บทที่ 176 : เนลม์ไฮมฟ์ (3-2)
บทที่ 176 : เนลม์ไฮมฟ์ (3-2)
"ต่อไป"
คนต่อไปคือฉันเอง
อัลเดอร์คินตรวจสอบสถานะของฉัน
“….”
เขาขยับริมฝีปาก แต่ก็หยุดลง
อัลเดอร์คินขมวดคิ้ว
หลังจากนั้นไม่นาน
"ยอดเยี่ยม"
เสียงห้าวดังออกมา
มือของชายหนุ่มที่ถือปากกาหยุดลง
"เกิดอะไรขึ้นครับ?"
“นายดูข้อมูล และบอกฉันให้ชัดๆ สิ”
“ครับ ระดับ 20 และ…”
ดวงตาของชายหนุ่มเบิกกว้าง
"นี่มันคือ…!"
อัลเดอร์คินพูดต่อ
"คุณชื่ออะไร?"
“ฮาน อิสรัต”
“สังกัดล่ะ?”
“มันไม่ได้เขียนไว้ในบัญชีแยกประเภทเหรอ?”
"ขอโทษที เอาสมุดบัญชีมาให้ฉันสิ”
อัลเดอร์คินได้รับบัญชีแยกประเภทจากทหารไว้ในมือและอ่านข้ออมูลที่อยู่ข้างใน
“ระดับเริ่มต้นคือฮีโร่ระดับ 1 ดาว สังกัดคือทาวน์เนีย ถูกต้องใช่ไหม?”
ฉันพยักหน้า
ผิวของเขาเริ่มซีดลง
“มีแบบนี้ด้วยเหรอ…ฮีโร่ที่ระดับ 1 ดาวตั้งแต่แรก”
ฉันเดาะลิ้นของฉันแก้เบื่อ
“อยู่ที่นี่ก่อน หลีกไปที”
อารอนกำลังมองมาที่ฉัน
อัลเดอร์คินคืนบัญชีแยกประเภทให้กับทหารและกล่าวว่า
“ฉันมีบางอย่างที่ต้องไปจัดการ ขอโทษทีนะ แต่นายช่วยอยู่ที่นี่ก่อน”
"ได้"
ฉันเดินหลบไป
และบังเอิญมีเก้าอี้เหล็กอยู่ที่นั่น ฉันจึงนั่งลงรอที่นั้น
เนื่องจากฉันอยู่เป็นคนเกือบสุดท้ายแล้ว การตรวจสอบจึงจบลงอย่างรวดเร็ว
บรรดานักรบทำตามคำแนะนำของผู้บัญชาการและออกจากประตูหลังของหอประชุมไป
ยกเว้นฉัน
เหลือเพียงอัลเดอร์คินและฉันอยู่ในหอประชุม
อัลเดอร์คินมองมาที่ฉันบนเก้าอี้แล้วหัวเราะเบา ๆ
“ดูผ่อนคลายมากเลยนะ”
“ทำไมถึงให้ฉันรอแค่คนเดียว?”
“ฉันรายงานข้อมูลของนายไปยังระดับสูงแล้ว ผู้บัญชาการทหารสูงสุดกำลังจะมาเร็วๆ นี้”
ฉันไม่แปลกใจเลย
เนลม์ไฮมฟ์มีความสามารถในการสื่อสาร อัลเดอร์คินก็คงส่งสัญญาณบอกไปแล้ว
“ฮาน อิสรัต จากทาวเนีย ถูกต้องหรือเปล่า?”
ยืนยันข้อมูลเรียบร้อยแล้ว
ไม่จำเป็นต้องตอบ
“ผู้บัญชาการทหารสูงสุดจะมาที่นี่ภายในไม่กี่นาที”
อัลเดอร์คินออกจากหอประชุมอย่างรวดเร็ว
ฉันถูกทิ้งให้อยู่คนเดียว
“มันค่อนข้างจะเป็นความรู้สึกแปลกๆ แฮะ”
สิ่งอำนวยความสะดวกและฮีโร่ที่ฉันสัมผัสและจัดการ มีอยู่จริงและยังมีชีวิตอยู่
ฉันจำได้ว่าอัลเดอร์คินนั้นเป็นฮีโร่ 1 ดาวที่ตื่นตระหนกและไม่ทำอะไรเลยในการต่อสู้ครั้งแรก วิดีโอจากเวลานั้นฉันยังบันทึกไว้ด้วย มันคงตลกมากถ้าฉันย้อนกลับได้ดู ตอนนี้ชายคนนี้กลับดูแลและฝึกสอนคนจำนวนมาก ต่างจากในตอนแรกที่เอาแต่ตัวสั่น
“….”
ฉันวางมือลงบนด้ามดาบ
“พวกเขากำลังมาสินะ”
ฉันรู้สึกถึงความแข็งแกร่งที่ทางเข้าหอประชุม
ในที่สุดก็มีผู้หญิงในเครื่องแบบปรากฏตัวที่ทางเข้า เธอเดินข้ามหลายสิบเมตรในก้าวเดียวแล้วเข้ามาหาฉัน นั่นคือผู้บัญชาการค่ายฝึก เอเคลต์
“ฉันได้รับรายงานแล้ว นายคือฮาน อิสรัตใช่ไหม?”
