บทที่ 12 พี่สาว   

"นั่นใคร?!"

  เมื่อรู้สึกว่ามีใครบางคนอยู่ในห้องด้านหลังเฟยหลินก็อดไม่ได้ที่จะประหลาดใจ อย่างไรก็ตาม เขาตอบสนองอย่างรวดเร็ว นอกจากตัวเขาแล้ว ยังมีอีกคนหนึ่งที่มีกุญแจสู่ห้องทดลองเฟยหลินด้วย

      เขาอดไม่ได้ที่จะส่งเสียงถาม

   “พี่สาว คุณอยู่ที่นี่หรือเปล่า”

   พ่อแม่ของเขาเสียชีวิตด้วยโรคติดเชื้อ และญาติที่เหลืออยู่เพียงคนเดียวคือพี่สาว หนึ่ง คนซึ่งปัจจุบันแต่งงานแล้ว

  เนื่องจากพี่สาวของเขามีครอบครัวแล้วทั้งสองจึงเจอกันน้อยลง แต่ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองก็ไม่ได้เลวร้าย นานๆทีพี่สาวจะมาทำความสะอาดให้

ถึงต้องการที่จะปฏิเสธ แต่เขาไม่สามารถต้านทานการปราบปรามทางทางเลือดได้ในฐานะน้องชาย ดังนั้นจึงต้องมอบกุญแจสำหรับให้เธอไป

"จะเป็นใครอีกนอกจากฉัน"  เสียงไม่พอใจดังขึ้น

   มีเสียงผู้หญิงสองคนออกมาจากห้องด้านหลังทีละคน ผู้หญิงที่อยู่ข้างหน้าอายุประมาณยี่สิบห้าปี มีผมสีดำเหมือนเฟยหลินและใบหน้าของเธอก็สวยงามมาก ผมถูกม้วน เธอสวมเครื่องประดับผมที่ประดับด้วยเพชรพลอย สวมชุดยาวสีเบจ มันเป็นพี่ของเขา ‘รั่วหลิน ซุกส์’

   และผู้หญิงที่อยู่ด้านหลัง สวมชุดสาวใช้ อายุประมาณสิบแปดปี และเป็นแม่บ้านที่ครอบครัวปัจจุบันของพี่สาวเขาจ้างมา

   “ฉันไม่ได้มาที่นี่หนึ่งสัปดาห์แล้ว และบ้านของคุณก็รกมาก คุณจะให้ฉันมั่นใจได้อย่างไรว่าคุณอยู่คนเดียวได้” รั่วหลินปากเสีย

   "ไม่สกปรกมาก แค่มีฝุ่นเล็กน้อย"เฟยหลินรีบปกป้องตัวเอง

   “ผ้าสกปรกในห้องน้ำคืออะไร?” ดวงตาของรั่วหลินเบิกกว้างดุน้องชาย เห็นได้ชัดว่าเธอเตี้ยกว่าเฟยหลินแต่เธอทำให้เฟยหลินรู้สึกเหมือนถูกมองต่ำ

   “ฉันเตรียมซักแล้ว”เฟยหลินแก้ตัวเสียงเบาราวกับยุง เสียงของเขาแทบไม่ได้ยิน

   “เจ้ายังดื้อรั้น คิดว่าหากเจ้าโตเกินไป ข้าจะจัดการเจ้าไม่ได้หรือ?” รั่วหลินเริ่มพูดตรงๆ บิดหูของเฟยหลินและแสร้งทำเป็นโกรธ

   “พี่สาว พี่สาว ฉันแก่แล้ว ช่วยให้หน้าฉันหน่อย”เฟยหลินรีบร้องขอความเมตตา

สาวใช้ตัวน้อยที่อยู่ข้างๆหัวเราะออกมา เมื่อเผชิญหน้ากับมาดาม  นายเฟยหลินที่มักจะสุขุมรอบคอบก็ยังไม่สามารถต้านทานได้

   "รอสักครู่แล้วมาทานอาหารเย็นที่บ้านฉัน" รั่วหลินกล่าวหลังปล่อยมือจากติ่งหูของเฟยหลินมันกลายเป็นรอยแดงเล็กๆ

