บทที่ 1 เทพแห่งการแหกคุก

คุณเคยเห็นเจ้านายแปลกๆ สับลูกค้าเป็นเนื้อบดแล้วนึ่งเป็นซาลาเปาลูกใหญ่เพื่อขายหรือไม่?   

คุณเคยเห็นหมอแปลก ๆ ที่เปลี่ยนคู่รักของเขาให้กลายเป็นหมูและขังเขาไว้ในฟาร์มเพาะพันธุ์หรือไม่?

คุณเคยเห็นเด็กกำพร้าแปลก ๆ ที่ถูกเลี้ยงโดยค้างคาวและหาเลี้ยงชีพด้วยการดูดเลือดมนุษย์หรือไม่?

ฉันเคยเห็นพวกเขาทั้งหมด

ฉันชื่อซงหยาง ปัจจุบันเป็นหัวหน้าที่ปรึกษาของแผนกความมั่นคงสาธารณะของจังหวัดเอช ตัวตนที่แท้จริงของฉันคือนักเลง

เพื่อนบางคนไม่รู้ว่าทำงานอะไร?

หวู่ซู เป็นเจ้าหน้าที่ชันสูตรศพในจีนโบราณ หวู่ซู ไม่เพียงแต่เก่งในการชันสูตรพลิกศพเท่านั้น

พวกเขามักจะใช้เหล้าองุ่น เข็มเงิน ร่มสีแดง สนขัด และสิ่งของพื้นบ้านอื่นๆ แงะเปิดปากของผู้ตายและจับกุมฆาตกร

ในช่วง 30 ปีที่ทำงานในสำนักงานความมั่นคงสาธารณะ ฉันใช้ทักษะทางครอบครัวเพื่อไขคดีสำคัญๆ มากมายที่ทำให้จีนตกใจ คดีเหล่านี้บางคดีบิดเบือน บ้างก็น่ากลัว บ้างโหดร้าย และบางคดีก็ทำให้มึนงง

เพื่อให้คนรุ่นต่อๆ ไปทราบถึงความมหัศจรรย์ของอุตสาหกรรมนี้ ฉันจึงตัดสินใจแบ่งปันประสบการณ์ของฉันกับทุกคน

อย่างไรก็ตาม ในมุมมองของนโยบายการรักษาความลับของกรมความมั่นคงสาธารณะ หลายเมือง และผู้คนจำนวนมากได้ใช้นามแฝง หวังว่าทุกคนจะเข้าใจ เอาล่ะ กลับมาเข้าเรื่องกันดีกว่า!

  

ฉันเกิดที่เมืองเล็กๆ ทางภาคใต้ ฉันไม่เคยเห็นพ่อแม่เลยตั้งแต่เด็กๆ ฉันอาศัยอยู่กับปู่ในบ้านบรรพบุรุษเก่าแก่ที่มีเสน่ห์

แม้ว่าฉันไม่มีพ่อแม่ แต่ความรักของปู่ที่มีต่อฉันนั้นอยู่เหนือทุกสิ่ง

ในชีวิตของฉัน เขาให้บทเรียนที่เข้มงวดแก่ฉันเพียงครั้งเดียว: "หยางเอ๋อ คุณต้องจำไว้ว่าเมื่อคุณโตขึ้น คุณปู่จะไม่หยุดคุณจากสิ่งที่คุณต้องการทำ มีเพียงสามอาชีพที่คุณไม่ควรแตะต้อง อย่างแรกคือเป็นเจ้าหน้าที่ของรัฐ อย่างที่สองเป็นตำรวจ และอย่างที่สาม... ฉันเป็นแพทย์นิติเวช!”

ตอนนั้นฉันยังเด็กและไม่รู้ด้วยซ้ำว่าแพทย์นิติเวชคืออะไร ฉันจึงแค่ พยักหน้าด้วยความสับสน

แต่เมื่อโตขึ้นฉันก็ค่อยๆมีความรู้สึกแปลก ๆ ขึ้นมา ตัวตนของคุณปู่ไม่ใช่เรื่องง่ายอย่างแน่นอน!

