บทที่ 112: ดุร้าย (3)
บทที่ 112: ดุร้าย (3)
ดวงตาของไอช่าเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ
เธอจับจ้องไปที่ธีโอ และเขาก็เข้ามาหาเธอด้วยรอยยิ้ม
ความวิตกกังวลและความคาดหวังปะปนอยู่ภายในตัวเธอ
ในไม่ช้า ธีโอที่ยืนอยู่ตรงหน้าเธอก็พูดขึ้น
"ไอช่า"
"ว่าไง?"
"มันมีบางอย่างที่ฉันอยากจะคุยด้วย"
"อะไร...นายจะคุยเรื่องอะไร?"
ไอชาถามด้วยเสียงสั่นเล็กน้อย
มันเป็นเรื่องธรรมดา เมื่อเร็วๆนี้ ธีโอค่อนข้างคาดเดาไม่ได้
เขาต้องรู้เกี่ยวกับการเจรจาลับของเธอกับตระกูลสาขาอื่นๆ ความทะเยอทะยานของเธอที่จะเป็นหัวหน้าตระกูล และตอนที่เธอตำหนิเขาสำหรับเหตุการณ์ดันเจี้ยนเวทมนตร์
แต่ เขาไม่ได้ลงโทษเธอ
เขาเลือกการให้อภัย โดยหวังว่าความสัมพันธ์ของพวกเขาจะดีขึ้น
อันที่จริง เธอเป็นหนี้เขาหลายอย่าง
เมื่อเปิดภาคเรียน เมื่อเธอแอบติดตามเขา เขาก็หันมาช่วยเธอเมื่อเธอเริ่มดิ้นรน
เขายังใช้เวลาส่วนตัวสอนวิชาดาบของเธอแบบตัวต่อตัว
ในระหว่าง 'การสำรวจดันเจี้ยน' เมื่อเร็วๆนี้ เขาแบ่งปันข้อมูลของเขาและยังช่วยเธอไว้ก่อนหน้านี้เมื่อเธอตกอยู่ในอันตราย
บอกตามตรง มีเพียงความคิดเดียวที่ผุดขึ้นมาในหัวของเธอ
'เป็นไปได้ไหมว่า... ธีโอมีความรู้สึกกับฉันหรือเปล่า?'
การกระทำของเขาดูเหมือนจะแสดงให้เห็นเป็นเช่นนั้น
ไอช่าดึงดูดความสนใจจากผู้ชายรอบตัวเธอมาโดยตลอด
เธอฉลาดพอที่จะรับรู้ถึงความรู้สึกของเด็กผู้ชายในวัยเดียวกัน
ทว่า เธอก็ยังลังเลอยู่บ้าง
ธีโอมักจะนิ่งเฉย ไม่ค่อยแสดงอารมณ์
ซึ่งแตกต่างจากคนอย่างแอนดรูว์ ที่มีใบหน้าเป็นหนังสือที่เปิดไว้ แต่การแสดงออกของธีโอนั้นอ่านยากมาก
มันยากที่จะถอดรหัสสิ่งที่อยู่ในใจของเขา
แต่ผู้คนควรได้รับการตัดสินจากการกระทำของพวกเขา
การกระทำดังกว่าคำพูด – นี่เป็นสิ่งที่ไอชาได้เรียนรู้มาตั้งแต่เด็ก
เธอตัดสินใจที่จะละทิ้งความคิดส่วนตัวของเธอและพิจารณาข้อเท็จจริงตามวัตถุประสงค์เท่านั้น
ธีโอได้ให้อภัยเธอหลายครั้งและดูแลเธอเป็นพิเศษในหลายๆครั้ง
เขาทำให้เธอรู้สึก 'เป็นพิเศษ' ที่ได้รับการดูแลมาโดยตลอด
ถ้าเธอถามคนเป็นร้อยเกี่ยวกับเรื่องนี้ พวกเขาทั้งหมดน่าจะได้ข้อสรุปเดียวกัน
ว่าเขาชอบเธอ
เธอจมไปในความคิดของเธอ และสังเกตเห็นธีโอเหลือบมองไปรอบๆแล้วแนะนำว่า
“ออกไปคุยกันข้างนอกสักครู่นะ”
"เอาล่ะ ไปกัน"
ไอชาตอบ ริมฝีปากของเธอม้วนเป็นรอยยิ้มที่ละเอียดอ่อน
ตอนนี้ ความคาดหวังของเธอมีมากกว่าความวิตกกังวลของเธอ
ภายนอกอาคารบรรยายที่เงียบสงบ
ฉันขอความช่วยเหลือจากไอชา
"เธอช่วยฉันสอนเพื่อนร่วมชั้นออร์คหน่อยได้ไหม?"
