บทที่ 6 : กลุ่มโจรราตรีแดง!
บทที่ 6 : กลุ่มโจรราตรีแดง!
"ฮ่า….เรย์มอนด์ เจ้าโตแล้วจริงๆ”
“ดูเหมือนว่าข้าจะคิดถูกแล้ว เจ้าได้กลายเป็นผู้ปกครองที่ยอดเยี่ยมมาก”
เมื่อได้ยินคำชมเช่นนี้, เรย์มอนด์ก็หัวเราะแล้วถามกลับ
"ลุงแมตต์ เราเหลือเวลาอีกมากแค่ไหน"
"เหลือเวลาอีกมากแค่ไหน? " แมตต์-เยอร์มันตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง
จากนั้นดวงตาของเขาก็สว่างขึ้นและเขาก็พูดว่า!
"เจ้าหมายถึงการล่าสัตว์เวทย์?"
"ใช่ฉันต้องการแกนเวทย์มนตร์มากมาย ยิ่งระดับสูงเท่าไหร่ก็ยิ่งดีเท่านั้น!”
“ดังนั้นฉันจึงวางแผนที่จะเริ่มการล่าสัตว์เวทย์ก่อนที่ฤดูหนาวจะมาถึง
…..ลุงแมตต์เรายังมีเวลาอีกไหม" เรย์มอนด์ถามอย่างกระตือรือร้น
"แกนเวทย์มนตร์?" แมตต์-เยอร์มันตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง
จากนั้นเข้าก็อยู่ในภวังค์เพื่อครุ่นคิดอย่างเงียบๆ
"มันเหลือเวลาอีกประมาณยี่สิบวันก่อนที่ฤดูหนาวจะมาถึง…..เเต่พูดตามตรง, เราไม่มีทางเลือกมากมายเพราะตอนนี้เทือกเขาอาสึกะไม่สามารถใช้ได้อีกเเล้ว"
"มันมีสัตว์เวทย์ระดับห้าที่สังหารพ่อของเจ้าอยู่ที่นั่น ความเสี่ยงจึงใหญ่มากเกินไป!"
"ดังนั้นสถานที่เดียวที่เราไปล่าได้คือบนที่ราบสูงพาลอส”
“ที่นั่นเหมาะกับความต้องการของเจ้าเพราะมันมีสัตว์เวทย์ระดับสองและระดับสามมากมาย…..เเถมยังอยู่ห่างจากหมู่บ้านเกรย์สโตนของเราเพียงหนึ่งวันเท่านั้น!”
"เเละถ้าภารกิจเป็นเพียงการตามล่าหาแกนเวทย์มนตร์….นากัสกับฉันก็เพียงพอแล้ว!" (ถ้าล่าอาหารต้องเอาคนขนของไปด้วย)
"เขาเป็นนักสู้ระยะไกล และข้าเป็นนักสู้ระยะประชิด! ตราบใดที่เราทํางานร่วมกัน….มันก็แทบไม่มีปัญหาถ้าไม่เจอสัตย์เวทย์ระดับห้า!"
"ที่ราบสูงพาลอสงั้นหรือ?....เอาล่ะ เอาตามนั้นเเล้วกัน!" เรย์มอนด์พึมพําก่อนทำการตัดสินใจ
ฤดูหนาวกําลังใกล้เข้ามาเเล้ว….ดังนั้นสิ่งที่เขาต้องการในตอนนี้คือการลงมือทําโดยเร็วที่สุด
สําหรับสถานที่ในการล่านั้นเป็นเพียงเรื่องรอง, เพราะเขาไม่มีข้อกําหนดเกี่ยวกับประเภทหรือคุณสมบัติของแกนเวทย์มนตร์!
เเค่ระดับสูงเเละมีจํานวนมาก ก็เพียงพอแล้ว!
หลังจากวางเเผนกันเสร็จเเล้ว, ในที่สุดนากัสก็อ้าปากพูดขึ้นมา
"ลอร์ดผู้สูงศักดิ์ มีบางอย่างที่ฉันต้องการบอกท่าน!"
"หืมมม?.....เรื่องอะไร!"
"เมื่อคืนข้าพบชายต้องสงสัยสองคนขณะลาดตระเวนนอกเมือง และพวกเขาก็พูดด้วยว่า..." นากัสรีบบอกสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อคืนและคําพูดที่เขาได้ยินจากชายสองคนนั้น
เเละข้อมูลนี้ก็ทําให้แมตต์-เยอร์มันตกตะลึงและโมโหมาก!
