บทที่ 18 มินาโตะ: เซเรเทย์คืออะไร? แกรนด์ไลน์อยู่ที่ไหน?
บทที่ 18 มินาโตะ: เซเรเทย์คืออะไร? แกรนด์ไลน์อยู่ที่ไหน?
นามิคาเสะ มินาโตะ โจนินชั้นสูงแห่งโคโนฮะ
เขากลายเป็นนินจาระดับคาเงะตั้งแต่อายุยังน้อย เขาคุ้นเคยกับการเห็นสถานการณ์ทุกประเภทอยู่แล้ว
ในฐานะนินจาผู้มีประสบการณ์ ไม่ควรมีอะไรกระตุ้นเขามากเกินไปได้
แต่ตอนนี้เขาตกตะลึงอย่างมาก
เหตุผลนั้นง่าย เพราะสิ่งที่เด็กหนุ่มตรงหน้าบอกเขานั้นน่าตกใจเกินไป
มีอสูรกินคนแฝงตัวอยู่ในโลก!
“โคคุชิโบก่อนหน้านี้เป็นหนึ่งในสิบสองอสูรผู้แข็งแกร่งที่สุดภายใต้ราชาอสูร”
“อสูรทั้งสิบสองตนนั้นเรียกว่า สิบสองอสูรจันทรา!”
“นอกจากนี้ยังมีนักล่าอสูรคอยต่อสู้กับอสูรในความมืดมานับพันปี!”
“นักล่าอสูรได้รับการจัดตั้งโดย ‘นายท่าน’ ผู้ลึกลับ มีเพียงสมาชิกผู้ทรงพลังที่สุดของนักล่าอสูรที่เรียกว่า ‘เสาหลัก’ เท่านั้นถึงจะมีคุณสมบัติพอในการพบกับนายท่าน”
“อสูรนั้นแทบจะเป็นอมตะ ร่างกายของพวกมันทำลายได้ยาก แต่พวกมันกลัวแสงอาทิตย์ มีเพียงดาบนิจิริน (ดาบเพลิงสุริยัน) ที่ทำจากแร่พิเศษเท่านั้นถึงสามารถสังหารอสูรได้”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เซ็นอิทสึยังยื่นดาบในมือให้มินาโตะดูด้วย
มินาโตะสัมผัสได้เช่นกัน ดาบเล่มนี้ให้ความอบอุ่นอันแปลกประหลาดราวกับดวงอาทิตย์
จากนั้นมินาโตะจึงคืนดาบให้เซ็นอิทสึ
“เธอพูดก่อนหน้านี้ว่าตัวเองเป็นเพียงสมาชิกสำรองของทีมนักล่าอสูร?”
มินาโตะคิดว่านี่หนักนิดหน่อยเหมือนกัน
ในความเห็นของเขา เซ็นอิทสึมีความแข็งแกร่งระดับโจนินได้ในวัยนี้ ซึ่งไม่น้อยไปกว่าอัจฉริยะอย่างเขา
แต่บุคคลดังกล่าวเป็นเพียงสมาชิกสำรองในทีมนักล่าอสูร
โดยเฉพาะอย่างยิ่งตามที่เซ็นอิทสึกล่าว เสาหลักทุกคนในทีมนักล่าอสูรสามารถแข่งขันกับอสูรสิบสองจันทราได้
‘เสาหลักนักล่าอสูรควรมีระดับคาเงะเป็นอย่างน้อย’
‘นอกจาก ‘นายท่าน’ ที่เป็นผู้บังคับบัญชาทีมนักล่าอสูรแล้ว ความแข็งแกร่งขององค์กรนี้คงไม่เลวร้ายไปกว่าห้าหมู่บ้านนินจาหลัก’
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ มินาโตะก็รู้สึกทึ่งเช่นกัน
ในเวลานี้เซ็นอิทสึพยักหน้า: “ครับ ผมเป็นเพียงสมาชิกทีมสำรอง หากต้องการเป็นสมาชิกในทีมหลัก ต้องผ่านการทดสอบล่าอสูรในภูเขาฟูจิคาซาเนะ”
“ภูเขาฟูจิคาซาเนะ?”
