Chapter 93: Escaping and Entering the Underground Shelter
"เม็ดยาเผากระดูกผลาญวิญญาณ?!"
ใบหน้าของผู้บ่มเพาะอิสระหลายคนเปลี่ยนไปอย่างมาก
พวกเขาทั้งหมดคุ้นเคยกับยาพิษเม็ดนี้ เนื่องจากมันค่อนข้างมีชื่อเสียง
มันเป็นยาพิษที่ออกฤทธิ์ช้ามาก ใช้เวลาหนึ่งปีครึ่งถึงจะปรากฏอาการ เมื่อมีผล มันจะไปเกาะกระดูกและไม่สามารถกำจัดออกจากร่างกายได้อย่างสมบูรณ์ มันจะลุกโชนขึ้นในทุกฤดูหนาว ทำให้คนทรมานจนตาย
เมื่อใครถูกพิษของเม็ดยานี้ เว้นแต่จะได้รับยาแก้พิษจากอีกฝ่าย พวกเขาจะอยู่ภายใต้การควบคุมของอีกฝ่ายตลอดชีวิต
เห็นได้ชัดว่ากลุ่มผู้บ่มเพาะจากตระกูลหลู่และนิกายหมอกศักดิ์สิทธิ์เหล่านี้ไม่มีเจตนาที่จะให้ผู้บ่มเพาะอิสระมีทางรอด
"เป็นอะไรไป? ไม่ต้องการกินเม็ดยาเผากระดูกผลาญวิญญาณใช่หรือไม่?!"
"พูดตามตรง ผู้บ่มเพาะทุกคนที่เข้าร่วมกองทัพลาดตระเวนจำเป็นต้องกินเม็ดยานี้"
"มิฉะนั้น สายลับจากนิกายเงาปิศาจจะเข้ามาแทรกซึม และเราจะไม่มีโอกาศได้อยู่รอดเลย"
"ถ้าคุณไม่อยากกินคุณต้องเป็นสายลับจากนิกายเงาปิศาจและจะถูกประหารชีวิตทันที"
"แน่นอน ไม่ต้องกังวล เราจะควบคุมคุณอย่างถาวร"
"ตราบใดที่เราขับไล่การโจมตีของนิกายเงาปิศาจ เราจะจัดหายาแก้พิษทันที"
"จากนั้น เราจะปล่อยคุณให้เป็นอิสระ"
ผู้เฒ่าแห่งตระกูลหลู่ยิ้มอย่างอ่อนโยน ใช้การบีบบังคับและล่อลวงกับกลุ่มผู้บ่มเพาะอิสระ
เขากล่าวว่านี่เป็นเพียงวิธีการควบคุมชั่วคราวเท่านั้น และหากพวกเขาสามารถขับไล่นิกายเงาปิศาจได้ ยาแก้พิษจะได้รับทันที และพวกเขาจะไม่ถูกควบคุมอีกต่อไป
เมื่อได้ยินคำเหล่านี้ ใบหน้าของผู้บ่มเพาะอิสระหลายคนยังคงเคร่งขรึม
พวกเขาไม่ใช่เด็กสามขวบ พวกเขาย่อมไม่เชื่อสิ่งที่อีกฝ่ายพูดง่ายๆ อยู่แล้ว
แม้ว่าผู้บ่มเพาะนิกายเงาปิศาจจะล่าถอยจริง ๆ แต่ว่ายาแก้พิษจะมอบให้หรือไม่นั้น ก็ขึ้นอยู่กับฝ่ายตรงข้าม
ถ้าหากนิกายไม่มอบยาแก้พิษให้จริงๆ พวกเขาก็ทำอะไรไม่ได้
แต่เมื่ออยู่ใต้หลังคาคนอื่น ต้องก้มหัว
(`ความหมาย คือ เมื่ออยู่ใต้อำนาจของผู้อื่นก็ต้องยอมจำนน)
ในเมืองเมฆหมอก การต่อต้านผู้บ่มเพาะตระกูลหลู่และผู้บ่มเพาะนิกายหมอกศักดิ์สิทธิ์นั้นเป็นเพียงความฝันลมๆ แล้งๆ
ดังนั้น หลังจากชั่งใจข้อดีข้อเสียแล้ว พวกเขาจึงเลือกที่จะกินเม็ดยาเผากระดูกผลาญวิญญาณ
ไม่ว่าอย่างไร พวกเขาก็จะอยู่รอดไปได้ในตอนนี้ และสามารถหาโอกาสหลบหนีได้ในภายหลัง