   "ไม่จำเป็น "เฟยหลินไม่เต็มใจเล็กน้อยและไม่ค่อยเต็มใจที่จะไปบ้านของพี่สาว

  สามีของรั่วหลินมาจากตระกูลคหบดีที่ซื้อตำแหน่งบารอน แน่นอนว่าเป็นขุนนางกึ่งหนึ่ง แม้ว่าเขาจะไม่มีสิทธิในมรดก แต่เขาก็มีงานที่ดีและได้เงินเยอะเพราะครอบครัว

   พี่เขยคนนี้ปฏิบัติต่อพี่สาวเป็นอย่างดี แต่เขาค่อนข้างหัวสูง

   เมื่อเฟยหลินจบการศึกษาครั้งแรก เพราะยังไม่ได้สร้างชื่อเสียง ธุรกิจของ ห้องทดลองเฟย์ลีน จึงดูเหมือนถูกแช่แข็งไปชั่วคราวและไม่สามารถทำเงินได้ ในเวลานั้นพี่เขยไม่ชอบที่จะเห็นเขาและยังระแวดระวังเขาเล็กน้อย คงเกรงว่ารายได้ของเขาจะตกต่ำจนเลี้ยงตัวเองไม่ได้จนต้องไปขอให้พี่สาวเลี้ยงดู

   จนกระทั่งต่อมากิจการของ ห้องทดลองเฟย์ลีน ดีขึ้น ทัศนคติของพี่เขยที่มีต่อเขาก็ดีขึ้นตามไปด้วย เพราะความรู้สึกนั้นทำให้เป็นเรื่องยากที่เขาจะใกล้ชิดกับพี่เขยคนนั้น

   “คุณไม่ได้เจอ คาช่า นานมาก คาช่ายังพูดถึงคุณเมื่อสองสามวันก่อน ดังนั้นลองไปเจอกับคาช่าสักครั้งสิ” รั่วหลินโน้มน้าว

   หล่อนต้องการคลายความสัมพันธ์ระหว่างสามีและน้องชายมาโดยตลอด ท้ายที่สุดทั้งสองฝ่ายเป็นคนที่เธอไม่สามารถสูญเสียไปได้

“เอาล่ะ ถ้าพี่ว่าแบบนั้น”เฟยหลินลังเลก่อนจะเห็นด้วย

  คาช่า เป็นลูกสาวของพี่สาวของเขาซึ่งตอนนี้อายุสี่ขวบ ลูกสาวตัวน้อยของเธอสนิทกับเขามาก และเขาก็ชอบเด็กน้อยมากเหมือนกัน แตกต่างจากความรู้สึกที่มีให้พี่เขย

   พวกเขาทั้งสามขึ้นรถม้าเช่าและหยุดลงบนถนนที่พลุกพล่านใกล้กับเขตตะวันออก เบื้องหน้าของพวกเขาคือบ้านสองชั้นที่ล้อมรอบด้วยรั้วเหล็ก นี่คือบ้านปัจจุบันของพี่สาวฉัน

   “คาช่า ดูซิว่าใครมา” เมื่อเข้าไปในห้องรั่วหลินก็เรียกหาลูกสาวอายุสี่ขวบของตัวเองทันที จากนั้นจึงเห็นเด็กผู้หญิงผมบลอนด์วิ่งเหยาะๆ สาวน้อยสวมชุดสีขาว ตาสีฟ้า ผิวขาว น่ารักเหมือนตุ๊กตามาก

   เมื่อเธอเห็นเฟยหลินหลับมาพร้อมมารดา เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ก็แสดงรอยยิ้มบริสุทธิ์บนใบหน้าของเธอ วิ่งไปข้างหน้าและกอดขาของเฟยหลินแล้วตะโกน

"คุณน้า"เฟยหลินยิ้มและกอดสาวน้อยคาช่า

ในเวลานี้ ชายผมบลอนด์ปรากฏตัวในชุดเสื้อเชิ้ต เสื้อกั๊ก กางเกงสีดำ มีหนวดเคราสองเส้น

"พี่เขย”เมื่อเห็นบุคคลนี้เฟยหลินก็เอ่ยทักทาย คน ๆ นี้คือ คลาวด์ เดล เรย์สามีของพี่สาว

