บทที่ 170 ฆ่าความเย่อหยิ่ง(ฟรี)
บทที่ 170
ฆ่าความเย่อหยิ่ง(ฟรี)
โหลดรถบรรทุก ปิดกล่อง และจอดเครื่องบิน
เฉินเทียนเซิง ทิ้งคนไว้ที่สนามบิน 100 คน ซึ่งรวมถึงนักศึกษา 80 คน และเจ้าหน้าที่สนามบินประมาณ 20 คน หน้าที่ของพวกเขาคือการปกป้องเครื่องบินรบอันล้ำค่า
ในหมู่พวกเขา หมินจื้อหลง ถูกทิ้งไว้เบื้องหลัง โดยได้รับมอบหมายให้เป็นผู้บัญชาการโดยรวมของสนามบิน โดยได้รับอำนาจในการตัดสินใจเรื่องความเป็นความตาย หากผู้ใดก่อความเดือดร้อนในระหว่างช่วงนี้ก็มีอำนาจดำเนินการได้โดยไม่ต้องรอคำสั่ง
ขบวนออกเดินทาง โดยบรรทุกทหารเก่าที่เจ้าหน้าที่ทั่วไปส่งมา เสบียงจำนวนมาก และผู้รอดชีวิตจากสนามบิน มันมุ่งหน้าอย่างแข็งแกร่งไปยังฐานเขตสงครามเจียงเฉิง
การเดินทางไม่มีสิ่งกีดขวาง แม้ว่าบางครั้งเราจะเห็นซากควันของซอมบี้ทั้งสองข้างถนนก็ตาม
“นายพลกู่ผมทำให้คุณอับอายหรือเปล่า?” ผู้ช่วยที่มีใบหน้าซีดเซียวกล่าวอย่างอับอาย
เมื่อจ้องมองออกไปนอกรถหุ้มเกราะ กู่จุนพึมพำ "ไม่ใช่แค่คุณเท่านั้นที่เสียหน้า ผู้บัญชาการของเจียงเฉิงไม่ปรากฏตัวและส่งคนพวกนี้มาพบพวกเรา เห็นได้ชัดว่าพวกเขาต้องการโจมตีฉันอย่างหนักและลดศักดิ์ศรีของฉัน"
ทันใดนั้นกู่จุนก็พูดอย่างน่ากลัวว่า "คิดว่าฉันจะยอมจำนนแบบนี้เหรอ? ฝันต่อไป นายพลระดับสูงในตำนานของเขตสงครามคือตัวตนที่คุณไม่สามารถสั่นคลอนได้!"
กู่จุน ตำหนิความไม่พอใจทั้งหมดของเขาตั้งแต่วันนี้ไปที่ผู้บัญชาการเมืองเจียง แต่เขาไม่รู้เลยว่าเป็นเพียงพฤติกรรมส่วนตัวของ เฉินเทียนเซิง
หลังจากเดินทางประมาณสามชั่วโมง ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงฐานเขตสงครามเจียงเฉิง
เมื่อขบวนรถเข้าสู่ประตูหลัก ผู้บังคับบัญชาได้จัดเตรียมทหารและชาวบ้านไว้ต้อนรับแล้ว
ผู้บัญชาการยืนอยู่แถวหน้า ตะโกนอย่างเคร่งขรึม: "ผู้บัญชาการฐานเจียงเฉิง ฉันรอมานานแล้ว ขอแสดงความนับถือ!"
ขณะที่เขาตะโกน ทหารทุกคนก็ทำความเคารพอย่างเท่าเทียมกัน
อย่างไรก็ตาม รถคันแรกขับเคลื่อนโดย เฉินเทียนเซิง ขณะที่เขาขับรถ เขาก็ลดหน้าต่างลงแล้วตะโกนบอกทหารที่ต้อนรับ: "ขอบคุณสำหรับการทำงานหนักนะทหาร!"
“รับใช้ประชาชน!” พวกทหารก็ตอบรับพร้อมกัน
ผู้บังคับบัญชารู้สึกโกรธเคือง “เราไม่ได้ทักทายคุณ! คุณขโมยจุดเด่นไปทำไม? คุณกำลังมองหาปัญหาอยู่หรือเปล่า?”
