บทที่ 46 ดินแดนแห่งสายฝน องค์กรแสงอุษา!
บทที่ 46 ดินแดนแห่งสายฝน องค์กรแสงอุษา!
หลังจากนำของที่ปล้นมาได้เก็บ เย่หลินไม่ได้ใช้คะแนนอันเชิญโดยตรงตามปกติ
เหตุผลคือ ด้วยคะแนนสำรองสองพันแต้ม จำนวนคะแนนที่เขาสามารถใช้ได้ตอนนี้จึงมีน้อยมากจริงๆ เฉพาะไม่กี่พันแต้มเท่านั้น
ด้วยคะแนนไม่กี่แต้ม เย่หลินจึงไม่ได้อัญเชิญต่อ
‘รอจนกว่าฉันจะได้แต้มเพิ่มอีกหน่อย แล้วอันเชิญยี่สิบรอบติดต่อกันมันสวยงามใช่ไหม?’
ด้วยความคิดนี้ เย่หลินจึงหันไปคิดถึงคำถามก่อนหน้านี้ที่ทำให้เขารู้สึกปวดหัวนิดหน่อย
นั่นคือเป้าหมายการลงมือครั้งต่อไปของเขา
เดิมทีปัญหานี้ทำให้แย่หลินปวดหัวจริงๆ
แต่ตอนนี้ จากการได้มาของไคโด หุ่นเชิดระดับ SS ได้เพิ่มไพ่ตายไว้ในมือ เย่หลินมีแผนการคร่าวๆ เช่นกัน!
เมื่อมองไปยังแผนที่โลกนินจาตรงหน้า สายตาของเย่หลินจ้องไปยังบริเวณหนึ่งในนั้นเป็นเวลานาน
มันเป็นแคว้นเล็กๆ ที่เรียกว่า…ดินแดนแห่งสายฝน
…….
ครึ่งเดือนต่อมา ณ ดินแดนแห่งสายฝน
นี่คือแคว้นที่วุ่นวายตั้งแต่สงครามโลกนินจาครั้งที่สอง
มันถูกรุกรานโดยโคโนฮะในช่วงสงครามนินจาครั้งที่สอง
หากฮันโซซาลาแมนเดอร์ ผู้นำหมู่บ้านนินจาอาเมะไม่ได้ต่อสู้กับคนรุ่นใหม่ทั้งสามของโคโนฮะในเวลานั้น หมู่บ้านนินจาอาเมะคงกลายเป็นอดีตไปแล้ว
แต่เมื่อเวลาผ่านไป นินจาชั้นนำผู้เคยถูกเรียกว่า ‘กึ่งเทพ’ ค่อยๆ เข้าสู่ยุคเสื่อมถอย
เลือดในวัยเด็กของเขาไม่มีอีกต่อไปแล้ว และเขาไม่เคยควบคุมสถานการณ์วุ่นวายในแคว้นอีกเลย
ภาคใต้สถานการณ์เช่นนี้ องค์กรที่เพิ่งเกิดใหม่ค่อยๆ มีชื่อเสียงในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา
และองค์กรนี้มีชื่อว่า ‘แสงอุษา’
แต่ในเวลานี้ ในฐานขององค์กรแสงอุษา…
“ฉันไม่ได้เจอเธอมาหลายปีแล้ว เธอยังไร้เดียงสาอยู่เลย”
ร่างดำมืดยืนอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ โอบิโตะผู้ถูกพาตัวไปก่อนหน้านี้ไม่ได้อยู่ด้วย
ในเวลานี้ มีชายหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าเขา
เด็กหนุ่มคนนี้ดูอายุประมาณสิบหกปี สวมอุปกรณ์ป้องกันหน้าผากจากหมู่บ้านนินจาอาเมะ
เขามีผมสีแดงและรูปร่างผอมเพรียว
แต่น่าสังเกตว่าเขามีดวงตาคู่หนึ่งที่พิเศษมาก
มันเป็นดวงตาสีม่วงอ่อนคู่หนึ่ง รูม่านตาของมันเหมือนกับวงแหวนปีในต้นไม้ล้อมรอบเป็นชั้นๆ เผยให้เห็นเสน่ห์อันลึกลับ
ดวงตาคู่นี้เป็นสาเหตุว่าทำไมเซ็ตสึดำถึงมาที่นี่
“เธอไม่เข้าใจงั้นเหรอ? การเปลี่ยนแปลงในโลกนินจานั้นไม่อาจย้อนกลับได้”
“เซเรย์เทย์ แกรนด์ไลน์ ผู้คนเบื้องหลังที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดออกมาหน้าเวทีแล้ว”
“ไปกับฉันเถอะ นางาโตะ!”
