บทที่ 37 ตอน คดีฆาตกรรมอีกคดีหนึ่ง

“เรื่องมันชักจะยุ่งยากขึ้นมาแล้วสิ…”

  เมื่อดูรายการและแผนที่ในมือ มู่โหยวเอนหลังบนเก้าอี้ ถูช่องว่างระหว่างคิ้วด้วยอารมณ์หงุดหงิดเล็กน้อย

   “มีอะไรกวนใจคุณงั้นเหรอ?” ในขณะนี้มีเสียงแผ่วเบาดังขึ้น

   มู่โหยวลืมตาขึ้นแล้วมองดู

   เวลาหกโมงเย็นก็ใกล้เลิกงานแล้วและไม่มีลูกค้าอยู่ในร้าน เสิ่นหยามีอิสระมากขึ้น เธอจึงออกไปเดินเล่นข้างนอก ในเวลานี้ มีเพียงเขาและหลินเสวี่ยอยู่ในร้านเท่านั้น

  หลินเสวี่ยนั่งอยู่บนเก้าอี้ไม้ริมหน้าต่าง อาบแสงแดดที่กำลังทอดลงมา โดยมีหนังสือทางการแพทย์อยู่บนตักของเธอ และพลิกดูอย่างเงียบๆ

   มู่โหยว คิดอยู่ครู่หนึ่ง “เสี่ยนเสวี่ย เธอเคยเล่นเกม ‘ฆ่ามนุษย์หมาป่า’ หรือเปล่า?”

“ไม่”

  หลินเสวี่ยเงยหน้าขึ้นมองเขาแล้วดันแว่นตา “แต่ฉันเคยเห็นคลิปวิดีโอเกมมาบ้างแล้วและรู้จักกฎเกณฑ์ของมันดี”

“บอกฉันหน่อย ถ้าไม่มีแม่มดหรือผู้ทำนายในการฆ่ามนุษย์หมาป่า แล้วคนธรรมดาจะหามนุษย์หมาป่าเจอได้อย่างไร” มู่โหยวถามคำถามนี้กับหลินเสวี่ย โดยอยากได้ยินความคิดของผู้ที่มีสติปัญญาสูงคนนี้ว่าจะตอบอะไร

   “ไม่มีแม่มด และไม่มีผู้ทำนาย…”

  หลินเสวี่ยถามคำถามนี้ซ้ำอย่างแปลกๆ เล็กน้อย ก้มศีรษะครุ่นคิดครู่หนึ่ง จากนั้นส่ายหัวแล้วพูดว่า “ในกรณีนั้น ภายใต้กฎปกติ ฉันเกรงว่าจะไม่มีวิธีแก้ปัญหา”

“โอ้ งั้นเหรอ?”

“แก่นแท้ของการฆ่ามนุษย์หมาป่านั้นแท้จริงแล้วเป็นเกมที่มีข้อมูลไม่สมมาตร เกมดังกล่าวจะต้องเริ่มต้นด้วยการแนะนำอย่างมีเหตุผล และความสามารถของผู้วิเศษและผู้ทำนาย เป็นหนทางเดียวที่คนธรรมดาจะได้รับข้อมูล หากไม่มีตัวตนทั้งสองนี้ก็จะไม่มีทางชนะ จุดเริ่มต้นที่เป็นตรรกะสำหรับทั้งเกม ทุกคนสามารถพูดได้ว่า ‘ฉันเป็นคนดี’ และผ่านไป จากนั้นเกมจะกลายเป็นเกมที่กดดันและผลักดันอย่างเข้มงวด เมื่อฝ่ายมนุษย์หมาป่าไม่ทำผิดและเก็บความลับไว้อย่างดี ไม่ต้องสงสัยเลย ว่าเราจะสูญเสียคนดีไปเรื่อยๆ จนมนุษย์หมาป่าชนะ” หลินเสวี่ยพูดจบด้วยน้ำเสียงสงบตามปกติของเธอ

   “อืมมมม...”

   มู่โหยวตกตะลึง เขาแค่ถามแบบสบายๆ แต่เขาไม่คาดคิดว่าหลินเสวี่ย จะวิเคราะห์อย่างมืออาชีพเช่นนี้

  อย่างไรก็ตาม... มันไม่ได้ผล!

  หลังจากวิเคราะห์มามากก็สรุปได้ว่ายังไม่มีวิธีแก้ปัญหาและยังไม่สามารถแก้ไขปัญหาใดๆ ได้ มันแค่ทำให้เขาเข้าใจว่าสถานการณ์ตอนนี้ร้ายแรงแค่ไหน

   “ฉันยอมแพ้ได้ไหม...”

   มู่โหยวยิ้มอย่างเบี้ยวและส่ายหัว จากมุมมองนี้ เกมมาถึงทางตันแล้ว และเราก็ทำได้เพียงหาวิธีต่อสู้กับมนุษย์หมาป่าในความเป็นจริงเท่านั้น แต่ด้วยวิธีนี้ อันตรายจะเพิ่มขึ้นอย่างมาก...