ขณะที่ขบวนรถดำเนินต่อไป ผู้บังคับบัญชาเห็นรถหุ้มเกราะกำลังมา เขาทักทายอีกครั้งเพื่อรอ ฉากนี้ยิ่งใหญ่ ฝูงชนโห่ร้อง โบกธง และผู้คนมากมาย
จากประสบการณ์ที่สนามบิน กู่จุนยังคงหงุดหงิดอยู่ แม้ว่าตอนนี้จะแสดงความเคารพ แต่เขาก็ไม่ได้สนใจ
“ไปต่อ อย่าหยุด มุ่งหน้าตรงไปยังอาคารบัญชาการ”
"ครับ" คนขับตอบและพูดต่อ
เมื่อเห็นรถหุ้มเกราะไม่หยุด ผู้บังคับบัญชาก็ทำความเคารพอีกครั้งโดยมองดูยานพาหนะที่อยู่ด้านหลัง เมื่อเขาเห็นว่าพวกเขาเป็นเพียงผู้ลี้ภัยธรรมดา ๆ เขาก็โกรธจัด
“เขาอยู่ที่ไหน? กู่จุนอยู่ที่ไหน?”
มีการสอบถามซ้ำหลายครั้งจนกระทั่งทหารคนหนึ่งรีบเข้ามาหาเขา "นายพลกู่อยู่ที่ฐานของอาคารบัญชาการ เขารอคุณอยู่"
"เกิดอะไรขึ้น?"
ผู้บังคับบัญชารีบวิ่งไปที่ฐานอาคารบัญชาการ ปรับอารมณ์แล้วจึงคำนับไปที่ประตูรถอีกครั้ง หลังจากที่ผู้ช่วยออกไปแล้ว เขาก็ยินดีต้อนรับกู่จุนเป็นการส่วนตัว
“ยินดีที่ได้พบคุณ นายพลกู่”
"อืม."
กู่จุนยังคงถือผ้าเช็ดหน้าผ้าไหมปิดจมูกและมองไปรอบ ๆ ในที่สุด เขาก็จ้องมองไปที่แคมป์บนสนามเด็กเล่นแห่งนี้
“นี่มันวุ่นวายเกินไปหน่อย จัดการให้เรียบร้อยมากกว่านี้หน่อยไม่ได้เหรอ?”
จริงๆ แล้ว กู่จุนก็แค่กำลังจู้จี้จุกจิก เมื่อพิจารณาถึงสถานะปัจจุบันของโลก ความวุ่นวายเล็กน้อยคืออะไร? ด้วยผู้รอดชีวิตมากกว่า 20,000 คนในเขตสงคราม พวกเขาติดอันดับหนึ่งในอันดับต้น ๆ ของเขตสงครามต่างๆ เมืองเจียงมีเหตุผลที่น่าภาคภูมิใจอย่างแน่นอน
"ครับ ผมจะจัดการปรับเปลี่ยนทันที!"
ผู้บัญชาการตอบสนองด้วยความถ่อมตนอย่างที่สุด
มีคำกล่าวว่าไม่ตบหน้ายิ้ม มารยาททางทหารต้องมาก่อน ซึ่งทำให้กู่จุนรู้สึกราวกับว่าเขากลืนยาขมเข้าไปจริงๆ
ขณะที่ผู้คนในชุดป้องกันลงจากรถ กู่จุน อธิบายอย่างไม่เป็นทางการว่า
“พวกเขาเป็นนักวิทยาศาสตร์และนักชีววิทยาที่มากับฉัน ขึ้นไปคุยกันชั้นบนกันเถอะ”
"ได้โปรดตามมา"
ผู้บัญชาการนำทางอย่างร่าเริง พยายามประจบประแจง กู่จุน อย่างต่อเนื่อง แสดงความกังวลและถามถึงความเป็นอยู่ที่ดีของเขา
“คุณเหนื่อยบนท้องถนนหรือเปล่า? คุณเผชิญกับอันตรายหรือไม่ เราต้องขออภัยสำหรับข้อบกพร่องใด ๆ ที่แผนกต้อนรับของเราในเจียงเฉิง แต่เราจะชดเชยให้คุณอย่างแน่นอน”
เมื่อเข้าไปในห้องประชุม กู่จุนก็นั่งเก้าอี้หลัก นักวิทยาศาสตร์คนอื่นๆ เข้าประจำที่ทั้งสองฝั่ง ตามด้วยผู้บัญชาการเขตสงครามและหัวหน้าแผนกต่างๆ
แพทย์ได้เปิดกล่องที่มีความปลอดภัยสูงที่พวกเขาถือมา
