บทที่ 18 ความสุขที่ไม่คาดคิด
บทที่ 18 ความสุขที่ไม่คาดคิด
หลังจากนั้นไม่นาน เสียงของชายหัวโล้นก็ดังขึ้น “ไม่..ไม่จริงใช่ไหม ข้ากำลังฝันอยู่หรือเปล่า?”
"ไม่ มันเป็นเรื่องจริง"
เสียงกลืนน้ำลายดังอยู่ข้างๆเขาทีละคน
กระต่ายรกร้างนั้นตัวใหญ่มากทำให้พวกเขาเห็นมันอย่างชัดเจน และไม่ได้ตาฝาดแน่นอน มันตกลงไปตรงนั้นและมีลูกธนูยิงทะลุร่างของมัน และตอนนี้มันก็ตายสนิท
ใบหน้าของเฉินกัวตงเต็มไปด้วยความตกตะลึง แต่เขาเป็นคนแรกในฝูงชนที่ยอมรับความจริงได้ไวกว่าเพื่อนหลังจากเห็นการยิงธนูของเฉินเมื่อคืนที่ผ่านมา ความตกใจบนใบหน้าของเขาถูกแทนที่ด้วยความภาคภูมิใจอย่างรวดเร็ว
มีคนอดไม่ได้ที่จะวิ่งไปหยิบกระต่ายรกร้างขึ้นมาแล้วพูดด้วยความยากลำบาก "มันเท่ากับตัวเมื่อวานก่อน และมันหนักอย่างน้อยสี่สิบจิน"
ทุกคนถอนสายตาจากกระต่ายและจับจ้องไปที่เฉินฟานเป็นตาเดียว ดวงตาของพวกเขาเต็มไปด้วยความไม่เชื่ออย่างมาก
“เจ้าหนู เจ้าทำได้อย่างไร?” ชายหัวล้านอดไม่ได้ที่จะถามขึ้นมา
ในความทรงจำของเขา มีเพียงพี่น้องแซ่เว่ยเท่านั้นที่สามารถทำให้เกิดฉากแบบนี้ได้!
เฉินฟานรู้สึกเขินอายเล็กน้อยกับภาพนั้น เขาเกาหัวแล้วพูดว่า “ลุงหลิว ข้าไม่คิดว่าจะยิงโดนมันทันที บางทีข้าอาจจะโชคดีก็ได้?”
"โชคดีงั้นเหรอ?"
ทุกคนมองดูลูกธนู มันถูกแทงจากคอของกระต่าย เรียกได้ว่าโดนจุดสำคัญอย่างแม่นยำ โชคสามารถอธิบายเรื่องนี้ได้งั้นเหรอ? อาจจะได้..แต่พวกเขาไม่เชื่ออย่างแน่นอน
“เจ้าเป็นคนไม่ซื่อสัตย์ เจ้าไม่ได้พูดความจริง”
ชายหัวโล้นดูไม่เชื่อ “เจ้าแอบฝึกอย่างลับๆ หรือเปล่า?”
"ข้าฝึกฝนนะ..แต่ไม่ได้แอบ" เฉินฟานพูดไม่ออก
“นี่แค่การฝึกฝนของเจ้าจริงๆเหรอ?”
คราวนี้ทุกคนตกใจมากยิ่งขึ้นและถามคำถามอย่างเร่งรีบ
“แล้วเจ้าฝึกฝนการยิงธนูตั้งแต่เมื่อไร ทำไมเราถึงไม่รู้เรื่องนี้เลย?”
“ใช่แล้ว เสี่ยวฟาน เจ้าต้องฝึกฝนเทคนิคการยิงธนูนี้มาอย่างน้อยสองหรือสามปีแล้วใช่ไหม? ระยะไกลขนาดนี้ กลับสามารถฆ่ากระต่ายรกร้างได้ด้วยธนูเพียงดอกเดียว โอ้..เด็กดี นี้มันยอดเยี่ยมเกินไปแล้ว”
“เจ้าซ่อนตัวได้ลึกจริงๆ เจ้าหนู เจ้าหลอกพวกเราทุกคน หากวันนี้เจ้าไม่ได้ลงมือ พวกเราคงไม่รู้ความจริงเกี่ยวกับความแข็งแกร่งของเจ้า!”