เหล่าผู้บ่มเพาะอิสระหลายคนต่างมั่นใจว่า พวกเขาคงไม่ถูกเหล่าผู้บ่มเพาะตระกูลลู่ฆ่าตายง่ายๆ
"ดีมาก ดีมาก"
เมื่อเห็นผู้บ่มเพาะอิสระเหล่านี้กินเม็ดยาเผากระดูกผลาญวิญญาณ ผู้เฒ่าแห่งตระกูลหลู่รู้สึกพึงพอใจมาก
ด้วยวิธีนี้ ผู้บ่มเพาะอิสระเหล่านี้จึงอยู่ภายใต้การควบคุมของพวกเขาโดยสิ้นเชิง และชีวิตของผู้บ่มเพาะอิสระเหล่านี้ก็ขึ้นอยู่กับพวกเขา
"ขอแสดงความยินดีกับผู้เฒ่า ตอนนี้ท่านควบคุมผู้บ่มเพาะรวมลมปราณขั้นกลางกลุ่มนี้ได้แล้ว ผู้บ่มเพาะที่เหลือไม่น่ากลัวอะไรอีก" ผู้บ่มเพาะตระกูลหลู่กล่าวอย่างมีความสุข
"ฮะฮ่า ก็ต้องขอบคุณพวกท่านทุกคน"
ผู้เฒ่าแห่งตระกูลหลู่หัวเราะอย่างร่าเริงและลูบเคราขาวของเขา "ถัดไป เราควรไปที่ไหน? ยังมีผู้บ่มเพาะรวมลมปราณช่วงกลางอีกกี่คนที่ยังไม่ได้เข้าร่วมกองทัพลาดตระเวนของเรา?"
เขาต้องการที่จะแสวงหาชัยชนะอย่างต่อเนื่องและจับกุมผู้บ่มเพาะอิสระที่เหลือให้เข้าร่วมกองทัพ
ไม่อนุญาตให้มีปัจจัยที่คาดไม่ถึงในเมืองเมฆหมอกทั้งหมด
"ผู้เฒ่า ยังมีอีกหนึ่งคนอยู่ใกล้ๆ มีผู้บ่มเพาะหญิงระดับรวมลมปราณระดับเก้าสามคนและผู้บ่มเพาะชายระดับรวมลมปราณระดับสี่หนึ่งคนในครอบครัวของพวกเขา พวกเขาส่วนใหญ่บ่มเพาะที่บ้านและออกไปข้างนอกน้อยมาก"
"ในช่วงหกเดือนที่ผ่านมา เราได้เชิญพวกเขาเข้าร่วมกองทัพลาดตระเวนหลายครั้ง แต่พวกเขาปฏิเสธมาตลอด"
ผู้บ่มเพาะตระกูลหลู่พูดขึ้น
"อะไรกัน? พวกโง่เง่า! มันเหมือนกับยกแก้วขึ้นชน แล้วโดนตบหน้าเลยนะ!"
(หมายถึง การกระทำที่แสดงออกถึงความยินดีหรือชื่นชมผู้อื่น แต่กลับได้รับการกระทำที่รุนแรงหรือทำร้ายกลับ)
"พวกเขากล้าปฏิเสธการเกณฑ์ทหารของตระกูลหลู่และนิกายหมอกศักดิ์สิทธิ์ พวกเขาไม่เกรงกลัวอำนาจของสองกลุ่มอิทธิพลนี้เลย"
"ดี พวกเขาไม่อยากคุยกันด้วยเหตุผล งั้นก็ให้พวกเขาเข้าใจเหตุผลโดยวิธีอื่น"
(ต้นฉบับตรงนี้ผมเข้าใจแต่หาคำอธิบายไม่ถูกวิธีอื่นหมายถึงการบังคับ สำนวนก็ใช้ยาแรง)
ดวงตาของผู้เฒ่าหลู่แห่งตระกูลหลู่วาววับด้วยแสงเย็นยะเยือก
ไม่อนุญาตให้มีผู้บ่มเพาะคนใดในเมืองเมฆหมอกหลุดพ้นจากการควบคุมของตระกูลหลู่และนิกายหมอกศักดิ์สิทธิ์
โดยเฉพาะอย่างยิ่งผู้บ่มเพาะรวมลมปราณขั้นเก้า เนื่องจากพวกเขาเป็นภัยคุกคามอย่างใหญ่หลวง
ถ้าเขาไม่ยอมจำนน พวกเขาจะต้องตายอย่างทรมานเท่านั้น
ฮว้า ลา ลา~~~
ทันที ผู้บ่มเพาะตระกูลหลู่ก็มุ่งหน้าไปยังบ้านของโจวสุ่ยทีละคน
................