เหตุผลที่ฉันรู้สึกแบบนี้ก็เพราะว่าปู่ของฉันไม่มีอะไรทำทุกวันและไม่เคยทำงานในทุ่งนา แต่เขามีเงินมากมายที่จะซื้ออาหารอร่อยๆ ให้ฉันและช่วยสอนการบ้านฉัน

และในบางครั้งผู้นำรายใหญ่จะมาเยี่ยมพร้อมกับตำรวจกลุ่มเล็ก ๆ พวกเขาให้ความเคารพคุณปู่มากและมักจะนำของขวัญมาให้ เช่น เหล้าเหมาไถ บุหรี่แพนด้าชนิดพิเศษ เป็นต้น

คดีเหล่านี้เชื่อมโยงกับปู่ของฉันอย่างแยกไม่ออก แต่เขาไม่เคยปฏิเสธที่จะเปิดเผยคำพูดกับฉัน!

ความสัมพันธ์ของคุณปู่ทำให้ทั้งครอบครัวได้รับประโยชน์ ธุรกิจของป้าของฉันข้างนอกดำเนินไปอย่างราบรื่นมาก ครั้งหนึ่งป้าของฉันสูญเสียรถบรรทุกสินค้าบนทางหลวงและตำรวจก็ใช้เวลาหนึ่งวันในการส่งมอบรถบรรทุกด้วยความเคารพมา

แม้ว่าฉันจะพลาดการสอบเข้าวิทยาลัยไปหลายสิบคะแนน แต่ในที่สุดฉันก็ได้รับความปรารถนาและได้เข้าเรียนในมหาวิทยาลัยที่สำคัญแห่งหนึ่ง

ตอนที่ฉันอายุ 12 ขวบ เทศบาลเมืองกำลังเตรียมสร้างถนนใหญ่ซึ่งบังเอิญผ่านบ้านเก่าของตระกูลซ่ง เพื่อนบ้านโดยรอบทนไม่ไหวกับงานหนักของสำนักงานรื้อถอนและย้ายออกไปทีละคน มีเพียงคุณปู่เท่านั้นที่ไม่ยอมสละบ้านหลังเก่าที่สืบทอดมาจากบรรพบุรุษ และมุ่งมั่นที่จะกลายเป็น 'บ้านตะปู' *

ผู้รับเหมาที่รับเหมาก่อสร้างถนนเส้นนี้ไม่ใช่คนประหยัดน้ำมัน เห็นอ่อนแอเกินไป จึงขับรถขุด 2 คันมาตรงที่ประตูบ้านเรา พังกำแพงเสียงดังกึกก้อง ชัดเจนว่าต้องการวางอำนาจและสร้างถนนสายนี้!

ภาพเหตุการณ์ตอนนั้นทำให้ฉันกลัวมากจนแทบจะร้องไห้

คุณปู่ถอนหายใจเบา ๆ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วกดหมายเลขโดยพูดสองสามคำเบา ๆ ไม่กี่นาทีต่อมาเครื่องขุดก็รีบออกไปโดยไม่คาดคิด

และในเช้าวันรุ่งขึ้น ผู้นำหลายคนและผู้รับเหมาได้มาขอโทษด้วยตนเอง และผู้รับเหมายังจ่ายเงิน 100,000 หยวนเพื่อขอโทษด้วยตนเองอีกด้วย นี่เป็นเงินจำนวนมากสำหรับเมืองเล็กๆ แห่งหนึ่ง แต่คุณปู่เพียงโบกมือเบา ๆ และปฏิเสธข้อเสนอ

แน่นอนว่าถนนสายหลักยังคงสร้างต่อไปแต่กลับกลายเป็นโค้งใหญ่หน้าบ้านเรา เหตุการณ์นี้ฝังความอยากรู้อยากเห็นอันแรงกล้าไว้ในใจเด็ก ทำไมคุณปู่ถึงมีอำนาจขนาดนี้?

