ตอนที่ 18 การกระทำของเคนจาคุ

　　กรึบกรับ

　　ขณะนี้เป็นฉากที่เกะโท สุงุรุซึ่งถูกควบคุมโดยเคนจาคุพึ่งกลืนคำสาประดับแรกไป แล้วยิ้มอย่างชั่วร้าย

　　"ไม่คิดมาก่อนเลย ว่าโอริโมโตะ ริกะจะน่าสะพรึงกลัวขนาดนี้"

　　แม้ว่าเคนจาคุจะได้ร่างของเกะโท แต่เขากลับไม่ได้รับความทรงจำของเกะโทเลยแม้แต่น้อย

　　เนื่องจากโรงเรียนไสยเวทบอกว่าโกโจ ซาโตรุเป็นคนสังหารเกะโท สุงุรุ เคนจาคุจึงเชื่อว่าความล้มเหลวของขบวนแห่ราตรีร้อยอสูรนั้นมาจากฝีมือของโกโจ ซาโตรุ

　　และพลังของโอริโมโตะ ริกะก็เย้ายวนใจมากสำหรับเขา

　　ดังนั้นหลังจากเตรียมตัวมาหลายเดือน เขาก็แอบควบคุมวิญญาณคำสาประดับพิเศษไปโจมตีโอคตสึ ยูตะ

　　เพื่อดูว่าจะมีโอกาสทำให้ริกะกลายมาเป็นโปเกม่อนของเขารึไม่

　　แต่ตอนนั้นเป็นช่วงการทำภารกิจร่วมกันของแพนด้า อินุมากิ และโอคตสึ ยูตะ ซึ่งการโจมตีของคำสาประดับพิเศษทำให้แพนด้าและอินุมากิบาดเจ็บจึงทำให้ยูตะโกรธมาก

　　สุดท้าย โอคตสึ ยูตะก็สังเวยตัวเองเพื่อจัดการกับวิญญาณคำสาประดับพิเศษ และปลดปล่อยริกะด้วย (เหมือนในอนิเมะภาคซีโร่ที่ตอนปิดฉากกับเกะโท)

　　กลายเป็นการสูญเสียของทั้งคู่ ยูตะเสียริกะไปส่วนเคนจาคุก็เสียระดับพิเศษของตัวเองเช่นกัน

　　“ดูเหมือนว่าในอนาคตจะทำอะไรก็ต้องรอบคอบกว่านี้แล้วล่ะนะ”

　　เคนจาคุพูดด้วยรอยยิ้ม

　　“ฮึ่ม เจ้าเด็กแบบนั้น ถ้าฆ่าลงมือเอง คงเผามันเป็นเถ้าถ่านไปแล้ว!”

　　หลังจากได้ยินคำพูดของเคนจาคุ คำสาปที่มีปล่องภูเขาไฟบนหัวก็พูดออกมาอย่างไม่สบอารมณ์

　　"@#￥%..."

　　ขณะที่โจโกะพูดจบ ฮานามิที่อยู่ข้างหลังก็พูดอะไรที่ฟังไม่รู้เรื่องออกมา

　　แต่แม้สิ่งที่ได้ยินจะฟังแล้วไม่เข้าใจ แต่ความที่ฮานามิต้องการจะสื่อนั้นจะเข้าไปในหัวของผู้ฟังอย่างน่าประหลาด

　　“นั่นไม่ใช่เป้าหมายที่แท้จริงนะ” (อันนี้คือที่ฮานามิพูดนะ)

　　หลังจากได้ยินคำพูดแปลกๆของฮานามิแล้ว โจโกะก็พูดอย่างโมโห

　　“หุบปากซะ พูดอะไรก็ไม่รู้ ไม่รู้เรื่องเลย แต่ความหมายที่ต้องการจะสื่อดันเข้ามาในสมองนี่มันโคตรแปลกเลยว่ะ”

　　ฮานามิเลยพูดอีกครั้งนึง ซึ่งแน่นอนว่ามันฟังไม่รู้เรื่อง

　　แต่สารที่ต้องการจะสื่อนั้นได้ไหลเข้าสมองของโจโกะแล้ว

　　"ฉันบอกให้หยุดไง!"

　　ภูเขาไฟบนหัวของโจโกะกำลังจะปะทุแล้ว

　　เคนจาคุชำเลืองมองทั้งสองด้วยรอยยิ้ม แต่ใจใจของเขากลับมีแต่ความดูถูกเหยียดหยามทั้งคู่

　　ดูเหมือนว่าแม้แต่วิญญาณคำสาประดับพิเศษก็ไม่มีอะไรมากไปกว่าสัตว์ร้ายที่มีพลังแต่ไร้สมอง

　　พวกคำสาปไม่เห็นการเคลื่อนไหวเล็กๆน้อยๆของเคนจาคุ พวกนั้นไม่รู้ด้วยซ้ำว่านี่ไม่ใช่เกะโท สุงุรุแล้ว

　　ในฐานะผู้ที่ชอบวางกลยุทธ์และอยู่เบื้องหลังแล้วนั้น พื้นฐานเลยคือต้องเก็บซ่อนตัวตนให้ดี

　　ไม่จำเป็นก็ไม่ต้องแสดงตัว และเมื่อแสดงตัวก็ต้องสามารถปิดฉากการต่อสู้ให้ได้ในทันที

　　ในแง่นี้ ดูเหมือนว่าความคิดของโกโจ คาเอเดะและเคนจาคุจะเหมือนกัน

………………………………

ตัดภาพมาที่โรงเรียนไสยเวทในปัจจุบัน

　   “นี่ยูตะ นายจะไปจริงๆหรอ?”