   “อืม โอเค”

   คลาวด์ เดล เรย์ พยักหน้า ทัศนคติของเขาไม่สามารถเรียกได้ว่าคุ้นเคยเฟยหลินไม่ต้องการเข้าใกล้เขา ดังนั้นโดยธรรมชาติแล้วเขาจึงไม่สามารถลดศักดิ์ศรีลงและทำเหมือนคนคุ้นเคยได้

ในตอนเย็นเฟยหลิน, รั่วหลิน, คลาวด์ และ คาช่า กำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร โดยมีสาวใช้คอยดูแล  อาหารเย็นมีมากมาย เช่น ฟัวกราส์กระทะร้อน หอยนางรม และล็อบสเตอร์อบนม ซึ่งเป็นเรื่องยากสำหรับครอบครัวทั่วไปที่จะกินหลายครั้งต่อปี

   แม้แต่เฟยหลินก่อนหน้านี้ก็กินแบบนี้ไม่ได้บ่อยๆ พี่เขยของเขามาจากตระกูลขุนนาง แม้ว่าจะไม่มีสิทธิได้รับมรดก แต่สภาพความเป็นอยู่ของเขาก็ยอดเยี่ยม

   "ธุรกิจที่แล็บเป็นอย่างไรบ้างเมื่อเร็วๆ นี้ ฉันมีเพื่อนร่วมงานที่กำลังจะค้าของเก่ากับใครบางคน และฉันได้แนะนำให้เขารู้จักร้านของคุณ"

  หลังจากทานอาหารเสร็จ คลาวด์ใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดปากและพูดกับเฟยหลิน

   "เอ่อ    ฉันไม่มีแผนจะเปิดห้องทดลองต่อ"เฟยหลินลังเลอยู่ครู่หนึ่ง และบอกว่าเขาไม่ได้วางแผนที่จะเปิดห้องทดลองต่อไป

  พี่สาวมักจะมาเยี่ยมที่ร้านเกือบทุกสัปดาห์และไม่มีทางที่จะปกปิดจากหล่อนได้แน่นอน

   “แล้วคุณจะทำอย่างไรต่อไป” คลาวด์ขมวดคิ้วเล็กน้อย

   ห้องปฏิบัติการถูกปิดเฟยหลินจะไม่มีแหล่งรายได้อย่างแน่นอน และเมื่อเวลาผ่านไปเงินออมก็จะถูกใช้จนหมด เขากลัวว่าน้องภรรยาจะต้องการความช่วยเหลือจากตนเอง

   “ทำไมถึงไม่เปิดต่อ?” รั่วหลิน ยังมองไปที่เฟยหลินด้วยความประหลาดใจ

   เท่าที่เธอรู้ ห้องทดลองมีรายได้สัปดาห์ละประมาณ 4 เหรียญทอง และรายได้ดีมาก

   "บริษัทแห่งหนึ่งจ้างฉัน และฉันไม่สามารถดูแลทั้งสองฝ่ายได้ ดังนั้นฉันจึงต้องปิดห้องปฏิบัติการ"เฟยหลินอธิบาย

"ดีแล้ว " รั่วหลิน ถอนหายใจด้วยความโล่งอก เธอไม่สนใจว่าเฟยหลินจะเปิดห้องทดลองได้หรือไม่ เธอสนใจแต่ชีวิตของ น้องชาย เท่านั้น

   ตอนนี้เฟยหลินมีงานที่มั่นคงแล้ว เธอรู้สึกโล่งใจ

   “บริษัทอะไร?” คลาวด์ขมวดคิ้วเล็กน้อย เขายังคงถามด้วยความกังวล เกรงว่าหากรายได้ของเฟยหลินในบริษัทต่ำเกินไป เขายังต้องช่วยเหลือเฟยหลิน

"มันคือโรงประมูลต้าเว่ย"เฟยหลินตอบ

   นี่ไม่ใช่การสร้างเรื่องโกหกแบบสุ่มโดยเขา แต่เป็นตัวตนที่จัดโดยสำนักงานความมั่นคงแห่งราชอาณาจักรเป็นพิเศษสำหรับเขา ซึ่งสามารถพบได้ที่ โรงประมูลต้าเว่ย