“ตาเฒ่าหลิวเคยขอเจ้าให้เขาเป็นคนยิงธนูก่อนหน้านี้ โชคดีที่เจ้าไม่เชื่อเขา ไม่เช่นนั้นกระต่ายคงจะหนีไปแล้ว”
ชายชราหัวล้านหน้าแดงและสัมผัสหัวล้านของเขาอย่างเขินอาย
เขาไม่รู้ว่าทักษะการยิงธนูของเฉินฟานนั้นดีขนาดนี้? ไม่เช่นนั้น เขาคงไม่กล้าพูดคำเหล่านั้นออกมา ซึ่งเมื่อมองย้อนกลับไปแล้ว..มันน่าอายจริงๆ
เฉินฟานเหลือบมองเฉินกัวตงซึ่งอยู่ไม่ไกล และคนหลังก็ส่ายหัวให้เขาเล็กน้อย ดังนั้นเขาจึงพูดอย่างคลุมเครือ "เป็นเรื่องจริงที่ข้าได้ฝึกฝนมาระยะหนึ่งแล้ว"
“ข้าบอกแล้ว..!”
“มันน่าทึ่งมาก เจ้าหนู ข้าประเมินเจ้าต่ำเกินไปที่ประตูหมู่บ้านเมื่อกี้นี้”
หลายคนพูดคุยและหัวเราะออกมา และเห็นได้ชัดว่าพวกเขามีความสุขจากก้นบึ้งของหัวใจ
เฉินกัวตงซึ่งปกติเป็นคนเงียบๆ อยู่เสมอ ตอนนี้มีรอยยิ้มที่หายากบนใบหน้าของเขา ตอนนี้เขาส่ายหัวไปที่เฉินฟานเพื่อบอกเขาว่าอย่าบอกความจริง
มิฉะนั้น หากทุกคนพบว่าเฉินฟานฝึกฝนการยิงธนูมาแค่สองหรือสามวันเท่านั้น มันจะทำให้เกิดความโกลาหลครั้งใหญ่อย่างแน่นอน
สำหรับตัวเขาเองนอกจากจะตกใจแล้ว เขายังอยากรู้อยากเห็นเล็กน้อยอีกด้วย แต่อย่างไรก็ตามโลกนี้ไม่เคยขาดแคลนอัจฉริยะ บางทีลูกชายของเขาอาจเป็นอัจฉริยะด้านการยิงธนูก็เป็นได้ไม่ใช่หรือ?