　　อินุมากิและแพนด้ามองไปที่โอคตสึ ยูตะด้วยความไม่เต็มใจ การโจมตีของเคนจาคุทำให้โอคตสึ ยูตะปลดปล่อยริกะได้สำเร็จ

　　และเป็นเพราะการปลดปล่อยของริกะ ยูตะจึงอยากจะออกจากที่นี่และไปพักผ่อนในต่างประเทศ

　　และจะได้ใช้เวลานี้ในการไปพักผ่อนกับครอบครัวที่ไม่ได้อยู่ด้วยกันนานเพราะริกะด้วย (ในต้นฉบับคือฝึกงานกับมิเกล แต่ในนี้ปลดปล่อยริกะช้ากว่าในต้นฉบับแล้วคงคลาดกับมิเกล เลยไปท่องเที่ยวแทน)

　　“ผมทำตามเป้าหมายในการเรียนที่นี่สำเร็จแล้ว ผมเลยอยากพักสักหน่อยนะครับ”

　　โอคตสึ ยูตะมองไปที่เพื่อนร่วมชั้นของเขาที่อยู่ด้วยกันมาเป็นเวลากว่าครึ่งปีด้วยรอยยิ้ม

　　“เลิกดราม่ากันได้แล้ว! ยูตะแค่ไปพักผ่อนเอง ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่กลับมาสักหน่อย”

　　เซนอิง มากิพูดด้วยความรำคาญ

　　ที่ผ่านมาโอคตสึ ยูตะอยู่ร่วมกับคนอื่นไม่ได้ก็เพราะริกะ

　　แม้แต่สมาชิกในครอบครัวของเขาเองก็ไม่สามารถเข้าใกล้ได้

　　ตอนนี้เมื่อปลดปล่อยริกะได้แล้ว ทำให้โอคตสึ ยูตะรู้สึกโล่งใจมาก

　　“ข้าวปั้น!”

　　อินุมากิก็แสดงอารมณ์บางอย่างออกมาเมื่อมองไปที่โอคตสึ

　　แพนด้าพูดต่อว่า

　　“กลับมาเร็วๆนะ พวกเราจะต้องคิดถึงนายแน่ๆ!”

　　โกโจ คาเอเดะก็พยักหน้าให้โอคตสึ ยูตะด้วยรอยยิ้ม

　　เขาไม่คิดเลยว่าแม้เขาจะเปลี่ยนแปลงเนื้อเรื่องด้วยการจัดการเกะโทออกไปก่อน

　　แต่สุดท้ายก็กลายเป็นว่าโอคตสึ ยูตะต้องมาโชว์รักบริสุทธิ์ระหว่างทำภารกิจแทน

　　เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ โกโจ คาเอเดะก็ถอนหายใจและบ่น

　　"น่าเสียดายที่ฉันไม่เห็นยูตะพูดว่า ‘นี่คือรักบริสุทธิ์’ "

　　มากิที่ยืนอยู่ข้างโกโจ คาเอเดะในตอนนี้ก็ได้ยินเสียงบ่นพึมพัมของโกโจ คาเอเดะ ก็เลยถามด้วยสีหน้าสงสัย

　　“รักบริสุทธิ์หรอ?”

　　เสียงของมากิดังอยู่เสมอ และคำพูดของเธอทำให้ทั้งสามหันมามองทันที

　　“โอ๊ะโอ…”

　　แพนด้า อินุมากิ และโอคตสึต่างก็มองมากิด้วยความสงสัยและส่งสายตาแปลกๆ

　　มากิยังตระหนักว่าคำพูดของเธอดูเหมือนจะมีบางอย่างผิดปกติ และหน้าของเธอก็แดงแป๊ดทันที

　　“ฉันไม่ได้พูดอะไรนะ มันเป็นคำพูดของตาบ้านี่ ตาบ้านี่พูด…..”

　　ยิ่งมากิพูดเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งรู้สึกว่ามันแปลกๆมากขึ้นเท่านั้น

　　เสียงของเธอค่อยๆเบาลง และหน้าเธอยังคงแดงอยู่ตลอดเวลา

　　พวกเขาทั้งสามทำหน้าเหมือนว่าเข้าใจและสื่อว่าไม่ต้องอธิบายอะไรเพิ่มอีกแล้ว ก่อนจะยกนิ้วให้โกโจ คาเอเดะและพูดว่า

　　"ขอให้มีความสุขนะ!"

　　โกโจ คาเอเดะไม่ได้สนใจเรื่องล้อเล่นแบบนี้อยู่แล้ว เขาแค่ยิ้มและยักไหล่ด้วยสีหน้าไม่แยแส..

　　แต่หน้าของมากิไม่ได้หนาขนาดนั้น

　　ใบหน้าที่สวยงามของเธอแดงไปหมดแล้ว และเหมือนจะมีควันลอยออกมาจากหัวเธอจางๆ

　　เธอรีบวิ่งออกไปทันที

　　"ฉัน- ฉันจะกลับหอพักแล้ว!"