ตอนที่ 20 : นี่เรียกว่าการยื่นข้อเสนอให้นาย!
ตอนที่ 20 : นี่เรียกว่าการยื่นข้อเสนอให้นาย!
ทุกคนที่เป็นตำรวจมีเป้าหมายสูงสุดคือการอยากเป็นตำรวจอาชญากรรม
แม้ว่าโลกจะเปลี่ยนไป แต่ความฝันของซู่ซวนก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง
เพียงแต่ตอนนี้เขารู้สึกว่าเขายังไม่พร้อมที่จะเป็นเจ้าหน้าที่ตำรวจอาชญากรรม เขามีทักษะระดับสองมากที่สุดสองทักษะและร่างกายเล็กๆของเขาก็เปราะบางยิ่งกว่าไก่ที่อ่อนแอ
ถ้าเขาไปเป็นหน่วยตำรวจพิเศษจริงๆเขาคงจะได้รับบาดเจ็บในเวลาอันสั้น
ปีนขึ้นไปช้าๆดีกว่า
เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ซู่ซวนก็มองเหล่าไมในแง่บวก
เหล่าไม: ...?
เด็กคนนี้หมายความว่าอะไร?
ในท้ายที่สุดจ้าวตงเฉียงก็ถูกคนในสถานีพาตัวไป ท้ายที่สุดแล้ว มันคงไม่ปลอดภัยสำหรับฆาตกรที่ถูกขังอยู่ในคุก ในที่สุดคนจากทีมตำรวจอาชญากรรมก็พาเขาออกไปและวางแผนที่จะจับเขาฝากขังในเรือนจำก่อน
ตราบใดที่ระบุตัวตนได้ ในฐานะอาชญากรจ้าวตงเฉียงก็จะต้องติดคุกเท่านั้น
ส่วนซู่ซวนหลังจากได้รับคำชมครั้งหนึ่งแล้วเหล่าไมก็ส่งเขาออกจากประตูสถานีตำรวจ
"กลับไปพักผ่อนเถอะ
“พรุ่งนี้นายยังมีพลังงานเพียงพอที่จะมาทำงานใช่ไหม?”
เรียกได้ว่าตอนนี้เหล่าไมไม่เป็นห่วงใครเลย แต่เขากลับกังวลว่าซู่ซวนจะไม่ได้พัก แม้ว่าตัวเขาเองจะไม่ได้พักผ่อน แต่เขาก็ควรปล่อยให้ลูกน้องที่มีความสามารถของเขาได้พักผ่อนอย่างเต็มที่
คำพูดนี้เรียกได้ว่าเป็นคำพูดที่หาได้ยากจากเหล่าไม ทุกคนมองดูซู่ซวนด้วยรอยยิ้มและหัวเราะเสียงดัง
“ใช่แล้ว ซู่ซวน รีบไปพักผ่อนซะ นายเป็นคนที่มีความสามารถในสถานีของเรา”
“ปีนี้เราจะได้รับโบนัสสูงหรือไม่นั้นก็ขึ้นอยู่กับนายแล้ว”
“เฮ้ ไม่คิดว่าจู่ๆนายจะเก่งขนาดนี้นะ”
“เห็นไหมตาแก่ของพวกเรามีความสุขมากจนแทบรอไม่ไหวที่จะจับมือใครซักคนแล้ว”
“เราต้องดูแลเขาให้ดี น้ำแข็งที่บางย่อมละลายได้อยู่ตลอดเวลา!”
คนกลุ่มหนึ่งเริ่มล้อเลียนเรื่องนี้
ใบหน้าของเหล่าไมสงบและเขาก็พ่นกลับทันที
“ถ้าพวกนายต้องการให้ฉันจับมือพวกนาย ก็รีบไปทำผลงานให้ฉัน!”
เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ เจ้าหน้าที่ตำรวจหลายคนก็โบกมือทันที
“ลืมมันไปซะ ลืมมันไปซะ ไม่จำเป็นเลยๆ”
“ยังดีที่จับอาชญากรได้สองคน…”
อย่างที่ทุกคนพูด บรรยากาศในตอนนี้ก็ดีมาระยะหนึ่งแล้ว
“พรุ่งนี้ฉันจะไปทำงานกับนาย นายก็พักผ่อนให้เพียงพอล่ะและนำรางวัลมาให้ฉันด้วย! โบนัสของไตรมาสนี้ขึ้นอยู่กับนายแล้ว!”