ตอนที่ฉันอายุ 15 ปี ฉันบังเอิญพบหนังสือขาดรุ่งริ่งสองเล่มในกล่องในบ้านเก่าของฉัน เล่มหนึ่งมีชื่อว่า "การล้างความอยุติธรรม" ซึ่งเขียนขึ้นในปีที่ 7 ของ ชุนยู ในราชวงศ์ซ่งใต้ ผู้เขียนเป็นชายชื่อซ่งซี หนังสือเล่มอื่นชื่อ "เทพเจ้าแห่งการแหกคุก" และไม่มีผู้แต่งอยู่

ด้วยระดับภาษาจีนคลาสสิกของฉันในตอนนั้น ทำให้หนังสือโบราณ 2 เล่มนี้อ่านเข้าใจยากนิดหน่อย เข้าใจได้เพียงร่างเล็ก ๆ ที่วาดในหนังสือทั้ง 2 เล่มเท่านั้น ล้วนแต่เกี่ยวกับแผนภาพร่างกายมนุษย์และการตรวจศพ

ด้วยเหตุผลบางอย่าง หนังสือทั้งสองเล่มนี้มีพลังเวทย์มนตร์พิเศษในตัวฉัน หลังจากที่ฉันเปิดมัน ฉันก็วางมันลงไม่ได้ โดยไม่บอกปู่ของฉัน ฉันก็แบกวิญญาณมดเคี้ยวกระดูก และแทะหนังสือโบราณสองเล่มนี้ที่คลุมเครือ 'มันจบแล้ว!

หนังสือสองเล่มนี้เปรียบเสมือนประตูสู่โลกใหม่สำหรับฉัน แม้ว่าอาชีพที่กล่าวถึงในหนังสือเล่มนี้จะเป็นคนโบราณที่เชี่ยวชาญด้านการตรวจสอบศพเพื่อค้นหาเบาะแสเพื่อแก้ไขอาชญากรรม ฉันไม่รู้สึกกลัวเลย แต่ฉันกลับพบว่ามันสดใหม่ น่าสนใจ และท้าทาย

ชายร่างใหญ่หน้าตาคล้ายอักษรจีน คิ้วหนา ตาโต ผิวสีแทน เดินลงจากรถ เดินเข้าไปในสนามอย่างเร่งรีบ ฉันจำได้ว่าเขาเป็นตำรวจที่เคยไปเยี่ยมปู่ของฉันสองสามครั้งก่อนหน้านี้ ฉันจำได้ว่านามสกุลของเขาคือซุน

วันนี้เจ้าหน้าที่ซุนไม่ได้สวมชุดตำรวจ แต่เป็นเสื้อเชิ้ตแขนสั้น และเขาถือกระเป๋าเอกสารอยู่ในมือ เขาเหงื่อออกมากจากความร้อน และมีไอน้ำออกมาจากหัว เมื่อเห็นฉันตัวสั่น เขาถามในหัวของฉันว่า: "เจ้าหนู คุณกำลังทำอะไรอยู่?" คุณปู่ของคุณอยู่บ้านหรือเปล่า?

“ไม่ เขาออกไปแล้ว”

เจ้าหน้าที่ซุนขมวดคิ้ว หยิบปกเสื้อขึ้นมาแล้วพึมพำว่า "อากาศแบบนี้ร้อนมาก"

ฉันรีบพูดว่า: "ลุงเข้ามานั่งก่อนสิ! ฉันจะรินเครื่องดื่มเย็น ๆ ให้คุณ"

“เอาล่ะ ดีมาก!”

เจ้าหน้าที่ซุนมีท่าทางกล้าหาญมาก เขาเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นก็พบเก้าอี้นั่งอย่างไม่ตั้งใจ เขาหยิบโค้กแก้วใหญ่ที่ฉันรินให้เขากระดกใส่ปากของเขา เขาเช็ดปากอย่างมีความสุขแล้วจุดไฟ บุหรี่ แล้วถามฉันว่า: "เจ้าหนู คุณอยู่มัธยมปลายหรือเปล่า?"

