ตอนที่ 844 ตราลูกศิษย์ที่ปรากฏขึ้น!

คฤหาสน์

“อาจารย์หลี่ฟาน หนูขอไปที่โคโนฮะได้ไหม?”

คารินที่เดินตามหลังมาหาหลี่ฟาน ถามเขาอย่างกระตือรือร้น

ข้างเธอมีกุเร็นซึ่งมีอายุไล่เลี่ยกับเธอ และซามุยที่ภาคภูมิใจในรูปร่างของตัวเองอยู่ด้วย

“คาริน เธออยากไปช่วยอุซึมากิ คุชินะใช่ไหม?”

หลี่ฟานซึ่งนั่งอยู่บนม้านั่งหินในสนามวางถ้วยชาลง และมองกลับไปที่คารินซึ่งกำลังอยู่ในความวิตกกังวล

“ก็คุณป้าคุชินะ… เธอทำงานหนักเกินไป ฉันอยากช่วยเธอ”

คารินจับมือของหลี่ฟานแล้วกระซิบ

แม้ว่าเธอจะยังเด็ก แต่ความเป็นแม่โดยธรรมชาติของคาริน ก็ทำให้เธอรู้สึกเห็นอกเห็นใจคุชินะเป็นอย่างมาก

ยิ่งไปกว่านั้น คุชินะยังเป็นคนของตระกูลอุซึมากิเหมือนกันกับเธอ ภายใต้สถานการณ์แบบนี้ คารินจึงต้องการช่วยเหลือคุชินะโดยธรรมชาติ

“พวกเธอเองก็อยากไปด้วยงั้นเหรอ?”

หลี่ฟานเงยหน้าขึ้นและมองไปที่กุเร็นกับซามุยที่อยู่ด้านหลังคาริน

กุเร็นไม่ได้พูด แต่สายตาที่แน่วแน่ของเธอให้คำตอบแก่หลี่ฟาน

“แม้ว่าฉันจะอยากไป แต่เรื่องนี้เกี่ยวข้องกับพลังสถิตร่างเก้าหางของโคโนฮะ”

“ในฐานะนินจาของหมู่บ้านคุโมะงาคุเระ การที่ฉันจะไปที่หมู่บ้านโคโนฮะเพื่อช่วยเธอมันก็อาจจะดูไม่ดี”

ซามุยเม้มริมฝีปากและวางมือลงบนไหล่ของคาริน

“แต่คาริน เธอเองก็เป็นคนของคฤหาสน์แห่งนี้”

“ถ้าเป็นเธอ เธอน่าจะไปที่โคโนฮะเพื่อช่วยเหลือคนในตระกูลของเธอได้นะคะอาจารย์”

ซามุยต้องการไปที่โคโนฮะเพื่อนำตัวคุชินะไป แต่เธอก็รู้จักตัวตนของเธอและนิสัยของหลี่ฟานด้วย

ถ้าเธอต้องการจะไปจริงๆ เธอก็สามารถไปที่โคโนฮะจากหมู่บ้านคุโมะงาคุเระได้เท่านั้น

หากเธอต้องการไปผ่านวงเวทย์เทเลพอร์ตคฤหาสน์ มันก็เทียบเท่ากับการเปิดเผยตำแหน่งของคฤหาสน์แห่งนี้โดยตรง

สำหรับสิ่งนี้ ซามุยรู้ดีว่ามันเป็นสิ่งที่หลี่ฟานต้องการหลีกเลี่ยงมาโดยตลอด

หลี่ฟานยิ้มให้กับทั้งสามคน และใช้มือขวาลูบผมของคารินเบาๆ

“รอเดี๋ยวก่อน บางทีฉันอาจจะไปที่นั่นด้วยตัวเองก็ได้”

“อาจารย์หลี่ฟาน อาจารย์จะลงมือเองงั้นเหรอคะ?”

ดวงตาเล็กๆ ของคารินเบิกกว้างจนถึงขีดสุด

ไม่ใช่แค่เธอ แต่รวมไปถึงซามุยที่เป็นผู้ใหญ่ด้วย

“เป็นไปได้ไหมว่า... ที่โคโนฮะยังมีตราลูกศิษย์ของคุณอยู่ อาจารย์?”

