บทที่: 117 เชื่อมต่อแล้ว (2)
บทที่: 117 เชื่อมต่อแล้ว (2)
เมื่อได้ยินเสียงนั้น ฉันก็มองไปที่จูเลียที่ยืนอยู่หน้าทางเข้า
จูเลีย เมตซ์
ในเวลานี้ เธอเป็นนักเรียนชั้นปีที่หนึ่งเพียงคนเดียวในแผนกอัศวินที่มีคุณลักษณะพิเศษระดับปรมาจารย์
ในแง่ของความแข็งแกร่งเพียงอย่างเดียว เธอสามารถอยู่ในอันดับ 30 อันดับแรกของแผนกฮีโร่ได้อย่างง่ายดาย
ฉันเคยเอาชนะเธอมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่นั่นเป็นโชคล้วนๆ
ในเวลานั้น จูเลียไม่ได้ระวังตัวและแทนที่จะใช้อาวุธหลักของเธอ หอก เธอเลือกที่จะใช้เรเปียร์แทน
ฉันรู้เรื่องนี้แล้ว แต่เมื่อคิดว่าเธอจะอยู่ทีมเดียวกันกับไอช่า
การต่อสู้กับพวกเขาค่อนข้างเป็นเรื่องที่ท้าทายเลยทีเดียว
ทีมของพวกเขาเป็นคู่แข่งที่แข็งแกร่ง ตามหลังทีมของนีกี้มา
ฉันพยักหน้าให้จูเลีย
“ยินดีที่ได้พบเธอนะ”
"ฉันไม่คิดว่าจะได้เจอนายที่นี่ ธีโอ...แต่ก็นะ ฉันไม่น่าแปลกใจเลย"
จูเลียเดินเข้ามาหาเรา
เธอพูดกับไอชา
"ยังไงก็ตาม ขอบคุณที่เลือกฉันนะไอช่า ฉันพบว่าเป็นเรื่องยากเสมอที่จะวางกลยุทธ์ เมื่อมีคนฉลาดอย่างเธอ มาตามหาฉันตอนดึกของวันอาทิตย์ ฉันมีความสุขมาก—"
"ยะ-หยุดอยู่ตรงนั้น! ยังไงก็ตาม ยินดีที่ได้เจอเธอนะ จูเลีย"
ไอชารีบตัดคำพูดของจูเลียและยื่นมือของเธอออกไป
"หืมม ฉันแค่แสดงความขอบคุณเท่านั้นเองนะ ยังไงก็เถอะ ดีใจที่ได้เจอเธอเหมือนกันนะ ไอช่า"
จูเลียจับมือกับไอช่า
ไอช่ามองมาที่ฉันและพูด
"เอาล่ะ เราจะไปกันแล้ว! แม้ว่านายจะเป็นหัวหน้าคนต่อไปของตระกูลวัลเดอร์ก แต่ตอนนี้นายก็ยังเป็นคู่แข่งอยู่ดี!"
ดูเหมือนไอช่าจะรีบร้อนมาก
ต้องมีเรื่องด่วนเกิดขึ้นแน่ๆ
"เข้าใจแล้ว"
เหนือสิ่งอื่นใด ตอนนี้เราเป็นคู่แข่งกัน
หลังจากที่ไอช่าและจูเลียจากไป ฉันก็หลับตาลงและจับดาบยาวของฉันไว้แน่น
ฉันนึกถึงการเคลื่อนไหวของเธอ จับภาพผ่าน [ดวงตาของผู้สังเกตการณ์] ของฉัน
ท่าทางของเธอตอนนี้ฝังลึกอยู่ในสมองของฉัน
ฉันระบำดาบเลียนแบบท่าของปิเอล
อาวุธของปิเอลเป็นเรเปียร์
อาวุธของฉันคือดาบยาว
แต่แนวคิดของดาบมันยังคงเหมือนเดิม
นำสิ่งที่สามารถนำมาได้ และทิ้งสิ่งที่ไม่สามารถทำได้อย่างกล้าหาญ
ฝึกฝนวิชาดาบที่ฉันฝึกฝนและจินตนาการมาอย่างต่อเนื่อง สร้างมันขึ้นมาใหม่ไม่ใช่ในร่างของปิเอลแต่เป็นในร่างของตัวฉันเอง
รวมถึงวิชาดาบของนีกี้ การเคลื่อนไหวของปรมาจารย์ดาบในเกม และ 'วิชาดาบ' อื่นๆทั้งหมดที่ฉันเห็นมาจนถึงตอนนี้
ด้วยอิทธิพลของ [ศักดิ์ศรีของขุนนางผู้บิดเบี้ยว] ทำให้ส่วนที่น่าอึดอัดใจและหยาบกร้านถูกกำจัดออกไป
การเคลื่อนไหวในปัจจุบันของฉันเบี่ยงเบนไปอย่างมากจากรูปแบบดั้งเดิมของการระบำดาบของปิเอล
ฉันไม่รู้ว่าฉันจดจ่ออยู่นานแค่ไหน
"โอ้ ธีโอ การเคลื่อนไหวนั้นคืออะไรน่ะ? มันค่อนข้างไม่เหมือนใครเลยนะ"
เมื่อถึงจุดหนึ่ง ไอรีนก็มายืนอยู่ข้างๆฉันแล้ว
"ฉันพยายามสร้างวิชาดาบที่ทำให้ฉันประทับใจขึ้นมาใหม่"
"ฉันไม่เคยเห็นวิชาดาบแบบนั้นมาก่อน... นายสร้างมันขึ้นมาเองหรือเปล่า?"