“เพียงดวงตาของเธอเท่านั้น…มีความเป็นไปได้ในการเปลี่ยนแปลงทุกสิ่ง”
เซ็ตสึดำพูดกับนางาโตะอย่างหนักแน่น
ในทางกลับกัน นางาโตะมองดูชายตรงหน้าอย่างระมัดระวัง
โดยธรรมชาติแล้วเขารู้จักเซ็ตสึดำคนนี้
เมื่อเขา ยาฮิโกะกับโคนันก่อตั้งองค์กรแสงอุตส่าห์เป็นครั้งแรก อีกฝ่ายปรากฏตัวขึ้นเพื่อเกลี้ยกล่อมเขา
แต่นางาโตะปฏิเสธ โดยเลือกจะอยู่กับยาฮิโกะเพื่อช่วยแคว้นนี้
และตอนนี้ การปรากฏตัวอีกครั้งของเซ็ตสึดำทำให้เขาระมัดระวังตัวเป็นอย่างยิ่ง
สำหรับคำพูดของอีกฝ่ายเขาไม่เชื่อเลย
“อุดมคติของยาฮิโกะกำลังจะเป็นจริง ท่านฮันโซได้ตัดสินใจให้สิทธิ์ทางการฑูตแก่เราในการพูดคุยกับสามแคว้นเพื่อนบ้าน”
นางาโตะมองอีกฝ่ายแล้วพูดขึ้น
เขารอคอยช่วงเวลานี้มาตั้งแต่เด็ก
หลังได้เห็นผู้คนต้องพลัดถิ่นจากสงคราม หลังจากได้เห็นความวุ่นวายในแคว้นนี้มาหลายปี เขาก็ตั้งตารอคอยสันติภาพมาโดยตลอด
เพื่อนำประเทศที่ตกอยู่ในความมืดมิดนี้ออกจากความมืดมน เขาติดตามยาฮิโกะเพื่อสร้างองค์กร ‘แสงอุษา’
พวกเขาทำงานเป็นทหารรับจ้างในหมู่บ้านนินจาอาเมะ ต่อสู้เพื่อหยุดสงคราม
พวกเขาทำสิ่งต่างๆ เพื่อคนในหมู่บ้านไม่ว่าจะใหญ่หรือเล็กก็ตาม
เมื่อไม่นานมานี้ พวกเขาสูญเสียสมาชิกไปจำนวนมากเพื่อป้องกันไม่ให้กลุ่มนินจาอิวะบุกรุกหมู่บ้านอาเมะ และเกือบจะถูกกวาดล้างออกไปทั้งหมด
จากอันตรายมากมายและการทำงานหนัก ในที่สุดก็ได้รับผลตอบแทนเมื่อสามวันก่อน
ฮันโซซาลาแมนเดอร์ ผู้นำหมู่บ้านนินจาอาเมะได้ริเริ่มหาใครสักคนในการติดต่อกับพวกเขา และยินดีมอบสิทธิ์การเจรจาทางการทูตระหว่างแคว้นฝนกับสามแคว้นโดยรอบ
พิธีส่งมอบจะจัดขึ้นในวันนี้!
