บทที่ 12 บางทีอาจถึงเวลาเปลี่ยนคันธนูได้แล้ว
บทที่ 12 บางทีอาจถึงเวลาเปลี่ยนคันธนูได้แล้ว
หลังจากที่ชายพิการสัญญาว่าจะปล่อยให้เขาพักผ่อนเพิ่มอีกหนึ่งชั่วโมงหลังจากที่เขาโยนเสร็จ ชายหนุ่มผมสั้นก็วิ่งเข้ามา
“สวัสดีครับพี่ฟาน”
เขามีรอยยิ้มบนใบหน้าพร้อมกับก้มศีรษะ ดูประจบประแจงอย่างมาก
เฉินฟานรู้สึกเขินอายเล็กน้อยกับความกระตือรือร้นของอีกฝ่าย และทั้งสองฝ่ายก็อายุเท่ากัน ดังนั้นเขาจึงรีบโบกมือแล้วพูดว่า "อย่าสุภาพนัก เรียกข้าว่าเฉินฟานก็ได้ แล้วเจ้าชื่ออะไรล่ะ? "
“หวังปิง หวังแปลว่าราชา ปิงหมายถึงแห่งที่ราบ”
หวังปิงพูดพร้อมหัวเราะออกมาเบา ๆ
“ไม่ต้องพูดมาก เริ่มเลย”
ชายพิการพูดอย่างไม่พอใจว่า “เจ้าเห็นสิ่งที่ข้าทำเมื่อกี้แล้วใช่ไหม? ทำมันซะ”
“ครับลุงจาง ไม่ต้องห่วง ให้ข้าจัดการเอง”
"ขอบคุณมาก"
เฉินฟานกล่าวอย่างรู้สึกขอบคุณ เพราะท้ายที่สุดแล้วมันเป็นการทำให้คนอื่นเสียเวลาและพลังงานไปเพราะเขา
แต่ถ้าเขาไม่ทำสิ่งนี้ ความสามารถในการยิงธนูขั้นพื้นฐานของเขาก็จะขึ้นช้าอย่างมาก ในช่วงเวลาสำคัญเช่นนี้ทุกนาทีและทุกวินาทีมีค่าอย่างยิ่ง
“ข้าทำได้เพียงรอจนกว่าข้าจะเชี่ยวชาญทักษะการยิงธนูขั้นพื้นฐานและออกไปล่าเหยื่อ จากนั้นข้าก็จะตอบแทนพวกเขาก็แล้วกัน”
เขาพูดกับตัวเองในใจอย่างลับๆ
"ไม่เป็นไร ข้าเต็มใจ"
หวังปิงยิ้มและพูดว่า "พี่ฟาน ท่านเป็นลูกชายของลุงกัวตง ถ้าลุงกัวตงไม่รับเราไว้ตั้งแต่แรก เราคงถูกสัตว์อสูรข้างนอกฆ่าตายไปนานแล้ง เราจะอยู่รอดมาจนถึงทุกวันนี้ได้อย่างไร? เรื่องเล็กๆน้อยๆ ไม่นับว่ามีอะไร แอ็กๆ..."
