EP.18
“เอาสดป้ะ...!? หมายถึงค่าจ้าง จะนั่งนับเงินสดหรือให้โอนเข้าบัญชี”
“แบบไหนก็ได้”
แบบที่คนเมาเริ่มยกหัวตัวเองไม่ไหว
อีกครั้งที่เบาะหนังนั่งสบายพร้อมแอร์เย็นๆ เป่าใส่ หนังตาก็เริ่มคล้อยลงมาปิดลูกตาจนนิทราก็เข้ามาครอบงำและหลับคารถซีดานของโซ่
“เฮ้ยขิม!”
“อือออ!!”
“จะหลับเหรอ”
“ง่วง!!”
ผู้ว่าจ้างจอมเจ้าเล่ห์มี QR Code รับเงินของขิมตั้งแต่เมื่อไร โซ่กดตัวเลขครึ่งแสนเสร็จเรียบร้อยแล้วหันมองคนข้างกายด้วยสายตาชายโฉดชั่ว
ตัวเขาไม่ใช่คนดีมาจากพระเจดีย์วัดใด ในเมื่อตกลงซื้อขายกันเรียบร้อย คนซื้อก็ย่อมทวงสิทธิ์ของตน
“ว่ากูไม่ได้นะไอ้ซิม แฟนมึงรับงานเอง” ปลอบใจตัวเองอยู่ชั่วครู่เมื่อโซ่เทียบรถเข้าซองในช่องจอดก็พยายามเรียกขิมแล้วแต่ก็ไม่เป็นผล จึงตัดสินใจอุ้มร่างคนเมาพาดบ่าพาขึ้นห้องซะ
ขิมตัวน้อยหลับสนิทไม่พอยังกอดคอโซ่ไว้แน่นด้วยแขนของตัวเองเหมือนจงใจ
จังหวะที่ชายหนุ่มวางร่างไร้สติสลบไสลลงกับเตียงขนาด King size นางชะนีก็ยังรัดไว้แน่นทั้งสองมือ
“จะทำอะไร...”
“ขิมต้องทำงานไง” ใบหน้าจิ้มลิ้มห่างกันแค่เพียงปลายจมูกแตะกัน
โซ่มองเห็นความน่ารักตามธรรมชาติในตัวของหญิงสาวซึ่งแตกต่างจากทุกคนที่เขาเคยพบเจอ
ใบหน้านี้ไม่ได้ลงเมคอัพจนเกินงาม ปากนิดจมูกหน่อยเช่นนี้ที่ชวนให้เขามองเธอมาตลอดสี่ปีในรั้วมหาวิทยาลัยเดียวกัน
แต่สำหรับผู้ชายที่เคยชินกับผู้หญิงจัดจ้านวิ่งเข้าหาเป็นประจำ ย่อมไม่เคยคิดอยู่แล้วว่าตัวเองต้องลดเกรดเพื่อไปจีบใคร
“เริ่มเลยมั้ย” ไม่ใช่คำเชื้อเชิญที่ดูเซ็กซี่นักและค่อนข้างประหลาดในสายตาชายหนุ่มจนโซ่ร้อง
“เฮ้ยเดี๋ยว! จะทำอะไร”
“เหล้าอยู่ไหน ผสมน้ำหรือโซดา...”
-_-!
ฟู่ววว
อื้มมม
แขนขาอันเมื่อยล้าพยายามยืดเหยียดให้สุดความยาวของตัวเอง มือเล็กบีบท้ายทอยแก้เคล็ดแล้วก็บิดเอวจนกระดูกลั่นก๊อก!
อื้มมม
ไม่ได้หลับสนิทแบบนี้มานานเป็นเดือนเพราะต้องกังวลกับรูมเมทว่าจะไปไหนกลับเมื่อไร อีกครั้งที่เอวบางๆ ขาวเป็นกระดาษบิดคลายเมื่อยซ้ายทีขวาที
ฟู่ววว
อุ้ย!!
คล้ายกับว่ามีละอองน้ำกระทบใบหน้า
สติค่อยๆ กลับคืนสู่ร่างช้าๆ
ขิมลืมตาแต่แล้วก็รีบปิดสนิทจนเกิดรอยยับย่น นอนเกร็งตัวแข็ง แสร้งทำเป็นยังไม่ตื่น ไม่รู้ ไม่ชี้ ไม่เห็น
ฟู่ววว
...
เอี๊ยด!!
เมื่อเสียงน้ำกระเซ็นหล่นจากที่สูงลงสู่ที่ต่ำเงียบสนิทหลังจากชายหนุ่มหมุนปิดฝักบัว
ใช่แล้ว! ขิมเข้ามานอนในอ่างอาบน้ำโดยที่เจ้าของบ้านก็กำลังชำระล้างร่างกาย
หยาดน้ำเกาะกระจกกั้นจนเป็นไอฝ้านั้นช่วยอำพรางร่างกำยำได้โดยที่ขิมไม่เห็นส่วนใด นอกจากบั้นท้ายแน่นๆ กับเอวสอบสมชายชาตรี
“สบายมั้ยล่ะ” และแน่นอนว่าโซ่รู้ว่าเธอตื่นแล้ว
...
“จะนอนอยู่อย่างนี้ไง”
“ขอโทษนะ...ว๊าย!!” กะจะใช้ความไวกระโดดออกจากอ่างแล้ววิ่งออกจากห้องน้ำทันที ถ้าเท้ามันไม่ลื่นซะก่อนนะ
ขิมล้มจนมานั่งบนพื้นแฉะๆ มองดูเจ้าของบ้านมีเพียงผ้าขนหนูคาดเอว
“เอ่อ...คือเรา...” พอสร่างเมาก็กลับมาเป็นขิมคนเดิมอีกครั้ง
คนที่ประหม่า ระวังตัวเองและไม่กล้าสบตาโซ่
“ไหวป้ะ”
“ว ไหว...”
