บทที่21 หลิงซี

ทันใดนั้นก่อนลำแสงสีดำจะถึงตัวหลงเทียน ก็มีร่างของผู้หญิงคนหนึ่งอันงดงามยื่นมือมารับการโจมตีไว้ก่อนที่การโจมตีนั้นจะหายไปโดยไม่ทิ้งไร้บาดไว้บนมือแม้แต่นิดเดียว

“คุณคือ..!?” หลงหยวนพูดออกมาด้วยสีหน้าทั้งโล่งอกที่ตนยังไม่ตายและตะลึงกับความแข็งแกร่งของผู้หญิงตรงหน้า

“ไม่ต้องห่วงฉันไม่ใช่ศัตรู พวกคุณทำได้ดีมาก! ที่เหลือให้เป็นหน้าที่ฉันเอง!” เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ไพเราะและอ่อนโยน

ชื่อของเธอคือหลิงซี เธอเป็นผู้อาวุโสของสถาบันเทพศักดิ์สิทธิ์ หนึ่งใน7สถาบันระดับสูงแห่งทวีปศักดิ์สิทธิ์ สาเหตุที่เธอมายังทวีปดาราแห่งนี้เพราะเนื่องจากช่วงเวลานี้องค์กรแห่งบาปก่อความวุ่นวายไปทั่วทวีปดาราและทวีปเทพวิญญาณ

สาเหตุที่พวกมันไม่โจมตีทวีปศักดิ์สิทธิ์เพราะว่าภายในทวีปต่างเต็มไปด้วยคนที่แข็งแกร่งมากมาย ดังนั้นพวกมันจึงเลือกโจมตีทวีปที่อ่อนแอกว่า

เธอได้รับภารกิจมาจากสถาบันให้ช่วยกำจัดปรมาจารย์วิญญาณชั่วร้ายภายในทวีปดารา เธอได้กำจัดปรมาจารย์วิญญาณชั่วร้ายและช่วยเหลือผู้คนมาหลายเมืองแล้วจนมาถึงเมืองนี้

“เปลวเพลิงจิ้งจอกทมิฬ”

หลิงซีไม่รอช้ารีบกำจัดเฉาซีทันที ยังมีคนที่ต้องการความช่วยเหลือจากเธออีกมาก เธอจะมัวช้าอยู่ที่นี่ไม่ได้ เปลวเพลิงสีดำทมิฬพุ่งไปที่เฉาซีก่อนจะเผาเขาจนมอดไหม้ในพริบตาโดยไม่เหลือแม้แต่ซาก หลงหยวนที่จ้องมองอยู่ถึงกับอ้าปากค้าง ผู้หญิงคนนี้ไม่แข็งแกร่งไปหน่อยเหรอ!?

“ฉันไปก่อนล่ะ!” หลิงซีไม่รอให้หลงหยวนพูดอะไรและบินออกไปในพริบตาทันที

หลังจากเธอออกมาจากห้องควบคุม เธอก็ไล่สังหารปรมาจารย์วิญญาณชั่วร้ายอย่างรวดเร็วทันทีจนหมด แล้วในขณะนั้นเองเธอก็สังเกตุเห็นการต่อสู้ของพวกหลงเทียนทำให้เธอหยุดดูอีกสักพัก

“เด็กคนนั้นมีรากฐานที่แข็งแกร่งมาก เป็นต้นกล้าที่ดี” หลิงซีมองหลงเทียนอย่างชื่นชม ก่อนจะสังเกตุเห็นจิตวิญญาณของลู่หยินเหมย

“จิตวิญญาณเทพธิดาหิมะ เด็กคนนั้นมาจากเผ่าหิมะเหรอ ทำไมถึงมาอยู่ที่นี่!?”หลิงซีพูดออกมาอย่างสงสัย

ปกติเผ่าหิมะจะเก็บตัวเงียบอยู่ในแดนเหนือไม่ชอบออกมาโลกภายนอก แต่ทำไมถึงมีคนของเผ่าหิมะอยู่ที่นี่!? หลิงซีเก็บข้อสงสัยนี้ไว้ในใจ

ทันใดนั้นเองเมื่อเธอเห็นจิตวิญญาณของหลงชิงเหยา เธอก็จ้องมองด้วยแววตาเปล่งประกายทันที

“เด็กคนนั้นมีจิตวิญญาณที่คล้ายฉันมาก ถึงจะเป็นแค่จิตวิญญาณระดับสูงสุดแต่ก็ไม่เป็นไร” หลิงซีพูดออกมาด้วยน้ำเสียงดีใจเล็กน้อย

ที่จริงเธอตั้งจะหาศิษย์มานานแล้ว แต่เธอต้องการคนที่มีจิตวิญญาณใกล้เคียงกับเธอซึ่งค่อนข้างหายาก จิตวิญญาณของเธอคือจิ้งจอกสวรรค์เก้าหางเพลิงทมิฬ จิตวิญญาณระดับราชัน!