ใบหน้าของไอชาเปลี่ยนเป็นมืดมนเล็กน้อย
เธออาจจะไม่ชอบความคิดที่จะแบ่งเวลาของตัวเธอเองให้คนอื่น
แต่ฉันคิดไม่ออกว่าจะมีใครถามนอกจากไอช่า
ท้ายที่สุดแล้ว เธอก็เป็นท็อปของชั้นเรียนในแง่ของทฤษฎีอยุ่ดี
ตอนนี้ฉันถอยกลับไปไม่ได้แล้ว
"ก็ได้"
ไอชาบ่นพึมพำ ริมฝีปากขมวด
ทำไมเธอถึงไม่ตอบรับในทันที?
ฉันคิดว่าเธอเป็นหนี้ฉันค่อนข้างมาก
ไม่ว่าในกรณีใดก็ตาม ฉันกำลังจะหมดเวลา
บางทีฉันควรทำให้ความเย่อหยิ่งของเธอสั่นคลอนสักหน่อย
"ก็นะ ถ้าเธอไม่ต้องการทำ ฉันก็จะไม่บังคับเธอ“ฉันคิดว่ามันคงไม่ง่ายที่จะสอนออร์คที่ไม่ใช่มนุษย์ แม้แต่สำหรับเธอ คนที่มักจะโอ้อวดเกี่ยวกับการเป็นผู้นำในทางทฤษฎีและการเป็นวัลเดอร์กที่ยอดเยี่ยม มันคงเป็นงานที่ยากสินะ”
"มันไม่ใช่แบบนั้น!"
ไอชาอุทานแบบปกป้องตัวเอง
"งั้น เธอจะช่วยไหม?"
"แน่อยู่แล้ว! อะไรแบบนี้ไม่ยากเกินไปสำหรับฉัน ไอช่า วัลเดิร์ก!"
“อย่างที่ฉันหวังไว้เลย สำหรับเธอ ไอช่า นักเรียนระดับท็อปในทางทฤษฎี งานนี้ไม่น่าจะยากเนอะ”
"ถูกต้องที่สุด!! นอกจากนี้ เมื่อหัวหน้าคนต่อไปของตระกูลวัลเดอร์กขอมา ฉันก็ต้องทำตามอยู่แล้ว เหนือสิ่งอื่นใดฉันเป็นสมาชิกที่ภาคภูมิใจของตระกูลวัลเดอร์ก!
ไอช่าตะคอกใส่
เธอดูหน้าแดงเล็กน้อย
ฉันสงสัยว่าเธอจะไม่สบายหรือเปล่า
"เรามีเวลาไม่มาก ขอฉันอธิบายสถานการณ์ปัจจุบันก่อนนะ"
ฉันเริ่มอธิบายให้ไอช่ารู้ถึงสถานะการศึกษาในปัจจุบันของเพื่อนร่วมชั้นออร์คและคำถามที่อาจปรากฏในการสอบ
ในไม่ช้าใบหน้าที่สงบนิ่งของไอช่าก็เปลี่ยนเป็นตกตะลึง
ภายในห้องเรียนของแผนกฮีโร่
ตอนนี้เลยเวลา 21.00 น. ไปแล้ว
โดยไม่มีเวลาแม้แต่จะไปกิยข้าวเย็น ไอช่าและฉันได้สอนน็อคตาร์และเพื่อนร่วมชั้นออร์คของเรา
ตอนนี้ เหลือเพียงไอช่า พวกออร์คและฉันที่ยังคงอยู่ในห้องเรียนทั้งหมดแปดคน
การสนทนาของเรารุนแรงมากจนรู้สึกเหมือนหัวของฉันกำลังจะระเบิดและคอของฉันก็ปวด
มันดูผ่อนคลายมากกว่าที่จะคิดถึงการฝึกอบรมแทน
เพื่อนร่วมชั้นออร์คเริ่มยืดแขนออกกล้ามเนื้อของพวกเขาตึง
"อ่า มันเป็นแบบนี้เองสินะ ฉันเริ่มเข้าใจบ้างแล้ว"
"ใช่ การเป็นฮีโร่เป็นเรื่องยาก ฉันสามารถเข้าใจเกี่ยวกับปัญหาสองอย่างเท่านั้น ฉันคิดว่าการทุบสิ่งต่างๆเหมาะกับฉันมากกว่า"
ออร์คดูโล่งใจในขณะที่พวกเขาอ่านตำราของพวกเขา เต็มไปด้วยคำพูดนับไม่ถ้วน
