บทที่ 165 เธอกลับมาแล้ว(ฟรี)
บทที่ 165 เธอกลับมาแล้ว(ฟรี)
จ้าวตู จ้องมองที่กล่อง พึมพำขณะที่เขาพูดว่า "นักพรตเต๋า พูดตามตรง พวกเราทุกคน... ควรถูกประณามลงนรก"
ซูโม่ไม่ได้พูดอะไร แค่อดทนรอ
ตามที่คาดไว้ เขาไม่จำเป็นต้องพูดอะไรมากอีกต่อไป ขณะที่ จ้าวตู พูดต่อด้วยตัวเอง
“เมืองชิงเฟิงของเรานั้นห่างไกล โดยไม่มีหมู่บ้านหรือเมืองอื่นอยู่ในรัศมีหลายร้อยไมล์” จ้าวตู เริ่มต้น “ตอนนั้นเรายากจน...”
“คนหนุ่มสาวจากไปแล้วไม่กลับมา เหลือเพียงคนแก่ที่อยู่เบื้องหลัง”
“ต่อมาผู้ใหญ่บ้านได้แนะนำวิธีรวย: การค้ามนุษย์”
ดวงตาของซูโม่กระตุก และเขากระซิบว่า "แท้จริงแล้ว เจ้าควรถูกประณามลงนรก"
ในทุกยุคทุกสมัย การค้ามนุษย์ถือเป็นอาชญากรรมร้ายแรง
จ้าวตู ยิ้มอย่างขมขื่นและพูดว่า "ตอนนั้นเราไม่รู้ เรารู้แค่ว่าเงินเข้ามาอย่างรวดเร็วและมีปริมาณมาก"
“มีผู้หญิงและเด็กหลายคนที่ในตอนแรกต่อต้าน แต่หลังจากที่เราทุบตีและอดอยากอยู่พักหนึ่ง พวกเขาก็ค่อยๆ ยอมแพ้”
“ชายสูงอายุที่ยังไม่ได้แต่งงานในหมู่บ้านก็เลือกผู้หญิงเพื่อนำกลับบ้านด้วย บางคนถึงกับเลือกหลายคน ในช่วงหลายปีที่ผ่านมา... ทุกเย็นในเมือง คุณจะได้ยินเสียงร้องของผู้หญิง”
“ในที่สุดก็มีผู้หญิงคนหนึ่งมา...บอกว่าเป็นหญิงสาวจากเมืองหลวงของจังหวัด สวยและมีรูปร่างดี ทุกคนในเมืองต้องการเธอจนนำไปสู่ความขัดแย้ง”
“ในที่สุด ผู้ใหญ่บ้านก็มีความคิดขึ้นมา”
"ความคิดอะไร?" ฉางซื่อเจี๋ยถามโดยไม่รู้ตัว
“ในเมือง ทุกคนผลัดกันพาเธอกลับบ้านเป็นเวลาสามวัน...เธอเป็นของผู้ชายที่เธอให้กำเนิดลูกก่อน”
เสียงของ จ้าวตู สั่น “เสียงกรีดร้องของผู้หญิงคนนั้นได้ยินตั้งแต่เช้าจรดค่ำ ในที่สุดเสียงของเธอก็แหบห้าว แต่ไม่มีใครสนใจ”
“ในที่สุด ขณะที่ท้องของเธอบวมขึ้นพร้อมกับการตั้งครรภ์ และเธอก็คลอดบุตร โดยใช้วิธีหยดเลือด พวกเขาจึงระบุว่าเด็กคนนั้นคือลูกของเฒ่าฟางคนพิการของหมู่บ้าน”
“ผู้เฒ่าฟางกล่าวกันว่าเป็นโจรตั้งแต่ยังเป็นเด็ก แต่เขาขาหักเมื่อเขาต่อสู้แย่งชิงดินแดนกับโจรคนอื่นๆ ดังนั้นเขาจึงมาที่เมืองชิงเฟิงเพื่อเกษียณ”
“ฉันยังจำวันนั้นได้... ผู้หญิงคนนั้นเพิ่งคลอดลูก และเลือดยังคงไหลออกมาจากเธอ แต่เฒ่าฟางลากผมของเธอกลับไปที่บ้านของเขาเอง ทำให้เส้นทางเปื้อนเลือด”
“เฒ่าฟางเป็นคนโหดร้ายโดยธรรมชาติ และเมื่อรวมกับรูปร่างหน้าตาของผู้หญิงคนนั้น เราคิดว่าเธอคงไม่รอด”
“แต่ใครจะรู้ล่ะว่าเธอรอดชีวิตมาได้จริงแต่กลับกลายเป็นคนวิกลจริต?”