สำหรับนางาโตะ มันเป็นสัญญาณว่าความฝันของเขาและยาฮิโกะกำลังจะเป็นจริง
ในกรณีนี้ เขาไม่จากไปพร้อมกับเซ็ตสึดำอย่างแน่นอน
“อุดมคติที่ไร้สาระ”
หลังจากได้ยินคำพูดของนางาโตะ เซ็ตสึดำพูดอย่างใจเย็น
ในสายตาของเขามีร่องรอยการเยาะเย้ย
“ฉันจะกลับมาหาเธอเร็วๆ นี้”
“ฉันเชื่อว่าในเวลานั้น เธอควรได้เห็นแก่นแท้ของโลกใบนี้แล้ว”
เมื่อคำพูดจบลง เขาละลายลงสู่พื้นดินโดยตรงและหายไปอย่างไร้ร่องรอย
อีกด้าน นางาโตะมองไปยังสถานที่ที่เซ็ตสึดำจากไปด้วยความระมัดระวัง หลังเฝ้าดูอยู่เป็นเวลานาน เขาก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก
แต่ในตอนนั้นเอง…
“นางาโตะ นาย…วันนี้เป็นวันสำคัญ ทำไมถึงมาอยู่ในสถานที่แบบนี้”
มีเสียงหนึ่งดังขึ้น นางาโตะหันกลับไปมองทันที เห็นยาฮิโกะยืนอยู่ข้างหลังเขาในชุดคลุมสีดำ
“ใกล้ถึงเวลานัดหมายแล้ว เราต้องรีบไป”
ยาฮิโกะยิ้มให้นางาโตะที่มองไปยังด้านหลังของเขา
“แล้วคนอื่นๆ ล่ะ?”
นางาโตะถามขึ้น
“โคนันไปหมู่บ้านเมื่อคืนนี้เพื่อทำภารกิจ แต่ยังไม่กลับมา ฉันเดาว่าอาจไม่ทัน”
ยาฮิโกะส่ายหัว: “สำหรับคนอื่นๆ…ฉันคิดว่าท่านฮันโซผู้แข็งแกร่งแห่งโลกนินจา เขาต้องยินดีมอบหน้าที่ในการสื่อสารกับแคว้นรอบๆ ให้เรา มันเป็นความไว้วางใจที่เขามีต่อเรา”
“ดังนั้นเราควรตอบแทนซึ่งกันและกันด้วยความไว้วางใจ การส่งมอบครั้งนี้เราสองคนเพียงพอผ่านพ้นไปได้”
ขณะที่พูดอย่างนั้น ดวงตาของยาฮิโกะเปล่งประกายด้วยความหวัง
“ใช่!”
หลังได้ยินคำพูดของยาฮิโกะ นางาโตะพยักหน้า
ดังนั้นทั้งสองจึงรีบมุ่งหน้าไปทันที ในไม่ช้ามาถึงสถานที่ที่ตกลงกันระหว่างองค์กรแสงอุษา ในหุบเขาระหว่างหมู่บ้านนินจาอาเมะและฐานขององค์กรแสงอุษา
อย่างไรก็ตาม เวลาเดียวกับที่พวกเขาก้าวไปในหุบเขา
“ฟุ่บ!”
“ฟุ่บ!”
“ฟุ่บ!”
“ฟุ่บ!”
ด้วยเสียงการเคลื่อนไหว ร่างนินจาจำนวนนับไม่ถ้วนปรากฏตัวขึ้นเหนือหุบเขา
“ใคร?”
โดยปกติแล้ว ยาฮิโกะและนางาโตะต้องระมัดระวังตัวในทันที แต่หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาค้นพบว่านินจาที่ล้อมรอบพวกเขาล้วนเป็นนินจาจากหมู่บ้านอาเมะ!
และด้านบนสุดของหุบเขา คือคนที่พวกเขากำลังจะได้พบในครั้งนี้ ‘กึ่งเทพ’ ฮันโซซาลาแมนเดอร์ กำลังยืนอยู่บนหน้าผา
ในมือของเขาจับหญิงสาวคนหนึ่งเอาไว้
“โคนัน!!”
…………………….