“ฉันเพิ่งเข้าชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 1” ฉันตอบ

“ผลลัพธ์เป็นยังไงบ้าง”

"ดี."

“มีเพื่อนร่วมชั้นคนไหนกลั่นแกล้งคุณในชั้นเรียนบ้างไหม?”

"ไม่มี."

“ถ้าเพื่อนร่วมชั้นรังแกคุณเพราะคุณไม่มีความรู้ บอกลุงของคุณแล้วเขาจะหาที่ให้คุณ!” เจ้าหน้าที่ซุนหัวเราะ

ให้เกษียณอายุและรับเงินบำนาญเดือนละ 50,000 หยวน แม้ว่าเขาจะไม่ถูกล่อลวงด้วยเงื่อนไขนี้ ฉันก็ยอมรับมัน ดังนั้นเราจึงไม่มีทางเลือกนอกจากต้องใช้วิธีอื่น เราต้องร่วมมือกัน” เจ้าหน้าที่ซุนถอนหายใจ

“ร่วมมือ ร่วมมือเพื่ออะไร” ฉันถาม

เจ้าหน้าที่ซุนกำลังจะตอบเมื่อจู่ๆ ก็นึกได้ว่ามีอะไรหลุดลอยไป เขารีบปิดท้องแล้วพูดว่า "โอ้ ทำไมจู่ๆ ฉันถึงเจ็บท้องล่ะ ฉันคงดื่มน้ำเย็นมากเกินไป ห้องน้ำอยู่ไหน"

“ในสวนหลังบ้าน” ฉันชี้มือ

เจ้าหน้าที่ซุนจับท้องแล้ววิ่งไปที่สวนหลังบ้านราวกับลมกระโชกแรง ตามมาด้วยเสียงสปัตเตอร์

ปุ่มกระเป๋าเอกสารของเจ้าหน้าที่ซุนที่วางอยู่บนโต๊ะเปิดออก และมีรูปถ่ายหลุดออกมา มีของสีแดงและเขียวอยู่บ้าง ซึ่งกระตุ้นความอยากรู้อยากเห็นของฉันอย่างมาก!

ในขณะที่ไม่มีใครอยู่รอบๆ ฉันก็ยื่นมือออกไป แต่หัวใจของฉันก็เต้นแรงเหมือนกลอง ในใจของฉัน การแอบดูเอกสารลับของตำรวจถือเป็นสิ่งผิดกฎหมาย และฉันอาจจะติดคุกด้วยซ้ำ แต่ฉันอยากเห็นมันจริงๆ

ดังนั้นฉันจึงโน้มน้าวตัวเองให้มองมันเพียงครั้งเดียว เพียงครั้งเดียว แล้วจึงใส่กลับเข้าไป

ฉันหยิบรูปถ่ายออกมาจากกระเป๋าเอกสาร อย่างที่คาดไว้ รูปนั้นเผยให้เห็นศพ แม้ว่าฉันจะเคยเห็นคนตายในภาพยนตร์มาเยอะ แต่ฉันก็รู้ดีว่าคนเหล่านั้นเป็นของปลอม และน่าตกใจน้อยกว่าศพจริงมาก .

ศพในภาพเป็นชายที่โตเต็มวัยสวมสูท เสื้อเชิ้ตสีขาวเปื้อนเลือด ก้มศีรษะลง นั่งอยู่หน้าตู้เซฟแบบเปิด มีแว่นตาห้อยอยู่บนตัว หูขวา.. มีรอยบากยาวๆ บนคอของเขา จึงมีเลือดไหลออกมา

ศพมีธนบัตรจำนวนมากกระจัดกระจายไปทั่วและมีเลือดจำนวนมากอยู่บนนั้นด้วย

เนื้อหาในภาพถูกดึงดูดสายตา ฉันไม่รู้สึกน่ากลัวเลยแม้แต่น้อย ฉันรู้สึกตื่นเต้นจนควบคุมไม่ได้ เหมือนคนหิวเห็นอาหารอร่อย หรือคนวิปริตเห็นผู้หญิงสวย ฉันรู้คำอุปมานี้เล็กน้อย ไม่เหมาะสมและคนตายควรเคารพมัน , แต่ฉันแค่รู้สึกตื่นเต้นอย่างอธิบายไม่ถูก!