“เอกสารเหล่านี้เป็นเอกสารลับที่มีข้อมูลการวิจัยล่าสุด ตามสูตรแล้ว สามารถผสมเพื่อผลิตยาที่ช่วยให้ผู้คนสามารถพัฒนาได้ ซึ่งโดยทั่วไปเราเรียกว่า 'ยาเสริมประสิทธิภาพ'”
ใบหน้าของผู้บัญชาการทหารสูงสุดเปล่งประกายด้วยความดีใจ แม้ว่าเขาจะได้ยินมาว่าไฟล์และสิ่งอำนวยความสะดวกที่เป็นความลับจะถูกส่งไปยังแต่ละฐาน แต่เขาไม่คาดคิดว่า กู่จุน จะส่งมอบด้วยตนเอง มันเป็นเรื่องน่าประหลาดใจจริงๆ
“อุปกรณ์นั้นมีไว้สำหรับการเตรียมยาเสริมประสิทธิภาพ ให้แน่ใจว่ามันปลอดภัย เราจะฝึกคุณเกี่ยวกับการใช้งาน แต่ในอนาคต มันขึ้นอยู่กับคุณแล้วที่จะยกระดับยาเสริมประสิทธิภาพของคุณเอง”
ขณะที่นักวิทยาศาสตร์พูดจบ กู่จุน ก็พูดอย่างไม่อดทน
“เมืองเจียงยังคงต้องพึ่งยาเสริมประสิทธิภาพเพื่อฝึกฝนอยู่หรือเปล่า? ผู้วิวัฒนาการ 683 คนและผู้มีความสามารถพิเศษอีกนับสิบ คุณกำลังซ่อนอะไรบางอย่างอยู่หรือไม่?”
เมื่อเผชิญกับคำถามของกู่จุน ผู้บัญชาการก็ดูเขินอาย เขาหวังว่าเขาจะตำหนิ เฉินเทียนเซิง ได้ แต่ไม่กล้า เพราะเกรงว่าเขาอาจยกระดับของเฉินเทียนเซิงขึ้นสู่สถานะที่สูงขึ้น และทำให้ตัวเองไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับความดีความชอบนี้
น้ำเสียงของกู่จุนเปลี่ยนไป
“หรือบางทีคุณอาจส่งข้อมูลเท็จ ปู่ของฉันเคยกล่าวไว้ว่าคนกว่า 600 คนนั้นอาจเป็นเพียงนิสัยขี้อวดของชาวเจียง”
“ผมรับรองกับคุณว่าไม่ใช่แบบที่คุณคิด”
ผู้บัญชาการทหารสูงสุดตอบอย่างเป็นทางการว่า "ในเขตปลอดภัยเจียงเฉิง เรามีผู้วิวัฒนาการ 683 คนจริงๆ โดย 263 คนรับใช้ในเขตสงครามอย่างชัดเจน ในจำนวนนี้ 251 คนอยู่ในทีมค้นหาและช่วยเหลือแนวหน้า และ 12 คนอยู่ในเขตสงคราม . สามารถตรวจสอบตัวตนของพวกเขาได้”
กู่จุนชี้ให้เห็นว่า "แล้วที่เหลืออีก 420 คนล่ะ คุณกล้าพูดว่าไม่ได้รายงานเท็จเหรอ?"
ผู้บัญชาการตอบอย่างจริงจังว่า "ส่วนที่เหลืออีก 420 คนเป็นผู้อยู่อาศัยในฐานผู้รอดชีวิต พวกเขาไม่ยอมรับหมายเรียกของเขตสงครามและขณะนี้ทำงานเป็นหน่วยอิสระ พวกเขาคือคนที่ได้รับมอบหมายให้ไปรับคุณจากสนามบิน"
เมื่อได้ยินสิ่งนี้ทำให้กู่จุนโกรธมากยิ่งขึ้น
“ยอมรับแล้วเหรอว่าคุณตั้งใจส่งเขาไป”
ผู้บัญชาการไม่เข้าใจความหมาย
“ผมได้จัดให้พวกเขาไปรับคุณ ผมหวังว่าคุณจะมาถึงฐานเมืองเจียงได้อย่างปลอดภัย ดังนั้นผมจึงส่งพลเรือนไป อย่างไรก็ตาม พวกเขาทั้งหมดเป็นผู้วิวัฒนาการที่มีความแข็งแกร่งมาก”
“ฉันรู้ว่าพวกเขาแข็งแกร่ง คุณไม่จำเป็นต้องบอกฉันอีก”
กู่จุนลุกขึ้นยืนด้วยความโกรธ พยายามสงบสติอารมณ์ แล้วหันหลังจะจากไป
“ฉันเหนื่อยแล้ว วันนี้จบแค่นี้”