อย่างไรก็ตาม ด้วยความดึกแค่ไหน มันคงเป็นเรื่องยากที่จะก้าวหน้าอีกต่อไป
มันอาจจะดีกว่าที่จะหยุดพักคืนนี้และดำเนินการต่อในวันพรุ่งนี้
'สมาธิของพวกเขาหายไปแล้ว'
มันเป็นเรื่องที่เข้าใจได้
ท้ายที่สุดแล้ว มันก็มีข้อจำกัดว่าเราสามารถโฟกัสได้มากแค่ไหนในวันเดียว
แม้แต่ฉันก็ยังรู้สึกว่าสมาธิของฉันหมดไป นับประสาอะไรกับพวกออร์ค
ความจริงที่ว่าพวกเขาไม่ได้ฉีกตำราออกจากกันด้วยความหงุดหงิดเป็นเรื่องที่น่ายกย่อง
เพราะพวกเขาเรียนมานานกว่า 8 ชั่วโมงแล้ว
'... ฉันกังวลว่าพวกเขาอาจจะเริ่มเกลียดการเรียน’
เวลาทั้งหมดที่พวกเขานั่งไม่เท่ากับเวลาทั้งหมดที่คนเรียนจริง
สมาธิเท่านั้นคือสิ่งที่สำคัญ
ด้วยความที่ไอชาและฉันสอนอย่างเข้มข้น แม้ว่าพวกเขาจะนั่งอยู่ที่นั่น แต่จิตใจของพวกเขาก็ต้องไปที่อื่นในบางครั้งแน่ๆ
โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับพวกออร์ค
ในขณะที่พวกเขาอาจมองว่าความท้าทายทางกายภาพเป็นก้าวสู่การเป็นนักรบที่แท้จริง แต่งานด้านการเก็บภาษีทางจิตใจอาจรู้สึกเหมือนการทรมานมากกว่า
กว่าพันปี สายพันธุ์ออร์คได้วิวัฒนาการมาแบบนี้
แม้ว่าออร์คเหล่านี้จะเป็นระดับสูง แต่ก็ยากที่จะเอาชนะนิสัยที่ฝังแน่นในชั่วข้ามคืน
'ต้องมีวิธีแก้ปัญหาบางอย่างสิ'
วิธีที่จะเพิ่มสมาธิได้
วิธีการกระตุ้นสมองอย่างเต็มที่และใช้เวลาที่จำกัดอย่างมีประสิทธิภาพ
... ฉันต้องการคาถา [เพ่งความสนใจ] จริงๆ
[เพ่งความสนใจ] เป็นคาถาง่ายๆที่ช่วยเพิ่มสมาธิเล็กน้อย
อย่างไรก็ตามฉันมี [ออร์บเสริมพลัง] ซึ่งขยายผลกระทบมากกว่าสองเท่า
สำหรับการศึกษา การเสริมพลังนี้เกือบจะเหมือนกับ 'การตื่นขึ้นชั่วคราว'
แต่มานาในตลับเวทมนตร์ของฉันหมดไปนานแล้ว
ในการชาร์จมัน ฉันต้องถอดเสื้อของฉันออก เผยให้เห็น [ตลับเวทมนตร์] ที่สลักไว้ที่ด้านซ้ายของฉัน
‘ฉันอาจจะต้องไปเยี่ยมเซเรียอีกครั้ง...’
อย่างไรก็ตาม ฉันไม่มีไอเท็มหายากอื่นเช่น [กุญแจมือผนึกมานา] ที่จะเสนอให้เธอเพื่อแลกกับการชาร์จมานาของฉัน
ขณะที่ฉันกำลังคิดเรื่องนี้─
"อ้า ฉันหิวจังเลย หัวของฉันรู้สึกวิงเวียนจากการใช้มันมากเกินไป"
"วันนี้พอหรือยัง ธีโอ?"
"ขอบคุณนะ ไอช่า เธอจะสอนฉันอีกครั้งในวันพรุ่งนี้ไหม? ฉันเข้าใจปัญหาหนึ่งในวันนี้ นั่นหมายความว่าฉันจะเข้าใจปัญหาสองข้อในวันพรุ่งนี้ใช่ไหม?"
