บทที่ 77: การชดเชย

แอนนิกาคาดหวังว่าจะมีแวมไพร์กลุ่มใหญ่อยู่รอบๆ คีธ แต่เมื่อเธอมาถึงใกล้ลานด้านใต้ เธอก็ตกใจเมื่อเห็นเหตุการณ์นั้น

ตรงกลาง คีธยืนอยู่คนเดียวในขณะที่แวมไพร์ทั้งหมดหมดสติอยู่บนพื้นหรือได้รับบาดเจ็บสาหัส  เจเรมี ยังยืนอยู่ด้านข้างด้วยใบหน้าที่ประหลาดใจ 

สายตาของเธอมุ่งไปที่แวมไพร์ที่นั่งอยู่ข้างหน้าคีธที่กำลังขอร้องให้คีธปล่อยเขาไป

'เขาเป็นไวท์เคานต์ระดับกลาง เขาเอาชนะพวกเขาแบบนั้นได้เหรอ? แอนนิกามองดูและยืนอยู่ที่ด้านข้างของลานบ้าน

เธอไม่ต้องการขัดจังหวะการต่อสู้และเข้าไปยุ่งวุ่นวายนี้ นอกจากนี้ คีธ ยังสบายดีโดยไม่ได้รับความช่วยเหลือจากเธอ ดังนั้นเธอจึงไม่จำเป็นต้องให้เขายืมพลังของเธอ 

ต่อหน้าคีธ ไลส์กำลังคิดอย่างรวดเร็วและประสาทสัมผัสของเขาก็สับสน เมื่อเขารู้สึกว่าพลังชี่เลือดของเขาถูกดูดออกไปทันที เขาก็ตื่นตระหนกและยอมรับความพ่ายแพ้ ไม่ใช่เพราะเขากลัวคีธมากจนพลังของเขาถูกยึดไป 

ปริมาณเลือดชี่ที่ถูกดูดซับจากเขาเทียบเท่ากับการควบแน่นของเลือดเป็นเวลาหลายปี เขาทำงานหนักมากเพื่อที่จะไปถึงระดับแกนเลือดนี้ เขาไม่อยากเสียเลือดชี่ไปจนหมด ดังนั้นเขาจึงยอมแพ้ที่จะต่อสู้กับเขา

ด้วยความสามารถอันแปลกประหลาดในการดูดกลืนพลังของใครบางคน คีธจึงไม่เข้าใจเขามากนัก เขาไม่รู้ว่าเขามาจากครอบครัวหรือประเทศใด เขากลัวว่าเขาจะเป็นลูกหลานของตระกูลสิบอันดับแรกที่ปลอมตัวเป็นเด็กธรรมดา

“บอกฉันมาว่าคุณต้องการความช่วยเหลืออะไรจากฉัน? หากจะไม่ส่งผลเสียต่อฉันมากเกินไป ฉันก็ยินดีที่จะทำ” ไลส์ ได้ตอบกลับ

“คุณจะไม่สูญเสียอะไรเลยและไม่มีอันตรายใด ๆ เกิดขึ้นกับแกนกลางเลือดของคุณ ฉันแค่อยากจะเรียนรู้เทคนิคเลือดชี่ที่คุณใช้ตอนนี้กับเฟรมนักรบของคุณ สนใจที่จะสอนความลับของเทคนิคนั้นให้ฉันได้ไหม” คีธกระซิบข้างหูของไลส์

ไลส์เบิกตากว้างเมื่อเขาได้ยินคำสั่งของคีธ มันไม่ใช่สิ่งที่เขาสามารถตัดสินใจได้ด้วยตัวเอง มันเป็นเทคนิคของครอบครัวของเขา และการมอบให้กับคนแปลกหน้าถือเป็นการฝ่าฝืนคำสาบานอันศักดิ์สิทธิ์ของครอบครัวของเขา

“ฉันทำไม่ได้…ทำแบบนั้นไม่ได้….” เขาพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