“พวกจัญไร!” ฉางซื่อเจี๋ยจับดาบ ดวงตาสีแดง พร้อมที่จะพุ่งเข้าใส่
อย่างไรก็ตาม ซูโม่ก็บล็อกเขาด้วยท่าทาง “ให้เขาเล่าให้เสร็จ”
ชายชราเหลือบมองฉางซื่อเจี๋ยแล้วพูดต่อว่า "เราทุกคนคิดว่าเธอบ้าไปแล้ว ดังนั้นเราจึงไม่ได้เฝ้าดูเธออย่างใกล้ชิดเหมือนเมื่อก่อน แล้วผู้หญิงบ้าจะวิ่งหนีไปที่ไหนได้"
“แต่พวกเราคิดผิดทั้งหมด... ผู้หญิงคนนั้นแกล้งทำเป็น เธอใช้ประโยชน์จากผู้เฒ่าฟางที่กำลังหลับอยู่และใช้มีดทำครัวอย่างโหดเหี้ยมสังหารเขาบนเตียงของเขา จากนั้นเธอก็หลบหนีออกไปในชั่วข้ามคืน”
"อย่างไรก็ตาม มีใครบางคนเห็นเธอ และร่างของผู้เฒ่าฟางก็ถูกค้นพบ"
“หลังจากทนทุกข์ทรมานมาเป็นเวลานาน ขาและเท้าของเธอก็ทรุดโทรมลงแล้ว ทำให้ชาวเมืองตามทันเธอได้ง่าย”
“พวกเขาลากเธอกลับมา มัดเธอไว้ในบ้านไม้หลังนี้ และมัดเธอไว้กับเสาไม้นั้น”
จ้าวตู ชี้ไปที่เสา “พวกเขาใช้โซ่นั้นมัดเธอและทุบตีเธอทั้งคืน พวกผู้ชายก็ผลัดกันทำให้เธออับอาย พอรุ่งสาง ผู้หญิงคนนั้นก็แทบจะไม่มีชีวิตเลย”
“สำหรับการฆ่าเฒ่าฟางและเพื่อเป็นการเตือนผู้หญิงที่ไม่สงบในเมืองนี้ หลังจากพูดคุยกัน เรา... มัดมือและเท้าของเธอ”
“พวกเขาทั้งหมดถูกตัดมือและเท้า”
“ผู้หญิงคนนั้นตายหรือเปล่า?” ซูโม่ถาม ดวงตาของเขาซ่อนความโกรธไว้
“หลังจากการทรมานทั้งหมดนั้น เธอจะไม่ตายได้อย่างไร” จ้าวตู มองไปที่กระดูกในกล่องด้วยอาการสั่น “แล้ว... ฝันร้ายในเมืองก็เริ่มขึ้น”
“ในวันที่สองหลังจากผู้หญิงคนนั้นเสียชีวิต ผู้ใหญ่บ้านก็เป็นศพอยู่บนเตียงของตัวเอง มือและเท้าถูกสับจนมีเลือดเต็มพื้น ภรรยาทั้งสองของเขาหวาดกลัวมาก”
“ชะตากรรมเดียวกันนี้เกิดขึ้นกับลูกชายทั้งสามของหัวหน้าหมู่บ้าน”
“ตอนแรกเราคิดว่ามีผู้หญิงอยากจะเลียนแบบเธอและทำอย่างนี้ เราก็เลยประหารภรรยาสองคนของหัวหน้าหมู่บ้าน แต่วันรุ่งขึ้น...ก็มีคนอื่นตายแบบเดียวกัน”
“และทุกๆ วัน จะมีคนในเมืองนี้ตาย มือและเท้าถูกตัด”
“สิ่งนี้ทำให้เกิดความตื่นตระหนก เนื่องจากทุกคนคิดว่าผีของผู้หญิงคนนั้นกลับมาเพื่อแก้แค้น”
“บางคนพยายามเก็บข้าวของและหลบหนีออกจากเมือง แต่ไม่ว่าพวกเขาจะหนีไปทิศทางไหน เช้าวันรุ่งขึ้นพวกเขาก็ตื่นขึ้นมาในบ้านของตัวเอง”
“เธอไม่ยอมให้เราไป... เธออยากให้พวกเราทุกคนตายที่นี่!” จ้าวตู กล่าวต่อ
"คุณสมควรได้รับมัน!" ซูโม่พูดอย่างเย็นชา
จ้าวตู เหลือบมองเขา ยิ้มอย่างขมขื่นโดยก้มศีรษะลง “แต่เราไม่อยากตาย...ไม่มีใครอยาก”
"โชคดีที่นักบวชประจำเมืองพอมีวิชาและเขาได้ทิ้งข้อความโบราณที่มีวิธีการผนึกวิญญาณไว้"
“ดังนั้นเราจึงขุดศพของเธอขึ้นมา วางไว้ในโลงศพ และสลักผนึกไว้ด้านนอกโลงศพ เราคลุมมันด้วยแท่นบูชา แล้วโยนร่างของเธอลงไปในบ่อน้ำ”
“หลังจากนั้น เราต้องส่งคนเจ็ดสิบคนในแต่ละปีเพื่อสละมือและเท้าเพื่อระงับความโกรธของเธอชั่วคราวและซื้อปีแห่งสันติภาพให้เรา”
“จนถึงตอนนี้ก็ผ่านไปสามสิบปีแล้ว!”
“แต่... วิธีสุดท้ายนี้ใช้ไม่ได้แล้ว เธอกลับมาแล้ว... เธอกลับมาหาพวกเราแล้ว!”
หนังสือเล่มนี้เคยบันทึกไว้ว่าวิธีการบูชายัญดังกล่าวเป็นเพียงวิธีแก้ปัญหาชั่วคราว เช่น การดื่มยาพิษเพื่อดับกระหาย มันจะระงับความโกรธของวิญญาณได้ชั่วคราวเท่านั้น
แต่เมื่อความแค้นสะสม ความเกลียดชังของวิญญาณก็จะเพิ่มมากขึ้นและหนักขึ้น!
สักวันหนึ่ง ความแค้นนั้นจะไม่สงบอีกต่อไป และในวันนั้น เมืองทั้งเมืองจะต้องตกนรก
เพราะหลังจากสะสมมาหลายทศวรรษ ความโกรธนั้นก็กลายเป็นพลังอันท่วมท้น
เห็นได้ชัดว่าเมืองกำลังเผชิญกับช่วงเวลาสุดท้ายนี้
กึกก้อง...
ขณะที่ จ้าวตู พูด เลือดในกล่องเริ่มฟองเหมือนน้ำเดือด บนท้องฟ้าเบื้องบน สีแดงเข้มของดวงจันทร์ยิ่งเข้มขึ้น ทำให้เกิดสีแดงจางๆ ทั่วทั้งท้องฟ้ายามค่ำคืน