โจวเฉียงเดินเข้ามาด้วยรอยยิ้มและพูดกับซู่ซวน
หลังจากได้ยินคำพูดของเขา ซู่ซวนก็กลอกตาทันทีและยื่นมือออกไปผลักเขาทันที "ไป ไป ไป คิดว่าโบนัสมันได้ง่ายจริงๆ เหรอ!
แต่สุดท้ายแล้ว ซู่ซวนก็เป็นแบบนั้นจริงๆเขาจึงเลิกงานและไปซุปเปอร์มาร์เก็ตเพื่อซื้อของบางอย่าง
เขามีความทรงจำของเจ้าของร่างเดิมและแน่นอนว่านั่นยังรวมถึงมีบ้านของเจ้าของร่างเดิมให้อาศัยด้วยและเป็นโชคดีที่เจ้าของร่างเดิมไม่ได้อาศัยอยู่กับพ่อแม่ ดังนั้นเขาจึงมีพื้นที่ส่วนตัวพอสมควร
หลังจากซื้อของใช้ในชีวิตประจำวันแล้วซู่ซวนก็กลับบ้านและพับแขนเสื้อขึ้นอีกครั้ง
เก็บสิ่งของของเจ้าของร่างเดิม ใส่กล่องหลายๆกล่องแล้วกองไว้ในห้องรับแขก
แม้ว่าเขาจะสามารถใช้สิ่งของที่เจ้าของร่างเดิมใช้ต่อไปได้ แต่ซู่ซวนคิดว่าเจ้าของร่างเดิมไม่ควรทิ้งร่องรอยชีวิตของเขาไว้
หลังจากเก็บห้องของเขาเสร็จฟ้าก็มืดสนิทพอดี
ซู่ซวนไม่ได้ทำให้ตัวเองอับอาย แม้ว่าทักษะการทำอาหารของเขาจะไม่แย่ แต่ในความทรงจำของเขา เจ้าของร่างเดิมคือนักฆ่าในครัว หากเขาบังเอิญสืบทอดฝีมือการทำอาหารของเจ้าของร่างเดิม เขาคงจะตายได้เลย
ซู่ซวนถือโอกาสรออาหารที่สั่งกลับบ้านโดยการไปอาบน้ำและหลังจากอาบน้ำเสร็จเขาก็กินอาหารมื้อใหญ่และจบมื้ออาหารบนโต๊ะราวกับพายุ
จากนั้นเขาก็ไปแปลงฟันและนอนบนเตียง
เรียกได้ว่าเขาตกใจมากกับสิ่งที่เขาสัมผัสในวันนี้ อย่างแรก เขาเดินทางผ่านกาลเวลาข้ามโลกมา จากนั้นก็ได้ระบบและในที่สุดก็จับอาชญากรที่ต้องการตัวได้ถึงสองคน...
แต่บอกตามตรง ก่อนหน้านี้ ซู่ซวนคิดว่าเขายังคงอยู่ในความฝัน?
หลังจากที่นอนบนเตียงในเวลานี้ ในที่สุดเขาก็รู้สึกว่าเขาได้เดินทางผ่านกาลเวลามาสู่โลกใบนี้ที่เขาไม่รู้จักเลยและกลายเป็นตัวเองในอีกโลกหนึ่งเป็นเรื่องจริงไม่ใช่แค่ความฝัน
“เอาล่ะ ซู่ซวน!”
ซู่ซวนพูดกับตัวเอง เสียงนี้ดังก้องอยู่ในหูของเขาราวกับเสียงสะท้อนในความมืด
นับจากนี้ไป เขาได้กลายเป็นซู่ซวนของโลกนี้อย่างแท้จริง โชคดีที่เดิมทีเขาเป็นเด็กกำพร้าและเขาก็ไม่มีอะไรจะจำมากนัก
วันนี้เป็นวันที่ยุ่งมากและเขาก็เหนื่อยมาก
เกือบจะทันทีที่เขาหลับตา ซู่ซวนก็หลับไป วันรุ่งขึ้น เขาถูกปลุกด้วยเสียงนาฬิกาปลุกนับไม่ถ้วน
ซู่ซวนพลิกตัวและกระโดดขึ้นจากในความฝัน หลังจากได้เห็นฉากแปลกๆต่อหน้าเขาด้วยความสับสน ในที่สุดเขาก็ตระหนักว่าเขาดูเหมือนจะเดินทางผ่านกาลเวลาจริงๆ
นาฬิกาปลุกที่ดังอยู่ก็ถูกตั้งค่าโดยเจ้าของร่างเดิมมาก่อน
ซู่ซวนไปหวีผมให้เรียบร้อย จัดระเบียบตัวเองอีกครั้ง สวมชุดตำรวจ แล้วเดินออกไปพร้อมกับขนมปังในปาก
สำหรับอาหารเช้า?