“ฟังนี่นะเพื่อน คุณไม่ได้อยู่ในสถานการณ์ที่คุณสามารถต่อรองได้ ฉันจะทำลายมันลงเพื่อคุณ ให้เทคนิคแก่ฉันหรือสูญเสียพลังชี่เลือดที่คุณปลูกฝังมานานหลายทศวรรษ ฉันจะได้เทคนิคนั้นมาไม่ว่าคุณจะต้องการมันหรือไม่ก็ตาม หากคุณไม่ยอมรับฉันอาจต้องใช้ความรุนแรง” คีธจ้องมองเขาขณะที่เพิ่มออร่าของเขา

เมื่อเห็นใบหน้าที่จริงจังของคีธ ไลส์ก็ไม่มีทางเลือกอื่น เขาไม่ต้องการที่จะมอบเทคนิคของเขาให้กับคนแปลกหน้าจริงๆ แต่ชีวิตของเขาอยู่บนเส้นด้าย การถูกแยกออกจากพลังชี่เลือดของเขาถือเป็นโทษประหารชีวิตสำหรับเขา เพราะมันยากมากที่จะทำอะไรโดยปราศจากมัน

เขาไม่สามารถเข้าเรียนได้และอาจถูกไล่ออกจากโรงเรียนเมื่อพวกเขารู้ว่าเขาสูญเสียพลังชี่ในเลือด เมื่อตระหนักว่าไม่มีทางอื่น เขาจึงพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ

“คุณ ตกลงใช่ไหม?” คีธถามพร้อมกับขมวดคิ้ว

“ใช่… ฉันจะสอนเทคนิคโลหิตชี่แก่คุณ” ไลส์พูดอย่างพ่ายแพ้

“ฉันดีใจที่คุณเลือกตัวเลือกที่ถูกต้อง ไม่เช่นนั้นฉันคงต้องลักพาตัวคุณเป็นเวลาหนึ่งเดือนเพื่อศึกษาเทคนิคของคุณ” คีธตอบ

เมื่อเรื่องนี้คลี่คลายแล้ว สายตาของเขาหันไปหาเหตุผลหลักที่ทำให้เขาต้องเจอเรื่องทั้งหมดนี้ เจริม แวมไพร์ที่เขาพบที่ศูนย์ฝึกซึ่งโจมตีเขาเพราะเพิกเฉยต่อการปรากฏตัวของเขา

เขาจ้องมองฉากตรงหน้าด้วยใบหน้ามึนงง เขาไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร ตอนนี้เมื่อลูกน้องของเขาพ่ายแพ้แล้ว และนักรบที่เก่งที่สุดของเขา ไลส์ กำลังคุกเข่าต่อหน้าคีธ

“เราพบกันอีกแล้วนะผู้อาวุโส” คีธปรากฏตัวต่อหน้าเขาทันที

“ฮ่าฮ่า! คุณ! คุณจะทำอะไรกับฉัน” เจเรมีถามด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนก

“ไม่มีอะไรมาก ถ้าคุณให้ค่าตอบแทนที่เหมาะสมแก่ฉัน ฉันจะปล่อยคุณไปโดยไม่ได้รับอันตราย” คีธพูดด้วยรอยยิ้ม

“คุณต้องการค่าตอบแทนแบบไหน? เหรียญเลือดหรอ? ฉันมีนักโทษเลือดเป็นพัน ๆ คน คุณเอาไปทั้งหมดก็ได้” เจเรมีพูดขณะเอามือล้วงกระเป๋าเสื้อ

“ไม่ ฉันไม่สนใจเหรียญเลือดของคุณ ฉันต้องการสิ่งที่มีค่ามากกว่านี้ เช่น เทคนิคโลหิตชี่ขั้นสูง เป็นต้น ถ้าคุณสามารถให้เทคนิคเลือดชี่ของคุณแก่ฉันได้ก็คงจะดี”

“เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอน เทคนิคของครอบครัวของฉันเป็นเทคนิคศักดิ์สิทธิ์ที่สืบทอดมาจากรุ่นสู่รุ่น ฉันไม่สามารถมอบมันให้กับคนแปลกหน้าได้หากไม่ได้รับอนุมัติจากผู้เฒ่าของเรา คุณก็ฆ่าฉันได้เช่นกัน” เจ้รมีตะโกนออกมาดังๆ

