ตอนที่ 800 ทูตพิเศษจากหมู่บ้านคุโมะงาคุเระ
หมู่บ้านหมู่บ้านคุโมะงาคุเระ อาคารไรคาเงะ
“อะไรนะ! หลี่ฟานเคยอุ้มฮิวงะ ฮินาตะ?”
ไรคาเงะรุ่นที่สี่ลุกขึ้นยืนและถามซามุยด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง
“ค่ะ ท่านไรคาเงะ” ซามุยพยักหน้า
“ตอนที่ฉันอยู่ที่โคโนฮะในตอนนั้น อาจารย์หลี่ฟานเคยได้พบกับภรรยาของหัวหน้าตระกูลฮิวงะที่ร้านอิจิราคุราเม็ง”
“น่าจะเป็นในตอนนั้น ที่เจ้าหญิงแห่งตระกูลฮิวงะ ฮิวงะ ฮินาตะ มีการติดต่อที่ใกล้ชิดกับอาจารย์”
เมื่อได้ยินแบบนี้ ไรคาเงะก็ใช้มือนวดไปที่หน้าผากของเขา
“ในกรณีนี้ เราคงจะปล่อยให้โคโนฮะมอบตัวนินจาจากตระกูลฮิวงะที่ฆ่าโจนินของเราไม่ได้”
ไรคาเงะรุ่นที่สี่คร่ำครวญ
แม้หลี่ฟานจะบอกเพียงว่าเขาเคยอุ้มฮิวงะ ฮินาตะ และไม่ได้ขอให้หมู่บ้านคุโมะงาคุเระทำอะไรก็ตาม
แต่ไรคาเงะรุ่นที่สี่ก็ไม่ใช่คนงี่เง่า หากคนในตระกูลฮิวงะเสียชีวิตในเวลานี้จริงๆ มันก็อาจส่งผลกระทบต่อความสัมพันธ์ระหว่างหมู่บ้านคุโมะงาคุเระกับหลี่ฟานได้
“ลืมมันไปเถอะ เพื่อประโยชน์ของหลี่ฟาน ให้โคโนฮะชดเชยทรัพยากรบางอย่างให้กับเรา”
“เพราะไม่ว่ายังไงก็ตาม ผู้ชายคนนั้นก็ทำการเคลื่อนไหวโดยไม่ได้รับอนุญาต” ไรคาเงะรุ่นที่สี่ส่ายหัวและตัดสินใจครั้งสุดท้าย
“ซามุย ให้มาบุยส่งเธอไปที่ดินแดนแห่งไฟ”
“ฉันขอให้เธอเดินทางไปที่หมู่บ้านโคโนฮะ และเรียกร้องค่าชดเชยจากชายชราโฮคาเงะรุ่นที่สาม ในนามของหมู่บ้านคุโมะงาคุเระ”
หลังจากการพัฒนาครั้งล่าสุด แม้ว่ามาบุยจะไม่สามารถทำเครื่องหมายของชัมบาลาในหมู่บ้านโคโนฮะได้ก็ตาม
แต่ถึงอย่างนั้น มันก็ได้บรรลุถึงสถานที่ที่ค่อนข้างใกล้กับโคโนฮะในดินแดนแห่งไฟแล้ว
ด้วยความเร็วของซามุย ไรคาเงะรุ่นที่สี่รู้สึกว่าเธออาจจะไปถึงหมู่บ้านโคโนฮะได้ภายในเวลาไม่ถึงหนึ่งวัน
“เข้าใจแล้วค่ะ ท่านไรคาเงะ” ซามุยพยักหน้า
หลังจากได้รับจดหมายที่เขียนโดยไรคาเงะรุ่นที่สี่ เธอก็เดินไปหามาบุยและเคลื่อนย้ายไปยังดินแดนแห่งไฟผ่านชัมบาลาของเธอ
เวลาผ่านไปกว่าสิบชั่วโมง ยามราตรีค่อยๆ ลดลง ซามุยซึ่งแต่งกายด้วยชุดรัดกุมก็มาถึงประตูหมู่บ้านโคโนฮะแล้ว
การปรากฏตัวของเธอทำให้จูนินที่มีหน้าที่เฝ้าประตูหมู่บ้านโคโนฮะอย่าง ‘ฮากาเนะ โคเท็ตสึ’ และ ‘อิซึโมะ คามิซึกิ’ รู้สึกกระวนกระวายใจ
“เฮ้! เธอคือทูตพิเศษจากหมู่บ้านคุโมะงาคุเระ ล้อเล่นน่า!”