   “โรงประมูลต้าเว่ย เจ้าทำงานที่นั่นจริงหรือ?”คลาวด์ มองไปที่น้องภรรยาอย่างตกตะลึง เขาไม่คาดคิดว่าเฟยหลินจะได้รับการว่าจ้างที่นั่น

   “โรงประมูลต้าเว่ยมันทำไมเหรอ?” รั่วหลินถามด้วยความสับสน

  แม้ว่าเธอจะเคยได้ยินเกี่ยวกับโรงประมูล แต่เธอก็ไม่รู้เรื่องโรงประมูลต้าเว่ยมากนัก และไม่เข้าใจว่าการที่โรงประมูลต้าเว่ยจ้างเฟยหลินจะทำให้สามีของเธอประหลาดใจมากด้วยเหตุผลอะไร    "โรงประมูลต้าเว่ยเป็นทรัพย์สินของครอบครัวดยุคแห่งฮาโรวิน มีสาขาในหลายส่วนของอาณาจักร สวัสดิการเป็นเลิศ แต่การรับสมัครพนักงานก็เข้มงวดมากเช่นกัน ฉันไม่ได้คาดหวังว่าเฟยหลินจะโชคดีพอที่จะเข้าร่วม"

   คลาวด์ดูเหมือนจะอิจฉาเล็กน้อย เมื่อเขาเรียนจบและเริ่มทำงาน เขาพยายามสมัครงานที่ โรงประมูลต้าเว่ย แต่โชคไม่ดีที่ โรงประมูลต้าเว่ย มีภูมิหลังของตระกูล ดยุคฮาร์โลวิน กระทั่งความสัมพันธ์กับตระกูลบารอนก็ไม่มีประโยชน์เลย

ในที่สุดคลาวด์ได้เลือกงานที่ดีที่สุด ซึ่งถูกจัดหาให้โดยครอบครัวของเขาเอง คือทำงานที่ไปรษณีย์จนถึงปัจจุบัน

   “เงินเดือนเป็นไงบ้าง ก็แค่ร่วมงานกันน้อยลงหน่อยเป็นธรรมดา ถ้าตั้งใจทำงาน อนาคตดีกว่างานเดิมแน่นอน” คลาวด์พูดด้วยหัวใจที่หนักอึ้ง

   เป็นครั้งแรกที่เขามีความรู้สึกที่แตกต่างออกไปกับน้องชายของภรรยา  อย่างน้อยหลังจากนี้อีกฝ่ายก็ไม่ควรต้องการความช่วยเหลือจากเขาอีกแล้ว

   "ห้าสิบปอนด์ต่อสัปดาห์ พร้อมรถม้าและบ้านเดี่ยวในวาเลนเต้"เฟยหลินพูดความจริง เรื่องเงินเดือนไม่เท่าไหร่เขาสามารถบอกว่ากี่ทองก็ได้ แต่รถม้าและบ้านเดี่ยวจะเปิดเผยในเวลาไม่นาน ไม่จำเป็นต้องปิดบังจากครอบครัวของพี่สาว

   "แค่ก แค่ก" คลาวด์กระแอมไอครั้งแล้วครั้งเล่า มองไปที่เฟยหลินด้วยความประหลาดใจ

   เขาเกือบจะคิดว่าเขาได้ยินผิด เงินเดือนห้าสิบปอนด์ รถม้าลากส่วนตัวและบ้านเดี่ยว มันเป็นภาพหลอนทางหูอย่างสมบูรณ์

รั่วหลินรู้สึกตกใจเช่นกัน แต่ก็กลายเป็นความประหลาดใจในทันที

   “50 เหรียญทอง ฉันได้ยินถูกไหม ทำไมค่าจ้างมันสูงจัง”

   "ฉันทำงานเป็นหัวหน้างานประเมินที่ โรงประมูลต้าเว่ย อย่างไรก็ตาม ฉันเป็นผู้บริหาร และเป็นเรื่องปกติที่เงินเดือนจะสูงขึ้น"เฟยหลินระบุการตั้งค่าตัวตนที่สำนักรักษาความปลอดภัยเตรียมไว้ให้เขา