ซามุยสมกับที่เป็นผู้ใหญ่ที่มีความคิด สำหรับเหตุผลที่หลี่ฟานอาจจะออกเดินทางไปยังหมู่บ้านอื่นๆ นั้น ซามุยสามารถสรุปได้อย่างรวดเร็วว่าที่หมู่บ้านโคโนฮะจะต้องมีตราลูกศิษย์ของหลี่ฟานอยู่!

“ฉลาดมาก ซามุย เพราะฉะนั้นพวกเรามานั่งดูด้วยกันเถอะ” หลี่ฟานพูดพลางตบม้านั่งหินข้างๆ เขา

“มานั่งนี่ก่อน แล้วดูภาพข้างบนให้ดีๆ สิ”

เมื่อเสียงของหลี่ฟานลดลง คารินกับกุเร็นตัวน้อยก็เข้าไปนั่งที่ด้านข้างทั้งสองฝั่งของหลี่ฟานทันที

ซามุยมองไปที่น้องสาวตัวน้อยทั้งสองที่กำลังนั่งอยู่ด้านข้างของหลี่ฟาน มุมปากของเธอยกขึ้นเล็กน้อย และขยับมือลงบนไหล่ของหลี่ฟาน พร้อมกับกดทับหน้าอกของเธอเข้าไปใกล้แผ่นหลังของเขาเล็กน้อย

หลี่ฟานชำเลืองมองซามุยและไม่พูดอะไรอีก เขาเริ่มมองดูรายการทองคำบนท้องฟ้า

ในขณะนี้ เนื่องจากข้อเท็จจริงที่ว่าซามุยกับหลี่ฟานอยู่ด้วยกัน การถ่ายทอดสดของทั้งสองคนจึงถูกรวมเข้าด้วยกันโดยอัตโนมัติ

ในทำนองเดียวกัน ดูเหมือนว่าทุกคนจะให้ความสนใจกับสถานการณ์ในฝั่งของคุชินะ ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ได้ให้ความสนใจกับบทสนทนาระหว่างหลี่ฟานกับคนอื่นๆ มากนัก

“ได้โปรดรีบพบตราของอาจารย์เร็วๆ ด้วยเถอะ”

“แต่อย่าเป็นคนแก่ขี้เหม็นที่เป็นคนพบตรานะ!”

คารินประสานมือเข้าด้วยกัน และท่องคำอธิษฐานอยู่ในปากของเธอ

เมื่อเห็นฉากนี้ กุเร็นก็ได้ทำการอธิษฐานร่วมกันกับคารินด้วย

ดูเหมือนว่าคำอธิษฐานของทั้งสองจะถูกส่งไปถึงเทพเจ้าองค์หนึ่ง

หลังจากที่คุชินะปะทะเข้ากับฮิรุเซ็น ร่างของเธอก็กระเด็นไปกระแทกเข้ากับกำแพงข้างร้านอิจิราคุ ราเม็ง

เมื่อกำแพงพังลง ตราลูกศิษย์ของหลี่ฟานก็ตกลงมาจากซากปรักหักพัง

มันกลิ้งไปทางขวา และอยู่ถัดจากคุชินะไม่ไกล

“ห๊ะ? นั่นมันตรานั่นงั้นเหรอ!”

ดวงตาของฮิรุเซ็นกับดันโซเบิกกว้างขึ้นมาทันที พวกเขารีบพุ่งเข้าหาคุชินะด้วยความเร็วที่เร็วที่สุด

ฉากดังกล่าวทำให้ผู้ที่กำลังดูรายการทองคำอยู่ คิดอยู่ครู่หนึ่งว่าทั้งสองคนกำลังจะฆ่าคุชินะ

แต่มีเพียงหลี่ฟาน เหล่าลูกศิษย์ของเขา โอโรจิมารุ และคนอื่นๆ อีกไม่กี่คนเท่านั้น ที่เข้าใจว่าฮิรุเซ็นกับดันโซกำลังคิดที่จะทำอะไร

…