"ใช่"
บางสิ่งที่สร้างขึ้นใหม่เพื่อให้เหมาะกับฉัน
"มันดูเหมือนว่าจะยังไม่สมบูรณ์ณตอนนี้... แต่เมื่อเสร็จแล้ว ดูเหมือนว่ามันจะสวยงามและใช้งานได้จริงมากกว่าดาบอื่นๆที่ฉันเคยเห็นมาก่อน นายยังอยู่ในขั้นตอนการพัฒนามัน ใช่ไหม?"
ห่างไกลจากการแสดงออกที่ไม่สุภาพตามปกติของเธอ ไอรีนดูจริงจัง
...ถูกต้อง
วิชาดาบไม่ใช่สิ่งที่คุณสามารถสร้างได้ในไม่กี่วัน
ความสามารถในการใช้ดาบที่ฉันแสดงให้เห็นเมื่อสักครู่นี้คือการตีความสิ่งที่ฉันเห็นในเกมต้นฉบับ รวมกับสิ่งที่ฉันได้เรียนรู้และสังเกตเห็นตั้งแต่ฉันมาอยู่ในโลกนี้
คุณลักษณะพิเศษระดับปรมาจารย์เช่นปรมาจารย์ดาบและปรมาจารย์อาวุธช่วยเพิ่มความเข้าใจพื้นฐานเกี่ยวกับอาวุธได้อย่างมาก
ถ้าฉันได้รับคุณลักษณะพิเศษระดับปรมาจารย์ บางทีฉันอาจทำมันสำเร็จก็ได้
"อันที่จริง มันยังไม่สมบูรณ์ มันเป็นเพียงการแสดงออกถึงการรู้แจ้งตื้นๆของฉันเท่านั้น"
"ยังไงก็เถอะ..การที่นายมาได้ไกลขนาดนี้มันน่าประทับใจจริงๆ ธีโอ พูดตามตรงนะ นายอยู่ในระดับที่น่าหดหู่ก่อนที่จะเข้าสู่สถาบันการศึกษา"
ไอรีนมองขึ้นมาที่ฉันอย่างสนใจ
ดูเหมือนว่าเธอต้องการคำตอบ
อะไรคือข้อแก้ตัวที่เหมาะสมสำหรับสถานการณ์แบบนี้นะ?
"ฉันไม่ต้องการที่จะกลายเป็นความอัปยศอดสู"
".......อะไรนะ?"