ก็เหมือนผู้อเวคนั่นแหละ พวกเขาไม่แตกต่างจากคนทั่วไปที่ยังไม่อเวค แต่เมื่ออเวคแล้ว ความแข็งแกร่งของพวกเขาจะดีขึ้นอย่างก้าวกระโดด และพวกเขาสามารถบินขึ้นไปบนท้องฟ้าและดำลงไปในพื้นดินก็ได้
เมื่อเทียบกับเฉินฟานแล้ว เขากลับดูปกติมากกว่า
"เอาล่ะ งั้นเราก็เดินทางต่อกันเลย" เขาพูดออกมาดังๆ
"ใช่"
ทุกคนราวกับตื่นขึ้นจากความฝัน
การได้รับเหยื่อเป็นเรื่องที่น่ายินดีจริงๆ แต่เพียงเท่านี้ก็ไม่เพียงพอสำหรับทั้งหมู่บ้าน
แต่ไม่ว่าอย่างไรนี่ก็ถือว่าเป็นการเริ่มต้นที่ดี และที่สำคัญกว่านั้นหลังจากได้เห็นทักษะการยิงธนูของเฉินฟานแล้ว จะเป็นอย่างไรถ้าเขาพบกับกระต่ายรกร้างสองสามตัวในวันนี้
สามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่าว่าบรรยากาศในทีมเริ่มอบอุ่นและเต็มไปด้วยชีวิตชีวาอย่างมาก
เฉินฟานยังคงถูกล้อมรอบตรงกลาง และได้รับการปกป้องอย่างแน่นหนามากขึ้นเสียอีก เขามีความรู้สึกเหมือนเป็นตัวซัพพอร์ตที่คนในทีมต้องปกป้อง
เฉินฟานใช้ประโยชน์จากเวลานี้โดยมองดูข้อมูลในระบบของเขาเพื่อเช็คสถานการณ์ก่อนหน้านี้
"ได้รับแต้มค่าประสบการณ์: 3 แต้ม"
เขามองดูคำที่เพิ่มขึ้นมาใหม่นี้และพึมพำอยู่ในใจ แต้มค่าประสบการณ์งั้นเหรอ? นี่คืออะไร? เป็นไปได้ไหมที่ระบบให้รางวัลนี้แก่เขาเมื่อเขาฆ่ากระต่ายรกร้างตัวนั้นได้?
มีความเป็นไปได้สูงมาก แล้วมันเอาไว้ใช้ทำอะไรล่ะ?
เขามองไปที่แผงคุณสมบัติของเขา และดวงตาของเขาก็เบิกกว้าง
เขาเห็นตัวคำเล็กๆ ปรากฏขึ้นใต้แต้มค่าสถานะของเขา
แต้มค่าประสบการณ์: 3
ในเวลาเดียวกัน มีเครื่องหมายบวกอยู่เบื้องหลังเปอร์เซ็นต์ค่าความเชี่ยวชาญของทักษะ [การยิงธนูขั้นพื้นฐาน] ซึ่งไม่เคยมีมาก่อน
มีประกายแห่งความคาดหวังเกิดขึ้นในใจของเขา แต้มค่าประสบการณ์นี้ใช้เพื่อเพิ่มความเชี่ยวชาญด้านทักษะหรือไม่?
“หรือ ดูเหมือนว่าความเชี่ยวชาญในการยิงธนูขั้นพื้นฐานจะเพิ่มขึ้นเล็กน้อยนะ?”
เขารู้สึกมึนงงเล็กน้อย ถ้าเขาจำไม่ผิด หลังจากที่ทักษะ [การยิงธนูขั้นพื้นฐาน] ได้มาถึงระดับ 4 แล้วเขาก็หยุดฝึกซ้อม ทำให้ค่าความเชี่ยวชาญของเขาควรเป็น 0% แต่ตอนนี้เพิ่มขึ้นเป็น 3%
ต้องรู้ก่อนว่าเมื่อทักษะ [การยิงธนูขั้นพื้นฐาน] อยู่ที่ระดับ 3 ถ้าเขายิงโดนเป้าหมายคงที่ค่าความเชี่ยวชาญที่เพิ่มขึ้นไม่ถึง 1% ด้วยซ้ำนับประสาอะไรกับ 3% นี่มันน่าอัศจรรย์อย่างมาก
แต่ข้อมูลก็ค่อนข้างเยอะหน่อย…
เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ จัดการความคิดของเขา และในที่สุดก็ได้ข้อสรุปดังต่อไปนี้
อย่างแรก ในการต่อสู้จริง การเพิ่มขึ้นของค่าความเชี่ยวชาญทักษะนั้นมากขึ้นหรือมากกว่าการฝึกตามปกติอย่างมาก
และการฆ่าสัตว์อสูรจะได้รับแต้มค่าประสบการณ์
แต้มค่าประสบการณ์ไม่สามารถใช้เพื่อเพิ่มระดับของเขาได้ ดูเหมือนว่าพวกมันสามารถใช้เพื่อเพิ่มค่าความเชี่ยวชาญของทักษะได้เท่านั้น
ข้อสรุปสองข้อแรกได้รับการพิสูจน์แล้ว
สำหรับข้อสรุปที่สาม เขาก็แค่ต้องทดลอง
เขาจึงคลิกเครื่องหมายบวกนั่นด้วยความคิดของเขา ในทันใดนั้นแต้มค่าประสบการณ์ลดลงจาก 3 แต้มเหลือ 2 แต้ม และค่าความเชี่ยวชาญเพิ่มขึ้นจาก 3% เป็น 4%
"นี่เป็นเรื่องจริง!"
