บทที่ 135 พี่น้องร่วมรบ(ฟรี)
บทที่ 135
พี่น้องร่วมรบ(ฟรี)
เฉินเทียนเซิงแสร้งทำเป็นไร้เดียงสา มองดูผู้บัญชาการทหารสูงสุดด้วยสีหน้างุนงง
“ฉันไม่ได้เอ่ยชื่อใดๆ ทำไมคุณถึงคิดว่าเป็นตัวเองล่ะ”
ผู้บัญชาการทหารสูงสุดโกรธจัดและกัดฟัน "ฉันไม่ต้องการมันอีกต่อไป!"
เพียงเพื่อกินอาหารสักคำ? ไม่กินก็ไม่ตาย! เฉินเทียนเซิงดูถูกเขาทางอ้อม และตอนนี้ความแค้นก็เป็นที่ยอมรับแล้ว
“แกโดนแน่”
ขณะที่ผู้บัญชาการทหารสูงสุดจากไป นายกเทศมนตรีเมืองเจียงเฉิงก็ชี้ไปที่จมูกของเฉินเทียนเซิง ไล่ตามและเพลิดเพลินกับความโชคร้ายของเขา
"อะไรก็ตาม."
เฉินเทียนเซิงเพิกเฉยต่อคำพูดและยังคงย่างเนื้อเพื่อคนต่อไป
ในขณะเดียวกัน ท่ามกลางฝูงชนที่รวมตัวกันรอบๆ เตาย่าง มีกลุ่มพูดคุยกันเป็นพิเศษ
พวกเขาเป็นพนักงานของบริษัทไอทีและเพื่อนร่วมงานของ เฉินเทียนเซิง
“เฉิงหยู คุณไม่ได้สนิทกับเฉินเทียนเซิงแล้วเหรอ? ทำไมคุณไม่ลองขอเนื้อย่างสักชิ้นจากเขาดูล่ะ มันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร และมันก็ไม่ใช่เรื่องน่าอายด้วย”
“ฉันไม่รู้เกี่ยวกับเรื่องนั้น” เฉิงหยูลังเล
“เราไม่ได้อยู่ระดับเดียวกันอีกต่อไปแล้ว เขาช่วยฉันไว้เพราะความสัมพันธ์ในอดีตของเรา ถ้าฉันขออาหารเขาอย่างไร้ยางอาย มันก็เกินไป...”
“คุณขาดความทะเยอทะยาน นั่นเป็นเหตุผลว่าทำไมคุณถึงตกต่ำอยู่เสมอ”เซี่ยรัวฮวา หญิงสาวสวยจากแผนกประชาสัมพันธ์กล่าวอย่างเหน็บแนม
"ถ้าคุณสามารถหาเนื้อย่างจาก เฉินเทียนเซิง ได้ บางทีฉันอาจจะพิจารณาคุณ"
“เอาล่ะ ฉันจะลองดู”
เฉิงหยูเข้าหาเตาย่างอย่างระมัดระวังและตะโกนออกมาชั่วคราวว่า "เฉิน... หัวหน้า!"
มันเป็นชื่อเล่นที่พวกเขาใช้กันติดตลก ในโลกนี้ มีเพียงเฉิงหยูเท่านั้นที่เรียกเฉินเทียนเซิงด้วยชื่อเล่นนี้
“อา นั่นหัวหน้าเฉิงใช่ไหม มานั่งสิ”
เมื่อเห็นท่าทางขี้อายของ เฉิงหยู เฉินเทียนเซิงก็รู้สึกเจ็บแปลบในใจ
ในชาติที่แล้ว พวกเขาใช้เวลาร่วมกันสิบปี ช่วยเหลือซึ่งกันและกันในโลกหลังหายนะ เผชิญกับคำดุด่า ทำงานหนัก ค้นหาสิ่งของ และฝันกลางวันเกี่ยวกับผู้หญิง ความผูกพันของพวกเขามีเอกลักษณ์และลึกซึ้ง ซึ่งเป็นสิ่งที่คนอื่นไม่เคยเข้าใจ
“ตั้งแต่มาที่ฐานเป็นยังไงบ้าง? คุณปรับตัวได้ดีหรือยัง?”