   “ไม่สิ…” ทันใดนั้น หลินเสวี่ย ก็พูดอีกครั้ง

“อืม?”

   “หากคนดีเพียงต้องการชนะ จริงๆ แล้วมีสองวิธี” หลินเสวี่ยกล่าว

“อ่าา?”

   มู่โหยวค่อนข้างประหลาดใจ หลินเสวี่ยบอกว่ามีวิธีแก้ไขปัญหาที่แก้ไม่ได้จริงหรือ? และมีสองวิธีด้วย?

   “แล้วมันคืออะไร?”

   “ประการแรก หากมีคนโต้วาทีสองคนขึ้นไปที่เล่นเกม ‘ฆ่ามนุษย์หมาป่า’ ในฝ่ายคนดี พวกเขาสามารถใช้ทักษะการพูดร่วมกันเพื่อชี้แนะมนุษย์หมาป่าให้พูดคุยเกี่ยวกับตัวเองอย่างมีเหตุผล” หลินเสวี่ยกล่าว

“แบบนี้มัน…”

   หลังจากได้ยินสิ่งนี้ มู่โหย่วก็ขมวดคิ้วอย่างรวดเร็วแล้วส่ายหัว วิธีการนี้ใช้ไม่ได้ผลสำหรับเขา เนื่องจากเกมไม่มีช่องทางการสื่อสารให้ผู้เล่นเลย และเป็นการยากที่จะสื่อสารกับ NPC คนอื่นๆ แล้วพวกเขาจะพูดถึงมนุษย์หมาป่าได้อย่างไร

   “แล้วอันที่สองล่ะ?”

   “อย่างที่สองนั้นง่ายกว่านั้นอีก คนดีสามารถลืมตาและมองดูมนุษย์หมาป่าแสดงออกมาในเวลากลางคืน ใครก็ตามที่ลืมตาไว้แสดงว่าเป็นมนุษย์หมาป่า…” หลินเสวี่ยกล่าว

   “แบบนั้นมันขี้โกง…”

  มู่โหยวไม่สามารถหัวเราะหรือร้องไห้ได้ เขาไม่คาดคิดว่าหลินเสวี่ยซึ่งจริงจังอยู่เสมอจะสามารถให้คำตอบที่ ‘ตลกขบขัน’ เช่นนี้ได้

   “ช่างมันเถอะ อย่าไปคิดมาก ยังไงซะ มนุษย์หมาป่าในเกมก็ไม่เกี่ยวอะไรกับฉันในตอนนี้หรอก...”

   มู่โหยวยืดตัวและตัดสินใจว่าจะไม่กังวลกับสิ่งที่แก้ไขไม่ได้เช่นนั้น

   “วีวอ วีวอ วีวอ...”

   ในเวลานี้ จู่ๆ เสียงไซเรนก็ดังขึ้นจากข้างนอก

   มู่โหยวลุกขึ้นโดยไม่รู้ตัวและมองออกไป และเห็นรถตำรวจแล่นผ่านไปมาบนถนน มีรถตำรวจอย่างน้อยเจ็ดหรือแปดคันผ่านไปทีละคัน

   “เกิดอะไรขึ้น?”

   มู่โหยวรู้สึกแปลกๆ เล็กน้อย และกำลังจะลุกขึ้นออกไปดูสถานการณ์

   “นี่น้ำ! นี่น้ำ! ใครอยากดื่มบ้าง?”

  ทันใดนั้น เสี่ยนหยาก็ผลักประตูเปิดออกและเข้ามาโดยถือถุงเครื่องดื่มเย็นๆ ไว้ในมือพร้อมกับตะโกน แต่เธอก็แจกขวดให้แต่ละคนแล้ว

   “ขอบคุณ” หลินเสวี่ย ยิ้มอย่างสุภาพและดื่มเครื่องดื่ม

   “ขอบคุณ...เสี่ยวหยา เกิดอะไรขึ้นข้างนอกเหรอ?” มู่โหยวรีบถาม

   “ฉันก็จะพูดแบบนั้นพอดี! ฉันได้ยินมาว่ามีคดีฆาตกรรมในชุมชนตรงนั้น ตำรวจก็ไปกันเยอะมาก น่ากลัวสุดๆ!” เสิ่นหยาพูดด้วยความกลัวที่เอ้อระเหย

   “คดีฆาตกรรม?” มู่โหยวตกใจ

  จากนั่น หลินเสวี่ย ก็เงยหน้าขึ้นมองด้วยความประหลาดใจเช่นกัน

“ใช่ มีการพูดคุยกันในหมู่เจ้าของ เหตุเกิดที่อาคาร 39 ชุมชนหงว่านซึ่งอยู่ไม่ไกลจากบ้านของฉัน ชาวบ้านในอาคารที่นั่นต่างวิ่งหนีด้วยความตกใจ และตำรวจก็ปิดพื้นที่สอบสวนคดีนี้อยู่” เสิ่นหยากล่าว

   หลังจากได้ยินสิ่งนี้ ใบหน้าของมู่โหยวก็ดูจริงจังมาก เพราะทันใดนั้นเขาก็จำการฆาตกรรมผู้เล่นสองคนที่เกิดขึ้นเมื่อสามเดือนที่แล้วได้

  ครั้งนี้อาจจะเป็น...

