ตอนที่ 13 การออดิชั่นของจูน
สั่งเจ้าพ่อไปเป็นไอดอล
ตอนที่ 13 การออดิชั่นของจูน
"โชคดีนะฮะพี่จูน!" จีซองพูดอย่างกระตือรือร้น "บนสเตจก็ใส่ให้เต็มที่เลยนะ"
จูนพยักหน้าและเดินต่อไปหลังเวที เด็กฝึกที่หายนะอีกคนกำลังแสดงอยู่ และเมนเทอร์ไม่พอใจเนื่องจากมีเด็กฝึกที่ไร้ความสามารถจำนวนมากจากไปแล้ว
เหล่าเด็กฝึกอิสระจะได้ขึ้นโชว์ในรอบต่อไป ส่วนซิน ฮุน และจียงจะเริ่มเปิดเวทีก่อนจูน
เด็กฝึกอิสระอีกสามคนเหลือบมองเขาขณะกำลังซ้อมทบทวนกัน
“ไอ้ตัวประหลาดโผล่มาอีกแล้ว” ฮุนกล่าว “ฉันดีใจที่เราได้ขึ้นสเตจก่อนหน้าหมอนี่ ฉันแน่ใจว่าเขาคงจะทำให้กรรมการอารมณ์เสียแน่แถมอาจจะทำลายโอกาสของเราหากหมอนี่ออกไปก่อนอีก”
ซินพยักหน้า “พี่ชายคนนี้แปลกคนจริงๆ แล้วไอ้หน้ากากแมวสีชมพูนี่มันคอนเซ็ปต์ของเขางั้นเหรอ?”
“เฮ้ จูน” จียงพูด “อย่าทำให้ภาพลักษณ์ของเราเสียหายนะ เข้าใจนะ? และอย่ามาคุยกับเราด้วย”
จูนเหลือบมองพวกเขาแล้วพยักหน้า
ซินเยาะเย้ย “เขาไม่แม้แต่จะคุยกับเราด้วยซ้ำ ช่างเป็นคนที่หยิ่งซะจริง”
“เชิญกลุ่มต่อไป ถึงตาพวกคุณแล้ว” หนึ่งในทีมงานพูด พร้อมดันให้เด็กฝึกอิสระทั้งสามคนขึ้นเวที
ทันทีที่พวกเขาเข้ามา เหล่าเด็กฝึกที่อยู่ในห้องส่งก็ปรบมือดังลั่น ทุกๆ ซีซั่น เหล่าเด็กฝึกและเมนเทอร์จะมองหาเด็กฝึกอิสระ เนื่องจากอาจมีอัญมณีที่ไม่ขัดเงาซ่อนอยู่ในหมู่พวกเขา
“สวัสดีเด็กฝึกและเมนเทอร์ทุกท่านครับ! พวกเราคือเด็กฝึกอิสระ” จียงกล่าว
“รบกวนด้วยนะครับ” พวกเขาพูดพร้อมกัน
“อา เด็กฝึกอิสระ ฉันตั้งตารอที่จะดูการแสดงของพวกคุณทุกปี” จีฮยอนกล่าว "เอาล่ะค่ะ เริ่มได้เลย"
ผู้เข้าแข่งขันถึงกับอ้าปากค้างเมื่อได้ยินอินโทรของเพลง
“Infinite Rhythm ของ EMBER เหรอ? นี่พวกเขาคิดจะร้องเพลงนี้เลยเหรอเนี่ย? แต่มันต้องใช้เสียงสูงมากเลยนะ!”