ดูเหมือนว่าเขาจะสังเกตเห็นว่าเขาพูดเรื่องไร้สาระมากเกินไป เขาจึงรีบหยุดและหยิบเป้าธนูขึ้นมา จากนั้นก็เดินยืนอยู่ตรงที่ชายพิการอยู่ก่อนหน้านี้ "พี่ฟาน ข้ากำลังจะเริ่มแล้วนะ"
เฉินฟานสูดหายใจเข้าลึกๆ พยักหน้าและเข้าสู่สภาวะแห่งสมาธิ
ความร่วมมือระหว่างทั้งสองนั้นไม่คุ้นเคยมากนักในตอนแรก แต่มันก็ดีขึ้นมากในภายหลังและความเชี่ยวชาญของทักษะ [การยิงธนูขั้นพื้นฐาน] ของเขาก็เพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง
ผ่านไปเกือบชั่วโมง
“หวังปิง ขอบคุณสำหรับการทำงานหนักของเจ้า”
เฉินฟานเห็นว่าคู่ต่อสู้กำลังขว้างเป้าหมายด้วยความยากลำบากมากขึ้น เขาจึงค่อยๆลดมือที่ถือคันธนูและลูกธนูลงเพื่อขอบคุณเขา
“พี่ฟาน ข้าขอโทษจริงๆ”
หวังปิงยิ้มอย่างเบี้ยว เขาทนไม่ไหวอีกต่อไป ตอนนี้แขนของเขาดูเหมือนจะเต็มไปด้วยตะกั่วที่หนักอย่างมาก
เมื่อเห็นสิ่งนี้ชายพิการก็พร้อมที่จะรับช่วงต่อเช่นกัน แม้ว่าแขนของเขาจะฟื้นตัวขึ้นเล็กน้อยแล้ว แต่ก็ยากที่จะบอกว่าเขาจะทนได้ถึงหนึ่งชั่วโมงหรือไม่
"ให้ข้าทำเอง"
ในขณะนี้ชายหนุ่มคนหนึ่งที่กำลังนั่งพักผ่อนก็ลุกขึ้นยืน เขาสูงอย่างน้อย 1.8 เมตร แต่เขาผอมมากจนผิวหนังติดกระดูก
หลายคนรู้สึกตกใจ
ชายพิการก็เช่นเดียวกัน เขามองไปที่ชายหนุ่มร่างสูงแล้วพูดว่า "จ่าวเฟิง ทักษะการยิงหน้าไม้ของเจ้าดีที่สุดในกลุ่มเด็กไม่กี่คนนี้ เวลาและพลังงานของเจ้ามีจำกัด ดังนั้นเจ้าควรไปฝึกฝนการยิงหน้าไม้ของเจ้าต่อไป"
หวังปิงอยากจะร้องไห้แต่ไม่มีน้ำตา เขาจึงถูกเรียกมาที่นี่เพราะทักษะการยิงหน้าไม้ของเขาอยู่ในระดับต่ำงั้นหรือ?
“ลุงจาง ไม่เป็นไรพักผ่อนเถอะ”
จ่าวเฟิงตอบกลับอย่างยิ้มแย้ม จากนั้นมองไปที่เฉินฟานและพูดว่า "หวังปิงพูดถูก เพราะลุงกัวตงทำให้แม่ของข้าและข้าสามารถอยู่รอดในสถานที่นี่ได้"
เมื่อชายพิการได้ยินคำพูดนี้ เขาก็ไม่ได้หยุดจ่าวเฟิงและพยักหน้าเล็กน้อย
เช่นนั้นอีกสองสามชั่วโมงก็ผ่านไป
ในช่วงเวลานั้น นอกเหนือจากชายพิการ หวังปิงและจ่าวเฟิงแล้วก็ยังมีคนหนุ่มสาวหนึ่งหรือสองคนที่มาช่วยโยนด้วย
ในด้านหนึ่ง เพื่อเป็นการตอบแทนเฉินกัวตงที่ดูแลเขามาตลอด และอีกอย่างหนึ่งพวกเขาต้องการเห็นว่าเฉินฟานมีพรสวรรค์ในการฝึกธนูมากมายขนาดไหน
การจากไปของพี่น้องแซ่เวยทำให้ความแข็งแกร่งของหมู่บ้านลดลงอย่างมาก และจำเป็นต้องบ่มเพาะบุคคลที่สามารถยิงธนูได้โดยเร็วที่สุด ส่วนคนใช้หน้าไม้ก็มีอยู่หนึ่งหรือสองคนแล้ว
ในช่วงเวลานี้ เฉินฟานยังได้สรุปกฎบางอย่างด้วย
ตอนที่เขายิงไปที่เป้าหมายที่กำลังเคลื่อนที่ ยิ่งเป้าหมายเคลื่อนที่เร็วเท่าไร ค่าความเชี่ยวชาญที่ได้รับก็จะเพิ่มมากขึ้นหลังจากถูกลูกธนูโดนเป้า ซึ่งสามารถได้รับถึง 3% แน่นอนว่าถ้ามันเร็วเกินไปเขาจะไม่สามารถยิงโดนได้เลย
ในทำนองเดียวกันถ้ามันช้าเกินไป มันก็จะเป็นเหมือนเป้าหมายที่หยุดนิ่ง และค่าความเชี่ยวชาญก็จะเพิ่มขึ้นไม่มากนักหลังจากยิงโดน
"ฟิ้ว!"
