บทที่ 319: ทางข้าม ที่ราบตอนกลาง!

แสงสีทองที่น่าสะพรึงกลัวปะทุขึ้นและกลืนกินร่างของนกไฟขนนกสีทองคำในทันที

ภายใต้การโจมตีเต็มกำลังของซูเฉินนกไฟขนนกสีทองคำไม่สามารถทนพลังแห่งโชคชะตาที่มาจากการโจมตีนี้ได้ และจบลงด้วยความตายในที่สุด!

อย่างไรก็ตาม นกไฟขนนกสีทองคำนี้ยังมีร่างกายระยะกลางของระดับบ่มเพาะระดับอาณาจักรที่สาม ระดับนิพพานขั้นสี่ แม้ว่ามันจะตายภายใต้หอกของจักรพรรดิมังกรทองของซูเฉินแต่ร่างกายของมันก็ยังค่อนข้างสมบูรณ์

ซูเฉินยกมือขึ้นและดึงศพของนกไฟขนนกสีทองคำมาตรงหน้าเขา

ซูเฉินชี้นิ้วไปที่จุดเดิม และแทงมือของเขาเข้าไปในร่างของนกไฟขนนกสีทองคำ เมื่อซูเฉินดึงมือของเขาออก เม็ดยาปีศาจที่ส่องแสงสีแดงก็ปรากฏขึ้นในมือของซูเฉิน

ยาปีศาจขนนกไฟสีทองนี้มีขนาดเท่ากำปั้น เนื่องจากนกไฟขนนกสีทองคำนี้มาถึงระยะกลางของระดับบ่มเพาะระดับอาณาจักรที่สาม ระดับนิพพานขั้นสี่แล้ว ต่อให้ซูเฉินจะดูดซับเม็ดยาปีศาจนี้ การฝึกฝนบ่มเพาะของเขาก็จะดีขึ้นอย่างมากไม่เหมือนกับเม็ดยาอื่นๆที่ได้รับมา

และถ้านักรบของ ผู้บ่มเพาะระดับอาณาจักรที่สอง ดูดซับเม็ดยาปีศาจของ นกไฟขนนกสีทองคำนี้ คนผู้นั้นก็จะสามารถทะลวงผ่านอาณาจักรเล็ก ๆ ได้อย่างน้อยสองหรือสามแห่งติดต่อกันได้แทบจะในทันที!

แน่นอน ซูเฉินไม่ได้วางแผนที่จะให้เม็ดยาปีศาจนี้แก่ผู้อื่น

ท้ายที่สุด หลังจากทะลวงไปสู่การบ่มเพาะของผู้บ่มเพาะระดับอาณาจักรที่สามแล้ว ซูเฉินมีวิธีไม่มากนักที่จะปรับปรุงการบ่มเพาะของเขา

การได้รับพลังแห่งโชคชะตาโดยการปรับปรุงความแข็งแกร่งของชนชาติของอาณาจักรเทพยุทธ์นั้นเป็นอีกวิธีหนึ่ง และการใช้พลังงานที่ไม่ใช่คุณสมบัติในหินจิตวิญญาณเพื่อแปลงเป็นพลังแห่งโชคชะตาก็เป็นอีกวิธีหนึ่ง

และยาเม็ดปีศาจของนกไฟขนนกสีทองคำนี้เป็นอย่างที่สามที่เขาสามารถใช้ปรับปรุงการบ่มเพาะของตนได้อย่างไม่ต้องสงสัย!

ซูเฉินใส่ยาปีศาจนกไฟขนนกสีทองคำลงในกระเป๋าเป้สะพายหลังของระบบ และแยกร่างของนกไฟขนนกสีทองคำด้วยตนเอง

ขนนกสีทองนับพันที่คมราวกับกระบี่คม เลือดนกไฟขนนกสีทองคำสิบสองกระบอกที่มีพลังแห่งโชคชะตาผันผวนอย่างน่าสะพรึงกลัว เนื้อและเลือดนกไฟขนนกสีทองคำหลายร้อยชั่ง และพลังสายเลือดนกไฟขนนกสีทองคำหลายร้อยกระบอก ยังไม่รวมถึงโครงกระดูกของมันอีก

ในหมู่สิ่งของที่ได้รับมา เนื้อและสายเลือดของนกไฟขนนกสีทองคำเป็นทรัพยากรสำคัญในการฝึกฝนเพื่อช่วยเหลือผู้บ่มเพาะระดับอาณาจักรที่หนึ่ง ในขณะที่ขนและกระดูกของนกไฟขนนกสีทองคำเป็นวัสดุที่สมบูรณ์แบบสำหรับการสร้างอาวุธของผู้บ่มเพาะระดับอาณาจักรที่หนึ่ง!