ดวงตาของไอรีนเบิกกว้าง
ฉันมองเธออย่างใจเย็น
"อย่างไรก็ตาม เราไม่มีเวลาคุยกันแบบนี้ ไปกันเถอะ ไอรีน"
“...ก็ได้”
ไอรีนและฉันย้ายไปที่สนามฝึก
ที่พักสุดพิเศษที่ไม่มีใครเหมือน
ที่นั่น ไอรีนและฉันมีการซ้อมชกมวยเป็นครั้งแรกในพักหนึ่ง
หลังจากที่ปะทะกันมาสักพัก
'ตามที่คาดหวังไว้จากไอรีน'
ทักษะของเธอพัฒนาขึ้นอย่างมาก
แม้ว่าทักษะของฉันจะดีขึ้น แต่ถ้าไม่ได้รับความช่วยเหลือจาก [ทะลุขีดจำกัด] และ [ตลับเวทมนตร์] ฉันแทบจะไม่สามารถรับมือกับการโจมตีด้วยดาบของเธอได้
แน่นอนว่า แม้แต่ตัวมันเองก็มีพัฒนาการที่ดีขึ้นอย่างมาก
ในบรรดาชื่อเล่นจำนวนมากของเกมดั้งเดิมที่ผู้เล่นตั้งให้กับไอรีน หนึ่งในนั้นคือ 'แข็งแกร่งที่สุดในโลกมนุษย์'
เธอไม่ได้อยู่ในระดับของนีกี้, ปิเอล หรือผู้นำของ 'กลุ่มรักษาสมดุล' และ 'สู่ความบริสุทธิ์' หรือปรมจารย์ดาบแห่งป่าใหญ่ แต่มันเป็นชื่อเล่นที่เธอโดนตั้งให้โดยไม่คำนึงถึงเพราะเธอเหนือกว่าคนอื่นมาก
แน่นอนว่า มันเป็นเรื่องราวหลังจากที่เธอจบการศึกษาจากสถาบันการศึกษาและเวลาผ่านไปแล้ว
หากไอรีนยังคงเติบโตในอัตรานี้ เธอจะได้รับคุณลักษณะพิเศษ [ปรมาจารย์ดาบ] ภายในครึ่งปีนี้
"ทักษะของเธอดีขึ้นแล้วนะ ไอรีน ตามที่คาดไว้ เธอไม่ได้เฉื่อยชาในการฝึกซ้อม"
"...ฮิฮิ นั่นมันสายของฉัน ธีโอ ดูเหมือนว่านายจะเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเลยนะ"
ไอรีนยิ้มอย่างเขินอาย พลางเช็ดเหงื่อที่ไหลลงมาตามกระดูกไหปลาร้าของเธอ
...เปลี่ยนเป็นคนละคนโดยสิ้นเชิง
เมื่อเทียบกับธีโอดั้งเดิมไม่ใช่ มันก็ไม่ใช่เรื่องผิดที่จะบอกว่าความสามารถของฉันเปลี่ยนไปในช่วงเวลาสั้นๆ
อย่างไรก็ตาม ด้วยทักษะระดับนี้ การชนะการแข่งขันของแผนกอัศวินจะเป็นเรื่องยาก
ฉันเห็นโอกาสเล็กน้อยที่จะชนะทีมของไอช่าและจูเลีย โดยการวางกลยุทธ์ที่ปรับให้เหมาะสมและชี้จุดอ่อนของพวกเขา แต่ฉันไม่สามารถมองเห็นโอกาสที่จะเอาชนะทีมของนีกี้ได้
ในฐานะที่ฉันเป็นคนเดียวที่รู้ทักษะที่แน่นอนของนีกี้ในตอนนี้
เขาซ่อนความแข็งแกร่งที่แท้จริงของเขาไว้
เขาไม่เคยแสดงความสามารถที่แท้จริงของตัวเองหลังจากเข้ามาในสถาบันการศึกษา
อย่างไรก็ตาม เขายังคงรักษาตำแหน่ง #1 ของแผนกฮีโร่ไว้ได้
เขาเป็นสัตว์ประหลาดตัวจริง
‘นีกี้เป็นภูเขาที่ไม่สามารถผ่านไปได้’
แม้ว่าฉันจะใช้มานาทั้งหมดของ [ตลับเวทมนตร์] ใช้เทคนิคการขว้างกริชอย่างน่าประหลาดใจ และดัน [ทะลุขีดจำกัด] ไปที่ขีดจำกัดของมัน ฉันก็ไม่แน่ใจว่าจะสามารถโจมตีเขาได้เพียงครั้งเดียวหรือเปล่า
การชนะในการต่อสู้แบบหัวชนฝามันเป็นไปไม่ได้ไม่ว่าฉันจะทำอะไรก็ตาม
แต่เท่าที่ฉันรู้เกี่ยวกับความสามารถของนีกี้ ฉันก็รู้เกี่ยวกับบุคลิกของเขาด้วย
'ฉันทำอะไรกับเรื่องนี้ไม่ได้ วิธีเดียวที่จะชนะ·····เป็นหนึ่งเดียวกัน'
แม้ว่าร่างกายปัจจุบันของฉันจะเป็นของธีโอ แต่ก่อนที่จะครอบครอง ฉันเป็นนีกี้ตอนที่ฉันเป็นผู้เล่นของเกมดั้งเดิม 'ไคเรน เซน่า'
ฉันใช้เวลากว่า 20,000 ชั่วโมงในการเล่นจากมุมมองของเขา
เมื่อรวบรวมความคิดได้แล้ว ฉันก็พูดขึ้น
"พอก่อน มาคุยเรื่องกลยุทธ์กันเถอะ ไอรีน"
"กลยุทธ์แบบไหน? เราไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฝ่ายตรงข้ามของเราจะเป็นใคร............ การจับสลากจะออกมาในวันพฤหัสบดีเท่านั้น"
"เราน่าจะผ่านเข้าสู่รอบ 16 ทีมได้อย่างง่ายดาย แต่ปัญหาที่แท้จริงคือจากจุดนั้น มันจะเหลือเพียงทีมที่แข็งแกร่งเท่านั้น จากข้อมูลที่เธอให้ฉัน ฉันได้พยายามวิเคราะห์ว่าทีมใดจะเข้ามาได้เหมือนกัน"
"เสร็จแล้วเหรอ? วันนี้เป็นวันสอบไม่ใช่เหรอ?"