มินาโตะงุนงงเล็กน้อย
เขาไม่เคยได้ยินชื่อภูเขานี้มาก่อน
“มันเป็นสถานที่ที่สมาชิกทีมนักล่าอสูรทำการทดสอบ…คุณมินาโตะ โปรดยกโทษให้ผมด้วยที่ไม่สามารถบอกคุณได้”
เซ็นอิทสึมองมินาโตะด้วยความขอโทษเช่นกัน
มินาโตะพยักหน้า เขาเข้าใจอยู่ในใจแล้ว
‘จะต้องมีเหตุผลว่าทำไมนักล่าอสูรและอสูรไม่เคยถูกค้นพบโดยผู้คนในโลกนินจามาหลายปี’
เขาไม่สงสัยคำพูดของเซ็นอิทสึ
ไม่ใช่การตัดสินทางอารมณ์โดยตรง แต่เนื่องจากการโกหกต้องมีช่องโหว่
ไม่ว่าจะเป็นโครงสร้างภายในของนักล่าอสูร หรือความคับข้องใจระหว่างนักล่าอสูรและอสูรตั้งแต่สมัยโบราณ เขาไม่ได้ยินช่องโหว่ใดๆ เลย
ทุกสิ่งที่เซนอิทสึพูดล้วนเป็นเรื่องจริงและเชื่อมโยงกันอย่างสมบูรณ์
ดังนั้นมินาโตะจึงสามารถตัดสินได้ว่าสิ่งที่อีกฝ่ายพูดควรเป็นเรื่องจริง
แต่ไม่ว่าจะเป็นอสูรหรือนักล่าอสูร แทบไม่มีใครในโลกนินจารู้ถึงการมีอยู่ของมันมาก่อน
โดยเฉพาะอย่างยิ่งภูเขาที่เซ็นอิทสึกล่าวถึงในตอนนี้ มินาโตะไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อนเลย
‘นักล่าอสูรและอสูร ภูเขาฟูจิคาซาเนะ…มีแนวโน้มมากว่ามันเป็นสถานที่พิเศษหาได้ยาก’
‘เหมือนกับภูเขาเมียวโบคุ!’
การคาดเดาแวบขึ้นมาในใจของมินาโตะ!
ในฐานะลูกศิษย์อันภาคภูมิใจของจิไรยะ เขารู้ดีถึงการมีอยู่ของภูเขาเมียวโบคุอย่างแน่นอน
เขายังเซ็นสัญญาอัญเชิญกับคางคกแห่งภูเขาเมียวโบคุด้วย แล้วเขาจะฝึกฝนโหมดเซียนในอนาคต!
ตอนนั้นเขาจึงรู้ด้วยว่ามีสถานที่พิเศษที่เรียกว่า ‘สามดินแดนเซียน’ ในโลกนินจา
ภูเขาเมียวโบคุ ป่าชิโคสึ ถ้ำริวจิ ดินแดนเซียนซ่อนอยู่ในสถานที่มองไม่เห็นเหล่านี้แทบจะหาไม่พบ มีเพียงผู้สืบทอดที่พวกเขาเลือกเท่านั้นจึงสามารถเข้าไปได้!
จากมุมมองของมินาโตะ ภูเขาคายามะ ทีมนักล่าอสูรและอสูร…มีแนวโน้มว่าเป็นการดำรงอยู่ในลักษณะเดียวกัน ลึกกว่าสามดินแดนเซียนอันยิ่งใหญ่ซะอีก!
‘ไม่ ไม่ใช่แค่นั้น!’
มินาโตะเป็นนักคิดที่กระตือรือร้น
ดังนั้นหลังจากการเดาครั้งใหญ่ หัวใจของเขาก็เปล่งประกายมากยิ่งขึ้น!
“เซ็นอิทสึ เธอเคยได้ยินเรื่อง ‘สิบสามหน่วยพิทักษ์’ กับ ‘เจ็ดเทพโจรสลัด’ บ้างไหม?”
เขามองเซ็นอิทสึอย่างจริงจัง
เนื่องจากการมีอยู่ของนักล่าอสูร เขานึกถึงเป้าหมายเดิมของภารกิจโดยไม่รู้ตัว นั่นคือการสืบสวนผู้คนที่โจมตีหมู่บ้านคุสะ!
แต่ตอนนี้ในความเห็นของเขา สิบสามหน่วยพิทักษ์และเจ็ดเทพโจรสลัดมีแนวโน้มเป็นองค์กรที่ซ่อนอยู่คล้ายกับสามดินแดนเซียน!
‘มาแล้ว!’
