บทที่ 3 : โฮสต์กล้าหาญมากที่ต้องการข้ามถนนที่เต็มไปด้วยซอมบี้!
บทที่ 3 : โฮสต์กล้าหาญมากที่ต้องการข้ามถนนที่เต็มไปด้วยซอมบี้!
คะแนนการเอาชีวิตรอดคือหลักประกันของการอยู่รอดในวันสิ้นโลก
หากคุณต้องการได้รับคะแนนการเอาชีวิตรอดมากขึ้น…ก็จำเป็นอย่างยิ่งที่จะต้องเข้าใจเงื่อนไขในการได้รับคะแนนการเอาชีวิตรอด
บังเอิญสุนัขจรจัดหนีไปแล้ว ซูไป๋จึงต้องนั่งลงริมแม่น้ำและคิดอย่างเงียบ ๆ
“ในการตัดสินของระบบ พี่สาวหยานหยานเป็นซอมบี้หญิงระดับหนึ่ง, หากทำให้เธอกลัว ฉันจะได้รับคะแนนการเอาชีวิตรอด 10 คะแนน”
“สุนัขเท็ดดี้เป็นสัตว์ร้ายระดับสาม, การขับไล่มันไปทำให้ได้รับคะแนนการเอาชีวิตรอด 60 คะแนน”
“มีสุนัขจรจัดห้าตัวในกลุ่มสุนัขจรจัด….มีหนึ่งตัวในระดับสาม หนึ่งตัวในระดับสอง และสามตัวในระดับหนึ่ง”
“เมื่อกี้เราทำให้พวกมันกลัว เเละได้รับคะแนนการเอาชีวิตรอดทั้งหมด 50 คะแนน”
“หากไม่นับสุนัขเท็ดดี้……50 คะเเนนการเอาชีวิตรอดนี้สามารถแบ่งได้เป็น 20 คะเเนน + 10 คะเเนน + 10 คะเเนน + 10 คะเเนน”
“ถ้ามองแบบนี้...”
“น้องสาวหยานหยานและสุนัขจรจัดตัวเล็กทั้งสามตัวล้วนอยู่ในระดับหนึ่ง และคะแนนการเอาชีวิตรอดที่ได้รับจากการทำให้พวกเขาหวาดกลัวก็คือ 10 คะแนนเหมือนกัน”
“ส่วนสุนัขจรจัดตัวขนาดกลางนั้นเป็นสุนัขซอมบี้ระดับสอง และคะแนนที่ได้รับหลังจากการทำให้มันหวาดกลัวคือ 20 คะแนน”
“ตามอัลกอริธึมนี้ คะแนนการเอาชีวิตรอดที่ฉันควรได้รับจากการทำให้เท็ดดี้หวาดกลัวควรเป็น 30 คะแนน….ซึ่งสอดคล้องกับสถานะของสัตว์ร้ายระดับสาม”
“ส่วนเหตุผลที่เราได้ 60 คะเเนน...คงจะต้องโฟกัสไปที่ [การขับไล่]”
"ถ้าตามแนวคิดนี้, คะแนนการเอาชีวิตรอดที่ได้รับจากซอมบี้ระดับหนึ่ง สอง และสาสำหรับ [การทำให้หวาดกลัว] คือ 10 คะแนน 20 คะแนนและ 30 คะแนนตามลำดับ"
"เเละถ้าเปลี่ยน [การทำให้หวาดกลัว] เป็น [การขับไล่] ฉันจะได้รับคะแนนการเอาชีวิตรอดเป็นสองเท่า"
“ส่วนเหตุผลที่ได้รับคะแนนการเอาชีวิตรอดเพียง 50 คะแนนจากการทำให้ฝูงสุนัขจรจัดหวาดกลัว… มีแนวโน้มมากที่สุนัขเท็ดดี้จะไม่รวมอยู่ในการคำนวณนั้น!”
“กล่าวอีกนัยหนึ่ง ในกลไกการตัดสินของระบบแต่ละ….เป้าหมายสามารถรับคะแนนการเอาชีวิตรอดได้เพียงครั้งเดียวหรือเพียงครั้งเดียวภายในระยะเวลาหนึ่งเท่านั้น!”