อาหารเช้าในสถานีอร่อยและถูกดังนั้นการไปกินที่นั่นไม่ดีกว่าเหรอ?
“ซู่ซวน นายมาแล้ว ฉันเอาอาหารเช้ามาให้!”
เพิ่งเข้ามาถึงในสถานี ซู่ซวนก็ถูกโจวเฉียงโอบไหล่และในขณะเดียวกันอีกฝ่ายก็ยื่นอาหารเช้าให้ "วันนี้พี่ชายต้องพึ่งพานายแล้ว!
ซู่ซวนส่ายหัวอย่างช่วยไม่ได้ แต่เขาก็ไม่ปฏิเสธความเมตตาของอีกฝ่าย
แม้ว่าอาหารในร้านอาหารจะมีราคาถูกแต่ก็ยังต้องหักออกจากบัตรรับประทานอาหาร มีคนให้ฟรีทำไมจะไม่กินมัน?
ในวันนี้ ซู่ซวนและโจวเฉียงเป็นคู่หูกัน ทั้งสองขึ้นรถตำรวจแล้วออกไปลาดตระเวน
หลังจากเห็นทั้งสองออกไป เจ้าหน้าที่ตำรวจหลายคนที่กำลังทำธุระของตัวเองอยู่ข้างในก็ยืนขึ้นพร้อมๆกันและเดินไปที่หน้าต่างเพื่อดูพวกเขาออกไป
“นายว่าคราวนี้ ซู่ซวนจะโชคดีอีกไหม”
“นายล้อเล่นหรือเปล่า? นายคิดว่าอาชญากรจะมารวมตัวกันจริงๆเหรอ”
“เมื่อวานโชคดี วันนี้อย่างมากที่สุดก็คงจะมีคดีเล็กๆน้อยๆบ้าง บางทีหลังจากเหตุการณ์เมื่อวานอาจจะไม่มีเลยก็ได้”
"ใช่...ฉันก็คิดเหมือนกัน...
ไม่เพียงแต่พวกเขา แม้แต่เหล่าไมในห้องทำงานของผู้กำกับก็ยังยืนอยู่ที่หน้าต่างและมองดูรถตำรวจที่ขับออกจากบริเวณนั้น เขารู้สึกมีความคาดหวังในใจเพิ่มขึ้นเล็กน้อย
“ฉันเองก็ไม่รู้ว่าเด็กคนนี้จะจับคนร้ายได้อีกสักสองสามคนไหม”
ความคิดนี้ผุดขึ้นมาก่อนเขาจะส่ายหัวทันที
“นายกำลังคิดอะไรอยู่ การจับอาชญากรจะง่ายขนาดนั้นได้ยังไง?”
“ยิ่งแก่ขึ้นก็ยิ่งสับสน...”
ซู่ซวนไม่ได้ยินเสียงกระซิบของฝูงชนและเขากำลังกินซาลาเปาโดยก้มศีรษะให้กับคู่หูของเขา
เมื่อพบว่าซาลาเปานึ่งมีรสชาติเหมือนเนื้อวัว ซู่ซวนก็ตกใจเช่นกัน "ซื้อซาลาเปาเนื้อให้ฉันเลยเหรอ?
“นี่ยังเหลือเงินในบัตรเท่าไหร่กัน?”
เมื่อลองคิดดูแล้วแม้แต่เจ้าของร่างเดิมยังมักจะกินผักดองและบะหมี่หมูฝอยทุกวัน...
โจวเฉียงที่กำลังขับรถอยู่ เมื่อได้ยินคำพูดนั้น เขาก็หันศีรษะไปมองด้วยความคาดหวังอย่างเต็มที่ "ฉันรอให้นายนำโชคมาให้ฉันอยู่นะ ฉันให้ของอร่อยกับนายแน่นอนว่านี่คือการเซ่นไหว้!
ซู่ซวน: …