ถึงแม้อีกฝ่ายจะเป็นจิตวิญญาณระดับสูงสุด แต่นั้นไม่เป็นปัญหาเธอมีสมบัติที่สามารถช่วยอัพเกรดจิตวิญญาณให้เป็นจิตวิญญาณระดับราชันได้

เธอดูการต่อสู้ของหลงชิงเหยาและลู่หยินเหมยอยู่สักพัก แต่เมื่อเธอเห็นหลงชิงเหยาต้องการช่วยเหลือคนร้ายทำให้เธอคิ้วกระตุกหน่อยเล็กน้อย เด็กคนนี้ไม่ไร้เดียงสาและใจดีเกินไปหน่อยเหรอ!? แต่เมื่อลองคิดกลับกันเมื่อเธอมาเป็นลูกศิษย์ของเธอแล้ว เธอต้องกตัญญูต่ออาจารย์แน่นอน

เมื่อคิดแบบนี้เธอก็คลายความกังวลลงและหวังว่าหลังพาเธอไปสถาบันจะสอนเธอเกี่ยวกับทางโลกให้มากกว่านี่ เธอถือว่าหลงชิงเหยาเป็นลูกศิษย์ของตัวเองแล้ว มีคนมากมายต้องการคำนับเธอเป็นอาจารย์ เป็นไปได้ไหมเด็กคนนี้จะปฎิเสธ!?

หลังจากที่การต่อสู้จบลงแล้วเธอก็บินลงหาพวกหลงเทียนทันที

กลับมาทางด้านปัจจุบัน

“ผู้อาวุโสจากสถาบันเทพศักดิ์สิทธุ์” หลงเทียนพูดออกมาด้วยน้ำเสียงตกตะลึง

ในฐานะ1ในสถาบันระดับสูงซึ่งเป็นขุมพลังที่แข็งแกร่งที่สุดในโลก ผู้อาวุโสที่นั้นต่างมีความแข็งแกร่งมากมายสามารถเขย่าฟ้าดินได้ เขาเคยได้ยินว่าผู้อาวุโสของที่นั้นล้วนแล้วแต่เป็นจักรพรรดิวิญญาณกันทั้งสิ้นซึ่งเป็นระดับพลังที่สูงมากที่สุดในโลก ต่อให้เป็นจักรพรรดิของทวีปดาราก็ต้องเกรงใจอยู่สามส่วน

นั้นหมายความว่าผู้หญิงตรงหน้าของเขาเป็นมหาอำนาจจักรพรรดิวิญญาณ!

“คารวะผู้อาวุโส ต้องขออภัยที่เสียมารยาท” หลงเทียนพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ

“ไม่เป็นไร อันที่จริงฉันมีธุระกับเด็กผู้หญิงตรงนั้น” หลิงซีพูดด้วยรอยยิ้มและจ้องมองไปที่หลงชิงเหยาอย่างใจดี

หลงเทียนที่ได้ยินก็รู้สึกแปลกใจเล็กน้อย เขาสงสัยว่าทำไมหลิงซีถึงต้องการพูดคุยกับพี่สาวเขา หลงชิงเหยาเองก็สงสัยเช่นกัน เธอจำไม่ได้ว่าเคยเจอผู้หญิงคนนี้มาก่อน

“ฉันเห็นจิตวิญญาณของเธอมีความคล้ายคลึงกับจิตวิญญาณของฉัน ฉันเลยมีความตั้งใจจะรับเธอเป็นศิษย์” หลิงซีพูดออกมาด้วยยรอยยิ้มที่อ่อนโยนราวกับดอกทานตะวัน

หลงเทียนและหลงชิงเหยาที่ได้ยินก็ตกใจและรู้สึกประหลาดใจทันที หลงเทียนไม่คิดว่าโชคจะหล่นทับพี่สาวเขาขนาดนี้ การเป็นลูกศิษย์ของจักรพรรดิวิญญาณไม่ใช่โอกาสที่หากันง่ายๆ

นอกจากจะได้รับการฝึกฝนทักษะการต่อสู้และทรัพยากรจากอีกฝ่ายแล้ว ยังได้รับเบื้องหลังที่ทรงพลังอีก โลกนี้เบื้องหลังเป็นสิ่งที่สำคัญมาก หากมีเบื้องหลังที่ทรงพลังเส้นทางปรมาจารย์วิญญาณจะง่ายขึ้นมาก ยิ่งเป็นระดับจักรพรรดิวิญญาณที่ไม่มีใครเต็มใจจะรุกรานโดยเปล่าประโยชน์

หลงชิงเหยาเองก็รับรู้สิ่งนี้เช่นกัน แต่เธอยังไม่ได้รับตอบรับอีกฝ่ายทันทีและถามไปว่า

“ผู้อาวุโส! ถ้าฉันเป็นลูกศิษย์ของคุณ หมายความว่าฉันจะต้องไปที่สถาบันเทพศักดิ์สิทธิ์!?”