ในขณะที่ฉันกำลังดูอยู่ จู่ๆ ก็มีมือใหญ่ยื่นออกมาจากด้านหลังฉันและแย่งรูปถ่ายไปจากมือของฉัน

ฉันมองย้อนกลับไปและเห็นเจ้าหน้าที่ซุนยืนอยู่ข้างหลังฉัน จ้องมองมาที่ฉันด้วยท่าทางจริงจัง

“ปีศาจตัวน้อย ใครอนุญาตให้คุณดูเอกสารของฉัน คุณรู้ไหมว่าการดูเอกสารของตำรวจผิดกฎหมาย” เจ้าหน้าที่ซุนพูดด้วยความโกรธ

“ฉันแค่...ฉันแค่ดูเท่านั้น...จริง ๆ นะ...” ฉันตกใจมากจนพูดไม่ออก

เจ้าหน้าที่ซุนหรี่ตา และทันใดนั้นก็มีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏที่มุมปากของเขา และพูดว่า: "เอาล่ะ ฉันจะทดสอบคุณ หากคุณสามารถตอบคำถามได้ ก็ลืมมันไปซะ ถ้าคุณไม่สามารถตอบได้ ก็อย่า อย่าหาว่าฉันหยาบคาย กรุณาไปโรงพักเพื่อไตร่ตรองสักสองสามวัน”

เมื่อเขาพูดแบบนี้ ฉันรู้สึกโล่งใจเพราะเดาได้ว่าเขากำลังจะทดสอบฉันเพื่ออะไร!

ตามที่คาดไว้ หลังจากที่ฉันพยักหน้าเห็นด้วย เจ้าหน้าที่ซุนถามฉัน: "บอกฉันหน่อย ชายคนนี้ถูกฆ่าด้วยอาวุธอะไร"

“ส่งรูปมาให้ฉันหน่อย”

ดูรูปถ่ายแล้วเหลือบมองอีกครั้งแล้วพูดอย่างมั่นใจว่า "แผลที่คอ เป็นแผลสาหัส ดูจากรูปร่างของแผลจะโดนของมีคมเชิงมุม แต่ถ้าเป็นมีด" หรือกริช ฉันไม่คิดว่าคุณจะถามคำถามแบบนี้กับฉันโดยเฉพาะ ดังนั้นอาวุธสังหารจะต้องพิเศษมาก!”

เจ้าหน้าที่ซุนเริ่มสนใจ: "เอาล่ะ สิ่งที่เด็กพูดนั้นน่าประทับใจมาก คุณควรบอกฉันหน่อยว่าอาวุธสังหารคืออะไร"

ฉันส่งรูปถ่าย: "อาวุธสังหารอยู่ในรูปนี้"

เจ้าหน้าที่ซุนจ้องมองภาพถ่าย กระพริบตาแล้วพูดว่า “อาวุธสังหารอยู่ในภาพเหรอ คุณไม่ได้พูดไร้สาระใช่ไหม ผมมีส่วนร่วมในการสอบสวนคดีนี้เป็นการส่วนตัว ผมค้นที่เกิดเหตุทั้งภายในและภายนอกแต่เป็นการฆาตกรรม” ไม่พบอาวุธ ความจริงจับฆาตกรได้แล้วถ้าไม่ใช่เพราะอาวุธสังหาร...“จู่ๆ เขาก็หยุดพูดและไอ”หยุดพูดไร้สาระ แล้วบอกฉันมาว่าอาวุธสังหารคืออะไร!”

“ธนบัตรที่อยู่บนพื้น!” ฉันตอบง่ายๆ: “พูดให้ถูกคือธนบัตรพวกนี้”

เจ้าหน้าที่ซุนกระพริบตาด้วยความประหลาดใจ: "บิลเหรอ ไม่ เป็นไปได้ยังไง?"