“เป็นไปตามคาด เด็กฝึกอิสระ พวกเขาล้วนกล้าหาญ เพราะไม่มีอะไรจะเสีย”
“นี่จะบอกว่า พวกเขาไม่จำเป็นต้องแบกชื่อเสียงของบริษัทติดตัวมาด้วยสินะ”
“จะเล่นเพลงนี้พวกเขาต้องมีความสามารถ”
จูนมองดูเด็กฝึกผ่านหน้าจอ ดูเหมือนว่าหน้าต่างสถานะของเขาจะมองเห็นได้ก็ต่อเมื่อมองดูด้วยสายตาของตนเองเท่านั้น เขาจึงไม่เห็นค่าสถานะของพวกนั้นบนหน้าจอ ดังนั้นเขาจึงไม่รู้ว่าสเตจของพวกเขาจะเป็นยังไง
“ฉันหวังว่าพวกเขาจะเป็นนักร้องที่ดีนะคะ” จีฮยอนกล่าว "เพลงนี้ต้องใช้ทักษะการร้องที่ยอดเยี่ยม"
“คุณหวังสูงเกินไปแล้ว” อูจินกล่าว “เด็กฝึกพวกนี้ส่วนใหญ่ก็เน้นไปที่การเต้นเหมือนๆ กันหมด”
มันเป็นเรื่องจริง ซิน, จียงและฮุนไม่ได้แย่เหมือนเด็กฝึกคนก่อนๆ แต่พวกเขาก็อยู่ระดับปานกลาง เสียงร้องของพวกเขายังไม่คงที่ และการเต้นของพวกเขาก็ไม่ได้มีอะไรพิเศษ แถมพวกเขายังแสดงสีหน้าได้ไม่ดีอีกด้วย
เมื่อการแสดงของพวกเขาจบลง บรรยากาศที่คลุมเครือก็ปกคลุมทั่วห้อง
มันไม่ได้เป็นโชว์ที่ดีหรือแย่อะไร
“พวกคุณทุกคนได้รับดาวสองดวง” ฮเยรินกล่าว
พวกเขาทั้งสามก้มหน้าลงอย่างผิดหวังก่อนที่จะมุ่งหน้ากลับไปหลังเวทีเพื่อติดสติ๊กเกอร์รูปดาว อย่างไรก็ตาม พวกเขารู้สึกดีขึ้นมากเมื่อเห็นจูนยืนอยู่ด้านหลังเวที
จียงยิ้มเยาะให้เขาขณะที่เขากำลังติดดาวสองดวง เขามั่นใจว่าจูนจะไม่ได้ดาวสักดวง
ในที่สุด จูนก็จะได้ขึ้นเวทีแล้ว และห้องโถงก็ตกอยู่ในความโกลาหลอีกครั้ง เด็กฝึกคนอื่นๆ ต่างคิดกันว่าเขาจะถอดหน้ากากในครั้งนี้ แต่เขาก็ยังคงสวมมันอยู่!
“ขอให้เป็นวันที่ดีสำหรับพวกคุณทุกคน” เขากล่าว เสียงที่แผ่วเบาและนุ่มนวลสะท้อนผ่านลำโพงคุณภาพสูง “ฉันชื่อจูน วันนี้ฉันจะอยู่ในความดูแลของคุณ”
“เสียงของเขาละเอียดอ่อนกว่าที่ฉันคิด” เร็นบอกกับเซธ “เขาต้องร้องเพลงได้ดีแน่”
เซธหัวเราะเบา ๆ และมองไปที่จูนต่อไป “แต่เขาดูตลกดีนะ ฉันชักชอบเขาแล้ว”
เมนเทอร์มองหน้ากันและพยายามอย่างเต็มที่ที่จะไม่หัวเราะ
“อืม เด็กฝึกจูนหรอ?” โบนกล่าวเสียงพึมพัม “หน้ากากนี่ เป็นคอนเซ็ปต์ของคุณงั้นเหรอ?”
