บทที่ 59: เด็กเย่อหยิ่ง

“ฮึ่ม! ชายชราคนนี้ให้อะไรคุณมากมาย คุณควรตอบแทนฉันในจำนวนที่เท่ากันดีกว่า”

“ถ้าเงื่อนไขไม่เท่ากัน ทำไมคุณถึงตกลงล่ะ” คีธหัวเราะ

“เพราะคุณยังไม่ได้ให้คุณค่าใดๆ แก่ฉันเลย คิดว่ามันเป็นการลงทุน ออกไปจากสายตาของฉันเดี๋ยวนี้ ฉันจะโทรหาคุณเมื่อถึงเวลา” 

มิสเตอร์วิศิษฐ์หันหลังกลับและมุ่งหน้าไปยังทางออก

“ฉันขออยู่ที่นี่สักพักได้ไหม” คีธถามอย่างไม่เต็มใจ

“ทำตามที่คุณต้องการ เพียงแค่อย่าเข้าไปในห้องฝึกที่สูงขึ้น หากคุณตายเร็วเกินไป ฉันไม่สามารถรวบรวมข้อมูลใดๆ ได้” 

ร่างของเขาหายไปนอกประตูที่เปิดอยู่ คีธมองไปรอบๆ ห้องฝึกซ้อม และรู้สึกถึงพลังชี่เลือดที่อุดมสมบูรณ์รอบตัวเขา จากนั้นเขาก็จับหินเลือดของเขา  ส่องแสงจางๆ ในขณะที่เลือดชี่ ตอบสนองต่อมัน

“ฉันควรดูดซับสิ่งนี้ตอนนี้หรือไม่? ดูเหมือนว่าคีธจะพูดกับตัวเอง แต่เขากำลังถามระบบ

[คุณกำลังถามคำถามนั้นจริงๆเหรอ? มันจะเป็นประโยชน์ต่อคุณอย่างมากและเพิ่มพลังชี่ในเลือดของคุณ คุณรู้ไหมว่าแวมไพร์ตัวอื่นไม่สามารถดูดซับพลังชี่เลือดจากแวมไพร์ตัวอื่นได้ แต่นี่คือสิ่งที่พวกเขาสามารถใช้ได้

อัจฉริยะชั้นยอดต้องใช้หินเลือดเหล่านี้เพื่อเพิ่มพลังชี่ในเลือด เมื่อพิจารณาถึงแก่นแท้ของเลือดที่มีอยู่ภายในแล้ว มันจะช่วยเพิ่มพลังชี่ในเลือดของคุณไปสู่ระดับไวท์เคานต์ แต่ฉันจะแนะนำคุณในเรื่องนั้น]

“เอ่อ แล้วคุณมีอะไรแนะนำบ้างล่ะ”

[ คุณควรใช้หินเลือด นี้เพื่ออัพเกรดเฟรมนักรบของคุณ หากคุณเพิ่มระดับแกนเลือด คุณจะไม่สามารถควบคุมศักยภาพของเฟรมนักรบได้อย่างเต็มที่ การอาศัยเพียงแกนเลือดของคุณเพื่อเติมเชื้อเพลิงให้กับเฟรมนักรบจะรั้งคุณไว้

หากคุณทำสิ่งนี้แทน คุณสามารถรักษาเฟรมนักรบให้เป็นอิสระและทำให้มันทำหน้าที่เป็นแกนเลือดอีกอันหนึ่งได้ คุณไม่จำเป็นต้องใช้เลือดชี่ของคุณเองเพื่อเพิ่มพลังให้กับมัน สิ่งนี้จะช่วยให้คุณใช้เลือดชี่สำรองได้อย่างสมบูรณ์ และจะไม่เป็นภาระต่อแกนเลือด]

“ฉันต้องบอกว่านี่คือ… แผนการที่ดี” คีธพยักหน้าอย่างไม่เต็มใจ

[ คุณกำลังรออะไรอยู่? เปิดใช้งานเครื่องหมายและดูดซับ หินเลือดนั้น]

“ยังเลย ฉันสามารถทำสิ่งนี้ในห้องของฉันได้ ที่นี่มีเลือดชี่บริสุทธิ์มากมาย ฉันจะดูดซับให้มากที่สุดจากที่นี่” 