"เวรเอ้ย….ข้าถูกตามมาหรือเนี่ย"
เมื่อเรย์มอนด์ได้ยินสิ่งนี้, เขาก็อดไม่ได้ที่จะถาม
"ลุงแมตต์, ลุงมีข้อมูลเกี่ยวกับไวเคานต์วิลล์และกลุ่มโจรของเขาใหม? "
"ข้าขอโทษเรย์มอนด์ ข้าลืมเตือนเรื่องนี้ไปเลย" แมตต์-เยอรมันกล่าวขอโทษ
จากนั้นเขาก็เริ่มอธิบายเรื่องราวให้เรย์มอนด์ฟัง!
“เมื่อฤดูหนาวมาถึง…หลายเขตจะเริ่มขาดแคลนอาหารเเละทรัพยากรความร้อน”
“เเละในตอนนั้นเอง ที่การมีอยู่ของกลุ่มโจรก็เกิดขึ้น…..คนกลุ่มนี้เป็นโจรที่โหดร้าย, พวกเขารวมตัวกันเเละกลายเป็นกองกำลังที่อันตราย!”
"เเละมันมีกลุ่มโจรเเบบนี้อยู่ไม่น้อยเลย!"
"โดยเฉพาะอย่างยิ่งในเขตภาคเหนือของเรา…..ด้วยความหนาวอันยากลำบาก, มันจึงมีกลุ่มโจรอย่างน้อยหลายร้อยกลุ่ม มีทั้งกลุ่มขนาดใหญ่และกลุ่มขนาดเล็ก"
เมื่อได้ยินข้อมูลนี้, เรย์มอนด์ก็ตะลึงไปครู่หนึ่ง
"ร้อยกลุ่ม!….ทำไมถึงเยอะขนาดนั้น?"
"พื้นที่ทางตอนเหนือของนครรัฐเลนของเรานั้นกว้างใหญ่….เเต่มีประชากรเบาบาง"
"ดังนั้นมันจึงมีหมู่บ้านเล็กๆอย่างหมู่บ้านเกรย์สโตนของเราอย่างน้อยสองหมื่นถึงสามหมื่นหมู่บ้าน”
“ในหมู่บ้านเหล่านี้มีหมู่บ้านอ่อนแอจํานวนมาก….เเละนี่ก็เป็นสาเหตุที่ทําให้กลุ่มโจรเหล่านี้เกิดขึ้น”
"เพราะคนอ่อนแอนั้นง่ายต่อการถูกปล้น!"
"เป็นเเบบนี้เอง" ใบหน้าของเรย์มอนด์ดูน่าเกลียดลงเล็กน้อย
"ลุงแมตต์ โจรเหล่านั้นมีพลังมากหรือไม่"
"ไม่หรอก!" แมตต์-เยอร์มันส่ายหัว
"กลุ่มโจรที่อ่อนแอจะมีผู้นำอยู่อยู่ที่ระดับหนึ่งหรือระดับสองเท่านั้น…..ส่วนกลุ่มโจรคนที่แข็งแกร่งจะมีผู้นำคือระดับสามหรือระดับสี่!”
“หมู่บ้านเกรย์สโตนของเรานั้นค่อนข้างยากจน….ดังนั้นกลุ่มโจรที่เเข็งเเกร่งขงจึงไม่เคยให้ความสนใจกับพวกเราเลย!”
"เเต่ครั้งนี้ฉันทําผิดพลาด….ฉันประมาทจนทำให้เราตกเป็นเป้า!"
"ลุงแมตต์, นี่ไม่ใช่ความผิดของลุง" เรย์มอนด์ส่ายหัว
"ความอ่อนแอนั้นเป็นบาป….อย่างไรปลาใหญ่ก็ต้องกินปลาเล็กในสักวัน….สิ่งที่เราต้องทำคือเเข็งเเกร่งขึ้นก็เเค่นั้นเอง"
จากนั้นเรย์มอนด์ก็เปลี่ยนเรื่องและถามอีกครั้ง!
"โจรเหล่านี้…..เกี่ยวข้องกับเหล่าขุนนางด้วยหรือ?"
"แน่นอนสิ..." แมตต์-เยอร์มันกล่าว
"ขุนนางเหล่านั้นเป็นเพียงปีศาจเเห่งความโลภ, เจ้าคิดว่าอาหารและแหล่งความร้อนที่กลุ่มโจรขโมยไป…..ถูกส่งไปที่ไหนต่อ?”
