดู เฉินเหลียน อย่างเย็นชา อดไม่ได้ที่จะรู้สึกโกรธ
“หืม ข้าตามหาเจ้ามาหลายวันโดยเปล่าประโยชน์ แต่เจ้าไม่รู้อะไรเลย จึงไม่มีประโยชน์ที่จะเก็บมันไว้”
ทันทีที่เขาพูดจบ เขาก็ดึงดาบยาวออกมาและฟันไปที่คอของ เฉินเหลียน
หากดาบเล่มนี้ถูกฟันออกไป เฉินเหลียนจะถูกแยกชิ้นส่วนและเสียชีวิตอย่างอนาถในทันที
แน่นอนว่า เฉินเหลียน ไม่สามารถนั่งรอความตายได้ เมื่อแสงดาบกระทบ ร่างกายส่วนบนของเขา เขาก้าวเท้าของเขาถอยกลับไปทันที ซึ่งอยู่นอกระยะแสงดาบ
"พลาด?"
เมื่อเห็นฉากนี้ หวังหยางลี่ก็อดไม่ได้ที่จะตกตะลึง ดวงตาของเขาก็ฉายแสงเย็นเฉียบจ้องมองไปที่ เฉินเหลียน
"ทำไม……"
เฉินเหลียน ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ ส่ายหัวด้วยรอยยิ้มที่บิดเบี้ยว
ดังคำกล่าวที่ว่าผู้ฝึกตนไม่ได้ดีไปมนุษย์ธรรมดา แต่ความคิดของเขาในการจัดการกับหวังฮุยก็ยังไร้เดียงสาเกินไป