จูนพยักหน้า “ครับ” เขากล่าว "ผมชอบแมว"
ทั้งสตูดิโอก็ระเบิดเสียงหัวเราะหลังจากนั้น มินซ์หัวเราะเบาๆ บนเก้าอี้ของเขา พี่ชายคนนี้ไม่เคยพลาดที่จะทำให้เขาหัวเราะเล้ย! แต่เขาก็ต้องซีเรียสบ้างแล้ว
“ฉันก็ชอบแมวเหมือนกันนะ” ฮเยรินพูดท่ามกลางเสียงหัวเราะของเธอ “แต่คุณจะถอดมันออกได้ไหม เราต้องเห็นหน้าคุณนะ”
จูนส่ายหัว “ตอนนี้ผมคงทำแบบนั้นไม่ได้ครับเมนเทอร์”
“เอ่อ” จีฮยอนพูด “แล้วจะไม่เปิดหน้าจริงๆ เหรอคะ?”
เขาส่ายหัว "ไม่ใช่ตอนนี้"
อูจินถอนหายใจ “ผมล่ะไม่เข้าใจเด็กสมัยนี้เลยจริงๆ”
เนื่องจากเสียงจูนฟังดูจริงจังมาก พวกเมนเทอร์จึงจำต้องเปลี่ยนเรื่อง
“งั้นเด็กฝึกจูน ทำไมคุณถึงเข้าร่วมรายการนี้?” จู่ๆ มินโฮก็ถามขึ้น ดาราท่านนี้อดสงสัยเกี่ยวกับตัวตนของจูนไม่ได้ มันต้องมีเหตุผลว่าทำไมทีมงานฝ่ายผลิตถึงเลือกเขา!
“ผมอยากเป็นไอดอล”
กันขำแกนๆ "แค่นั้นหรอ?"
จูนพยักหน้า หูของแมวสีชมพูก็หุบลงตาม
“เด็กคนนี้ไม่ค่อยคนช่วงพูดสินะ” กันพูดกับฮเยริน “แต่เขาตลกดี ฉันอยากรู้ว่าเขาเป็นยังไงบนสเตจ”
“คุณเริ่มแสดงได้เลย จูน”
จูนก้าวถอยหลังและรอให้ดนตรีเริ่ม
“ว้าว! เขาใช้ไมค์มือเหรอ?”
“เขาสวมชุดสีดำล้วน เขาคงจะร้องเพลงร็อคแน่ๆ”
"มันต้องเป็นแนวคิดที่มืดมนต่างหาก!"
“ฉันจินตนาการถึงโชว์บนสเตจของเขาได้เลย”
มันเป็นเสียงเพลงที่ไม่คุ้นเคย และทุกคนเลยขมวดคิ้วด้วยความสับสน
เพลงบัลลาดหรอ? นี่เขาจะร้องเพลงบัลลาดงั้นเหรอ?
ถึงกระนั้น เมื่อท่อนอินโทรดำเนินไปเรื่อยๆ พวกเขาก็สังเกตุได้ว่าเพลงนี้ฟังดูคุ้นเคยยิ่ง และแล้วเหล่าเมนเทอร์และเด็กฝึกทุกคนต่างก็เบิกตากว้างอย่างไม่เชื่อในสิ่งที่พวกเขาได้ยิน
“นี่ผมฟังผิดไปหรือเปล่า?” อูจินถาม "ผมคุ้นๆ ว่าเคยได้ยินเพลงนี้บ่อยมาก"
มินโฮพยักหน้า “ใช่ ผมก็มั่นใจว่าได้ฟังเพลงนี้จากที่ไหนสักแห่ง”
จีซองเองก็เคยได้ยินเพลงนี้มาหลายครั้งแล้วเช่นกัน และยิ่งเขาเองที่ได้รับมอบหมายให้ดูแลหลานชายตัวน้อยของเขาด้วยแล้ว
ดวงตาของเขาเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจเมื่อในที่สุดเขาก็รู้แล้วว่ามันคือเพลงอะไร
นี่เขาจะแสดงเพลงของเหมียวเหมียวตัวน้อยงั้นเหรอ?
_____________________________