ความอบอุ่นของ เฉินเทียนเซิง ทำให้ เฉิงหยู ไม่ทันระวังตัว
“ไม่เป็นไร ทุกคนอยู่ในสถานการณ์เดียวกันแล้ว”
หลังจากยื่นเนื้อย่างให้นักเรียนคนหนึ่งแล้ว เฉินเทียนเซิงก็ถามอย่างรวดเร็วว่า "คุณต้องการอะไร ฉันจะย่างให้คุณ"
แต่ความคิดริเริ่มของ เฉินเทียนเซิง ทำให้ เฉิงหยู รู้สึกอับอายมากยิ่งขึ้น
“ฉันไม่ควรยอมรับโดยไม่มีส่วนร่วม แค่คุยกับคุณก็พอแล้วสำหรับฉัน”
เฉินเทียนเซิงรู้สึกเจ็บแปลบในใจ เฉิงหยูในปัจจุบันทำให้เขานึกถึงตัวตนในอดีตของเขา: ระมัดระวัง อดทนต่อความยากลำบาก และใช้ชีวิตที่อับจนหนทาง
การเห็น เฉิงหยู ทำตัวห่างไกลมากทำให้ เฉินเทียนเซิง รู้สึกเสียใจมากยิ่งขึ้น
ในชาติก่อน ก่อนที่จะกลายเป็นผู้วิวัฒนาการ พวกเขาได้รับมอบหมายให้ทำงานขุดอุโมงค์ และเผชิญกับการทำงานหนักทุกวัน ในฐานะโปรแกรมเมอร์ ความแข็งแกร่งทางกายภาพของพวกเขาต่ำโดยธรรมชาติ
“ด้วยความที่อายุมากกว่า เฉินเทียนเซิง หลายปี เฉิงหยู ดูแลเขาเหมือนพี่ชาย แม้แต่ครั้งหนึ่งที่เขาป่วยหนัก เฉิงหยู ก็ทำงานคนเดียวและให้อาหารทั้งหมดที่เขาแลกเป็นคะแนนบริจาคให้กับ เฉินเทียนเซิง
เฉินเทียนเซิง เป็นเด็กกำพร้าและไม่เคยได้รับความรักจากครอบครัวมาก่อน แต่ในใจของเขา เฉิงหยูเป็นเหมือนญาติสนิท
แต่ในชีวิตนี้ ทัศนคติของเฉิงหยูที่มีต่อเขา...
“อย่าพูดอะไรเลย หัวหน้าเฉิง ฉันรู้ดีว่าคุณชอบอะไร”
ขณะที่เขาพูด เขาก็หยิบเป็ดย่างออกมาจากกล่องแล้ววางลงบนมือของเฉิงหยูโดยตรง
“กินซะ จากนี้ไปตราบใดที่ฉันมีอาหารรับรองว่าจะไม่หิว”
เมื่อเห็นเป็ดย่างหอมกรุ่นในมือของเขา ดวงตาของ เฉิงหยูก็เบิกกว้าง
เขารักเป็ดย่างจริงๆ ก่อนโลกแตก เมื่อใดก็ตามที่ทั้งสองรับประทานอาหารร่วมกัน พวกเขาจะสั่งเป็ดย่างราคา 18 หยวนเสมอ เฉิงหยูไม่ได้คาดหวังว่าเฉินเทียนเซิงจะจำความชอบของเขาได้
ความรู้สึกอบอุ่นเติมเต็มเขาอย่างเต็มที่
ความรู้สึกที่มีค่าที่สุดในโลกไม่ใช่ไอซิ่งบนเค้ก แต่เป็นการส่งถ่านในสภาพอากาศที่เต็มไปด้วยหิมะ
แม้ว่าเฉินเทียนเซิงจะการเป็นหัวหน้าจริงๆแล้ว แต่ เฉินเทียนเซิงก็ยังจำเขาได้ ไม่มีใครเลย ความรู้สึกนี้ทำให้เฉิงหยูรู้สึกลึกซึ้ง และน้ำตาก็ไหลลงมาบนหลังมือของเขาอย่างอดไม่ได้
“เทียนเฉิง ฉัน…”
“อย่ามาสุภาพกับฉัน เราเป็นพี่น้องกัน กินให้หมดเร็ว!”