ในขณะนี้ โจวสุ่ยซึ่งอยู่ที่บ้านก็ได้รับข่าวสารทันที ตาของเขาเผยออกถึงแสงเย็นยะเยือก และใบหน้าของเขาก็เริ่มจริงจังมาก
"เกิดอะไรขึ้น? สามี เกิดอะไรขึ้น?"
จี ชิงหยู มู่ จื่อหยาน และเซี่ยจิงเหยียนสังเกตเห็นสีหน้าของโจวสุ่ยในทันที
มีปัญหามาแล้ว ผู้บ่มเพาะตระกูลหลู่และผู้บ่มเพาะนิกายหมอกศักดิ์สิทธิ์กำลังจับกุมผู้ชายร่างกายแข็งแรงไปทั่วเมือง
"ผู้บ่มเพาะอิสระทุกคนต้องเข้าร่วมกองทัพลาดตระเวนอย่างเชื่อฟัง มิฉะนั้นจะต้องตาย"
"ตอนนี้แม้ว่าเราจะให้หินวิญญาณแก่พวกเขาก็ไม่มีประโยชน์อะไร พวกเขาต้องการควบคุมพลังของผู้บ่มเพาะอิสระทุกคน"
โจวสุ่ยรีบบอกผู้หญิงทั้งสามคนเกี่ยวกับสิ่งที่เพิ่งเกิดขึ้น
ท้ายที่สุด เรื่องนี้มีความสำคัญมากและเกี่ยวข้องกับอนาคตของพวกเขา
"ตระกูลหลู่และนิกายหมอกศักดิ์สิทธิ์ช่างน่ารำคาญยิ่งนัก พวกเขาชัดเจนว่าต้องการให้เราตาย"
"ก่อนหน้านี้พวกเขาเรียกเก็บค่าเช่าที่สูงเกินไป และตอนนี้พวกเขาต้องการชีวิตของเราด้วย"
"จะดีที่สุดถ้านิกายเงาปีศาจบุกเข้ามาตอนนี้และฆ่าไอ้พวกสารเลวเหล่านั้นได้"
จี ชิงหยู มู่ จื่อหยาน และเซี่ยจิงเหยียนกัดฟันแน่น
เหมือนฟ้าผ่าลงกลางบ้าน ในยามนั่งสบาย
โจวสุ่ยและภรรยาพยายามอย่างดีที่สุดเพื่อหลีกเลี่ยงการสร้างศัตรูและทำตัวไม่โดเด่น แต่นั่นก็ยังไม่เพียงพอ พวกเขายังคงถูกเล็งเป้าหมายอยู่ดี
พวกเขาหวังว่าผู้บ่มเพาะนิกายเงาปิศาจจะเข้ามาตอนนี้และฆ่าผู้บ่มเพาะตระกูลหลู่และผู้บ่มเพาะนิกายหมอกศักดิ์สิทธิ์เหล่านั้น
จะดีกว่าถ้าทั้งสองฝ่ายต่อสู้กันและประสบความสูญเสีย นั้นจึงระบายความเกลียดชังของพวกเขา
"ไม่จำเป็นต้องเผชิญหน้ากับพวกเขาโดยตรง นี่คือดินแดนของตระกูลหลู่และนิกายหมอกศักดิ์สิทธิ์"
โจวสุ่ยกล่าวอย่างสงบ "เราไม่ใช่คู่ต่อสู้ของพวกเขา ตอนนี้เราทำได้แค่หลบหนีเท่านั้น"
เขาเข้าใจสมดุลของอำนาจในเมืองเมฆหมอกเป็นอย่างดี
เขารู้ว่าตัวเองและผู้หญิงทั้งสามคนไม่ใช่คู่ต่อสู้ของผู้บ่มเพาะตระกูลหลู่และนิกายหมอกศักดิ์สิทธิ์
ดังนั้น สิ่งที่ฉลาดที่สุดที่จะทำตอนนี้คือหลบหนี