ลูกธนูตัดผ่านอากาศไปอีกครั้ง
ทันใดนั้น เฉินฟานก็รู้สึกถึงกระแสน้ำอุ่นที่ไหลเวียนไปทั่วร่างกายของเขาในทันที และความเหนื่อยล้าก่อนหน้านี้มากกว่าครึ่งหนึ่งก็หายไปในชั่วพริบตา
“ทักษะการยิงธนูขั้นพื้นฐานได้รับการอัพเกรดแล้วงั้นเหรอ?”
เขาประหลาดใจอย่างมาก และในขณะเดียวกันความรู้สึกแปลกๆ ก็เข้ามาในใจของเขา
"อีกครั้ง!"
ชายพิการตะโกนเสียงดังแล้วขว้างเป้าธนูออกไปอีกครั้ง
เฉินฟานหรี่ตาลง คราวนี้เขารู้สึกว่าเป้าธนูที่อยู่ไม่ไกลกำลังเคลื่อนที่เป็นรูปโค้งนั้นเป็นเช่นเดียวกับสโลว์โมชันในภาพยนตร์ ความเร็วนั้นช้าลงกว่าสองเท่า
“เป็นไปได้อย่างไร?”
ในใจของเขา เขารู้สึกสับสนอย่างมาก แต่การเคลื่อนไหวของมือของเขาไม่ได้ช้า หรืออีกนัยหนึ่งมันเป็นเพียงความทรงจำของกล้ามเนื้อ เขาดึงสายธนูจนสุด และยิงธนูออกไป
"ฉุบ!"
มีเสียงแผ่วเบาดังขึ้นและลูกธนูก็โดนเข้าที่กลางตาวัวอย่างแม่นยำ
"สวย!"
ชายง่อยอดไม่ได้ที่จะปรบมือให้กับลูกธนูอันแม่นยำลูกนี้
หลังจากนั้นดูเหมือนเขาจะรู้สึกตัวขึ้น เขาหุบยิ้มแล้วพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "บางทีเจ้าอาจโชคดีในครั้งนี้ แมวตาบอดกลับจับได้หนูที่ตายแล้วซะงั้น"
เฉินฟานหัวเราะออกมาเบา ๆ
ในเวลานี้ เขาได้เห็นแล้วว่า [การยิงธนูขั้นพื้นฐาน] ได้รับการอัปเกรดแล้ว และคุณสมบัติที่สี่ก็ถูกปลดล็อคด้วยเช่นกัน
ระดับ: 3 (0/4)
กายภาพ: 12.78
ความแข็งแรง: 11.57
【การยิงธนูขั้นพื้นฐาน: ระดับ 3 (1%) คุณสมบัติ: ความแข็งแกร่งทางกายภาพระดับ 3 ความแข็งแรงระดับ 3 ความแม่นยำระดับ 3 การยิงเป้าเคลื่อนที่ระดับ 1 】
【การยิงเป้าเคลื่อนที่: ในแต่ละระดับที่เพิ่มขึ้น เมื่อเล็งไปที่เป้าหมายที่กำลังเคลื่อนที่ ความแม่นยำจะเพิ่มขึ้น 30% 】
"ไม่น่าแปลกใจ"
ทันใดนั้นเขาก็ตระหนักรู้ได้ ไม่น่าแปลกใจเลยที่เขารู้สึกว่าความเร็วของเป้าหมายก่อนหน้านี้จะช้าลงอย่างมาก มันกลับเป็นคุณสมบัติของการยิงเป้าเคลื่อนที่นี้!