   โรงประมูลต้าเว่ย เป็นทรัพย์สินของครอบครัวที่รองผู้อำนวยการลินดี้เป็นเจ้าของ ด้วยความสัมพันธ์นี้ รองผู้อำนวยการลินดี้สามารถขอให้ โรงประมูลต้าเว่ย ช่วยปกปิดได้อย่างง่ายดาย

   "สมกับเป็นโรงประมูลต้าเว่ย สวัสดิการดีมาก   "

แน่นอนว่ามันคือทองคำหนัก50ปอนด์ และยังมีรถม้าประจำตำแหน่งและบ้านเดี่ยวอีกด้วย คลาวด์รู้สึกหดหู่ใจเล็กน้อยจากเรื่องเซอร์ไพร์สที่ได้ยิน

  เขาทำหน้าที่หัวหน้าที่ทำการไปรษณีย์ โดยมีรายได้ 20 ปอนด์ต่อสัปดาห์ 5 เท่าของรายได้ก่อนหน้านี้ของน้องชายของภรรยา ดังนั้นเขาจึงมีความรู้สึกเหนือกว่าเสมอเมื่ออยู่ต่อหน้าน้องชายของภรรยา

   โดยไม่คาดคิด น้องภรรยาซึ่งเขาดูถูกมาตลอด พลิกกลับมามีงานที่มั่นคง และเงินเดือนของเขาพุ่งสูงขึ้นเป็นสองเท่าของเขา ที่สำคัญที่สุดคือมีรถม้าและบ้านเดี่ยวด้วย!

   “พี่สาว ฉันจะย้ายไปบ้านที่บริษัทมอบหมายในวันพรุ่งนี้ และฉันจะขนย้ายออกทางด้านหน้าของห้องปฏิบัติการ พรุ่งนี้คุณว่างไหม ช่วยฉันย้ายที”เฟยหลินพูดกับรั่วหลิน

   “ย้ายพรุ่งนี้? แต่พรุ่งนี้ฉันจะไปเยี่ยมเพื่อนกับพี่เขยของคุณ และฉันได้นัดหมายไว้แล้ว” รั่วหลินรู้สึกอายเล็กน้อย

  น้องชายของตัวเองกำลังย้ายบ้านใหม่ เธอควรจะไป แต่มีการนัดหมายสำหรับวันพรุ่งนี้แล้ว และสิ่งที่สำคัญที่สุดคือเป็นการนัดหมายที่ตกลงกันไว้นานแล้ว

   “คุณไปเยี่ยมเพื่อนได้ทุกเมื่อ แต่คุณย้ายไปบ้านใหม่ไม่ได้ พรุ่งนี้ฉันจะย้ายไปอยู่กับคุณ ฉันจะเขียนจดหมายไปขอโทษเพื่อนคนนั้น ฉันเชื่อว่าเขาเข้าใจ”เห็นภรรยารู้สึกละอายใจที่ไม่สามารถไปช่วยน้องชายได้  คลาวด์พูดทันที

ตอนนี้เหยหลินมีเงินเดือนสูงก็คุ้มค่าที่จะกระชับความสัมพันธ์ให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้นในความคิดของเขา   

   ก่อนหน้านี้ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งคู่ค่อนข้างเย็นชา แต่เขาสามารถใช้โอกาสนี้เพื่อกระชับความสัมพันธ์ให้แน่นแฟ้นยิ่งขึ้น

"ดีแล้ว "

เมื่อรู้สึกว่าทัศนคติของสามีที่มีต่อน้องชายของเธอเปลี่ยนไป รั่วหลินจึงมีความสุขมากโดยธรรมชาติ

   “งั้นรบกวนพี่เขยด้วย”

   แม้ว่าเขาจะมีความประทับใจที่ไม่ดีต่อพี่เขยคนนี้ แต่เฟยหลินก็ไม่ปฏิเสธ เขาต้องคิดถึงพี่สาวของเขาและไม่ทำให้เธอลำบากใจ

   “ทุกคนล้วนเป็นครอบครัวเดียวกัน ไม่ใช่เรื่องใหญ่” คลาวด์ มีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา