บทที่ 75 พึ่งตนเอง
ภายในห้องโถงอาคารหลักของค่ายเสบียง คลื่นลมที่ตามนุษย์แทบจับไม่ได้พัดกระจายไปทั่วห้อง ฝุ่นบนพื้นฟุ้งกระจายราวกับว่ามีพายุลูกเล็กๆ พัดผ่าน จางหยุนซีกางแขนออก และกำหมัดทั้งสองข้างแน่นแล้วร้องเสียงต่ำ "อ่าาา!!!" ชั้นเกราะผิวหนังสีเทาปรากฏขึ้น ทำให้เสื้อผ้าของจางหยุนซีระเบิดเป็นชิ้นๆ ร่างกายของเขาเปลี่ยน...