“ใช่แล้ว! หลังจากที่ฉันทำภารกิจจากสถาบันเสร็จ ฉันจะพาเธอไปฝึกฝนที่สถาบัน ที่นั้นจะทำให้การฝึกฝนพลังวิญญาณของเธอดีขึ้นอย่างมาก” หลิงซีพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม

เธอคิดว่าอีกฝ่ายไม่ปฎิเสธแน่นอน นอกจากจะได้อาจารย์เป็นจักรพรรดิวิญญาณแล้ว ยังได้เข้าไปสู่สถาบันที่ปรมาจารย์วิญญาณทั่วโลกต่างหมายปอง ใครล่ะจะกล้าปฎิเสธลง!? แต่คงไม่ใช่กับหลงชิงเหยา

“ขอโทษด้วยผู้อาวุโส! ฉันอยากจะอยู่ที่นี่กับครอบครัวและเพื่อนของฉันมากกว่า”

เมื่อได้ยินคำปฎิเสธของหลงชิงเหยา ทั้งหลงเทียนและหลิงซีก็ตกตะลึง แต่ในฐานะคนที่อยู่ด้วยกันมาเนิดนาน หลงเทียนเข้าใจความคิดของหลงชิงเหยาอย่างรวดเร็ว

“ผู้อาวุโส ผมขอคุยกับพี่สาวขอผมหน่อยได้ไหมครับ!?”

“ได้สิ!” หลิงซีพูดออกมาด้วยน้ำเสียงไม่ขุ่นเคืองแม้จะโดนปฎิเสธก็ตาม

ถึงแม้การโดนปฎิเสธจะทำให้เธอตกใจ แต่หลังจากสังเกตุกิริยา ท่าทางของหลงชิงเหยา เธอก็พอเดาอุปนิสัยและความคิดของหลงชิงเหยาได้เล็กน้อย

หลงเทียนจับมือหลงชิงเหยาออกไปมุมๆหนึ่งที่ไม่มีใครอยู่ ก่อนจะพูดว่า

“พี่สาวเธอไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับฉันและพ่อแม่หรอก ถึงฉันจะรู้เธอไม่อยากจากครอบครัวไป แต่นี่เป็นผลดีสำหรับเธอ”

“ฉันรู้ว่ามันเป็นผลดีต่อฉัน แต่ฉันไม่อยากไปจริงๆนิ ที่นู้นฉันไม่รู้จักใครเลย ฉันอยากอยู่กับครอบครัวที่ฉันรักมากกว่า” หลงชิงเหยาพูดด้วยน้ำเสียงโศรกเศร้า

“พี่สาว วันนี้เธอก็เห็นแล้วใช่ไหมว่าโลกนี้ไม่ได้สวยหรูอย่างที่คิด โชคดีที่ปรมาจารย์วิญญาณชั่วร้ายที่บุกรุกไม่ได้ทรงพลังขนาดเรารับมือไม่ได้ ไม่งั้นวันนี้เราคงตายไปนานแล้ว”

“เราไม่รู้ว่าอนาคตจะเกิดเหตุการณ์นี้อีกไหม หรือบางทีในอนาคตเราอาจจะเผลอทำปรมาจารย์วิญญาณที่ทรงอำนาจไม่พอใจซึ่งพวกเขาสามารถสังหารพวกเราได้ตลอดเวลา ต่อให้เป็นตำรวจก็ช่วยไม่ได้ ”

" โลกนี้มีการเข่นฆ่ากันตลอด เราสามารถตายได้ทุกเมื่อ สิ่งเดียวที่เราพึ่งได้คือตัวเองเท่านั้น ดังนั้นพวกเราต้องฝึกฝนตัวเองให้แข็งแกร่งขึ้นเพื่อปกป้องตัวเองและคนที่เรารัก "

“ฉันไม่สามารถช่วยเธอได้ตลอดเวลา ดังนั้นจะเป็นการดีที่สุดที่เธอจะแข็งแกร่งพอที่จะปกป้องตัวเองได้”

“…..”