“เรื่องนี้ก็ต้องตรวจสอบดูด้วย”
เมื่อนึกถึงสิ่งนี้, ซูไป๋ก็ลุกขึ้นและกลับไปที่จัตุรัสชุมชนอีกครั้ง
เช่นเดียวกับที่เขาคาดเดา….เมื่อเขาเดินผ่านจัตุรัสชุมชนอีกครั้ง ชายหญิงเก้าคนและเด็กๆเจ็ดคนไม่ได้กระตุ้นการแจ้งเตือนของระบบ
นี่ก็หมายความว่าอย่างน้อยวันนี้เขาจะไม่สามารถเรียกใช้การแจ้งเตือนของระบบในจัตุรัสชุมชนได้เเล้ว
ส่วนเวลาในรีเฟรชกลไกการตัดสินของระบบคือหนึ่งวัน หนึ่งสัปดาห์ หรือหนึ่งเดือน…..เราคงจะรู้ได้หลังจากที่เขาสามารถเปิดการเเจ้งเตือนได้อีกสองสามครั้งบนเป้าหมายเดียวกัน
จากนั้น
ซูไป๋ก็ไปซื้ออาหารที่ร้านสะดวกซื้อของชุมชนแล้วเดินไปทางแม่น้ำอีกครั้ง
[โฮสต์รวบรวมเนื้อปรุงสุกและแฮมที่ไม่เน่าเสียในวันสิ้นโลก…ซึ่งมันตรงตามความต้องการในแต่ละวัน…ได้รับคะแนนการเอาชีวิตรอด 5 คะแนน]
หลังจากใช้เวลาเดินไม่กี่นาที ซูไป๋ก็กลับมาที่แม่น้ำซึ่งมีสุนัขจรจัดอยู่อีกครั้ง
เขาฉีกเนื้อปรุงสุกที่พึ่งซื้อมา แล้วเกลี่ยมันให้ทั่วหญ้าริมแม่น้ำ
หากการเดาของซูไป๋ถูกต้อง, สุนัขจรจัดกลุ่มนี้จะทำให้เขาได้รับคะแนนการเอาชีวิตรอดอย่างน้อย 80 คะแนนในเเต่ละครั้ง
ดังนั้นจะปล่อยให้พวกมันหายไปไม่ได้!
เเละเนื้อปรุงสุกสิ่งเหล่านี้จะเป็นเหยื่อล่อให้ฝูงสุนัขจรจัดกลับมา!
หลังจากวางเหยื่อล่อเสร็จ, ซูไป๋ก็กลับมาที่ถนนสายหลักและเดินไปตามถนน
แน่นอนว่าเขาไม่ได้แค่เดินไปตามถนนอย่างไร้จุดหมาย
แต่เขาพยายามกระตุ้นให้เกิดสถานการณ์ต่างๆ อย่างมีสติเพื่อสำรวจกลไกในการได้รับคะแนนการเอาชีวิตรอดเพิ่มเติม
[คุณกำลังจะก้าวเข้าสู่ถนนที่เต็มไปด้วยซากรถ ถนนสายนี้ถูกปิดกั้นโดยยานพาหนะที่ถูกทิ้งร้างและมีซอมบี้ระดับหนึ่งจำนวนเล็กน้อยซ่อนอยู่ในนั้น, ตราบใดที่คุณเดินเบาๆ การข้ามถนนก็ไม่ใช่ปัญหา]
ไฟสีเขียวสว่างขึ้น
ซูไป๋ข้ามทางม้าลายอย่างใจเย็นและมองดูเส้นทางที่ไหลไปไม่รู้จบ
[โฮสต์ประสบความสำเร็จในการข้ามถนนร้างโดยไม่ดึงดูดความสนใจของซอมบี้…..คะแนนการเอาชีวิตรอด +1]
[คุณกำลังจะเข้าสู่ถนนการค้าร้าง, มีซอมบี้นับพันตัวรวมตัวกันบนถนนสายนี้ รวมถึงซอมบี้ระดับสูงอีกมากมาย เมื่อคุณดึงดูดความสนใจของพวกมัน คุณจะตายอย่างเเน่นอน!......โปรดค้นหาเป้าหมายอื่นและหลบหนีจากจุดนี้โดยเร็วที่สุด! 】