ไอรีนมองมาที่ฉันด้วยดวงตาที่เบิกกว้าง
ฉันตอบกลับไปอย่างเฉยเมย
"การสอบไม่ใช่ปัญหาเพราะฉันตั้งใจเรียนมาตลอด มันมีบางอย่างที่เธอควรรู้ ไอรีน"
เมื่อพูดเช่นนี้ ฉันจะร่ายเวทมนตร์ดีบัฟ [อัมพาต] ใส่ไอรีน
ไอรีนตัวแข็งทื่อลืมตาขึ้น
ฉันถอนคาถา [อัมพาต] ของเธอออกโดยใช้ [การลบล้างเวทมนตร์]
ไอรีนถามด้วยน้ำเสียงงุนงง
“เมื่อกี้ เมื่อกี้มันอะไรกัน...? ฉันขยับไม่ได้...นั่นมันเวทมนต์เหรอ? ธีโอ นายใช้เวทมนตร์ไม่ได้ ใช่ไหม?”
"ฉันไม่สามารถใช้เวทมนตร์ที่ทรงพลังได้ แต่ฉันสามารถร่ายคาถาดีบัฟพวกนี้ได้ ไม่มีใครอื่น นอกจากเธอที่รู้เรื่องนี้"
ฉันพูดอย่างเป็นเรื่องเป็นราว
ไอชา ที่ใช้เวลาอยู่ด้วยกันหลายวันอาจสังเกตเห็นว่าฉันสามารถใช้เวทมนตร์ [เพ่งความสนใจ] ได้ แต่เธอคงไม่คิดว่าฉันจะสามารถใช้เวทมนตร์ดีบัฟได้
โดยธรรมชาติแล้ว นักเรียนคนอื่นๆไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฉันสามารถใช้เวทมนตร์ได้เลย
เวทมนตร์ดีบัฟจะทำหน้าที่เป็นไพ่ลับที่ซ่อนอยู่
ทันทีที่พวกเขาประเมินทีมของเราต่ำเกินไป สมมติว่ามันเป็นเพียงนักดาบสองคน ฉันสามารถโจมตีอย่างหนักหน่วงได้
ในระหว่างการแข่งขัน คุณไม่สามารถใช้สิ่งประดิษฐ์ได้ นับประสาอะไรกับไอเท็มอย่าง [ยาแก้ดีบัฟ]
ไอรีนพูดด้วยสีหน้าที่ค่อนข้างเหงา
"...เข้าใจแล้ว ฉันจะไม่ถามว่านายใช้เวทมนตร์ได้ยังไง"
"..."
"เพราะนายบอกว่านายจะบอกฉันทุกอย่างในช่วงเวลานี้ในปีหน้า"
นั่นคือสิ่งที่ฉันเคยพูดที่ร้านอาหารมาก่อน
แต่เมื่อเห็นใบหน้าที่อ้างว้างของเธอ ฉันก็คิดไม่ออกว่าจะพูดอะไร
เมื่อมองไปที่ความเงียบของฉัน ไอรีนพยายามฝืนยิ้มบนใบหน้าเศร้าๆของเธอ
"ยังไงก็ตาม ฉันเชื่อนายนะ ธีโอ มามุ่งสู่ชัยชนะกันเถอะเพราะทุกอย่างมาไกลขนาดนี้แล้ว!"
จากนั้น เธอก็ยื่นมือมาทางฉันพร้อมรอยยิ้ม
ฉันนิ่งเงียบ พยักหน้าและจับมือเธอ
"...ทำไมเธอถึงพูดอะไรชัดๆแบบนี้ล่ะ ริน?"