“ซามุย ลูกศิษย์ของท่านหลี่ฟาน เธอได้ทำภารกิจระดับ S สำเร็จหลายสิบภารกิจในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมา และมีข่าวลือว่าพลังของเธอเหนือกว่าท่านโฮคาเงะรุ่นที่หนึ่งไปแล้ว!”
“คนแบบนี้มาเพื่อยุติข้อพิพาทระหว่างหมู่บ้านคุโมะงาคุเระกับหมู่บ้านโคโนฮะ?”
“ไม่! อิซึโมะ นายรีบไปบอกท่านโฮคาเงะ ฉันจะจัดการที่นี่เอง” โคเท็ตสึพูดอย่างประหม่ากับคู่หูของเขา
“ฉันรู้แล้ว” อิซึโมะพยักหน้าอย่างเคร่งขรึม และวิ่งไปที่อาคารโฮคาเงะทันทีโดยใช้คาถาสลับร่างอย่างรวดเร็ว
แต่สิ่งที่เขาไม่รู้ก็คือ ในเวลานี้ โฮคาเงะรุ่นที่สามได้เห็นการมาถึงของซามุยผ่านลูกแก้วแล้ว…
ในขณะนี้ ประสาทของเขากำลังรุนแรงถึงขีดสุด
“ฉันไม่นึกไม่ฝันเลยว่าเธอจะมาที่นี่”
“ฮิรุเซ็น เนื่องจากซามุยอยู่ที่นี่ ตระกูลฮิวงะจะต้องเสียสละ!”
ดันโซเดินเข้ามาผ่านเงามืดของอาคาร
เพียงแต่ตอนนี้ดันโซได้พันผ้าพันแผลไว้ที่ดวงตาข้างหนึ่งของเขาแล้ว
เห็นได้ชัดว่าเขาได้ทำการปลูกถ่ายดวงตาของชิซุย!
“ดันโซ ถ้านายใช้ดวงตานั่น นายคิดว่านายจะมีโอกาสครอบงำซามุยได้มั้ย?”
ฮิรุเซ็นหันศีรษะไปมองดันโซ พูดให้ชัดก็คือดวงตาของชิซุยที่ปลูกถูกถ่ายอยู่ในดวงตาของเขา
“โอ้ ก็อาจจะ...”
“แต่แม้ว่าฉันจะสามารถควบคุมซามุยได้ แต่นายคิดว่าฉันจะซ่อนมันจากหลี่ฟานได้ไหม?”
“ไม่ใช่ว่านายไม่เคยเห็นพลังของชายคนนั้น”
“แม้ว่าในนามของหลี่ฟาน เขาจะไม่ได้จัดการกับการเคลื่อนไหวของลูกศิษย์ของเขาในโลกนินจาก็ตาม”
“แต่ถ้าลูกศิษย์ของเขาตกอยู่ภายใต้การควบคุมของการสะกดจิต ฉันก็ไม่คิดว่าเขาจะมองมันไม่ออก หรือแม้แต่กระทั่งยกเลิกภาพลวงตาของ ‘เทพต่างสวรรค์’ ได้”
“ว่าแต่นายเถอะ ฮิรุเซ็น ทำไมนายไม่ลองใช้วิชาเทพสายฟ้าเหินของนาย เพื่อทำให้ซามุยถอยกลับไปดูล่ะ?”
“ถ้ามันเป็นแค่การผลักไล่ธรรมดาๆ ฉันก็ไม่คิดว่าคนอย่างหลี่ฟานจะสนใจ”
“อย่างมากเขาก็คงจะตำหนิซามุย และส่งเสริมการฝึกของเธอให้มากขึ้น”
เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ร่องรอยของการเสียดสีก็ฉายแววในดวงตาของดันโซ
…