เอเคลต์มองฉันจากบนลงล่างด้วยดวงตาสีฟ้าของเธอ
แววตาของเธอเต็มไปด้วยความสงสัย
“ค่อนข้างน่าทึ่ง”
“มีเหตุผลอะไรที่ทำให้เธอต้องมาพบฉัน?”
ฉันถาม
“คงไม่ได้มาพบฉันเพื่อรับคนเข้าใช่ไหม?”
ฉันพูดแล้ววางมือลงบนด้ามดาบ
ริมฝีปากของเอเคลต์เหยียดยิ้มขึ้น
"ถูกต้อง ฉันไม่ได้มาที่นี่เพื่อทำอะไรแบบนั้น”
“งั้นก็มาเพื่อสอบสวนฉันสินะ”
เมื่อฉันเปิดเผยข้อมูลของฉัน ริมฝีปากของอัลเดอร์คินก็กระตุกอย่างแปลกประหลาด
จากนั้นอัลเดอร์คินก็ออกไปเรียกผู้บัญชาการมา ไม่ว่าฉันจะมีแววแค่ไหน พวกเขาคงไม่มีทางเรียกคนระดับสูงออกมาเพื่อคนๆ เดียวหรอก
“รู้ดีนิ”
ทันใดนั้นมือของเอเคลต์ก็หายไป
ฉันชักดาบออกมาโดยสัญชาตญาณ แต่ดาบของเธอกลับเร็วกว่าฉันมาก
เลือดไหลออกมาจากลำคอของฉัน
'ตามที่คาดไว้ ฉันเตรียมตั้งรับไม่ดีพอ'
ฉันเก็บดาบของฉัน
ความแตกต่างของความเเข็งแกร่งนั้นมันมากเกินไป
“นายเก่งมาก แต่นายยังต้องการเวลา ตอนนี้นายคงไม่สามารถเอาชนะฉันได้”
“ฉันรู้อยู่แล้ว”
“มาเข้าประเด็นเถอะ”
ขณะที่ดาบของเอเคลต์จ่ออยู่ที่คอของฉัน เธอก็เริ่มพูด
“ช่วยตอบตามความจริง นายไปได้ยินข้อมูลนั้นมาจากไหน?”
“ข้อมูลอะไร?”
“ที่ถามเพราะไม่รู้จริงๆ เหรอ?”
ดวงตาของเอเคลต์เบิกกว้าง
“นายรู้ได้ยังไงว่าท่านโลกิหายตัวไป?”
“…”
“ยิ่งไปกว่านั้น นายท่านของนายรู้ได้ยังไง หากนายต้องการมีชีวิตอยู่ บอกแหล่งที่มาของข้อมูลและทุกสิ่งที่นายรู้มา”
สิ่งที่ฉันบอกนายท่านไรก็ได้ไปเป็นข้อมูลที่จำเป็นที่ต้องกรอกในช่องการแสดงความคิดเห็นในตอนสมัครนั้นก็คือ โลกิไม่ได้อยู่ในเนลม์ไฮมฟ์ ใครก็ตามที่ไม่รู้รายละเอียดย่อมไม่เข้าใจความหมาย แต่เหล่าฮีโร่ของฉันคงรู้แน่
แม้ว่าฮีโร่ระดับล่างจะไม่รู้ แต่ฮีโร่ระดับสูงก็คงจะตระหนักถึงการหายตัวไปของฉัน
น่าแปลกใจที่เอเคลต์รู้เรื่องนี้ด้วยแฮะ ฉันนึกว่าจะมีแค่สองคนเสียอีก
ฉันเงยหน้าขึ้น
ฝ้าเพดานที่ถูกกีดขวางกั้นไว้ แต่ดวงตาของผู้ชายคนนั้นอยู่ทุกหนทุกแห่งในเนลม์ไฮมฟ์
ฉันลดสายตาลง เอเคลต์จ้องมองมาที่ฉัน
“ตัวตนที่แท้จริงของนายคืออะไรกันแน่?”
ใบมีดแทงเข้าไปที่ลำคอฉันเล็กน้อย
ฉันกำลังจะพูด แต่กลับถอนหายใจออกมาแทน
'น่าเบื่อ'
ฉันเบื่อกับการเล่นอะไรแบบธรรมดาๆ แล้ว
“อยากรู้ไหมว่าฉันเป็นใคร?”
"นาย…"
“ยูเน็ต ออกมา”
หมอกหมุนวนจากด้านหนึ่งของห้องประชุม และเงานั้นก็เดินออกมาช้าๆ
หมอกรวมตัวกันเป็นรูปร่างของคนๆ หนึ่ง
ดวงตาของเอเคลต์เบิกกว้าง
“…?!”
คนๆ นั้นสวมเสื้อคลุมสีขาวเรียบๆ ไร้เครื่องประดับใดๆ ผมสีขาวหยักศกยาวถึงเอว
รองผู้บัญชาการของเนลม์ไฮมฟ์
ยูเน็ต ซีด คุกเข่าข้างหนึ่งต่อหน้าฉัน
“ขอต้อนรับนายท่าน”
“รู้อยู่แล้วสินะ แต่ออกมาช้าเหลือเกิน”
"ได้โปรดยกโทษให้ฉันด้วย ฉันกำลังเตรียมที่จะต้อนรับนายท่านอยู่พอดี”
ฉันดันดาบไปที่คอออกด้วยปลายนิ้ว
แล้วฉันก็บอกเอเคลต์ว่า
“ฉันคือโลกิ”