ซูเฉินมอบวัสดุที่ถลกหนังเถือเนื้อออกมาจากนกไฟขนนกสีทองคำให้กับเย่อิง หลังจากนั้น เขาก็นำฝูงชนผ่านป่ามะเดื่อนี้และมุ่งหน้าไปยังปลายอีกด้านของป่า

ในตอนนี้จะมีคนถามออกมาว่า ทำไมซูเฉิงที่เป็นจักรพรรดิแห่งอาณาจักรเทพยุทธ์แล้ว เขาถึงต้องทำงานหนักอย่างการแยกซากศพของสัตว์ประหลาดด้วยตนเองด้วยกัน? !

ต้องรู้กันก่อนว่า นกไฟขนนกสีทองคำเป็นสัตว์ประหลาดในระยะกลางของระดับบ่มเพาะอาณาจักรที่สามขั้นนิพพานที่สี่

ดังนั้น  ซูเฉินจึงเป็นคนเดียวที่สามารถทะลวงการป้องกันของนกไฟขนนกสีทองคำได้

สามวันต่อมา ซูเฉินและพรรคพวกของเขาผ่านป่ารกทึบอันกว้างใหญ่นี้ได้สำเร็จ

ด้านหลังป่าดึกดำบรรพ์นี้เป็นเทือกเขาสูงซึ่งดูเหมือนหางของเทือกเขาไร้ที่สิ้นสุด

แม้ว่าภูเขาไร้ที่สิ้นสุดจะสูงกว่า 15,000 เมตร แต่ระดับความสูงที่สูงที่สุดในช่วงปลายของภูเขาไร้ที่สิ้นสุดนั้นไม่มากนัก แค่มากกว่า 500 เมตรเท่านั้น

ยิ่งไปกว่านั้น ไม่มีสัตว์ประหลาดในขอบเขตผู้บ่มเพาะระดับอาณาจักรที่สามบนเทือกเขาเล็ก ๆ ที่ปลายเทือกเขาไร้ที่สิ้นสุด แม้ว่าจะมีสัตว์ประหลาดสองสามตัวในระดับอาณาจักรที่สอง แต่ทุกคนก็สามารถกำจัดพวกมันได้อย่างง่ายดาย

สัตว์ประหลาดเหล่านี้อาศัยอยู่บนภูเขาเนินเล็กๆนี้ จริงๆแล้วมีพลังภายในและพลังสายเลือดซึ่งโดยทั่วไปในการควบคุมคุณลักษณะของธาตุมืด ซึ่งทำให้ เย่หลิงอ้าย ซึ่งมีพลังของธาตุแสงของพลังภายในและพลังสายเลือด ในการต่อสู้ระหว่างกลุ่มสำรวจและสัตว์ประหลาดบน ภูเขาขนาดเล็ก มีบทบาทมากขึ้น

เป็นเพราะ เย่หลิงอ้าย ปราบปรามสัตว์ประหลาดเหล่านั้นด้วยพลังภายในและพลังสายเลือดของธาตุแสง ซึ่งทำให้ผู้บ่มเพาะระดับอาณาจักรที่หนึ่งคนอื่น ๆ ที่มีการฝึกฝนที่สูงกว่าต้องกำจัดสัตว์ประหลาดเหล่านั้น!

ระหว่างทาง ทุกคนได้รับการจัดสรรทรัพยากรการบ่มเพาะมากมาย

และในบรรดานักรบสิบกว่าคนที่อยู่ในระดับสุดยอดของผู้บ่มเพาะอาณาจักรทหนึ่งองระดับที่เก้า แปดในนั้นได้สร้างการทะลวงข้ามขั้นและกลายเป็นการดำรงอยู่ของผู้บ่มเพาะระดับอาณาจักรที่สองหนึ่งดาว

ในไม่ช้าทุกคนก็ข้ามภูเขา

ด้านหลังภูเขาลูกเล็ก ๆ นี้เป็นที่ราบไม่มีที่สิ้นสุด

"เป็นไปได้ไหมว่าเราได้ข้ามเขตรกร้างนี้และมาถึงที่ราบตอนกลางของแผ่นดินใหญ่แล้ว?!"