หลงเทียนพยายามโน้มน้าวหลงชิงเหยา สิ่งเดียวที่เขาทำได้คือการโน้มน้าวเธอเพื่อผลประโยชน์ต่อตัวเธอเองในอนาคต เขาเองก็ไม่อยากจากพี่สาวเขาเหมือนกัน แต่อย่างที่พูดเขาไม่สามารถปกป้องหลงชิงเหยาได้ตลอดเวลา มันจะดีที่สุดถ้าเธอปกป้องตัวเธอเองได้ในอนาคต

แต่สุดท้ายนี้เขาไม่สามารถตัดสินใจแทนหรือบังคับหลงชิงเหยาได้ นี่คือชีวิตของเธอเอง ดังนั้นเธอจำเป็นต้องตัดสินใจด้วยตัวเอง ท้ายที่สุดถ้าเธอไม่อยากไป เขาก็จะไม่พูดอะไรอีกต่อไป

“พี่สาวมันไม่ได้หมายความพวกเราจะแยกจากกันตลอดไป”

“อีกสี่ปี! ฉันสัญญาว่าฉันจะเข้าร่วมสถาบันเทพศักดิ์สิทธิ์เพื่อไปหาเธอให้ได้!” หลงเทียนพูดออกมาอย่างแน่วแน่และมุ่งมั่น

7สถาบันระดับสูงเป็นเป้าหมายของเขาอยู่แล้ว ต่อให้ยากแค่ไหนเขาก็จะทำมันให้ได้ ตอนแรกเขาไม่ได้กำหนดเป้าหมายว่าจะเข้าสถาบันไหน แต่เมื่อหลงชิงเหยาเข้าร่วมสถาบันเทพศักดิ์สิทธิ์เขาจะไปที่นั้นอย่างแน่นอน!

“อีกสี่ปีนายจะมาจริงๆนะ!?” หลงชิงเหยาถามออกมาอย่างคาดหวัง

“แน่นอนฉันสัญญา! ลูกผู้ชายไม่เคยผิดคำพูดของตัวเองอยู่แล้ว!” หลงเทียนพูดออกมาด้วยสีหน้าจริงจัง

หลังจากคุยกันอีกสักพัก ทั้งสองก็เดินเข้าไปหาหลิงซี

“ขอโทษค่ะที่เมื่อกี้เสียมารยาท ฉันตัดสินใจได้แล้ว!”

“คารวะอาจารย์!”

หลงชิงเหยาขอโทษหลิงซีด้วยน้ำเสียงสุภาพ ก่อนจะคารวะหลิงซีเป็นอาจารย์ทันที

“เอาล่ะ! ดีมากเด็กดี” หลิงซีพูดออกมาด้วยรอยยิ้มและน้ำเสียงที่ใจดี ดูเหมือนเด็กคนนี้จะตัดสินใจได้แล้ว

“เธอมีเรื่องลำบากใจอะไรหรือเปล่า!?” หลิงซีพูดออกมาเมื่อสังเหตุสีหน้าที่ลำบากใจของหลงชิงเหยา

“ท่านอาจารย์ ฉันสามารถอยู่กับครอบครัวก่อนไปที่สถาบันได้ไหม” หลงชิงเหยาพูดด้วยน้ำเสียงโศรกเศร้า ถึงแม้เธอจะตัดสินใจได้แล้ว แต่เธอยังไม่เต็มใจจะแยกตัวจากครอบครัวของเธอจริงๆ

“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ!? ฉันเองก็ยังทำภารกิจไม่สำเร็จเหมือน คาดว่าอีก1เดือนฉันถึงจะมารับเธอไปสถาบันได้ เธอใช้เวลาอยู่กับครอบครัวของเธอให้เต็มที่ได้เลย”

“จริงเหรอ!? ขอบคุณค่ะท่านอาจารย์”

หลงชิงเหยาที่ได้ยินก็รู้สึกมีความสุขทันที อย่างน้อยเธอก็ยังได้อยู่กับครอบครัวของเธอในอีก1เดือนที่เหลือ

หลังจากพูดคุยกันสักพักหลิงซีก็จากไปโดยตกลงว่าจะมารับหลงชิงเหยาในอีก1เดือนข้างหน้า พวกหลงเทียนเองก็เตรียมตัวกลับบ้านเช่นกัน แต่เมื่อได้ยินข่าวว่าหลงหยวนได้รับบาดเจ็บและตอนนี้ถูกส่งเข้าไปที่โรงพยาบาลชิงหลง พวกเขาจึงรีบไปที่โรงพยาบาลทันที