เฉินฟานรู้สึกหายใจไม่ออก
ถ้าเป็นอย่างนี้เขาก็มีวิธีอื่นในการเพิ่มค่าความเชี่ยวชาญทักษะแล้ว
เขาสามารถได้รับรับแต้มค่าประสบการณ์จากการฆ่าสัตว์อสูร
จากสิ่งที่เขาเห็นตอนนี้ แต้มค่าประสบการณ์นั้นค่อนข้างน้อย และมันไม่สามารถเพิ่มระดับของทักษะ [การยิงธนูขั้นพื้นฐาน] ได้ในตอนนี้ และทักษะ [การยิงธนูขั้นพื้นฐาน] มีระดับสูงเกินไป
แต่ถ้าหากใช้แต้มค่าประสบการณ์เหล่านี้กับทักษะอื่นที่เขาสามารถเรียนรู้ได้ในอนาคต เขาเกรงว่ามันจะช่วยประหยัดเวลาของเขาได้อย่างมาก
พลังงานของมนุษย์มีจำกัด ทำให้มีขีดจำกัดสูงสุดปรับปรุงความสามารถและความเชี่ยวชาญของทักษะนั้นได้ผ่านการฝึกฝนทุกวัน ยิ่งระดับสูงก็ยิ่งยากที่จะเพิ่มความเชี่ยวชาญ
“นอกจากนี้ กระต่ายรกร้างก็ยังถือว่าเป็นสัตว์อสูรระดับต่ำเท่านั้น หากมันสัตว์อสูรระดับกลางหรือสูงกว่า มันควรจะให้แต้มค่าประสบการณ์แก่เขามากกว่านี้”
เฉินฟานคิดกับตัวเอง เขาอดไม่ได้ที่จะนึกถึงแรดหุ้มเกราะที่เขาพบก่อนหน้านี้ ถ้าเขาสามารถยิงและฆ่าสัตว์ร้ายในระดับนั้นได้ มันจะต้องให้แต้มค่าประสบการณ์กับเขามากมายอย่างแน่นอน
“เสี่ยวฟาน..?”
ในขณะนั้นเองมีเสียงทุ้มต่ำดังขึ้นที่ข้างหูของเขา
เฉินฟานได้สติและกำลังจะพูด
ชายหัวโล้นรีบทำท่าทางให้เขาเงียบๆไว้ แล้วชี้ให้เขามองไปทางทิศตะวันออกเฉียงใต้
เฉินฟานมองอย่างตั้งใจและเห็นหนูสีดำขนาดเท่าอ่างล้างหน้า และมีรูที่ลำตัวส่วนบน ตอนนี้มันทำราวกับว่ากำลังตรวจสอบสภาพแวดล้อมอยู่
นี่คือสัตว์อสูรระดับต่ำที่เรียกว่าหนูดำ มันไม่ดุร้ายแต่เจาะดินเก่งจึงทำให้คนจับมันได้ยาก
"เจ้ามั่นใจไหม?" ชายหัวล้านถามขึ้น
ไม่เพียงแต่เขาเท่านั้น แต่สายตาของคนอื่นๆ ก็จับจ้องไปที่เขาด้วยความคาดหวังอันแรงกล้า