“ฮึ่มมม, ในความเป็นจริง สิ่งของที่ถูกปล้นทั้งหมดจะถูกแบ่งให้เหล่าขุนนางที่อยู่เบื้องหลัง.….เเล้วเอาไปขายต่อ!” แมตต์-เยอร์มันพูดอย่างเกรี้ยวกราด
เมื่อได้ยินเช่นนี้, เรย์มอนด์ก็ตะลึงอีกครั้ง
"อะไรนะ?.....นี่มันเรื่องจริงเหรอ!"
"ใช่…นี่เป็นความจริง”
“เท่าที่ฉันรู้ขุนนางที่ยิ่งใหญ่หลายคนแอบรักษากลุ่มโจรขนาดใหญ่เอาไว้......เเละพวกเขานั่นเเหละคือมือมืดที่สร้างปัญหามากมายในอาณาเขตนี้!”
เมื่อได้ยินเช่นนี้เรย์มอนด์ก็ได้เเต่นิ่งเงียบ
ความมืดภายใต้ตำแหน่งขุนนาง…..นี่คือด้านมืดที่น่าสะพรึงกลัวของโลกใบนี้
มันเป็นเรื่องที่ไม่น่าเชื่อ….แต่มันก็เป็นจริงมาก!
ใครคือโจรที่ยิ่งใหญ่มากที่สุด?....นั่นก็คือขุนนางเหล่านั้น
นอกจากนี้ยังมีบรรดากษัตริย์และวงศานุวงศ์ของพวกเขา!
……..
"ข้ารู้จักไวเคานต์วิลล์, เขาเป็นเคาท์ที่ทรงพลังมาก….เเละกลุ่มโจรที่เขาแอบปลูกฝังไว้ก็น่าจะเป็นกลุ่มโจรราตรีแดงจากภาคตะวันออกเฉียงเหนือ!"
"ผู้นําของกองโจรนี้ชื่อซิเกล, เขาเป็นอัศวินอาวุโสระดับสี่ที่ทรงพลังมากกว่าฉัน…..ยิ่งไปกว่านั้นกองโจรของพวกเขาดูเหมือนจะยังมีผู้เชี่ยวชาญระดับสี่อีกสามคน!"
"เเลัถ้าเป็นพวกเขาที่จะมาโจมตีเราจริงๆ….มันอาจจะลําบากมาก”
“ความแข็งแกร่งของพวกเขา….แข็งแกร่งกว่าของพวกเรามาก!”
เมื่อพูดจบ, เเมตต์ก็หยุดชั่วคราวและใบหน้าของเขาก็เริ่มดูน่าเกลียดเล็กน้อย!
ทางด้านเรย์มอนด์, เขาก็ได้เเต่ฟังอย่างเงียบๆ
ข้อมูลเหล่านี้ทำให้เขาเกิดความกดดันอันล้นหลาม!
มืออาชีพระดับสี่…สี่คน?
ทําไมพวกมันต้องเล็งหมู่บ้านของเขาในเวลานี้?
ถ้ารอจนกว่าเขาให้ นากัสและแมตต์-เยอร์มันไปที่ที่ราบสูงพาลอสเพื่อกวาดและล่าสัตว์เวทย์เสียก่อน
ตอนนั้นเขาคงไม่ต้องกลัวเรื่องเเบบนี้ไปแล้ว! (สร้างกองทัพได้เเล้ว)
เพราะแม้ว่ากองทัพทั้งสองจะต้องเผชิญหน้ากัน แต่ความคิดและความมุ่งมั่นเป็นสิ่งสําคัญมากในสนามรบ!
ยูนิตของเขาสามารถต่อสู้เเบบถวายชีวิตได้ทั้งหมด….แต่คนในกลุ่มโจรสามารถทำได้เเบบนั้นหรือไม่?
เเน่นอนว่ามันเป็นไปไม่ได้!
ตราบใดที่กองทัพของเขาโจมตีอย่างหนัก….เพื่อให้อีกฝ่ายเห็นความแข็งแกร่งและความมุ่งมั่นของพวกเขา
มันก็เป็นไปไม่ได้อย่างแน่นอนสําหรับโจรที่โลภตลอดชีวิตจะอยู่สู้ตายกับพวกเขา!
แต่!
ทําไมต้องเป็นตอนนี้! (ยังไม่ได้ฟาร์ม ^_^)
สิ่งที่เขามีตอนนี้คือ นากัส, แมตต์-เยอร์มัน, และตัวเขาเอง
เเน่นอนว่าทั้งสามคนสามารถสร้างพลังต่อสู้ระดับผู้นำได้…..เเต่ในทางตรงกันข้ามช่องว่างของจํานวนกองกําลังพื้นฐานก็มีขนาดใหญ่เกินไป
เเละนี่…จะต้องเป็นปัญหาอย่างเเน่นอน!
…………….