คีธ ใส่หินเลือดไว้ในกระเป๋าของเขาและเปิดใช้งานเครื่องหมายของเขาเพื่อเริ่มดูดซับพลังชี่เลือดที่อยู่โดยรอบ

อากาศโดยรอบเริ่มหนักขึ้นเมื่อกิ่งก้านสีม่วงเริ่มดูดเลือดชี่ บริเวณโดยรอบคีธถูกปกคลุมไปด้วยก๊าซสีแดงหนาทึบ พลังชี่เลือดของทั้งห้องรวมตัวกันรอบตัวเขาเนื่องจากการดูดซับ

เขานั่งขัดสมาธิตรงกลางแล้วหลับตา เขาดูดซับพลังชี่เลือดอย่างเงียบๆ เขาหมกมุ่นอยู่กับการต่อสู้พลังชี่เลือดในร่างนักรบของเขา

หลายชั่วโมงผ่านไปและเขารวบรวมพลังชี่โลหิตได้จำนวนมาก กรอบนักรบของเขามาถึงครึ่งทางของจุดสูงสุดของไวท์เคานต์ระยะแรก มันฟังดูไม่มากนัก แต่เมื่อพิจารณาถึงปริมาณของพลังชี่ในเลือดที่ต้องใช้ในการเลเวลอัพ นี่ก็น่าประทับใจจริงๆ

หลังจากไปถึงระดับนักรบไวท์เคานต์แล้ว เขาสังเกตเห็นว่าประสิทธิภาพของเลือดปกติไม่ได้ช่วยเขาเลย เขาแทบจะไม่สามารถบอกความแตกต่างได้หลังจากผ่านไปหลายสัปดาห์ เขาไม่สามารถบอกได้ว่าเขาเติบโตมากแค่ไหน

มีเพียงระบบเท่านั้นที่ทำให้เขาสามารถวัดระดับที่เพิ่มขึ้นได้อย่างแม่นยำ หลังจากได้รับความรู้สึกแล้ว ระบบก็สามารถคำนวณและสังเกตนักรบได้และได้ข้อสรุป

ระดับหลังจากบารอนต้องใช้เลือดฉีเพิ่มขึ้นหลายเท่าเพื่อที่จะทะลุทะลวง และตามกฎนี้ ยิ่งแกนเลือดสูงเท่าไร พลังชี่เลือดก็ยิ่งต้องพัฒนามากขึ้นเท่านั้น 

ไวท์เคานต์ตามการคำนวณของระบบประกอบด้วยสามระดับ ระดับ 2 ถึง 5 ระดับแรก ซึ่งเป็นระดับ 2 ถึง 3 สอดคล้องกับไวท์เคานต์ระยะเริ่มต้น นายอำเภอระยะกลางระดับ 3 ถึง 4 และระดับ 4 ถึง 5 ถือเป็นไวท์เคานต์ระยะสุดท้าย

นี่เป็นก้าวกระโดดที่สูงชันจากบารอนระดับหนึ่ง ตอนนี้เมื่อเขาตระหนักถึงความไม่สำคัญของเขาในทวีปอันกว้างใหญ่ และความสำคัญของแวมไพร์ระดับบารอนจำนวนน้อยเพียงใด โลกทั้งหมดของเขาก็เปลี่ยนไป

คีธเบิกตากว้างและจ้องมองไปที่อักษรรูนเลือดที่เปลี่ยนแปลงและสร้างชี่เลือดอย่างต่อเนื่อง มนุษย์จำนวนนับไม่ถ้วนต้องถูกสังเวยเพื่อเพิ่มพลังให้กับรูนเลือดเหล่านี้ ตอนนี้พวกเขาใช้วิธีการที่มีประสิทธิภาพมากขึ้น แต่สถาบันนี้อยู่ที่นี่มานาน

ก่อนหน้านี้ มนุษย์ถูกฆ่าตั้งแต่เด็กๆ และถูกนำมาใช้เป็นส่วนประกอบสำหรับอาร์เรย์ประเภทนี้ มันโหดร้ายเป็นพิเศษในสงครามเมื่อแวมไพร์ต้องการแหล่งเลือดที่สม่ำเสมอ พวกเขาจะสังหารชุมชนหลายแห่งเมื่อพวกเขาเดินทัพและกลืนกินทุกสิ่งที่ขวางหน้า แม้แต่สัตว์ก็ไม่รอด