คำพูดของ เฉินเทียนเซิง ทำให้ เฉิงหยู หัวเราะทั้งน้ำตา และสำลักเขาพูดว่า:
“โอเค ฉันจะกินตอนนี้”
เมื่อกัดรสชาติก็ยังคงอยู่ อร่อยอย่างไม่น่าเชื่อ
เฉินเทียนเซิงยิ้มและพูดขณะที่เขาย่างเนื้อ:
“กินช้าๆ เป็ดมีเยอะ”
นับตั้งแต่การเก็บเกี่ยวครั้งใหญ่ครั้งสุดท้ายที่ฟาร์มเพาะพันธุ์ ไก่จำนวนมากถูกกิน แต่ไม่มีเป็ดแม้แต่ตัวเดียวที่ถูกแตะต้อง เฉินเทียนเซิงต้องการเก็บไว้เพื่อเฉิงหยูโดยไม่รู้ตัว
พูดตามตรง เมื่อเขาไปช่วยเหลือผู้คนที่อาคารจงไห่ เฉินเทียนเซิงต้องการเพียงช่วยเฉิงหยูเท่านั้น
ขณะที่ เฉิงหยู กำลังเพลิดเพลินกับเป็ด ตัวแทนฝ่ายประชาสัมพันธ์หญิงจากบริษัทไอทีก็เข้ามาหาอย่างกล้าๆ กลัวๆ
“เฉิงหยู คุณออกมาได้ไหม เรามีเรื่องจะพูด”
พวกเขารู้ว่าตอนนี้ เฉินเทียนเซิง มีอิทธิพลและไม่กล้าเรียกร้องจากเขาอย่างโจ่งแจ้ง แต่การจัดการกับคนซื่อสัตย์อย่างเฉิงหยูก็ดูเป็นเรื่องง่าย
เฉิงหยูหน้าแดงเล็กน้อย โดยบังเอิญกินเป็ดไปครึ่งหนึ่งที่มีไว้สำหรับผู้หญิงคนนั้น
แต่ในขณะที่เขากำลังจะลุกขึ้น เฉินเทียนเซิงก็รั้งเขาไว้
"คุณต้องการอะไร?"
ตัวแทนประชาสัมพันธ์หญิงไม่กล้าเผชิญหน้ากับ เฉินเทียนเซิง และพูดด้วยรอยยิ้มเขินอาย:
“อืม เราต้องการคุยกับเฉิงหยู”
“พูดอะไรก็พูดมานี่”
เฉินเทียนเซิง จับเฉิง หยู ไว้ ไม่ยอมให้เขาลุกขึ้นจากไป พูดอย่างจริงจัง:
“เฉิงหยูเป็นพี่ชายของฉัน ต่อไปนี้เขาจะอยู่กับฉัน ไม่ว่าคุณต้องการจะพูดอะไร อย่าปิดบังฉัน”
ตัวแทนประชาสัมพันธ์หญิงถึงกับตกตะลึง พวกเขามองดู เฉิงหยู ด้วยความไม่เชื่อและรีบยิ้มอย่างประจบประแจงโดยพูดว่า:
“โอ้ ยินดีด้วย คุณหยู ในที่สุดคุณก็ได้ตามที่ต้องการ และเกาะชายเสื้อของ เฉินเทียนเซิง ได้สำเร็จ”
“แต่คุณไม่สามารถเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ทั้งหมดได้ จำไว้ว่าเราเคยแบ่งปันความยากลำบากมาก่อน”
คำพูดของผู้หญิงมีความหมายที่ซ่อนอยู่ เตือนซ้ำแล้วซ้ำเล่าให้ เฉิงหยู อย่าลืมความตั้งใจเดิมของเขา
เฉิงหยูหน้าแดงมากยิ่งขึ้น โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่อ เซี่ยรัวฮวาเป็นเทพธิดาที่เขาแอบชื่นชม เขามาพบเฉินเทียนเซิงเพื่อหาอาหารให้เธอ
“คุณเฉิน คุณช่วยแบ่งให้พวกเขาด้วยได้ไหม”
"ไม่!"
เฉินเทียนเซิงปฏิเสธทันที โดยย่างเนื้อขณะตบไหล่ของเฉิงหยู
"เรามีความผูกพันที่ลึกซึ้ง และเป็นเรื่องปกติที่ฉันจะแบ่งปันกับคุณ แต่การแบ่งปันกับคนชั้นต่ำเหล่านี้ ตื่นได้แล้ว หัวหน้าเฉิง!"
“เฉินเทียนเซิง!”
ใบหน้าของ เซี่ยรัวฮวา เปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความโกรธ
“เฉินเทียนเซิง เราไม่ได้ถามอะไรคุณเลย คุณดูถูกเราด้วยเหตุผลอะไร?”
เฉินเทียนเซิงตอบอย่างเย็นชา:
“ถ้าคุณคิดว่านั่นเป็นการดูถูก มันอาจจะเล็กน้อยเกินไป อยู่ห่าง ๆ ให้ไกลที่สุดเท่าที่จะทำได้ ความเห็นอกเห็นใจจอมปลอมของคุณทำให้ฉันรังเกียจ”
เซี่ยรัวฮวาโกรธมากจนมือของเธอสั่น ตั้งแต่เธอเริ่มทำงาน ไม่เคยมีใครทำเธอขายหน้าแบบนี้เลย
โดยเฉพาะคนที่แทบจะไม่เคยคุยกันในบริษัท!