   “ว่าไง ใครตายล่ะ?” มู่โหยวรีบถาม

“เอ่อ…?”

  เสิ่นหยาตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง เธอไม่ได้สังเกตเห็นสิ่งนี้จริงๆ เธอจึงรีบเปิดโทรศัพท์และมองดูกลุ่ม WeChat

   “อ้าว เหยื่อดูเหมือนเป็นสาวที่อยู่คนเดียว กว่าจะมีคนพบเธอก็เกือบวัน น่าสงสารจัง...”

   “สาวน้อย? คุณแน่ใจเหรอ?”

   “ใช่เป็นผู้หญิง ก็ทุกคนในกลุ่มก็พูดแบบนั้น ดูสิ” เสิ่นหยารีบยกโทรศัพท์ขึ้นเพื่อแสดงให้มู่โหยวเห็น

   มู่โหยวหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและตรวจสอบประวัติการแชท

ตามคำปราศรัยไม่กี่คนในกลุ่มของคนวงใน เหยื่อเป็นผู้หญิงวัย 20 ปี เป็นพนักงานออฟฟิศ อาศัยอยู่ตามลำพัง ว่ากันว่ามีบางอย่างเกิดขึ้นเมื่อคืนนี้ แต่ไม่มีใครได้ยินเสียงกรีดร้อง และไม่มีใครค้นพบจนกระทั่งวันนี้ จึงเรียกตำรวจ

   ‘อาจจะเป็นผู้เล่น ‘สาวน้อย’ หรือเปล่า? เธอคงถูกค้นพบโดยมนุษย์หมาป่าด้วย ดังนั้นเธอจึงถูกฆ่าตายที่บ้าน?’ มู่โหยวคิดถึงความเป็นไปได้นี้ทันที

น่าเสียดายที่ข้อมูลในกลุ่ม WeChat ปะปนกันมาก เจ้าของที่เรียกตัวเองว่า “คนวงใน” ไม่ได้พูดอะไรมากนักเกี่ยวกับสถานการณ์ในที่เกิดเหตุ และพวกเขาไม่ได้พูดถึงวิธีที่เหยื่อเสียชีวิตด้วยซ้ำ เป็นไปไม่ได้ที่จะตัดสินว่าเป็นมนุษย์หมาป่าที่ก่ออาชญากรรมหรือไม่

  ‘ดูเหมือนว่าจะต้องไปดูที่เกิดเหตุด้วยตัวเอง…’ มู่โหยวคิด

   กรณีเฉพาะสามารถแจ้งความได้โดยตำรวจเท่านั้น อย่างไรก็ตาม หากมนุษย์หมาป่ามีส่วนเกี่ยวข้องจริงๆ ก็มีความเป็นไปได้มากที่ตำรวจจะไม่รายงานรายละเอียดที่เฉพาะเจาะจง

   มีแต่เขาต้องตรวจสอบด้วยตัวเองเท่านั้น...

  เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ มู่โหยวก็ไม่ลังเลเลย และรีบขึ้นไปชั้นบนเพื่อเก็บข้าวของของเขาทันที ยัดอุปกรณ์ทั้งหมดที่เขาสามารถใช้ลงในกระเป๋าเป้สะพายหลังของเขา รูดซิปขึ้นแล้วลงไปชั้นล่าง

   “หัวหน้า คุณจะออกไปข้างนอกอีกแล้วเหรอ?” เสิ่นหยาเห็นชุดของมู่โหยว

   “คือฉันจะออกไปทำธุระข้างนอก แต่วันนี้คนไม่เยอะ ดังนั้นเธอเลิกงานเร็วหน่อยก็ได้นะ…อย่าลืมล็อคประตูหลังด้วย” มู่โหยวพูดจบประโยคนี้แล้วรีบออกไปที่ประตู

“โอ้…”

  เสิ่นหยามาที่ประตู มองไปที่มู่โหยวที่หายไปในทันที และยังมึนงงเล็กน้อย “เขาเดินเร็วขนาดนั้นเลยเหรอ?”

  ในเวลานี้ หลินเสวี่ย เดินไปหาเสิ่นหยาอย่างเงียบๆ และมองไปที่ถนนด้านนอก ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วถามทันทีว่า “เจ้านายของคุณ... ช่วงนี้มีอะไรแปลกๆ บ้างไหม?”