เมื่อมองไปยังผู้คนรอบๆ….ซูไป๋ก็เดินผ่านถนนการค้าที่พลุกพล่านด้วยใบหน้าเฉยเมยและเดินออกไปอีกด้านหนึ่ง
[โฮสต์กล้าหาญมากจนสามารถเดินอย่างอิสระผ่านถนนย่านการค้าที่เต็มไปด้วยซอมบี้และหนีออกจากถนนย่านการค้าได้สำเร็จ….คะแนนการเอาชีวิตรอด +10]
ซูไป๋เดินเล่นไปเรื่อยๆ
ระบบได้แจ้งเตือนในสถานการณ์ต่างๆมากมาย
จนกระทั่งประมาณห้าโมงเย็น ซูไป๋ก็ปรากฏตัวขึ้นในตลาดผักใกล้ชุมชน
[คุณกำลังจะเข้าสู่ตลาดผักที่เต็มไปด้วยวิกฤติ, ทรัพยากรอาหารที่นี่หมดลงแล้ว เหลือเพียงซอมบี้ดุร้ายและอันตรายที่ซ่อนอยู่ กรุณาออกไปโดยเร็วที่สุด!]
โดยไม่สนใจคำเตือนของระบบ ซูไป๋เดินเข้าไปในตลาดผักอย่างสบายๆ…..ซื้อผลไม้สดสองสามอย่าง และเดินไปรอบๆตลาดก่อนจะออกจากตลาดและเดินตรงไปยังชุมชน
[โฮสต์กล้าหาญมาก คุณรอดพ้นจากวิกฤติต่างๆ มากมายในตลาดผักและเก็บผลไม้สดได้สำเร็จ….ซึ่งสิ่งนี้ได้รับประกันคุณค่าทางโภชนาการที่สมดุล และทำให้ร่างกายของคุณแข็งแรงขึ้น….. คะแนนการเอาชีวิตรอด +10]
…
…
ห้าโมงครึ่ง
ซูไป๋กลับบ้านตรงเวลา
หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าที่สบายกว่าแล้ว, เขาก็หยิบผลไม้ที่เพิ่งซื้อมามาเคาะประตูบ้านของหยานหยาน
เมื่อประตูเปิดออก…รอยยิ้มที่สวยงามก็ปรากฏต่อหน้าซูไป๋
"เข้ามาๆ….อาหารเย็นจะพร้อมในอีกสักครู่"
เมื่อเดินผ่านห้องครัว เสียงแม่ของหยานหยานก็ดังขึ้นมาทันที
"เสี่ยวซูมาเเล้วเหรอ? ไปรอที่ห้องนั่งเล่นก่อนนะ….แล้วป้าจะรีบบอกให้ลงมากินข้าวเมื่ออาหารพร้อม"
ในที่สุดเขาก็เดินไปที่ห้องนั่งเล่น จากนั้นซูไป๋ก็วางผลไม้ที่เขาเพิ่งซื้อมาไว้บนโต๊ะแล้วนั่งลงบนโซฟา
"ลุงหยาน คุณอ่านหนังสือพิมพ์ตลอดเลยนะ"
พ่อของหยานวางหนังสือพิมพ์ในมือลงแล้วเหลือบมองผลไม้ที่ซูไป๋ซื้อมา อย่างไม่พอใจเล็กน้อย
"นำผลไม้กลับไปกินเอง อย่าใช้เงินที่สูญเปล่าเเบบนี้อีก”
“บ้านนี้ไม่มีปัญหาการขาดแคลนอาหารสำหรับเธอ”
“เเล้วเธอยังต้องอะไรให้ใช้จ่ายเงินอีกมากมายในอนาคต, ดังนั้นวางเเผนดีๆ!”
ก่อนที่ซูไป๋จะได้พูดอะไร หยานหยานก็กอดคอพ่อของเธอแล้วพูดด้วยรอยยิ้ม
"เอาน่า…พ่อ, เซียวซูซื้อผลไม้เหล่านี้มาให้ฉันกินไม่ใช่ให้พ่อกินสักหน่อย…จะจริงจังไปทำไม"
………………