“หมายถึงสติ”
“ไหว...อุ้ย!!”
กระโดดลงผิดจังหวะจึงทำให้ข้อเท้าแพลง ขิมพยายามเกาะขอบอ่างลุกโดยที่ไม่ต้องให้โซ่ช่วยประคอง
“ไม่เป็นไร”
“เหรอ...” ต้องยอมรับว่าโซ่ก็ไม่ชอบท่าทางห่างเหินของขิม ทั้งที่เมื่อคืนมีความทรงจำดีๆ (แบบแปลกๆ) เกิดขึ้นด้วยกันมากมาย
แต่เหล้ามันก็คือน้ำเปลี่ยนนิสัย พอสร่างแล้วก็ลืม
“ขอโทษนะ”
“เรื่องอะไร”
“ก็...ไม่รู้เมื่อคืนขิมทำอะไรไปบ้าง ขอโทษไว้ก่อนแล้วกัน” เมาจนจำอะไรไม่ได้จริงๆ รู้แต่ว่ารับงานมาจากพริตตี้มะนาวให้ไปเสิร์ฟเครื่องดื่มในปาร์ตี้บ้านลูกค้าในราคาห้าพันบาทต่อห้าชั่วโมง
แล้วก็...มีคนมาแกล้งให้ชงเหล้า เหมือนจะวางเงินเดิมพันกันด้วย แต่ค่าอะไรนะ...
แต่ประเด็นหลักคือมาโผล่ในห้องน้ำคอนโดโซ่ได้ยังไงก่อน อันนี้น่าสงสัย
“จะกลับ!?”
“ใช่! ของของขิมอยู่ไหนเหรอ”
“บนเตียง”
“ฮะ...อ้อ!” หญิงสาวเดินลากขาเข้าไป ขิมรีบคว้ากระเป๋าใบใหญ่และผ้าใบสีมอม
ในนั้นมีแบงก์เทาอยู่จำนวนหนึ่งเธอจึงรีบจัดการตัวเองแล้วพยายามออกมา
“อย่าบอกซิมได้มั้ย”
“...”
คนฟังไม่ตอบหรือแสดงท่าทางอย่างไรขิมจึงทึกทักเอาเอง
“ขอบคุณ”
คณะสถาปัตยกรรม
“นางเป๋! ไปทำอีท่าไหนมาเนี้ยฮะ” นินิวร้องทัก ขิมเดินลากขามาเรียนในวันที่ไม่มีสักคลาส
“ฉันอยากจะบ้าตายนิว”
“เป็นอะไร”
“เมื่อคืนฉัน...”
“ฉัน...!?”
“ฉัน...ฮือ!!” เจ้าตัวก้มหน้าฟุบกับโต๊ะม้าหินประจำกลุ่ม ขิมอยากร้องตะโกนให้สุดเสียงแต่ก็เพราะไม่รู้ว่าจะตะโกนคำว่าอะไรออกมา
มันสับสน งุนงง จับต้นชนปลายไม่ถูก ทั้งๆ ที่รู้ว่าตัวเองเวลาเมาแล้วจะหลุดโลก แต่ก็ยังปล่อยให้มันเกิดขึ้น
“อะไรของแกนางขิม”
“ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน”
“เอ้านางบ้า! ไม่มีเรียนก็กลับไปนอนนะ ทำโปรเจคจนเป็นป่วยไปอีกคนแล้วมั้งเนี้ย”
“สงสัย? งั้นฉันกลับก่อนนะนิว ไว้ค่อยเจอกันนะ” เพิ่งจะหย่อนตูดนั่งไม่ทันอุ่นแต่เมื่อขิมคิดได้ตามนั้นก็ลุกขึ้นทันทีแล้วลากสังขารย้อนกลับไปทางเดิม
ปริ๊น!!
ว๊าย!!
รถซีดานคันเดิมขับเทียบข้างนักศึกษาขากะเผลก บีบแตรหนึ่งครั้งสาวเจ้าก็สะดุ้งตัว
“ขึ้นรถสิ”
“ฮ ฮะ! ขอบคุณมาก...แต่ไม่เป็นไร” โรคเดิม ติดอ่างทุกครั้งที่สนทนากับโซ่
“จะเดินแบบทั้งนี้”
“อื้อ! ป้ายรถเมล์อยู่แค่นี้เอง”
“เมื่อคืนก็อุ้มนะ”
“ฮ ฮะ! อ อะไร น นะ...”
“ขึ้นรถ! หรือต้องให้ลงไปอุ...//อย่าบอกซิมนะ” ขิมกังวลแต่ว่าซิมจะรู้เรื่องเมื่อคืนเท่านั้น
ไม่สนใจเลยว่าฝ่ายชายกำลังขู่ว่าจะลงไปอุ้มขึ้นรถ
“ขึ้นมา! กำลังจะไปหาไอ้ซิมพอดี”
...
“เออ! ไม่บอกก็ไม่บอกไง” คนหน้าบึ้งตึงจนหางคิ้วกระตุก
ทำไมขิมถึงอยากเก็บไว้เป็นความลับนักนะทั้งที่ตัวเองก็จำอะไรไม่ได้เลย
... ... ... ...
สุราเป็นสิ่งไม่ดีนะคะ