“ถ้าคุณยืนกราน ฉันก็ไม่มีทางเลือก” คีธยื่นแขนออกไปและพยายามโจมตีเจเรมี

"หยุด!" มีเสียงตะโกนจากอีกด้านของลานบ้าน

คีธหันหน้าไปทางตำแหน่งที่เสียงนั้นดังมา เขาจำแวมไพร์ได้เมื่อมองดูอย่างใกล้ชิด มันเป็นสหายของแวมไพร์ที่อยู่ตรงหน้าเขา เขารู้สึกว่าเขามีพลังมากกว่าเจเรมี

"คุณต้องการอะไร? ฉันต้องบอกคุณว่าพวกเขาพยายามโจมตีฉันก่อน ดังนั้นฉันจะไม่ปล่อยพวกเขาไปง่ายๆ ฉันอาจจะต้องเก็บพวกมันไว้เป็นทาสเป็นค่าชดเชยเป็นเวลาหนึ่งเดือน“คีธพูดกับร่างที่ยืนอยู่อีกด้านหนึ่ง

“คุณกล้าทำแบบนั้นกับขุนนาง คุณคิดว่าสภานักเรียนจะยอมรับพฤติกรรมดังกล่าวหรือไม่” แวมไพร์หนุ่มกล่าว

“แล้วสภาล่ะ ทำไมพวกเขาถึงเข้ามายุ่งเกี่ยวกับปัญหาของฉันหล่ะ? ฉันแค่รับค่าชดเชยจากแวมไพร์เหล่านี้ และพวกเขาก็ให้ความยินยอมด้วย ดังนั้นจึงไม่เหมือนกับว่าฉันกำลังลักพาตัวพวกเขา ใช่ไหม?” คีธ มองไปที่ ไลส์ซึ่งกำลังมองดูความวุ่นวายอย่างเงียบๆ

“ใช่…ใช่” เขายอมรับอย่างไม่เต็มใจ

“ดูเถิด ฉันไม่ได้บังคับใครให้ขัดต่อความประสงค์ของพวกเขา ดังนั้นถ้าคุณปล่อยพวกเราไว้ตามลำพังได้ นั่นคงจะเป็นพระคุณมาก” คีธกล่าวว่า

“เด็กน้อย ความกล้าหาญของคุณมีไม่น้อย บางทีคุณอาจไม่รู้ว่าคุณกำลังรุกรานใคร พ่อของเขาเป็นรองประธานหอการค้าซีลีเซีย หากคุณทำร้ายเขา คุณจะเห็นความโกรธเกรี้ยวของทั้งหอการค้า” แวมไพร์หนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงข่มขู่

“และฉันควรจะปัดเป่าสิ่งที่พวกเขาทำและให้อภัยพวกเขา เหมือนว่าไม่เคยเกิดขึ้นหรอ? ฉันก็เคยมีครอบครัวเหมือนกัน ดังนั้นอย่ามาขู่ฉันด้วยเรื่องไร้สาระแบบนี้ นอกจากนี้พ่อของเขาจะไม่มาที่นี่เพียงเพื่อจัดการเรื่องทะเลาะวิวาทง่ายๆ” คีธพูดด้วยน้ำเสียงไม่ใส่ใจ

“อืม! ถ้าฉันบอกว่าคุณโจมตีพวกเราก่อนไม่มีใครเชื่อคุณ ฉันเป็นสมาชิกสภานักเรียน ดังนั้นคำพูดของคุณจึงไม่มีน้ำหนักในสถาบันการศึกษา”

“ฉันไม่กลัวเรื่องสภา ฉันมีความสัมพันธ์ที่ดีกับบาเลนเซีย ดังนั้นฉันสงสัยว่าเธอจะลงโทษฉันในสิ่งที่ฉันไม่ได้ทำ” คีธตอบด้วยน้ำเสียงไร้เดียงสา

"อะไรนะ?! คุณรู้จักประธานได้อย่างไร? คุณเจอเธอเมื่อไหร่?“สีหน้าประหลาดใจปรากฏบนใบหน้าของแวมไพร์หนุ่ม