เพื่อนๆออร์คและเพื่อนนักเรียนมองมาที่ทั้งไอชาและฉัน
ไอช่าถามาว่า 'เราควรทำอย่างไร ?' ฟังนะ
เธอมีประสบการณ์โดยตรงเกี่ยวกับช่องว่างทางสติปัญญาระหว่างเรากับออร์ค
'...มันไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว'
ฉันตัดสินใจแล้ว
คืนนี้ฉันจะไปหาเซเรียโดยตรง
ตอนนี้ฉันอาจไม่มีอะไรจะเสนอมากนัก แต่ฉันจะพยายามหาทางออก
เหนือสิ่งอื่นใด ฉันกำลังพิจารณาให้เธอมาเข้ากับทีมของเราในอนาคต
การเปิดเผยรูปสลักนี้ให้ผู้อื่นเห็นคงไม่ฉลาดนัก
ฉันบอกปิเอล หนึ่งในไม่กี่คนที่รู้เกี่ยวกับเครื่องหมายนี้ ว่ามันคือ [รูปแกะสลักเวทย์มนต์] ดังนั้นการขอให้เธอเรียกเก็บเงินจากเครื่องหมายของฉันจะไม่เลวร้ายเกินไป
แน่นอนเธอจะช่วยถ้าฉันขอ
แต่ฉันกำลังวางแผนที่จะส่งคำขอ 'ใหญ่' ในอนาคต
ถ้าฉันขอความช่วยเหลือเล็กๆน้อยๆตอนนี้ เธออาจคิดว่าเธอทำพอแล้วสำหรับฉัน
เมื่อขอความช่วยเหลือ มันจะเป็นการดีที่สุดที่จะขอแบบใหญ่ในครั้งเดียว
'ไปดีกว่า'
ด้วยความคิดนั้น ฉันจึงวางแผนที่จะพบกับน็อคตาร์ เพื่อนร่วมชั้นออร์คของเรา และไอชาในบ่ายวันพรุ่งนี้
ปกติแล้วเซเรียจะหมกอยู่ในห้องทดลองจนถึง 22.00 น.
ฉันควรไปที่นั่นทันที
ในห้องปฏิบัติการที่มีแสงสลัว
พื้นที่กว้างขวางกระจัดกระจายไปด้วยสารต่างๆ ขวด และเครื่องมือเวทย์มนตร์เช่นหินวิเศษ
กริ้ง, กริ้ง─
เซเรียผู้ครอบครองห้องทดลองคนปัจจุบัน จมเข้าไปในความคิด พลางถือกุญแจมือผนึกมานาไว้ในมือ
เรื่องของการไตร่ตรองของเธอคือชายคนหนึ่งที่เธอเคยเห็นเมื่อสัปดาห์ก่อน สวมชุดสีดำรัดรูปที่เน้นรูปร่างของเขา
แม้ว่าจะผ่านไปหนึ่งสัปดาห์ แต่ภาพของชายที่ฝังอยู่ในใจของเธอก็ไม่มีร่องรอยของการซีดจาง
เขาเป็นคนที่มีความกลัวและความตื่นเต้นอยู่ด้วยกัน
ผู้ชายที่ทำให้หัวใจของเธอเต้นแรงและทำให้ร่างกายของเธอลุกเป็นไฟ
ชายผู้มีดวงตาสีแดงทับทิม ลุกโชน ทำให้ใครก็ตามที่สบตาเขาราวกับแมลงเม่าที่บินเข้าเปลวไฟ
เธออยากเจอเขาอีกครั้ง
ชายที่เปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของเขาให้เธอเห็นเป็นครั้งแรก
ผู้ชายที่เธอมั่นใจว่าเป็นคนประเภทเดียวกันกับเธอ
แม้จะรู้ถึงอันตราย แต่เธอก็อยากอยู่กับเขา
เธอค้นหาทุกที่ แต่ก็ไม่เป็นผล
มันมีเงื่อนงำน้อยเกินไป
เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นนักเรียนหรือเจ้าหน้าที่
เธอไม่รู้จักหน้าเขา แม้แต่เสียงของเขา
ถ้าเพียงแต่เธอจำเสียงของเขาได้ เธออาจจะพบวิธี
"ฮ่าาา... นี่มันสี่ทุ่มแล้วนะ ฉันควรจะกลับได้แล้ว"
ขณะที่เซเรียถอนหายใจและตรวจสอบเวลา เปิดประตูเพื่อออกจากห้องปฏิบัติการ
วรู้ชช─
วัตถุลอยมาแบบโค้งๆ และลงจอดตรงหน้าเธอ