"พวกเขามีผู้คนจำนวนมากและควบคุมค่ายกลระดับที่สอง และแม้กระทั่งมีผู้บ่มเพาะรากฐาน"
"โอกาสชนะในการต่อสู้โดยตรงกับพวกเขาไม่สูงนัก หากเราชนะก็ยังต้องสูญเสียทรัพยากรและกำลังคนเป็นจำนวนมาก"
"แทนที่จะเป็นเช่นนั้น เราอาจทำให้ฝ่ายนิกายเงาปิศาจได้ประโยชน์"
"เรายอมแพ้ที่มั่นนี้และเข้าไปในหลุมหลบภัยใต้ดินกันเถอะ"
โจวสุ่ยสูดหายใจเข้าลึก ๆ และตัดสินใจอย่างรวดเร็ว
แม้ว่าเขาจะยังต้องการบ่มเพาะที่บ้าน แต่สถานการณ์ตอนนี้ก็เกินการควบคุมของเขาแล้ว
ถ้าเขายังคงบ่มเพาะที่บ้านต่อไป เขาก็จะถูกจับโดยผู้บ่มเพาะตระกูลหลู่และนิกายหมอกศักดิ์สิทธิ์อย่างแน่นอน และถูกบังคับให้กินยาพิษ
เมื่อถึงตอนนั้น เขาก็จะควบคุมชีวิตและความตายของตัวเองไม่ได้ด้วยซ้ำ
สุภาพบุรุษไม่ยืนอยู่ใต้กำแพงที่อันตราย และเขาไม่จำเป็นต้องต่อสู้กับอีกฝ่ายจนตาย
โดยเฉพาะอย่างยิ่งเมื่ออีกฝ่ายมีผู้คนจำนวนมาก
"โอเค สามี เราออกไปได้เลยตอนนี้ แทบไม่มีอะไรที่เราต้องเอาติดตัวไปด้วยเลย"
"ใช่ เราวางแผนไว้เรียบร้อยแล้ว สมบัติล้ำค่าจำนวนมากถูกนำไปยังหลุมหลบภัยใต้ดินแล้ว"
"เราแค่ต้องนำอาหารไปและทิ้งเปลือกไว้เปล่าๆ"
จี ชิงหยู มู่ จื่อหยาน และเซี่ยจิงเหยียนพูดทันที
วูบวาบ วูบวาบ วูบวาบ!!!
พูดมาถึงจุดนี้ โจวสุ่ยก็ไม่ลังเลเช่นกัน เขารีบเก็บข้าวของในบ้านของเขาและพร้อมด้วยเพื่อนร่วมทางทั้งสามคนของเขา เข้าไปในอุโมงค์ใต้ดินในสวนหลังบ้าน จากนั้นตามอุโมงค์ไปยังที่พักพิงใต้ดินหลายร้อยเมตร
สำหรับอุโมงค์นี้ ตามธรรมชาติแล้วหนอนกินทองก็ลงมือ โดยเคลื่อนดินจำนวนมากเพื่อเติมอุโมงค์ใต้ดินทั้งหมดและทางเข้าด้วยดินแข็ง
ด้วยวิธีนี้ ไม่มีใครรู้ว่ามีอุโมงค์ใต้ดินในที่นี้
ไม่ว่าผู้บ่มเพาะตระกูลหลู่และผู้บ่มเพาะนิกายหมอกศักดิ์สิทธิ์จะใช้สมองมากแค่ไหน พวกเขาก็จะไม่มีวันคิดว่าโจวสุ่ยและภรรยากำลังซ่อนตัวอยู่หลายร้อยเมตรใต้ดิน
หลังจากทำงานเหล่านี้เสร็จสิ้น กลุ่มผู้บ่มเพาะตระกูลหลู่และนิกายหมอกศักดิ์สิทธิ์ก็มาถึงในที่สุด
(จบตอนนี้)