เย่หลินรู้สึกพอใจเมื่อได้ยินคำถามของมินาโตะ
เหตุผลที่เขากำกับและแสดงในละครเรื่องนี้คือเพื่อกระจายพื้นหลังของหุ่นเชิดตัวเอง
ตอนนี้มินาโตะถามคำถามนี้แสดงว่าการแสดงของเขาเสร็จสิ้นไปครึ่งหนึ่งแล้ว
“ผม…ดูเหมือนจะเคยได้ยินจากคุณปู่”
ควบคุมหุ่นเชิดเซ็นอิทสึ เย่หลินเริ่มเล่นตลก
“สิบสามหน่วยพิทักษ์ดูเหมือนเป็นกลุ่มคนที่เรียกตัวเองว่า ‘ยมทูต’ คอยปกป้องสถานที่ที่เรียกว่าเซเรเทย์”
เซ็นอิทสึขมวดคิ้วราวกับกำลังพยายามนึก
“ผมจำเจ็ดเทพโจรสลัดได้ไม่มากนัก แต่คุณปู่บอกว่าพวกเขาดูเหมือนเป็นอาชญากรที่ได้รับการอภัยโทษ อาศัยอยู่ในสถานที่เรียกว่าแกรนด์ไลน์”
หลังจากได้ยินคำพูดเหล่านี้หัวใจของมินาโตะก็สั่นไหว!
“สิบสามหน่วยพิทักษ์…ยมทูต…เซเรเทย์…”
“เจ็ดเทพโจรสลัด…แกรนด์ไลน์…”
ข้อมูลมีมากเกินไป มินาโตะคนเดียวไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
“เซเรเทย์…ฟังดูเหมือนเป็นวังของอาณาจักรโบราณใช่ไหม?”
“แกรนด์ไลน์ ดูเหมือนอยู่ในทะเล”
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเนื้อหาคลุมเครือบางส่วนที่เซ็นอิทสึพูดทำให้เขาคิดมากขึ้น
หลังจากนั้นเขาตระหนักถึงความสำคัญของข้อมูลเหล่านี้ทันที
สิ่งเหล่านี้อาจเป็นความจริงของโลกนินจาที่เหล่านินจาไม่เคยรู้มาก่อน!
ดังนั้นเขาจึงมองเซ็นอิทสึด้วยสีหน้าจริงจัง: “เซ็นอิทสึ เธอช่วยตามฉันกลับไปยังโคโนฮะได้ไหม”
“ฉันเชื่อว่าท่านโฮคาเงะสนใจไปเยี่ยมสมาชิกคนอื่นๆ ของทีมนักล่าอสูรหลังจากได้รู้สถานการณ์ของเธอแล้ว”
เขาคิดว่าเซ็นอิทสึสามารถเชื่อถือได้
ไม่ต้องสงสัยเลย มันมาจากผลงานการต่อสู้ก่อนหน้ากับอสูรโคคุชิโบ
และตอนนี้ดูเหมือนว่าทั้งสิบสามหน่วยพิทักษ์หรือเจ็ดเทพโจรสลัดกับกลุ่มอสูรนั้นไม่เป็นมิตรอย่างเห็นได้ชัด
ดังนั้นมินาโตะจึงไม่เต็มใจปล่อยทีมนักล่าอสูรซึ่งเป็นองค์กรเดียวที่ดูเหมือนจะเป็นมิตรในขณะนี้ไป
“คุณมินาโตะ…ผมต้องไปภูเขาฟูจิคาซาเนะเพื่อเข้าร่วมการประเมินอย่างเป็นทางการของนักล่าอสูร ผมกลัวว่าจะไปโคโนฮะกับคุณไม่ได้”
เย่หลินย่อมไม่ตกลงไปโคโนฮะ
“แต่ถ้าผมสามารถเป็นสมาชิกในทีมหลักได้ ผมจะส่งต่อคำพูดของคุณไปยัง ‘เสาหลัก’ แน่นอนครับ!”
มินาโตะก็หมดหนทางเช่นกันหลังจากได้ยินสิ่งที่เซ็นอิทสึพูด
แน่นอนว่าเขาสามารถบังคับอีกฝ่ายไปโคโนฮะด้วยได้ แต่นั่นไม่ใช่ทางเลือกที่ดีอย่างเห็นได้ชัด
ดังนั้นมินาโตะได้แต่ยิ้มแล้วพยักหน้า
สามวันต่อมา
หลังจาก ‘อาการบาดเจ็บ’ ของเซ็นอิทสึหายดีแล้ว เขาบอกลามินาโตะและแยกทางกัน
โดยปกติแล้วมินาโตะไม่มีแผนติดตามเบาะแสของเอเนลต่อไปอีกหลังจากผ่านไปไม่กี่วันนี้
ด้วยข้อมูลมหาศาลที่ทำให้โลกนินจาตกใจได้ เขาจึงตัดสินใจกลับไปยังโคโนฮะทันที!
……………………