แต่เมื่อห้าหมื่นปีที่แล้ว เมื่อสงครามครั้งใหญ่ได้ปะทุขึ้น ซึ่งเกือบจะคร่าชีวิตผู้คนไปจากทวีปนี้ มันเป็นสภาพแวดล้อมที่หนาวเย็น ดังนั้นจึงไม่มีสิ่งมีชีวิตมากนักตั้งแต่แรก มนุษย์ส่วนใหญ่อาศัยอยู่ทางตอนใต้ของทวีป

เนื่องจากสงคราม แวมไพร์จึงสังหารมนุษย์และสัตว์จำนวนนับไม่ถ้วน หากไม่ใช่เพราะความพยายามอันสิ้นหวังของแวมไพร์ผู้กล้าหาญที่โน้มน้าวทั้งสองฝ่ายและสงบศึก สงครามคงจะกลืนกินสิ่งมีชีวิตทั้งทวีปในทวีปนี้

จากนั้นผู้นำจึงได้จัดตั้งสภาขึ้นเพื่อดูแลทั้งทวีปและแวมไพร์ทั้งหมด กฎหมายที่ผ่านพวกเขากลายเป็นโซ่ตรวนที่เชื่อมโยงทั้งห้าประเทศไว้ด้วยกัน นี่เป็นความสำเร็จที่ยอดเยี่ยมจริงๆ

พวกเขายังมีความแข็งแกร่งที่จะสนับสนุนมัน นักล่าของสภาเป็นชนชั้นสูงของแต่ละประเทศที่ทำงานอย่างเป็นอิสระให้กับสภา และไม่เชื่อมโยงกับประเทศอื่นใด เมื่อจำเป็น พวกเขาจะกวาดล้างแวมไพร์ในประเทศของตนด้วยซ้ำ

หลังจากหลายพันปี พวกเขาก็กลายเป็นองค์กรที่ทรงอำนาจที่สุดในทวีป แม้แต่ประเทศต่างๆ ก็ไม่สามารถดำเนินการได้อย่างอิสระหากไม่ได้รับอนุมัติจากพวกเขา แน่นอนว่ามีความตึงเครียดระหว่างประเทศต่างๆ แต่พวกเขาไม่ได้ดำเนินการใดๆ

เมื่อคิดถึงประเทศของตัวเองซึ่งค่อนข้างสงบสุข เขาขอบคุณอย่างเงียบๆ ที่โชคดีของเขา ถ้าเขาไปในประเทศทางตอนเหนือซึ่งกำลังวุ่นวาย บางทีเขาอาจจะตายไปนานแล้ว

เขาลุกขึ้นจากจุดเดิมแล้วเดินตามทางที่จะเข้าไปข้างใน หลังจากไปถึงประตูทางเข้าแล้ว เขาก็มองไปที่อักษรรูนที่เปลี่ยนแปลงตลอดเวลา เขายื่นมือออกไปเปิดประตู เขาเพียงแค่ต้องสัมผัสมัน แล้วการ์ดก็จะจัดการส่วนที่เหลือ

ก่อนที่เขาจะเปิดประตู มันก็เปิดจากอีกด้านหนึ่ง ร่างสองร่างเข้าไปในทางเดินแล้วมองไปที่คีธ

"เฮ้! ฉันไม่เห็นคุณที่นี่ คุณยังใหม่กับสถานที่นี้หรือไม่? ในที่สุดคุณก็ทะลุเข้าสู่บารอนขั้นสุดท้ายแล้วหรือยัง?“ เด็กชายหน้าตาบูดบึ้งถามคีธ

“เมื่อเร็ว ๆ นี้ฉันได้ก้าวเข้าสู่ตำแหน่งบารอนขั้นสุดท้าย แต่นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้เยี่ยมชมสถานที่ฝึกซ้อม” คีธตอบด้วยรอยยิ้ม

"เดี๋ยวนะ! เดิมทีคุณไม่ใช่นักรบเลือด แล้วคุณมาจากแผนกไหนล่ะ?“ ถามเด็กชายว่า

“ฉันไม่ได้เข้าร่วมแผนกใดเลยเพราะฉันเพิ่งลงทะเบียนเข้าเรียนในสถาบันการศึกษา”

"ไม่มีทาง. คุณหมายถึงว่าคุณเป็นบารอนขั้นสุดท้ายก่อนที่จะมาที่นี่ คุณมาจากไหน? ครอบครัวของคุณต้องทรงพลังและมีไหวพริบมาก“ ชายคนนั้นกล่าวว่า