ไม่เพียงเท่านั้น ลักษณะสามประการแรกของเขาทั้งหมดได้มาถึงระดับที่สามแล้ว โดยเฉพาะคุณสมบัติความแม่นยำในการยิง หากเขาเล็งเป้าไปที่วัตถุที่ไม่เคลื่อนที่ อัตราความแม่นยำของเขาจะสูงถึง 90% ใกล้ถึง 100% เลยทีเดียว
“ความแข็งแกร่งประมาณนี้น่าจะเพียงพอสำหรับข้าที่จะออกล่าแล้วใช่ไหม?”
เขาคิดกับตัวเองว่า ถ้าทักษะ [การยิงธนูขั้นพื้นฐาน] สามารถยกระดับเป็นระดับ 5 ได้ คุณสมบัติการยิงเป้าเคลื่อนที่ก็จะไปถึงระดับ 3 และอัตราความแม่นยำคือ 90% ที่นับรวมแม้แต่เป้าเคลื่อนที่เช่นนี้จะทำให้เขามีความมั่นใจมากขึ้นไปอีก
แต่เขายังสังเกตเห็นด้วยว่าแม้ว่าลูกธนูจะโดนกลางเป้า แต่มันก็เพิ่มค่าประสบการณ์ให้เขาเพียง 1% เท่านั้น เขาจะต้องโจมตีเป้าหมายที่เคลื่อนที่ร้อยครั้งเพื่อเพิ่มทักษะการยิงเป็นระดับ 4 และมันจะยากขึ้นไปอีกถ้าจากระดับ 4 เป็นระดับ 5 เขาคิดว่าน่าจะใช้เวลาสองวันเป็นอย่างน้อย
แต่เวลาของเขาไม่ค่อยมีแล้ว!
ในวันที่สองหลังจากการเดินทางข้ามมิติมา ภาพคนสามคนที่เสียชีวิตในหมู่บ้านยังคงชัดเจนอยู่ในใจของเขา หากล่าช้าออกไปอีกวัน อาจจะมีอีกหลายคนในทีมล่าเสียชีวิต ใครจะรู้อาจเป็นพ่อของเขาก็เป็นได้?!
นอกจากนี้เขายังต้องการเนื้อสัตว์ที่เพียงพอในการแปลงเป็นค่าประสบการณ์เพื่อเพิ่มระดับของเขา
แม้จะเสี่ยงหน่อยแต่ถ้าอยากมีชีวิตอยู่จะไม่เสี่ยงได้อย่างไร? เช่นเดียวกับผู้ชายที่เป็นผู้ใหญ่ในหมู่บ้าน สมรรถภาพทางกายของพวกเขาไม่ได้ดีไปกว่าเขามากนัก แล้วทำไมพวกเขาถึงออกไปล่าสัตว์ทุกวันได้ล่ะ?
แน่นอนว่าหากข้าสามารถพัฒนาทักษะ [การยิงธนูขั้นพื้นฐาน] จาก ระดับ 3 เป็นระดับ 4 ได้ภายในช่วงบ่ายจนถึงกลางคืน ทั้งความปลอดภัยและความสามารถในการจับเหยื่อของเขาจะดีขึ้นอย่างมาก
“เจ้าคิดอะไรอยู่ เจ้าหนู?”
ในขณะนั้นเองเสียงไม่พอใจของชายพิการดังขึ้นว่า "ในช่วงเวลาการฝึกเช่นนี้เจ้ายังฟุ้งซ่านได้จริงๆ หรือ?"
“ลุงจางข้ากำลังคิดว่า ข้าควรจะเปลี่ยนเป็นธนูที่มีความรุนแรงมากกว่านี้ดีไหม?”
เฉินฟานยิ้มพร้อมกับถามออกมา