“เหตุใดจึงมัดธนบัตรใหม่มัดรวมกันแน่นไม่ได้ โดยขอบคมพอที่จะบาดแผลลึกและยาวขนาดนี้ แล้วกางออกกระจายในที่เกิดเหตุ 'อาวุธสังหาร' จึงหายไป” ผมตอบ

เจ้าหน้าที่ซุนหายใจเข้าลึกๆ แล้วยกนิ้วให้ฉัน: "เยี่ยมมาก เขาสมควรเป็นหลานชายของซ่งจ้าวหลิน"

อันที่จริงนี่ไม่ใช่สิ่งที่ฉันคิด ในบรรดาคดีแปลกประหลาดที่บันทึกไว้ใน "เทพเจ้าแห่งนรก" มีคดีฆาตกรรมด้วยมีดกระดาษ เมื่อฉันเห็นธนบัตรเปื้อนเลือดกระจายไปทั่วในภาพ ฉันก็คิดโดยไม่รู้ตัว ของ ข้างบน สามารถตัดสินได้จากสิ่งที่เจ้าหน้าที่ซุนเพิ่งบอกว่าฆาตกรควรถูกจับได้ในกรณีนี้ แต่ไม่พบอาวุธสังหารและเขาไม่สามารถถูกตัดสินลงโทษได้ จึงมาหาปู่โดยเฉพาะเพื่อขอความช่วยเหลือ

“โอเคครับ ขอบคุณครับ ทริปนี้ไม่เสียเปล่าครับ มาเที่ยวเมืองหลวงสนุก ๆ ลุงจะเลี้ยง KFC ครับ ว่าแต่ผมมีลูกสาวอยู่มัธยมปลายเหมือนกันครับ คุณสองคนน่าจะสนุกแน่นอน” เจ้าหน้าที่ซุนเก็บรูปถ่ายกลับเข้าไปในกระเป๋าด้วยรอยยิ้มแล้วพูดกับตัวเองว่า: "ซ่งจ้าวหลิน หัวขโมยเก่าบอกฉันว่าตระกูลซ่งจะไม่มีวันล่วงประเวณีต่อจากนี้ไป ปรากฎว่าเขา ฝึกฝนคุณอย่างลับๆ ดูเหมือนว่าผู้สืบทอดของตระกูลซ่งเป็นเรื่องดีที่มีคน”

“ซุนเหลาหู คุณกำลังพูดถึงเรื่องการมีผู้สืบทอดอย่างไร”

ทันใดนั้นก็มีเสียงมาจากนอกประตู ฉันหันกลับไป เห็นคุณปู่ยืนอยู่ที่นั่น ฉันตัวสั่นด้วยความกลัว เพราะปู่ของฉันไม่เคยอนุญาตให้ฉันสัมผัสสิ่งเหล่านี้ และเขาไม่รู้ว่าฉันได้ดูหนังสือต้องห้ามสองเล่มนั้น

คุณปู่ค่อยๆ ละสายตาจากเจ้าหน้าที่ซุนมาหาฉันช้าๆ ราวกับว่าเขาเข้าใจอะไรบางอย่าง ในขณะนั้น ฉันกลัวมากจริงๆ!

‐---------------------------------

*“บ้านตะปู” หรือ ติงจื่อหู้ （钉子户）ซึ่งเปรียบเทียบกับตะปูที่ติดแน่นงัดไม่ออกเสียที

ถึงแม้ว่าจะผลักดันนโยบายปฏิรูปเศรษฐกิจ มณฑลเมืองต่างๆพากันบุกเบิกเขตพัฒนาใหม่ และเกิดกระแสรื้อถอนชุมชนเก่า เจ้าของบ้านหลายรายที่ปฏิเสธหัวชนฝาย้ายออกไปและยืนกรานสู้ตายอยู่ในบ้านจนกระทั่งเริ่มก่อสร้างโครงการ จึงกลายเป็นเกาะโดดเดี่ยวกลางพื้นที่พัฒนาใหม่ที่จีนเรียก “บ้านตะปู”