ทันใดนั้นเขาก็มีสติและหัวเราะออกมาดังๆ

“อย่าพยายามหลอกฉันนะ ฉันรู้ว่าคุณเพิ่งเข้าร่วมปฐมนิเทศ ดังนั้นคุณจึงได้พบเธอและอาจได้เรียนรู้ชื่อของเธอผ่านคนอื่น ไม่มีทางที่เธอจะได้พบกับปีแรก” แวมไพร์หนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงฉุนเฉียว

“ถ้าไม่เชื่อฉัน ทำไมไม่ถามเธอเองล่ะ” คีธพูดด้วยรอยยิ้ม

“ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยว่าฉันกำลังฟังเสียงเร่ร่อนของปีแรกอยู่ ข้าพเจ้าพูดเรื่องนี้เพื่อประโยชน์ของพวกท่านเอง ออกไปจากที่นี่และอย่าแสดงตัวต่อหน้าฉันอีก ฉันจะปล่อยคุณไปครั้งนี้สำหรับพฤติกรรมของคุณ แต่อย่าคาดหวังว่าฉันจะให้อภัยคุณในครั้งต่อไป”

“จะไม่มีครั้งต่อไป ฉันจะไม่ออกไปโดยไม่มีค่าตอบแทนที่เราตกลงกันไว้” คีธจ้องมองเจเรมีอย่างตะกละตะกลาม

“คุณสามารถมีเหรียญทองได้หนึ่งหมื่นเหรียญทอง ถอยเดี๋ยวนี้!” แวมไพร์หนุ่มพูดด้วยความดูถูก

“ตอนนี้ฉันไม่ได้ขาดเหรียญทองคำ แต่ถ้าคุณยืนกรานที่จะจ่ายเงินชดเชยให้ฉันด้วยเหรียญเลือด ฉันต้องการ 1 ล้านเหรียญทอง ไม่อย่างนั้นฉันจะเอามันติดตัวไปด้วย” คีธมองตรงไปยังดวงตาของแวมไพร์หนุ่ม

การแสดงออกของแวมไพร์หนุ่มดูน่าเกลียด และเขาก็พุ่งไปข้างหน้าเข้าหาคีธด้วยพลังอันมหาศาล

“ฉันพยายามหาเหตุผลกับคุณแล้ว แต่คุณยังไม่ยอมฟัง ฉันจะต้องลงโทษคุณที่ทำร้ายผู้อาวุโสจากนั้นฉันจะพาคุณไปหาประธานาธิบดีซึ่งจะลงโทษคุณมากยิ่งขึ้น”

ด้วยออร่าขนาดใหญ่ที่ชวนให้นึกถึงไวท์เคานต์ระยะกลาง แวมไพร์หนุ่มจึงพุ่งเข้าใส่คีธ

ดวงตาของคีธเปลี่ยนเป็นเย็นชา และเขาก็เปิดใช้งานเฟรมนักรบและแกนเลือดของเขาพร้อมกัน

บูม! อะไรนะ! อะไรนะ!

ลานทั้งหมดสั่นสะเทือนเมื่อร่างทั้งสองปะทะกันตรงกลาง

"อะไร? คุณจะจับคู่กับความแข็งแกร่งของฉันได้อย่างไร“แวมไพร์หนุ่มรู้สึกงุนงง

'ฉันใช้สิ่งประดิษฐ์ระดับมาร์วิสเพื่อเพิ่มออร่าของฉัน แต่เขาไม่มีสิ่งประดิษฐ์เช่นนั้น ที่ไม่น่าเชื่อไปกว่านั้นคือเขามีแกนเลือดระดับบารอน เขาซ่อนสิ่งประดิษฐ์ของเขาไว้ข้างในหรือเปล่า? ร่างของเขา? ฉันไม่สามารถสัมผัสถึงสิ่งประดิษฐ์ชิ้นเดียวกันได้ แวมไพร์รู้สึกประหลาดใจกับเหตุการณ์ที่พลิกผัน