ซูเฉินปลดปล่อยพลังแห่งจิตวิญญาณของเขาเอง และพลังอันพลังของจิตวิญญาณก็มอบทิวทัศน์อันกว้างไกลในรัศมี 100 ลี้ในทันที

อย่างไรก็ตาม ที่ราบนี้ใหญ่เกินไปจริงๆ และระยะทางจำกัดที่จิตวิญญาณของซูเฉินสามารถตรวจจับได้ยังไม่ถึงจุดสิ้นสุดของเขตรกร้างแห่งนี้

ดังนั้น  ซูเฉินจึงไม่แน่ใจว่ากลุ่มของเขามาถึงที่ราบตอนกลางของทวีปนี้จริงๆ หรือไม่

ท้ายที่สุดแล้ว ทวีปตะวันออกและที่ราบตอนกลางของทวีปถูกปิดกั้นด้วยภูเขาสูงเสียดฟ้าและเขตรกร้างตั้งแต่แรกเริ่ม และแม้แต่เส้นทางทะเลก็ถูกปกคลุมไปด้วยหมอก และเมื่อพวกเขาเข้าไปในหมอกหนา พวกเขาก็จะถูกโจมตีโดยสัตว์ประหลาดทะเล

สิ่งนี้ทำให้ภาคตะวันออกของทวีปแยกออกจากที่ราบตอนกลางของทวีป ไม่มีใครรู้ว่าที่ราบตอนกลางของทวีปมีลักษณะอย่างไร และไม่มีใครรู้ว่าอาณาเขตของที่ราบตอนกลางของทวีปนั้นกว้างใหญ่เพียงใด

แม้กระทั่งไม่มีใครรู้ว่าภูมิภาคที่เรียกว่าที่ราบตอนกลางมีอยู่จริงในทวีปนี้หรือบริเวณที่ราบตอนกลางที่เรียกว่าแผ่นดินใหญ่เป็นเพียงจินตนาการของพวกเขา

"ไปทางตะวันตกต่อไป!"

ซูเฉินสั่ง

คณะสำรวจจึงเดินต่อไปทางทิศตะวันตก

เนื่องจากมีสัตว์ประหลาดน้อยมากบนที่ราบอันกว้างใหญ่นี้ และระดับการบ่มเพาะของพวกมันยังไม่ถึงระดับ ผู้บ่มเพาะระดับอาณาจักรที่สอง ความเร็วของทุกคนที่มุ่งไปทางทิศตะวันตกจึงเร็วมากเช่นกัน

ในหนึ่งวันทุกคนได้ข้ามระยะทางหลายร้อยลี้แล้ว

ในเวลานี้ พลังของวิญญาณที่ปล่อยออกมาโดยซูเฉินในที่สุดก็ตรวจพบบางสิ่งที่แตกต่างออกไป!

"นั่นคือ เมือง!"

ซูเฉินกล่าวด้วยความประหลาดใจ

จากการตรวจสอบของพลังวิญญาณของซูเฉิน เมืองที่เห็นนี้มีขนาดไม่เล้กไปกว่าเมืองหลักของอาณาจักรเสวียนหลิงนั้นอยู่ห่างจากฝูงชนไปทางทิศตะวันตกเป็นระยะทาง 50 ลี้ นั่นคือที่ปลายสุดของที่ราบ

เมืองนี้ไม่มีลักษณะใด ๆ ของอาณาจักรเทพยุทธ์,อาณาจักรเสวียนหลิง หรือ อาณาจักรเชินซี่ เห็นได้ชัดว่าเมืองนี้เป็นของอาณาจักรในที่ราบตอนกลาง!

"เราทำสำเร็จ เราข้ามเขตรกร้างนี้ได้สำเร็จและมาถึงที่ราบตอนกลางของแผ่นดินใหญ่!"

กู่หนิงเอ๋อ บินข้างซูเฉินหลังจากได้ยินคำพูดของซูเฉินเธอพูดอย่างตื่นเต้น เธอรู้ดีว่าซูเฉินต้องการมาที่ ที่ราบตอนกลาง ของแผ่นดินใหญ่มากเพียงใด ไม่ว่าจะเป็นอะไรก็ตาม ไม่ว่าจะเป็นการเปิดตาของอาณาจักรเทพยุทธ์หรือเพื่อเตรียมพร้อมสำหรับการขยายตัวของอาณาจักรเทพยุทธ์ในภายภาคหน้า ความหลงใหลของซูเฉินในการไปที่ ที่ราบตอนกลาง ของแผ่นดินใหญ่ไม่เคยน้อยลง

ซูเฉินยังมีสีหน้าที่มีความสุข เพียงเพื่อได้ยินเขาพูดกับฝูงชนว่า: "ทุกคน ใจเย็นๆ แล้วเดินไปที่เมืองนั้นกับข้า!"

เมื่อเสียงของซูเฉินแผ่วลง พลังแห่งโชคชะตาชะตาของผู้บ่มเพาะระดับอาณาจักรที่สาม ระดับนิพพานขั้นสี่ของเขาก็หลอมรวมเข้ากับร่างกายของเขา และเขาก็ค่อยๆ ร่อนลงสู่พื้น หลังจากนั้น จึงเดินไปทางทิศทางของเมือง

เมื่อเห็นเช่นนี้ ทุกคนก็สงบใจลงและตามหลังซูเฉินไป