“น่าเสียดายที่ไม่เป็นเช่นนั้น คุณปู่ของฉันเป็นเพียงสมาชิกคนเดียวในครอบครัวของเรา และเรามีไวท์เคานต์เพียงสองคนเท่านั้น” คีธ ได้ตอบกลับ

"ฮะ! ทำไมคุณถึงสามารถก้าวไปสู่ระดับสูงขนาดนี้ได้? ครอบครัวของคุณเป็นเจ้าของเหมืองหินเลือดหรืออะไรสักอย่าง?“ สีหน้าประหลาดใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขา

“ฉันก็หวังว่ามันจะเป็นอย่างนั้น…” คีธกล่าว

"พอแล้ว!" 

ขณะที่คีธกำลังคุยกับเด็กชาย ผู้ชายที่อยู่ข้างๆ เขาก็ตรวจดูคีธอย่างเงียบๆ นอกจากนี้เขายังสัมผัสได้ถึงระดับแกนเลือดขั้นสุดท้ายของเขา และจากคำพูดแรกของเขา เขาคิดว่าคีธมาจากครอบครัวที่มีชื่อเสียง

แต่ตอนนี้เมื่อเขาได้ยินว่าเด็กตรงหน้าเขามาจากครอบครัวที่ไม่มีชื่อ เขาค่อนข้างจะหงุดหงิดกับท่าทางของเขา ทุกคนที่เข้าเรียนในคริมสันอะคาเดมี่ มาจากตระกูลขุนนาง 

ทั้งห้าประเทศได้ส่งแวมไพร์ที่เก่งที่สุดและผู้นำรุ่นต่อไปมาที่สถาบันการศึกษานี้ เขายังเป็นบุตรชายของเคานต์และครอบครัวของเขามีตำแหน่งที่สูงมากใน ซีลีเซีย ซึ่งมีชื่อเสียงในด้านการค้า

เนื่องจากเป็นตระกูลที่ร่ำรวยที่สุดในอาณาจักรของพวกเขา แม้จะเทียบได้กับดยุค แห่งความภูมิภาคของพวกเขา เขาค่อนข้างภาคภูมิใจในมรดกของเขา ครอบครัวของเขาเป็นเจ้าของธุรกิจหลายแห่ง แต่ธุรกิจที่สำคัญที่สุดคือเหมืองหินเลือดขนาดเล็ก

แม้ว่ามันจะเล็ก แต่ผลลัพธ์ก็ไม่ได้เล็กเลย มูลค่าของ หินเลือด ค่อนข้างสูงเพราะนี่เป็นทรัพยากรเดียวที่สามารถช่วยให้แวมไพร์เติบโตแข็งแกร่งขึ้นโดยไม่มีผลกระทบใดๆ

ตัวเขาเองดูดซับหินเลือดจำนวนมากเพื่อบรรลุระดับบารอนเมื่ออายุยี่สิบสามปี เขารู้ว่าการขาดพรสวรรค์ของเขารั้งเขาไว้ แต่ความมั่งคั่งของครอบครัวเขาชดเชยได้

เมื่อเขาได้ยินว่าเด็กที่อยู่ตรงหน้าเขาสามารถไปถึงบารอนขั้นสุดท้ายได้โดยไม่ต้องใช้ทรัพยากรภายนอก เขาก็รู้สึกอิจฉาอย่างมาก ถ้าเพียงแต่เขาจะมีโชคดีมากขนาดนี้

เขามองคีธด้วยสีหน้าโกรธเคือง

“คุณไม่เห็นการปรากฏตัวของฉันที่นี่เหรอ?” เขาตะโกนใส่คีธ

"ความผิดของผม ความผิดของผม ผมแค่คุยกับเขา“

“คุณไม่เคารพผู้อาวุโสของคุณ ฉันจะลงโทษคุณ การที่คุณมาที่นี่โดยไม่ได้ลงทะเบียนในสถานที่นี้ถือเป็นการละเมิดกฎของอะคาเดมี่อย่างร้ายแรง คณบดีจะดีใจถ้าฉันลงโทษคุณแทนเขา” 

เมื่อพูดเช่นนี้ เขาก็ชกหมัดที่เต็มไปด้วยพลังชี่เลือดตรงไปยังคีธ